Ποιος: Κάρλες Πουτζδεμόν, Καταλανός πολιτικός και δημοσιογράφος, Ευρωβουλευτής και πρόεδρος της αυτόνομης καταλανικής κυβέρνησης από τον Ιανουάριο του '16 μέχρι τον Οκτώβριο του '17 οπότε ανακήρυξε την Καταλονία ανεξάρτητη με αποτέλεσμα να καθαιρεθεί από τη Μαδρίτη μέσα σε ένα επεισοδιακό κλίμα.
Πού: Στις Βρυξέλλες όπου κατέφυγε αυτοεξόριστος προκειμένου να αποφύγει τη σύλληψη όπως συνέβη σε άλλα στελέχη της κυβέρνησής του όταν το δημοψήφισμα αυτό – το οποίο κέρδισε με 92% «ναι» αλλά με ποσοστά συμμετοχής που δεν ξεπέρασαν το 43% - όπως και η διακήρυξη ανεξαρτησίας της 1/10/17 κηρύχθηκαν παράνομα. Εκεί σχημάτισε εξόριστη κυβέρνηση και παρά τις επίμονες προσπάθειες της Μαδρίτης η ασυλία του δεν έχει έκτοτε αρθεί.
Γιατί: Διότι έκανε χθες δημόσια έκκληση σε οπαδούς και φίλους ώστε να συγκεντρωθούν 4.1 εκ. Ευρώ, χρήματα του ισπανικού δημοσίου που είχαν διατεθεί για τις ανάγκες του μη αναγνωρισμένου δημοψηφίσματος της ανεξαρτησίας και που τώρα τα ζητά πίσω η κυβέρνηση της Μαδρίτης από τον ίδιο και 19 ακόμα συνεργάτες του. Κάτι που ερμηνεύθηκε ως «κίνηση καλής θέλησης» από πλευράς του, δυσαρέστησε εντούτοις μερίδα οπαδών της ανεξαρτησίας που ήδη προσάπτουν στον Πουτζδεμόν ότι «φυγομάχησε» και ότι αντίθετα με άλλα πρώην στελέχη της κυβέρνησής του που συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν, εκείνος κάνει τώρα «αντίσταση εκ του ασφαλούς».
Διά ταύτα: Η «κόντρα» Μαδρίτης-Βαρκελώνης κρατά από παλιά, η Καταλονία με τη μακρά δημοκρατική και ελευθεριακή παράδοση υπήρξε εξάλλου από εκείνες τις περιοχές της Ισπανίας που γνώρισαν τον αυταρχισμό και την καταπίεση του φρανκικού καθεστώτος στον υπερθετικό – τοπική κουλτούρα και γλώσσα είχαν ουσιαστικά απαγορευθεί και οι διώξεις αντιφρονούντων υπήρξαν ιδιαίτερα σκληρές. Μετά τη μεταπολίτευση η Καταλoνία απέκτησε σταδιακά μεγάλο βαθμό αυτονομίας, αναδείχθηκε δε στην πλουσιότερη ισπανική επαρχία. Η κρίση του '10 αναζωπύρωσε τα αιτήματα των αυτονομιστών που συγκροτούν ένα ευρύ πολιτικό φάσμα – από εθνικιστές μέχρι προοδευτικούς που οραματίζονται ένα «νέο 1936», με την ντόπια άρχουσα τάξη να καλοβλέπει την προοπτική μιας ανεπτυγμένης και οικονομικά εύρωστης Καταλονίας που θα εξελισσόταν σε «Ελβετία της Ιβηρικής», δίχως πια να επιβαρύνεται με φόρους και εισφορές υπέρ των φτωχότερων ισπανικών επαρχιών. Τα γεγονότα που οδήγησαν στο δημοψήφισμα του '17 στην Καταλονία, οι μαζικές διαδηλώσεις και οι ταραχές που έλαβαν χώρα εκεί τα τελευταία χρόνια αποτέλεσαν τη σοβαρότερη απειλή για την ενότητα της χώρας μετά το '74. Όμως η Ισπανία του 21ου αιώνα δεν είναι Γιουγκοσλαβία των 90's και οι οπαδοί της ανεξαρτησίας συνάντησαν «τοίχο» σαν ζήτησαν αναγνώριση και συμπαράσταση από άλλες ευρωπαϊκές χώρες και την ΕΕ. Πού καιροί τώρα να ανοίγεις «ασκούς του Αιόλου» στην αυλή σου! Ο ίδιος ο Πουτζδεμόν που φάνηκε αρχικά να ωθεί την κατάσταση στα άκρα – υπήρξε άλλωστε ο πρώτος Καταλανός πρόεδρος που αρνήθηκε να ορκιστεί στο στέμμα - εμφανίζεται πλέον κάπως μετριοπαθέστερος, αμφισβητείται δε πλέον και στο εσωτερικό της Καταλονίας αφενός για την επαμφοτερίζουσα στάση του, αφετέρου επειδή αποφεύγει επιμελώς να εκφράσει συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις – άλλοτε ακούγεται σαν σοσιαλδημοκράτης, άλλοτε πάλι σαν φιλελεύθερος-κεντρώος. Η εκλογή του Πέδρο Σάντσεθ στην πρωθυπουργία τον Ιούνιο αποφόρτισε σε μεγάλο βαθμό τις εντάσεις καθώς οι Σοσιαλιστές εμφανίζονται διαλλακτικότεροι των Συντηρητικών, ο Πουτδεμόν πάντως δεν το διακινδυνεύει ακόμα να επιστρέψει στη Βαρκελώνη ενώ άγνωστο παραμένει αν έχει διαβάσει τον «Δον Κιχώτη» που του είχε χαρίσει σε μια συνάντησή τους ο πρώην Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι.
