Έως και 60%, το κράνος μπορεί να μειώσει τις κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις που συμβαίνουν σε χειμερινά αθλήματα, όπως είναι στο σκι.
Στις ΗΠΑ καταγράφονται ετησίως 23.500 τέτοιοι τραυματισμοί, το ένα τρίτο εκ των οποίων, αφορά παιδιά. Η πλειονότητα, μάλιστα, των τραυματισμών συμβαίνει στις μπλε πίστες και όχι στις πίστες των αρχαρίων, όπως κανείς θα περίμενε, εξηγήσε, μερικές ημέρες πριν, στο Πρακτορείο FM, ο Δρ Αντώνιος Αγγουλές, ορθοπαιδικός χειρουργός, Διδάκτωρ Ιατρικής Αθήνας.
Δίνοντας παράλληλα, χρήσιμες συμβουλές για τους λάτρεις του σκι και πώς θα γυρίσουν σώοι και αβλαβείς μετά τις διακοπές των γιορτών, τόνισε πως «τα περισσότερα ατυχήματα συμβαίνουν από πτώσεις κατά τη διάρκεια χιονοδρομιών ή κατά τη σύγκρουση με αντικείμενα μέσα στις πίστες. Πιο συχνές είναι οι εγκεφαλικές διασείσεις, αλλά μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή εγκεφαλική βλάβη ή και να έχουν ακόμη και θανατηφόρα κατάληξη. Ευτυχώς, οι τραυματισμοί αυτοί δεν είναι συχνοί αλλά πάντοτε πρέπει να ζητείται άμεσα ιατρική βοήθεια, εφόσον υπάρχει κάποιο από τα παρακάτω συμπτώματα μετά από μια πτώση:Θόλωση της όρασης, ζάλη, σύγχυση, έμετος ή τάση για έμετο, οίδημα στην περιοχή της κάκωσης της κεφαλής».
Ποιοι τραυματίζονται συχνότερα
Υπολογίζεται ότι παγκοσμίως 200 εκατομμύρια άτομα ασχολούνται με το σκι στο πλαίσιο αθλητικών ή ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων. Οι τραυματισμοί στα χειμερινά αθλήματα όπως το σκι, τα οποία συνδυάζονται με άθληση στο χιόνι και σε ακραίες καιρικές συνθήκες, δεν είναι δυστυχώς σπάνιοι.
Όπως ανέφερε ο Δρ Αγγουλές, είναι πιο συχνοί στους άνδρες και στα νεότερα άτομα μεταξύ 25 -35 ετών τα οποία και αθλούνται πιο συχνά. «Ωστόσο οι τραυματισμοί αυτοί αυξάνουν τα τελευταία έτη και στις μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες με την συνεχή αύξηση της ηλικίας των ατόμων που ασχολούνται με το σκι. Ευτυχώς, όμως, οι περισσότεροι τραυματισμοί δεν είναι σοβαροί, αλλά κάποιοι από αυτούς μπορούν να έχουν σοβαρές συνέπειες για την υγεία του σκιέρ».
Εκτός από τις κρανιογκεφαλικές κακώσεις που είναι ο πιο σοβαρός τραυματισμός, υπάρχουν κι άλλοι τραυματισμοί από τους οποίους κινδυνεύει κάποιος που κάνει σκι. «Οι κακώσεις αυτές μπορεί είναι σχετικά απλές, όπως τα διαστρέμματα της ποδοκνημικής άρθρωσης, οι μυϊκές θλάσεις και οι απλές συνδεσμικές κακώσεις, Οι αθλούμενοι όμως μπορούν να υποστούν και σοβαρούς τραυματισμούς, όπως συνδεσμικές κακώσεις του γόνατος, κατάγματα των κάτω άκρων ή της σπονδυλικής στήλης» συμπλήρωσε.
Σύμφωνα με τον κ. Αγγουλέ, οι κακώσεις στα κάτω άκρα και ιδιαίτερα στα γόνατα, τα οποία δέχονται μεγάλες φορτίσεις στο σκι, είναι οι πιο συχνοί τραυματισμοί. «Αντιπροσωπεύουν περίπου τους μισούς τραυματισμούς που καταγράφονται σε αυτή τη δραστηριότητα. Οι κακώσεις αυτές μπορούν να αφορούν: Κακώσεις συνδέσμων όπως ο πρόσθιος χιαστός σύνδεσμος και οι πλάγιοι σύνδεσμοι. Οι κακώσεις του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου είναι συχνότεροι στις γυναίκες που ασχολούνται με αυτό το χειμερινό άθλημα και είναι σοβαροί τραυματισμοί, αφού μπορούν να κρατήσουν τον σκιέρ αρκετό καιρό μακριά από τις πίστες».
