«Ιφιγένεια η εν Αυλίδι»: Ο Γιάννης Καλαβριανός ανεβάζει το «ύπουλο παραμύθι» του Ευριπίδη στην Επίδαυρο

«Ιφιγένεια η εν Αυλίδι»: Ο Γιάννης Καλαβριανός ανεβάζει το «ύπουλο παραμύθι» του Ευριπίδη στην Επίδαυρο Facebook Twitter
Με έναν τρόπο ο Ευριπίδης εξανθρωπίζει τους ήρωες, τους κατεβάζει από το βάθρο που τους τοποθετούν οι άνθρωποι που υποκλίνονται στο κύρος τους. Φωτο: Τάσος Θώμογλου
0

Στη διάσημη τραγωδία του Ευριπίδη ο Αγαμέμνονας, αρχιστράτηγος των Αχαιών, καλείται να θυσιάσει την κόρη του, την Ιφιγένεια, ώστε να μπορέσει να σαλπάρει για την Τροία ο ελληνικός στόλος που έχει ακινητοποιηθεί λόγω άπνοιας στην Αυλίδα. Σύμφωνα με τον μάντη Κάλχα και τον χρησμό του, αυτή είναι η επιθυμία της θεάς Άρτεμης. Ο Αγαμέμνονας αντιμετωπίζει ένα φρικτό δίλημμα που τον βάζει να διαλέξει μεταξύ του καθήκοντός του ως βασιλιά όλων και της αγάπης του για την κόρη του. Έτσι, καλεί την Ιφιγένεια στην Αυλίδα με το πρόσχημα του γάμου της με το πρωτοπαλίκαρο των Αχαιών, τον Αχιλλέα. Όταν η Ιφιγένεια μαθαίνει την αλήθεια, μετά τα αρχικά παρακάλια, συμφιλιώνεται με την τραγική της μοίρα και δέχεται να θυσιαστεί για την πατρίδα της.


Λίγες ώρες πριν από την πρεμιέρα της παράστασης του ΚΘΒΕ στην Επίδαυρο, ο σκηνοθέτης της Γιάννης Καλαβριανός μας μιλάει για όλα όσα του αποκαλύφθηκαν στην πρώτη του επαφή με το άγριο και ειρωνικό αυτό έργο του Ευριπίδη.

Όπως γίνεται πάντα στους πολέμους, άντρες μεγαλύτερης ηλικίας έχουν την εξουσία να πείθουν νεότερους να πεθάνουν. Και σήμερα αυτό συμβαίνει. Την πληρώνουν νεότεροι που πιστεύουν σε αξίες, που πωρώνονται, που μπορούν να προτάξουν τα στήθη τους.

— Αν κρίνω από το σκηνοθετικό σου σημείωμα, είναι σαν να αντιμετωπίζεις το έργο του Ευριπίδη ως ένα ύπουλο παραμύθι, όπως όλα εκείνα που πίσω από μια αφελή ιστορία κρύβουν εξωφρενικά πράγματα, κυνισμό και χιούμορ, αλλά στον πυρήνα τους θέτουν μεγάλα θέματα πολιτικής και ηθικής υφής.

Πιστεύω ότι η «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» είναι ένα πολύ σκοτεινό παραμύθι, που όμως έχει νησίδες χιούμορ, φωτός και πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες από αυτούς που νόμιζα ότι είχε όταν ξεκίνησα να τους ψάχνω. Και λέω διαφορετικούς, γιατί όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουμε τους μύθους, έχουμε μια εικόνα και για τους χαρακτήρες – σαν μια συνισταμένη απ' όλα τα έργα και τα ανεβάσματα που έχουμε δει. Ας πούμε, διαβάζω το έργο και βλέπω ότι η Κλυταιμνήστρα δεν είναι ένα τέρας που έρχεται αλαλάζον να πάρει εκδίκηση, αλλά μια γυναίκα, νεαρή ακόμη −ο Ορέστης είναι βρέφος−, την οποία έχουν ξεγελάσει, που νομίζει ότι πηγαίνει να παντρέψει την κόρη της. Έρχεται με όλη την ελαφράδα μιας ευτυχούς στιγμής.

Αυτό εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει ποτέ. Πάντα είχα την αίσθηση μιας βασίλισσας που έρχεται με το βάρος της καταγωγής της και της σύνδεσής της με τον Αγαμέμνονα, έναν βασιλιά που αντιμετωπίζει ένα δίλημμα σχετικά με το τι πρέπει να κάνει, του οποίου η δημόσια εικόνα συγκρούεται με την ιδιωτική. Όπως όλοι οι ηγέτες, έχει δύο πλευρές, τη μία του αυστηρού βασιλιά και την άλλη του κανονικού ανθρώπου που παίζει με τα παιδιά του. Αυτή την ιδιωτική εικόνα των ηρώων φέρνει μπροστά ο Ευριπίδης σε αυτό το έργο, που είναι πολύ περίεργο. Με έναν τρόπο τους εξανθρωπίζει, τους κατεβάζει από το βάθρο που τους τοποθετούν οι άνθρωποι που υποκλίνονται στο κύρος τους. Βλέπουμε έναν πατέρα, μια μάνα, μια κόρη. Αυτά μου φάνηκαν τρομερά σημαντικά, δεν έπρεπε να αγνοηθούν.

