Έφυγε από τη ζωή ο Μανώλης Γλέζος

Πέθανε σε ηλικία 98 ετών ο αντιστασιακός και ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς Μανώλης Γλέζος, λόγω καρδιακής ανεπάρκειας.  

Ο Μανώλης Γλέζος είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν» στις 18 Μαρτίου και λόγω της επιβαρυμένης κατάστασης της υγείας του είχε κριθεί απαραίτητη η εισαγωγή του. Τον Νοέμβριο, ο Μανώλης Γλέζος είχε εισαχθεί στο ΝΙΜΤΣ, λόγω αναπνευστικού προβλήματος και είχε νοσηλευθεί και στη ΜΕΘ, ενώ, περίπου ένα μήνα αργότερα, στα τέλη Δεκεμβρίου, είχε μεταφερθεί και πάλι στο ΝΙΜΤΣ, με δύσπνοια και πόνους στο στήθος. 

O Μανώλης Γλέζος είχε γεννηθεί το 1922 στη Νάξο και στη συνέχεια μετοίκησε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών. Μαθητής γυμνασίου, τo 1939, δημιούργησε αντιφασιστική ομάδα για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου από τους Ιταλούς και την αποτίναξη της δικτατορίας του Μεταξά. Μόλις ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος στις 28 Οκτωβρίου 1940 ζήτησε να καταταχτεί ως εθελοντής, αλλά λόγω του νεαρού της ηλικίας του δεν του επετράπη. Εργάστηκε, όμως, εθελοντικά στο Υπουργείο Οικονομικών. 

Το 1941, κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μαζί με τον Λάκη Σάντα, πραγματοποίησαν μία από τις πρώτες αντιστασιακές πράξεις στην κατεχόμενη Ελλάδα κατεβάζοντας τη ναζιστική σημαία από τον ιστό του βράχου της Ακρόπολης, στην Αθήνα.

Καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από το γερμανικό στρατοδικείο, συνελήφθη μαζί με τον Σάντα ένα χρόνο μετά και φυλακίστηκαν στις φυλακές Αβέρωφ. Λόγω των βασανιστηρίων, προσβλήθηκε από φυματίωση βαριάς μορφής και γι' αυτό αποφυλακίστηκε. Το 1943, συλλαμβάνεται εκ νέου από τους Ιταλούς κατακτητές και φυλακίζεται δυο φορές για «επικίνδυνη αντεθνική δράση», αλλά τη δεύτερη φορά κατορθώνει να δραπετεύσει.

Μετά την απελευθέρωση εργάσθηκε ως συντάκτης και στη συνέχεια ως αρχισυντάκτης στον «Ριζοσπάστη», έως το 1947 που απαγορεύθηκε η κυκλοφορία του. Το 1948, συνελήφθη και καταδικάστηκε αρκετές φορές με διάφορες ποινές και δύο φορές σε θάνατο για «αδικήματα τύπου» και για παράβαση του Γ' Ψηφίσματος στις 21 Μαρτίου 1949. Η θανατική καταδίκη δεν πραγματοποιήθηκε λόγω της δημόσιας κατακραυγής στην Ελλάδα και διεθνώς.

Εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής με την ΕΔΑ τον Αύγουστο του 1951 παρότι ήταν φυλακισμένος. Με την εκλογή του, πραγματοποίησε δωδεκαήμερη απεργία πείνας με κύριο αίτημα την απελευθέρωση των 10 βουλευτών της ΕΔΑ που βρίσκονταν εξόριστοι. Τελικά απελευθερώθηκαν οι 7 από τους 10 και διέκοψε την απεργία. Μετά την αποφυλάκιση του το 1954 εκλέχθηκε μέλος της διαρκούς επιτροπής της ΕΔΑ και ανέλαβε οργανωτικός γραμματέας της.

Τον Δεκέμβριο του 1956, ορίστηκε διευθυντής της εφημερίδας «Αυγή». Το 1958 επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή, συνελήφθη εκ νέου με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της ΕΣΣΔ, αλλά χάρη στο υπόμνημα διαμαρτυρίας όλων των κατοίκων της Απειράνθου Νάξου, του Ελληνικού λαού και της διεθνούς κοινής γνώμης, τέσσερα χρόνια μετά (1962) αποφυλακίζεται.

Στις βουλευτικές εκλογές του 1981, η ΕΔΑ συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ και ο Μ. Γλέζος εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών. Το 1984 εκλέγεται πάλι με το ΠΑΣΟΚ ευρωβουλευτής. Στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 1985, εκλέγεται και πάλι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στη Β΄ Πειραιώς. Στο μεταξύ, το 1986 μετέχει στις αυτοδιοικητικές εκλογές και εκλέγεται πρόεδρος στην κοινότητα Απειράνθου της Νάξου.

Στις βουλευτικές εκλογές του 2000 και του 2004 ήταν υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του Συνασπισμού με την πολιτική ομάδα «Ενεργοί Πολίτες» που ο ίδιος πρωτοστάτησε στη δημιουργία της, αλλά δεν εκλέχτηκε. Το 2002 εκλέχθηκε Νομαρχιακός Σύμβουλος Αθηνών-Πειραιά της περιφέρειας Αττικής. Στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου 2012 και του Ιουνίου 2012, εκλέχθηκε βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Από το 2014 έως το 2015 διετέλεσε Eυρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ερχόμενος, μάλιστα, πρώτος σε ψήφους στη χώρα στις Ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014. Ήταν επίσης επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας της ΛΑ.Ε στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, αλλά δεν κατάφερε να εκλεγεί.

Ο Μανώλης Γλέζος βραβεύτηκε το 1962 από την ΕΣΣΔ με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης Λένιν. Ο Σαρλ ντε Γκωλ, την περίοδο των πρώτων δικαστικών του περιπετειών, τον χαρακτήρισε ως τον «πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης».

«Από όλα όσα ζήσατε και κάνατε, για τι θα θέλατε να σας μνημονεύουν περισσότερο;», είχε ερωτηθεί από τον Θοδωρή Αντωνόπουλο, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στη Lifo το 2015. «Για τον χαιρετισμό που ανταλλάσσω με τους συνανθρώπους μου: Καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα», είχε απαντήσει.