Πώς μπορούμε να προλάβουμε τους τραυματισμούς στο σκι
Οι τραυματισμοί στο σκι και γενικά στα χειμερινά αθλήματα μπορούν να προληφθούν; προκύπτει εύλογα το ερώτημα. Ορισμένοι παράγοντες όπως ο εξοπλισμός, η φυσική κατάσταση του χιονοδρόμου, το ντύσιμο και η αποφυγή επικίνδυνων συμπεριφορών κατά την άθληση μπορούν να συμβάλλουν στη μείωση ιδιαίτερα των σοβαρών τραυματισμών στο σκι, απάντησε ο κ. Αγγουλές και εξήγησε: «Ο εξοπλισμός είναι ιδιαίτερα σημαντικός για την ασφάλεια του σκιέρ. Πρέπει είναι προσαρμοσμένος στη σωματική διάπλαση κάθε ατόμου που συμμετέχει σε αυτή τη δραστηριότητα και να ακολουθεί τις διεθνείς προδιαγραφές. Τόσο ο νοικιασμένος εξοπλισμός, ο οποίος θεωρείται γενικά ασφαλής, όσο και ο ατομικός εξοπλισμός επιβάλλεται να επιθεωρείται τακτικά και από κατάλληλα εκπαιδευμένα για το σκοπό αυτό άτομα. Να μην δανείζεται σε άλλους, γιατί αυτό έχει αποδειχθεί ότι αυξάνει σημαντικά τις πιθανότητες τραυματισμού».
«Το προστατευτικό κράνος είναι απαραίτητο. Η χρήση του μπορεί να μειώσει τη συχνότητα των κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων κατά 60 %. Τα ειδικά γυαλιά και τα προστατευτικά του καρπού, τα οποία μάλιστα αρκετές φορές παραλείπονται είναι απαραίτητα επίσης. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δίνεται στις δέστρες, οι οποίες πρέπει να εφαρμόζουν σωστά στα πόδια κάθε αθλητή να είναι σωστά ρυθμισμένες και να συντηρούνται τακτικά. Η καλή φυσική κατάσταση μειώνει την κόπωση κατά την άθληση και συμβάλλει στη μείωση των τραυματισμών όπως και η προθέρμανση πριν από την άσκηση. Οι αδύναμοι τετρακέφαλοι μύες συνδυάζονται γενικά με μεγαλύτερη συχνότητα τραυματισμών του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου στους αθλητές, αν και στους σκιέρ αυτό δεν έχει αποδειχθεί».
Το κατάλληλο ντύσιμο, τόνισε ο Δρ Αγγουλές, προφυλάσσει λαμβάνοντας υπόψιν τις ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η βαριά ενδυμασία είναι η καταλληλότερη. «Κάτι που είναι ιδιαίτερα σημαντικό είναι η επικίνδυνη συμπεριφορά που σαφώς πρέπει να αποφεύγεται. Δηλαδή να μην συμμετέχει κάποιος σε χειμερινές δραστηριότητες όταν αισθάνεται κουρασμένος ή δεν είναι σε καλή φυσική κατάσταση. Η δυσκολία της κατάβασης της πίστας να είναι αντίστοιχη με το επίπεδο του αθλητή. Η άσκηση να γίνεται πάντοτε σε ασφαλείς πίστες καθαρές από διάφορα εμπόδια, κλαδιά, δέντρα, πεταμένα αντικείμενα. Να αποφεύγεται η κατανάλωση αλκοόλ πριν από το σκι και η άθληση αμέσως μετά το φαγητό. Η λήψη υγρών πριν από την άσκηση να είναι επαρκής. Η κατάβαση πλαγιών να γίνεται πάντα υπό επίβλεψη στους λιγότερο πεπειραμένους και οπωσδήποτε στα παιδιά, τα οποία είναι και πιο επιρρεπή σε τραυματισμούς. Και βέβαια να μην αθλείται κανείς ποτέ μόνος μακριά από την οπτική επαφή των άλλων, αλλά και να υπάρχει δυνατότητα άμεσης αντιμετώπισης των τραυματισμών ή και πιθανής αεροδιακομιδής».
