Η σπαρακτική ιστορία της Δήμητρας της Λέσβου γίνεται παράσταση

Το ρόδο είναι ρόδο Facebook Twitter
Άραγε πόσο εύκολο είναι να είσαι διαφορετικός; Να σκέφτεσαι διαφορετικά; Πότε τα όρια της διαφορετικότητας συγκρούονται με τα όρια της ανοχής και της κοινωνικής συνοχής; Φωτ.: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
0

«Μπορείς να με λες Δημήτρη ή Δήμητρα. Δεν έχω πρόβλημα. Το ρόδο, όπως και να το πεις, ρόδο παραμένει». Αυτά είναι τα λόγια της Δήμητρας της Λέσβου στο ντοκιμαντέρ της Τζέλης Χατζηδημητρίου. Η 65χρονη Δήμητρα της Λέσβου είχε εξαφανιστεί από τις 6 Απριλίου, οι συγγενείς και οι φίλοι της την έψαχναν, αλλά δεν κατάφερναν να την εντοπίσουν. Στις 26 Μαΐου ενεργοποιήθηκε η γραμμή ζωής Silver Alert. Τον Ιούνιο ταυτοποιήθηκε η σορός, που ήταν στα αζήτητα. Η Δήμητρα έπεσε θύμα τροχαίου στις 9 Απριλίου 2021 και εγκαταλείφθηκε αιμόφυρτη στην άσφαλτο.

Έτσι γράφηκε ο επίλογος σε μια τραγική ιστορία. «Η «Δήμητρα της Λέσβου» (κατά κόσμον Δημήτρης Καλογιάννης), όπως έγινε ευρύτερα γνωστή, ζούσε ως εξωμότης, φίλους στο χωριό δεν είχε, τα άλλα της αδέλφια την είχαν ξεγράψει και ζούσαν έτσι κι αλλιώς μακριά, η σύνταξη που της είχε εξασφαλίσει η μητέρα της ίσα που έφτανε για να συντηρηθεί – ειδικά μετά το 2009, αφότου έχασε και τους δυο γονείς της, τους οποίους γηροκομούσε αγόγγυστα και χωρίς καμία βοήθεια από τα άλλα τους παιδιά, κατά τις μαρτυρίες. Μόνο τις γάτες της είχε αποκούμπι», γράφει στη LiFO ο Θοδωρής Αντωνόπουλος.

Το ρόδο είναι ρόδο Facebook Twitter
Όταν πια έχασε και τη μητέρα της, η Δήμητρα ένιωσε επιτέλους ελεύθερη να εξερευνήσει τη θηλυκή της φύση. Φωτ.: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

Η ιστορία της ζωής της, όπως η ίδια την είχε αφηγηθεί επανειλημμένα, είναι, για όσους την παρακολουθούσαν, λίγο-πολύ γνωστή. Γεννημένη το 1957 στη Σκάλα Συκαμιάς, ήταν ένα από τα έξι παιδιά μιας φτωχής, λαϊκής οικογένειας. Όταν πια έχασε και τη μητέρα της, η Δήμητρα ένιωσε επιτέλους ελεύθερη να εξερευνήσει τη θηλυκή της φύση. Άρχισε να παραγγέλνει και να φορά γυναικεία ρούχα, αρχικά μόνο στο σπίτι, ύστερα και έξω. Σε ρούχα, στολίδια και CD (από Μαρινέλλα και Πρωτοψάλτη μέχρι Μούσχουρη και Βίκυ Λέανδρος) ξόδευε το υστέρημά της. Μόνη της άλλη διασκέδαση οι μακρινοί περίπατοι και το κολύμπι σε ερημικές παραλίες.

Όταν μια παρέα εφήβων από το χωριό παραβίασε το παράθυρο του σπιτιού της και την κακοποίησε σωματικά και σεξουαλικά, καταγράφοντας τα πάντα στο κινητό τους, κατέρρευσε, η ψυχική της υγεία επιδεινώθηκε.

Μια ιστορία φτάνει στη σκηνή

Η ιστορία της έδωσε την αφορμή στην Κατερίνα Λούβαρη Φασόη να γράψει το έργο «Το ρόδο είναι ρόδο» που ανεβαίνει στο Φεστιβάλ Αθηνών από τις 30 Ιουνίου έως τις 3 Ιουλίου σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη. Άραγε πόσο εύκολο είναι να είσαι διαφορετικός; Να σκέφτεσαι διαφορετικά; Πότε τα όρια της διαφορετικότητας συγκρούονται με τα όρια της ανοχής και της κοινωνικής συνοχής;

Ο Παντελής Δεντάκης καταπιάστηκε με αυτό το θέμα αντλώντας υλικό από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και από τις επιστολές του Αντονέν Αρτό.

