Η Αλεξάνδρα Κεχαγιόγλου εδώ και χρόνια δημιουργεί τέχνη με τα χαλιά της, τοπία, λίμνες, δάση και λιβάδια. Γεννημένη στην Αργεντινή με παππούδες Έλληνες μετανάστες, Μικρασιάτες, τεχνίτες στην παραδοσιακή τέχνη της δημιουργίας χαλιών έκανε καλλιτεχνικές σπουδές, αλλά αξιοποίησε τις γνώσεις και την ανησυχία της, μέσα στην οικογενειακή επιχείρηση ανακυκλώνοντας στην αρχή τα ξέφτια και τα μικρά κομμάτια από τα χαλιά για να φτιάξει τα δικά της φανταστικά τοπία, με ανάγλυφη υφή, αξιοποιώντας μια παράδοση ετών και συνδέοντάς την με τη φύση και τα προβλήματά της.
Κάθε κομμάτι είναι ένα θραύσμα αναμνήσεων από τα τοπία της πατρίδας της, συστάδες δέντρων και ποτάμια που κόβουν στη μέση τα υφαντά της και στενεύουν μαρτυρώντας την υποχώρηση των υδάτινων οδών και των αλλαγών στα λιβάδια της Αργεντινής.
Με τη μοναδική της τεχνοτροπία μέσα στην καραντίνα είδε το τρόπο με τον οποίο η κλιματική αλλαγή έχει επηρεάσει τη ζωή των ανθρώπων, είδε την απογύμνωση της φύσης καθώς ζει σε μια ήπειρο που αποψιλώνεται διαρκώς με τα δάση να εξαφανίζονται. Χρησιμοποιώντας πάντα περισσεύματα παραγωγής τα νέα της έργα απεικονίζουν ίχνη ζώων και φυτικά χαρακτηριστικά των υγρότοπων Parana που βρίσκονται 50 χιλιόμετρα από το Μπουένος Άιρες.
Η βιοποικιλότητα της περιοχής έχει αποδεκατιστεί από την εκτός ελέγχου ανάπτυξη των βιομηχανιών επεξεργασίας ξύλου και παραγωγής χαρτιού, ενώ οι πυρκαγιές στα δάση του 2020 κατέστρεψαν τεράστιες εκτάσεις. Η Κεχαγιόγλου παρατήρησε ότι μέσα σε ένα σκηνικό καταστροφής κατάφεραν και επιβίωσαν είδη του ζωικού και φυτικού βασιλείου, γαϊδουράγκαθα και ζαρκάδια, έντομα και ζωύφια. Τα χαλιά της τα αντιμετωπίζει σαν χώρους ακτιβισμού, μια μικροαφήγηση που αφήνει μια ανοιχτή πόρτα που τεκμηριώνει τις μικρές πτυχές της γης βοηθώντας να δούμε την μεγάλη εικόνα της οικολογικής καταστροφής.
