Ίσως στα αυτά πολλών να ακούγονται τετριμμένες, αδιάφορες, μπανάλ έως ενοχλητικές. Ωστόσο, με ελάχιστη παραπάνω προσοχή, τα κουδουνίσματα που ηχούν όταν οι πόρτες του μετρό κλείνουν, πλην της πρακτικής τους φύσης, κρύβουν μελωδίες και πολλές φορές εθνικά χαρακτηριστικά.
Ο Τεντ Γκριν άρχισε να εστιάζει στην αδιάφορη, πλην απαραίτητη αυτή μικρή πτυχή της καθημερινότητας πριν από χρόνια. Είναι μία δεκαετία πια που, μάλιστα, συλλέγει τους ήχους από τις πόρτες των συρμών που κλείνουν. Λόγω της φύσης της δουλειάς του ως πολιτικού μηχανικού που απαιτεί πολλά ταξίδια, ο Γκριν καταγράφει οπτικά και ηχητικά τις πόρτες που κλείνουν προτού ξεκινήσει ο συρμός.
Μπιπ, γκλιν-γκλον, ντινγκ, καμπανάκια, αρπισμοι, συγχωρδίες, κουδουνίσματα, χαρωπά ματζόρε ή πιο ήπια σε μινόρε, μονότονα ή πιο μελωδικά, προειδοποιούν τους επιβάτες για το κλείσιμο των θυρών, σε μια διαδικασία τόσο δεδομένη κι αυτονόητη που ανεπαίσθητα πολλές φορές παίζεται σε επανάληψη στα αυτιά των επιβατών ή ορίζει την ταυτότητα κάποιων περιοχών.
«Νομίζω πως το ζητούμενο είναι η απλότητα. Αναρωτιέσαι, πώς γίνεται να υπάρχουν τόσες παραλλαγές σε μπιπ; Και έπειτα ακούς και διαπιστώνεις πως όλες είναι τόσο διαφορετικές» λέει ο Γκριν.
«Τρεις απλές νότες -ντου-ντου-ντου- που έχουν γίνει συνώνυμες του Μόντρεαλ. Χωρίς αυτές τις τρεις νότες, η πόλη και το μετρό της δεν θα ήταν ίδια» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μπενουά Κλερού, ιστορικός του σιδηροδρομικού συστήματος της πόλης.
Για παράδειγμα, στο Παρίσι, είναι ένα απλό «λα» που προειδοποιεί τους επιβάτες πως οι πόρτες κλείνουν. Στο Τόκιο ένα κουδούνισμα. Στο Ριο ντε Τζανέιρο μια μίνι μελωδία που θυμίζει μπόσα νόβα. Στην Ιαπωνία, οι κατά παραγγελία μελωδίες του Minoru Mukaiya - ενός από τους πιο πολυπαιγμένους μουσικούς. Κάθε ήχος κάθε πόλης μαρτυρά κάτι από τη χώρα όπου βρίσκεται κανείς, λέει ο Γκριν.
Ο ίδιος έχει καταγράψει ήχους από το Σαν Ντιέγο έως τη Σιγκαπούρη και, όπως παραδέχεται, δεν έχει κάποιο αγαπημένο. Όμως, έχει ένα λιγότερο αγαπημένο, αυτό που ακούγεται στο σιδηροδρομικό δίκτυο του Νιου Τζέρσεϊ και ο ίδιος χαρακτηρίζει «ήχο Άλφρεντ Χίτσκοκ».
Για τον Γκριν, η καταγραφή βίντεο με τις πόρτες να κλείνουν πρωτοξεκίνησε ως τρόπος για να θυμάται ο ίδιος τα ταξίδια της ζωής του. Ωστόσο, όταν ανέβασε κάποια από αυτά τα βίντεο στο YouTube, κεραυνοβολήθηκε από την απήχηση που είχαν - με κάποια να ξεπερνούν σε views τα δύο εκατομμύρια».
Μάλιστα, πέρυσι, παρατήρησε πως υπήρχε αύξηση στα views κάτι που απέδωσε στη νοσταλγία του κόσμου για τα ταξίδια, τα οποία «πάγωσαν» λόγω πανδημίας κορωνοϊού.
Με πληροφορίες από New York Times