Η Διονυσία, η ηρωίδα του πρωτότυπου αυτού έργου, ζει σε ένα παλιό σπίτι με μόνη συντροφιά τις γάτες της αυλής· τραγουδάει και ονειρεύεται, φοράει πολύχρωμα ρούχα, ανοίγει το σπίτι σε ξένους και ντόπιους, δέχεται το μίσος και τον χλευασμό τους. Με οδηγό το βιβλίο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ «Η δύναμη της αγάπης», το έργο μιλάει για τη βαρβαρότητα και την τυφλότητα των ανθρώπων. Όπως δίδαξε ο Χριστός επάνω στον σταυρό, που είπε «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν», έτσι και η Διονυσία προσεύχεται στο νεκροκρέβατό της για τη σωτηρία της δικής της ψυχής και των ψυχών των έφηβων παιδιών που έγιναν δήμιοί της. Θα ζήσει ανακουφισμένη σχεδόν τον θάνατό της, πιστεύοντας στη δύναμη της συγχώρεσης και στην αιώνια καλοσύνη των ανθρώπων.

Το ρόδο είναι ρόδο Facebook Twitter
Θα ζήσει ανακουφισμένη σχεδόν τον θάνατό της, πιστεύοντας στη δύναμη της συγχώρεσης και στην αιώνια καλοσύνη των ανθρώπων. Φωτ.: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

«Ήταν μια ανάγκη και της Κατερίνας και δική μου να μιλήσουμε για τον τραγικό θάνατο της Δήμητρας. Για μένα είναι και ένας τρόπος να εκφράσω τη συγγνώμη μου για την αγκαλιά, την αγάπη που δεν δίνεται από εμάς σε ανθρώπους που δεν τους αποδέχεται η κοινωνία. Είναι μια συγγνώμη και για ένα γράμμα που δεν έστειλα», λέει ο σκηνοθέτης της παράστασης Παντελής Δεντάκης, εξηγώντας στη LiFO ότι «τότε, στο νησί, κάποιοι αλληλέγγυοι είχαν δημοσιεύσει ότι θα χαιρόταν πολύ να της στείλουμε ένα γράμμα και ήταν κάτι που σκεφτόμουν, ήθελα να κάνω, το καθυστέρησα και μέσα από αυτή την παράσταση είναι σαν να ζητώ και δημόσια συγγνώμη».

Ο Παντελής Δεντάκης καταπιάστηκε με αυτό το θέμα αντλώντας υλικό από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και από τις επιστολές του Αντονέν Αρτό.

Όλη αυτή η πληροφορία συγκεντρώνεται στο πρόσωπο της Διονυσίας, μια γυναίκας που μοιάζει πολύ με τη Δήμητρα, ένα πρόσωπο που βλέπει τον κόσμο μέσα από ένα πολύ αθώο βλέμμα, αυτό της ανιδιοτελούς αγάπης.

«Η Διονυσία είναι ένα πλάσμα που γεννήθηκε μεν ως άντρας αλλά αυτοπροσδιορίζεται ως γυναίκα. Γεννήθηκε σε μια επαρχία και έχει ούτως η άλλως τα χαρακτηριστικά της Δήμητρας, κομμάτια της από την ιστορία που ξέρουμε, ωστόσο έχει και ένα κομμάτι μυθοπλασίας. Είναι ένα πρόσωπο που έχει δεχτεί βία, αποκλεισμό και καταπίεση και από το ίδιο της το σπίτι, το οικογενειακό της περιβάλλον. Ουσιαστικά από τα εφηβικά της χρόνια έχει χαρακτηριστεί ως τρελός/ή. Την έχουν κλείσει σε ψυχιατρείο, έχει πάρει αγωγή εξαιτίας της διαφορετικότητάς της. "Διαφορετικότητα" το λέμε επειδή εμείς έτσι βλέπουμε το άλλο, εμείς είμαστε που δίνουμε άλλα χαρακτηριστικά και ταυτότητες», λέει ο σκηνοθέτης.

Με τον θάνατο της Δήμητρας ήρθε ξανά στο φως η ιστορία της. Ήταν μια υπενθύμιση αλλά και ένα καμπανάκι που χτύπησε ξανά, θυμίζοντας την ανάγκη αποδοχής του άλλου.

Το ρόδο είναι ρόδο Facebook Twitter
Ο Παντελής Δεντάκης καταπιάστηκε με αυτό το θέμα που εμπνέεται από την ιστορία της Δήμητρας, από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και από τις επιστολές του Αντονέν Αρτό. Φωτ.: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

«Ο θάνατός της νομίζω ότι ήταν μια αφορμή να φέρουμε μπροστά στη συζήτηση την περίπτωσή της γιατί είχε μεγάλη απήχηση στον κόσμο και μέσα από τα ντοκιμαντέρ που είχαν γίνει. Ο κόσμος τη γνώριζε. Το πρόβλημα είναι ότι ο καθένας μας δέχεται τόση πληροφορία και καταναλώνει τόση ενέργεια σε τόσες δραστηριότητες, που πολλές φορές αφήνει στην άκρη πολλά ζητήματα. Όταν συμβεί κάτι, κινητοποιούμαστε, θυμόμαστε, ασχολούμαστε, ένα τραγικό περιστατικό μάς ξυπνάει από έναν λήθαργο που δεν είναι πάντα εκούσιος. Ξεχνιόμαστε μέσα στην τρέλα της ζωής. Αυτό δεν συμβαίνει και με δικούς μας ανθρώπους; Δεν προλαβαίνουμε να τους δούμε και γεμίζουμε ενοχές όταν συμβαίνει κάτι», λέει ο Παντελής Δεντάκης.

