«Υπάρχουν μόνο δύο ποινές για τους ομοφυλόφιλους στο Αφγανιστάν: είτε ο λιθοβολισμός είτε το να γκρεμίσεις έναν τοίχο πάνω τους. Ο τοίχος πρέπει να έχει ύψος 2,5 με 3 μέτρα». Τάδε έφη στη γερμανική εφημερίδα “Bild”, o Γκιουλ Ραχίμ, δικαστής των Ταλιμπάν. Μάλιστα αυτές είναι δηλώσεις του προηγούμενου μήνα, αναφορικά με τις «τιμωρίες» που περιμένουν τον gay πληθυσμό και με την περίφημη πρακτική φρίκης του «τοίχου».
Στο μεταξύ, μόλις τη Δευτέρα, ο Νεμέτ Σαντάτ, ο πρώτος Αφγανός ομοφυλόφιλος που τόλμησε coming out στη χώρα, έγραψε στο Twitter: «Δεν θα είναι υπερβολή αν πούμε ότι οι Ταλιμπάν θα κάνουν στους ομοφυλόφιλους, αυτό που έκαναν οι Ναζί: θα τους εξαλείψουν, θα επιχειρήσουν την πλήρη εξόντωσή τους από την αφγανική κοινωνία. Παρακαλώ για τη βοήθειά σας!».
Πού βρίσκεται, όμως, αυτή η βοήθεια; Παρακολουθώντας αυτές τις σκηνές αλλόφρονων Αφγανών να τρέχουν στο αεροδρόμιο και να κρεμιούνται ακόμη κι από τα τα φτερά αεροπλάνων για να αποδράσουν, αξίζει να θυμόμαστε ότι είναι οι δυνατοί που δραπετεύουν, αν συνάμα είναι και τυχεροί. Αυτοί που μπορούν να τρέξουν και να παλέψουν, αυτοί που έχουν χρήματα και πόρους. Και ο πιο σημαντικός από αυτούς είναι η αποφασιστικότητα για ζωή. Αλλά αυτό το έχει κανείς μόνο αν πιστεύει ότι αξίζει να ζει και ότι εκεί έξω υπάρχει μια ζωή που μπορεί να τη ζήσει.
Λάβετε υπ’ όψιν, λοιπόν, τι συμβαίνει με τους ανθρώπους της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αυτούς που βρίσκονται μόνιμα στη σκιά, τους πιο μισητούς για τους Ταλιμπάν: την τελευταία 20ετία, η Δύση είναι ενήμερη για το άγριο ξύλο, τα βασανιστήρια, τους διωγμούς, τις φυλακίσεις, τις δολοφονίες για τις οποίες δεν τιμωρήθηκε ποτέ κανείς. Δολοφονίες «τιμής», όπως τις λένε, που αφθονούν στο Αφγανιστάν. Όπως, επίσης, η Δύση γνωρίζει ότι από το 2016, η αστυνομία βιάζει ομοφυλόφιλους άντρες. Το ξέρουμε αυτό γιατί και οι ΜΚΟ το έχουν καταγράψει και αναφέρει. Όπως είναι γνωστό ότι στις περιοχές των Ταλιμπάν, ακόμη και πριν τις πρόσφατες εξελίξεις, η σαρία ποτέ δεν έπαψε να ισχύει και βάσει αυτής, οι γκέι είναι νεκροί που απλώς περπατούν ανάμεσά τους...
Παρ’ όλη αυτή την πικρή γνώση, η σιωπή των δυτικών εθνών –ειδικά των συμμαχικών χωρών- αποκάλυψε πόσο λίγο ενδιαφέρονται οι φιλελεύθερες δημοκρατίες για τα γκέι δικαιώματα. Και πόσο τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα είναι το χαρτί που εύκολα θα «κάψουν» στο πολιτικό τους πόκερ, ποτέ περισσότερο από ό, τι κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Και φυσικά, μπορεί κανείς να βρει μεγάλα λόγια σε κυβερνητικά sites, που –και καλά- παρέχουν μία επισκόπηση της κατάστασης για τον ρατσισμό, τις επιθέσεις και τους βιασμούς γκέι ατόμων, όπως για παράδειγμα μία σχετική έκθεση του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών για την κατάσταση στο Αφγανιστάν το 2020.
Εκείνο που δεν θα βρει κανείς είναι οι πράξεις υπέρ των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Ούτε καν μια επαρκή έρευνα, γι’ αυτό που βιώνουν. Μια έκθεση του 2019 από την ILGA (International Lesbian, Gay, Bisexual, Trans and Intersex Association) κατέληγε ως εξής: «Υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία για όσα βιώνουν οι μειονότητες φύλου στη χώρα, ενώ δεν υπάρχει δίκτυο για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους μέσω οργανισμών ή μικρότερων οργανώσεων».
Ωστόσο, αν είναι κάτι σαφές, τώρα περισσότερο από ποτέ, είναι ότι διεθνείς οργανώσεις και ακτιβιστικοί σχηματισμοί πρέπει να δράσουν, αφού είναι απολύτως σιγουρο ότι θα παρακολουθήσουμε μαζικές σφαγές γκέι ατόμων στο Αφγανιστάν.
