ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΠΡΙΟΒΟΛΟΥ
Στη μικρή βιοτεχνία του Γιώργου Παπαδόπουλου βρέθηκα τυχαία, ή ίσως κι όχι. Έψαχνα μανιωδώς ένα ζευγάρι παπούτσια χορού, που όμως να μου αρέσουν, να ταιριάζουν στο πόδι μου και απλά να τα ερωτευτώ με την πρώτη ματιά. Δύσκολο με τα έτοιμα της αγοράς. Μια φίλη μου είπε: «Θα πας εκεί. Μόνο εκεί θα βρεις».
Σάββατο πρωί, παρέα με την κόρη μου, πέρασα την πόρτα της μικρής βιοτεχνίας στην οδό Φλέμινγκ. Ξέχασα γιατί πήγα. Ο διάλογος ήταν σύντομος και περιεκτικός.
- Καλημέρα σας. Σας είχα πάρει τηλέφωνο για ένα ζευγάρι παπούτσια.
- Πέρασε από εδώ να δοκιμάσεις.
- Μπορώ να έρθω να σας φωτογραφίσω;
- Να μας φωτογραφίσεις; Και δεν έρχεσαι; Σου αρέσει ο χώρος;
Στα επόμενα 10 λεπτά είχα βρει τα παπούτσια, που μου ταίριαξαν λες και είχαν φτιαχτεί για μένα. Έβαλα στο μάτι ένα ζευγάρι για τάνγκο! Γνώρισα τη γάτα του κυρίου Παπαδόπουλου, αφεντικού και τεχνίτη, και γέλασα στην έκφραση που πήρε, όταν τον ρώτησε η κόρη μου «αν γνωρίζει τη Μορφούλα του Dancing with the Stars"».
Επανέλαβα την ερώτησή μου, για να τον φωτογραφίσω, και χωρίς δισταγμό μου είπε να πάω μία μέρα που θα ήταν όλοι εκεί. Έτσι, πήγα! Δεν τους πέτυχα τελικά σε απαρτία, αλλά δεν πειράζει. Την επόμενη φορά. Τώρα, είχα τη τύχη να γνωρίσω καλύτερα εκείνον, τον κύριο Σταύρο τον ποιητή, τον Φάνη και τις ντροπαλές κυρίες της παρέας.
Το 1967 ο πατέρας του άρχισε να φτιάχνει παπούτσια. Εκείνος, αργότερα, για ένα διάστημα συνεργαζόταν με βιοτεχνίες, στέλνοντάς τους σόλες και διάφορα εξαρτήματα. Τα τελευταία 15 χρόνια φτιάχνει μόνο παπούτσια χορού. Ήταν χορηγός σε σόου χορού και φυσικά συνεργάζεται με σχολές. «Με καλούν στα πάρτι που κάνουν. Πρέπει να πηγαίνω, γιατί αλλιώς σε ξεχνούν.»
Είπαμε για χορό και μουσική, άλλωστε κάποτε ήταν dj. Η συζήτηση βέβαια πήγε στις δυσκολίες της δουλειάς και στον ανταγωνισμό.
«Όταν ξεκίνησα 40 χρονών, πίστευα πως μετά από χρόνια θα ήμουν χαλαρός. Τώρα τρέχω πιο πολύ από ποτέ για να τα βγάλω πέρα. Όπως όλοι. Και πρέπει να ανταγωνιστούμε τα εισαγόμενα. Κι όταν μετά από χρόνια βγω στη σύνταξη (ο κύριος Παπαδόπουλος δεν έχει παιδιά ή κάποιον να συνεχίσει τη δουλειά του) θα λένε «μα δεν υπήρχε κάποιος στην Ελλάδα να φτιάχνει παπούτσια χορού».
Μα να που υπάρχει. Και είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν κι άλλοι, που το επάγγελμά τους, ή καλύτερα η τέχνη τους, χάνεται και σίγουρα δεν εκτιμάται.
Όση ώρα μιλούσαμε,τραβούσα φωτογραφίες το χώρο. Ένα ατμοσφαιρικό σκηνικό, όπου τα καλαπόδια, τα δέρματα, τα μηχανήματα και οι άνθρωποι, όλα έχουν τη θέση τους.
Ο Σταύρος, που δουλεύει εκεί, έχει 3 παιδιά και γράφει ποιήματα. Έχει εκδώσει πρόσφατα μία συλλογή. Πιάσαμε κουβέντα για την ανατροφή των παιδιών και πόσο όμορφο είναι να έχουν ερεθίσματα, ασχολίες γύρω από τη μουσική, τη φωτογραφία, το γράψιμο, τις τέχνες και όχι μόνο σχολείο. «Όταν ασχολείται κανείς με κάτι τέτοιο, όπως η ποίηση, δε νιώθει διαφορετικός;», τον ρώτησα. «Μήπως ασχολείται κάποιος με κάτι τέτοιο επειδή ακριβώς είναι διαφορετικός;», μου απάντησε.
Δε ρώτησα περισσότερα. Δεν είμαι άλλωστε δημοσιογράφος. Ξέρω μόνο πώς ένιωθα την ώρα που τους μιλούσα. Ευφορία - τύχη - χαρά - ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη που γνώρισα αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους. Τύχη που τώρα ξέρω πως μέσα σε αυτή την πολυκατοικία, σε έναν μικρό δρόμο στην Αργυρούπολη, υπάρχουν τεχνίτες που δημιουργούν, που νοσταλγούν, που ονειρεύονται, που ελπίζουν, που ξεχωρίζουν. Κοίταζα τριγύρω και παρατηρούσα συνεχώς τον χώρο: το βιομηχανικό σκηνικό με το μπετόν, τις μυρωδιές, τα εργαλεία, τους ήχους και τη σιωπή. Η Λένα, η γάτα, κουρνιάζει στην καρέκλα της και πού και πού σηκώνεται και τριγυρνάει σα να επιθεωρεί τη δουλειά τους.
Και τα παπούτσια στέκονται εκεί. Περιμένουν να χορέψουν στους ρυθμούς του αργεντίνικο τάνγκο, του τσάτσα, της αριστοκρατικής ρούμπα. «Κύριε Γιώργο, μια τελευταία ερώτηση: Χορεύουμε;».
σχόλια