Η Κατερίνα Λούβαρη Φασόη πλάθει ένα πρόσωπο που η αρχική του θέση και η τάση του προς τον άλλο είναι η αποδοχή και η αγάπη. Ένα πρόσωπο που πιστεύει βαθιά στη δύναμη του ανθρώπου και στη θετική του πλευρά. Εδώ η υπόστασή της συνδέεται με το κήρυγμα αγάπης του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, εδώ βρίσκουμε και την περίπτωση του Αρτό, τον φαύλο κύκλο της τρέλας, τον τρόπο που η κοινωνία χαρακτηρίζει το άγνωστο, το παράξενο, το διαφορετικό, το δυσερμήνευτο.

Το ρόδο είναι ρόδο Facebook Twitter
Φωτ.: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

Στη σκηνή το έργο μεταφέρεται σε τρεις εικόνες. Στην πρώτη υπάρχει το πλησίασμα και η έννοια της τρυφερότητας μεταξύ δύο ανθρώπων που έχουν μεγάλες διαφορές, της Διονυσίας και του Τζώρτζη, ενός νέου της επαρχίας, με συντηρητικές απόψεις, ρατσιστή, που όμως δεν είναι τόσο «μολυσμένος» που να μην μπορεί να ανοιχτεί σε αυτήν τη νέα και απροσδόκητη για τη ζωή του γνωριμία. Φτάνει κοντά της για να της κάνει κακό, αλλά η αθωότητά της αλλάζει τον σκοπό αυτής της συνάντησης.

Η δεύτερη είναι εικόνα ωμού ρεαλισμού. Βλέπουμε όλη τη λεκτική και σωματική βία που ασκείται σε αυτό το πλάσμα και ανακαλούμε αυτόματα το παρελθόν της, ένα ζοφερό περιβάλλον μη κατανόησης και αποδοχής. Η εξιλέωση των προσώπων και η συγχώρεση έρχεται στην τρίτη εικόνα. Τα δυο κεντρικά πρόσωπα μένουν ξανά μόνα τους, έρχεται η λύτρωση και η κάθαρση.

Ο Δεντάκης φέρνει στη σκηνή μια πολύ κοντινή μας, πρόσφατη, σύγχρονη ιστορία. Η εποχή μας και η περίοδος που διανύουμε είναι συγκρουσιακή και ακραία, με μεγάλη επιθετικότητα. «Η πληροφορία που δεχόμαστε έχει μεγέθη που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους, η παραπληροφόρηση είναι εξίσου εκτενής και έχει πολύ συγκεκριμένο τρόπο να μας επηρεάζει» λέει. «Όλα είναι συγκρουσιακά, ωστόσο πιστεύω ότι μια μερίδα της κοινωνίας, το κοινό που βλέπει θέατρο επιθυμεί να γίνει πιο ανοιχτό, πιο έτοιμο να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να εξισορροπήσει μέσα του τα γεγονότα που συμβαίνουν».

Το ρόδο είναι ρόδο Facebook Twitter
Φωτ.: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

Ο Δεντάκης αποφάσισε να ανεβάσει ένα νέο ελληνικό έργο επειδή πιστεύει ότι όσα γράφονται σήμερα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, έρχεται μια δυναμική γενιά νέων συγγραφέων που θα αλλάξει το τοπίο. «Για μένα, το θέατρο, είτε το παρακολουθώ απλώς ως θεατής είτε εργάζομαι σε αυτό, είναι η συμμετοχή στον κοινωνικό διάλογο, στις κοινωνικές ζυμώσεις. Έτσι το καταλαβαίνω και αυτή την τέχνη προτιμώ», λέει.

«Δεν είναι τίποτα εύκολο και φοβάμαι πάντα, όταν ασχολούμαι με τέτοιες ιστορίες, μη γίνω γραφικός ή διδακτικός, γιατί είναι πολύ εύκολο σήμερα να σηκώσει κανείς το δάχτυλο. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι μέσα από τη διαδικασία να συναντιόμαστε με τον εαυτό μας, να βλέπουμε τα τραύματά μας, να εξετάζουμε τις δικές μας προκαταλήψεις και να διατυπώνουμε το δικό μας όραμα για τη ζωή που θέλουμε να φτιάξουμε».  

Το ρόδο είναι ρόδο Facebook Twitter
Φωτ.: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Το ρόδο είναι ρόδο» εδώ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
THE LIFO TEAM
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