«Ιφιγένεια η εν Αυλίδι»: Ο Γιάννης Καλαβριανός ανεβάζει το «ύπουλο παραμύθι» του Ευριπίδη στην Επίδαυρο Facebook Twitter
Πιστεύω ότι η «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» είναι ένα πολύ σκοτεινό παραμύθι, που όμως έχει νησίδες χιούμορ, φωτός και πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες από αυτούς που νόμιζα ότι είχε όταν ξεκίνησα να τους ψάχνω. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή


— Όταν, λοιπόν, σου αποκαλύφθηκαν όλα αυτά, είδες αντιστοιχίες με το σήμερα, με συγκρούσεις της σημερινής εποχής;

Το μεγάλο ζήτημα αυτού του έργου, που ακουμπάει στο σήμερα, είναι η ανάγκη, ποιες αποφάσεις παίρνεις υπό το κράτος οποιασδήποτε ανάγκης. Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν ποιο είναι το καλό, περνάει από το μυαλό τους να μην πεθάνει η Ιφιγένεια −εννοώ τον Μενέλαο και τον Αγαμέμνονα−, η Ιφιγένεια παρακαλάει για τη ζωή της, παρ' όλα αυτά οι σκέψεις τους δεν συμπίπτουν χρονικά ποτέ. Δηλαδή, υπάρχει ένα κακό timing στις καλές τους προθέσεις, που μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή. Όλοι, λοιπόν, είναι αναγκασμένοι να περάσουν στη δράση.

Ο Αγαμέμνονας έχει απέναντί του 100.000 στρατοπεδευμένους Έλληνες, οι οποίοι φωνάζουν κουρασμένοι και εξαντλημένοι ότι κάτι πρέπει να γίνει για να φύγουν. Οπότε, έχουμε έναν άνθρωπο που, μπροστά σε μια λαοθάλασσα που του εναντιώνεται, έχει μόνο μία επιλογή. Δεν είναι τόσο απλό. Σε αυτό το ζήτημα της ανάγκης, λοιπόν, ο Ευριπίδης, πολύ έξυπνα, γίνεται ειρωνικός. Αυτοί οι άνθρωπο παίρνουν αποφάσεις και είναι σαν να βγάζουν γλώσσα, σαν να κοροϊδεύουν τη ζωή. Ξέρουν πού οδηγούνται τα πράγματα κι αυτό τους καθιστά τραγικά πρόσωπα. Δεν σταματάνε να προσπαθούν να την αλλάξουν, γιατί βαθιά μέσα τους γνωρίζουν...


— Εννοείς ότι βαθιά μέσα τους γνωρίζουν πως ο άνθρωπος είναι πάντα υποκριτικός; Ότι πάντα συγκρούονται οι ηθικές αξίες με το κτήνος μέσα τους; Οι Έλληνες εδώ ετοιμάζονται για έναν πόλεμο κατακτητικό, με πρόσχημα την αρπαγή της Ελένης.

Δεν έχουν καν το άλλοθι ότι βρίσκονται σε άμυνα. Η επίσημη δικαιολογία είναι να πάψουν να παίρνουν οι βάρβαροι τις γυναίκες των Ελλήνων. Είναι σωστό αυτό που λες, αλλά είναι και η στιγμή που ο Αγαμέμνονας θα μείνει στην Ιστορία. Έχει γίνει βασιλιάς όλων των Ελλήνων, του δίνεται η ευκαιρία να γίνει βασιλιάς όλων.

«Ιφιγένεια η εν Αυλίδι»: Ο Γιάννης Καλαβριανός ανεβάζει το «ύπουλο παραμύθι» του Ευριπίδη στην Επίδαυρο Facebook Twitter
Ο Γιώργος Γλάστρας στο ρόλο του Αγαμέμνονα. Φωτο: Τάσος Θώμογλου


— Βάζοντας πιο πάνω από την αγάπη του για το παιδί του τη ματαιοδοξία.