«Για χρόνια, οι Αφγανοί ομοφυλόφιλοι έπρεπε να υπομένουν τις συνήθεις διακρίσεις, την κακοποίηση και τις διώξεις, όχι μόνο από τους Ταλιμπάν, αλλά και από το επίσημο κράτος. Τώρα, με τους Ταλιμπάν στην εξουσία αναμένουμε ότι αυτή η κατάσταση θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο», εξηγεί η Nancy Kelley, διευθύνουσα σύμβουλος της Stonewall. Μάλιστα, η ίδια απηύθυνε έκκληση στη βρετανική κυβέρνηση να «να εφαρμόσει τώρα ένα πρόγραμμα ταχείας ανθρωπιστικής εκκένωσης» και να βοηθήσει στο να βρουν στέγη και ασφάλεια οι Αφγανοί της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.
Την ίδια στιγμή, στη Βρετανία, γκέι ακτιβιστικές οργανώσεις και αρθρογράφοι κάνουν επίκληση ακόμη και στο συναίσθημα της υπουργού Εσωτερικών, Priti Patel. Επιχειρούν να την πείσουν ότι να προσφέρει άσυλο σε μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας δεν είναι μία λαϊκίστικη κίνηση, αλλά μία κίνηση ανθρωπιάς. Και ότι όλες οι χώρες –ειδικά εκείνες που συναίνεσαν στην εισβολή στο Αφγανιστάν- που δεν θα πράξουν τα δέοντα για τη διάσωση αυτών των ανθρώπων, θα φέρουν για πάντα έναν λεκέ στην πολιτική τους σε ό,τι αφορά στη διαχείριση τέτοιας έκτασης κρίσεων.
Και φυσικά για να συμβεί κάτι τέτοιο χρειάζονται γρήγορες και δραστικές αλλαγές. Ας πούμε, στην παρούσα φάση οι ΛΟΑΤΚΙ+ αιτούντες άσυλο πρέπει να κάνουν μαραθώνιο για να αποκτήσουν πράσινη κάρτα στη Βρετανία, ακόμη και όταν διαπιστωμένα η ζωή τους βρίσκεται σε κίνδυνο.
Να μια τέτοια περίπτωση από το καθόλου μακρινό 2018, όπως γνωστοποιήθηκε από τον δικηγόρο του που χειρίζεται τέτοιες υποθέσεις: ο πελάτης του ήταν ένας νεαρός ομοφυλόφιλος με αναπηρία από το Μπαγκλαντές. Ο νεαρός είχε εγκαταλειφθεί από την οικογένειά του, του είχαν επιτεθεί και λάμβανε απειλές κατά της ζωής του. Ωστόσο, το Υπουργείο Εσωτερικών της Βρετανίας δεν πείστηκε ότι ήταν ομοφυλόφιλος, επειδή μέσα στα άλλα αντιμετώπιζε και μαθησιακές δυσκολίες. Τελικά, χρειάστηκαν έξι χρόνια και πολλαπλές προσφυγές πριν του χορηγηθεί άσυλο.
Είναι σαφές, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει χρόνος. Και κυρίως, δεν είναι όλα τα εμπόδια και όλοι οι κίνδυνοι ορατοί δια μιάς. Πολλοί ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσφυγες δεν γνωρίζουν καν ότι μπορούν να αιτηθούν άσυλο, λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου. Ενδεικτική είναι και η περίπτωση ενός κοριτσιού από την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, πριν από μερικά χρόνια. Αυτή η γυναίκα εξηγούσε ότι μέχρι τότε δεν γνώριζε καν ότι υπήρχε μια λέξη για ομοφυλόφιλους ή λεσβίες, επειδή η μόνη λέξη που χρησιμοποιούσαν στη γλώσσα της, για να μιλήσουν για τον προσανατολισμό της, ήταν το...«δαιμονισμένη».
Εδώ, καταληκτικά, φτάνουμε σε αυτό που πολλοί δεν καταλαβαίνουν: σε εδάφη όπου η ομοφυλοφιλία είναι παράνομη, δεν σκοτώνει μόνο η βία που επιβάλλεται από το κράτος. Είναι η συνολική συσκότισε επί του θέματος. Το να μην βλέπεις τα στοιχεία που σε ενώνουν με άλλους ανθρώπους σαν κι εσένα, το να εξολοθρεύεσαι, χρόνο με τον χρόνο, από τις εσωτερικές απειλές της χώρας σου. Πώς μπορούμε να περιμένουμε από κάποιον να αποδράσει ή να αγωνιστεί για τη ζωή του, αν δεν αισθάνεται καν ότι υπάρχει;
Μόλις πέρσι, πριν καν φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα με τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν, ένας νεαρός ομοφυλόφιλος από την Καμπάλ, παραχωρώντας συνέντευξη στην Telegraph, ειχε περιγράψει την κατάσταση ως εξής –και αν οι Ταλιμπάν αναλάμβαναν την εξουσία. «Ο σύντροφός μου και εγώ δεν θα είχαμε την παραμικρή ευκαιρία - και υπάρχουν πολλοί άλλοι σαν κι εμάς»...
Με στοιχεία από Ιnews.co.uk
σχόλια