Θάνος Μικρούτσικος: Τι είχε ζητήσει από τα παιδιά του για το 2047

Ο Θάνος Μικρούτσικος έφυγε από τη ζωή το περασμένο Σάββατο, αφήνοντας πίσω του μία μοναδική μουσική παρακαταθήκη. 

Ανάμεσα στους αναρίθμητους δίσκους και συνεργασίες, ήταν και ο «Άμλετ της Σελήνης» όπου μελοποίησε στίχους σημαντικών ποιητών και στιχουργών (Μάνος Ελευθερίου, Οδυσσέας Ιωάννου, Γιώργος Κακουλίδης), τους οποίους ερμήνευσε ο Χρήστος Θηβαίος. Στο εσώφυλλο του άλμπουμ, ο συνθέτης απευθύνεται μεταξύ άλλων και στα παιδιά του, ζητώντας τους να συναντηθούν στη μνήμη του, στις 13 Απριλίου του 2047, όπου θα συμπληρωθούν 100 χρόνια από τη γέννησή του. 

«Στην αγαπημένη μου Μαρία  αφιερώνω το "Δεν είμαι άλλος", γιατί χωρίς εσένα, Μαράκι, θα ήμουν σίγουρα άλλος. Στο Σεσιλάκι, που ξεκίνησε με πάθος και ταλέντο το μεγάλο ταξίδι του χορού, αφιερώνω τον "Άμλετ της βροχής" με την παράκληση να καλέσει την Κόκα, την Ιάντα και τον Στεργιούλη, στις 13 Απριλίου του 2047 στις δώδεκα το βράδυ, στο σπίτι της, να ακούσουν ξανά το τραγούδι αυτό όλοι μαζί. Τα ποτά, όπως πάντα, κερασμένα από εμένα».

Ο Θάνος Μικρούτσικος παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά: την Σεσίλ, την Κωνσταντίνα, με την ηθοποιό Ειρήνη Ιγγλέση, και την Αλεξάνδρα και τον Στέργιο με την δημοσιογράφο και συγγραφέα Μαρία Παπαγιάννη.

Τα «Νέα» δημοσίευσαν ένα αυτοβιογραφικό σημείωμα που είχε εμπιστευτεί ο Θάνος Μικρούτσικος στην εφημερίδα. «Στην αρχή εγκαταστάθηκε εντός μου η κλασσική μουσική. Ο Μπαχ, ο Μπετόβεν, ο Μότσαρτ. Παίζοντας τους στο πιάνο 10-12 ετών ταξίδευα στους δρόμους της πόλης μου, της Πάτρας, στις στοές της, στα νεοκλασικά της, αλλά έφευγα και πέραν αυτής. Σε πόλεις και εποχές παλιές που δεν ήξερα. Αυτοσχεδίαζα στο πιάνο με τις ώρες. Ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, το τραγούδι δηλαδή. Δεύτερο αγκωνάρι εντός μου. Χρωστάω και σε αυτούς ταξίδια αλλά και πόνους αφόρητους.

»Ο αυστηρός δάσκαλος του Ωδείου εξασκείτο με τον χάρακα στα δάχτυλα μου για να πάψω να τους παίζω στο πιάνο. Δεν σταμάτησα να τους παίζω. Άλλαξα δάσκαλο. Τέλος, στο Πανεπιστήμιο ανακάλυψα νέους μουσικούς κόσμους. Η μεταπολιτική Avant garde μουσική, νέοι ήχοι, νέες θεωρίες, έγινε η καθημερινότητα μου. Καινούργια ταξίδια, νέα όνειρα, άγνωστοι τόποι. Από την αρχή, όμως, που συνέβαιναν όλα αυτά, μπήκαν στη ζωή μου και οι ποιητές. Ηθικός αυτουργός ο πατέρας μου, που κρατώντας με στην αγκαλιά του, από τα 5 μου χρόνια, μου διάβαζε ποιήματα σχεδόν κάθε βράδυ.

»Από τότε θυμάμαι απ' έξω όλα τα ποιήματα του Καρυωτάκη, Αλλά και Καβάφη και Ρίτσο και όλους σχεδόν τους ελάσσονες ποιητές που δεν είναι όσο ελάσσονες τους είπαν. Κάποιες φορές θυμάμαι έπιανα τον εαυτό μου να μιλάει με στίχους. Αλλά μην σας παρασύρω σε κάποια εξιδανίκευση του εαυτού μου. Φυσιολογικό παιδί ήμουνα. Με τα παιχνίδια μου μικρός, με τον αθλητισμό και τους έρωτες μου έφηβος, με τις διαδηλώσεις στις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου και στο Πανεπιστήμιο. Διάβαζα με πάθος Ιστορία και συναντήθηκα με τη διαχρονική και οριστική αγάπη μου, τον Κάρολο Μαρξ».