Είναι η στιγμή που συναντιέται με την Ιστορία. Παρ' όλα αυτά, είναι μονοδιάστατος. Και, σύμφωνα με την ανάγνωση της παράστασης, είναι ειλικρινής. Όταν λέει «δεν θα σκοτώσω το παιδί μου», το πιστεύει, δεν υποκρίνεται. Λέει να διαλυθεί ο στρατός, να φύγουν όλοι. Μετά, του την πέφτουν όλοι, λέγοντάς του ότι δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Κι αλλάζει γνώμη. Όλοι αλλάζουν γνώμη. Αυτό είναι ένα εύρημα του Ευριπίδη, το πόσο ασταθείς είναι όλοι τους. Αυτό που εμείς θεωρούμε προσόν για τους χαρακτήρες, το να έχουν βάθος και να αλλάζουν άποψη, στην εποχή του θεωρούνταν κατακριτέο. Ο Αριστοτέλης στην «Ποιητική» λέει ότι είναι ένα έργο με ανωμαλία ήθους...


— Σήμερα μοιάζει τρομερά μοντέρνο. Οι άνθρωποι είναι και καλοί και κακοί, περίπλοκοι γενικότερα.

Είναι σαν να είναι ο πατέρας του σύγχρονου θεάτρου − δεν ξέρουμε αν είναι αυτό το τελευταίο του έργο ή οι «Βάκχες». Αναφέρεται σε όλα αυτά που μας απασχολούν σήμερα, στο βάθος, στην πολυπλοκότητα, στο ότι υπάρχει σίγουρα και ένα ποταπό κίνητρο στους ανθρώπους. Σίγουρα χειρίζεται πάρα πολύ έξυπνα τα διλήμματα, τα δίπολα, τα ζεύγη, βάζοντας την Ιφιγένεια να λυσσάει μέχρι την τελευταία στιγμή για να ζήσει μέσα από λόγια που εγώ δεν είχα ακούσει. Είχα την εικόνα μιας άλλης Ζαν ντ' Αρκ. Λέει ότι είναι τρελό να θέλεις τον θάνατο, η πιο άθλια ζωή είναι καλύτερη από τον θάνατο. Βάζει στο στόμα της ένα αίτημα υπέρ της ζωής που είναι φοβερό, τη στιγμή που μιλάμε για ήρωες που έχουμε μάθει ότι προχωράνε με πολλή υπερηφάνεια προς τον θάνατο. Εδώ ο συγγραφέας την κατεβάζει στη γη και τη βάζει να λέει «θέλω να ζήσω». Ο Αχιλλέας πολύ ωραία προτείνει: «Μπράβο, το κλέος είναι φοβερό, αλλά ζήσε! Άλλαξε γνώμη, γίνε γυναίκα μου και πάμε να φύγουμε».

Λένε πράγματα ποταπά, συγκρινόμενα με την ηρωική διάσταση που συνήθως αποδίδουμε στους ήρωες, από την άλλη, όμως, είναι τόσο γήινοι, τόσο κανονικοί, που μετά από τόσα χρόνια ψυχολογικού θεάτρου τους αναγνωρίζουμε κατευθείαν. Αυτό προσπάθησα να κάνω στην παράσταση, να έχω χαρακτήρες πιο περίπλοκους και όχι αρχετυπικά τοτέμ. Ανθρώπους που δονούνται, βάλλονται από άλλους ανθρώπους, πέφτουν. Προσπαθούμε να βρούμε αυτό το μέγεθος μέσα από την ησυχία του ανθρώπινου και όχι ξεκινώντας από το εξωτερικό. Δεν είναι αισχύλειοι χαρακτήρες ούτε στην όψη, ούτε στον τρόπο, ούτε σε τίποτα.

«Ιφιγένεια η εν Αυλίδι»: Ο Γιάννης Καλαβριανός ανεβάζει το «ύπουλο παραμύθι» του Ευριπίδη στην Επίδαυρο Facebook Twitter
Φωτο: Τάσος Θώμογλου


— Ποια είναι η δική σου Ιφιγένεια τελικά;

Νομίζω πως η ειρωνεία είναι το κλειδί αυτής της παράστασης. Λέγονται πράγματα εξωφρενικά, βγάζει ο Αγαμέμνονας λόγους που μετά ενστερνίζεται και η ίδια η Ιφιγένεια. Αυτήν τη μεταστροφή της ή θα τη δεις πατριωτικά ή όπως την προσέγγισα εγώ. Ο Ευριπίδης τα έγραφε όλα αυτά στο τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου και με την απειλή των Περσών, οι οποίοι είχαν βάλει το πόδι τους στην Ελλάδα και επηρέαζαν τα πολιτικά πράγματα, πληρώνοντας τη μία και την άλλη παράταξη. Ουσιαστικά τους λέει από τη Μακεδονία: «Έχετε τον νου σας Έλληνες, σταματήστε να μαλώνετε». Βάζει τον σπόρο του πανελληνισμού, ώστε να λειτουργήσουν συνολικά και όχι ως κάθε πόλη ξεχωριστά, μια ξεκάθαρη αξία. Από την άλλη, λέει: «Κάποιοι θα εκμεταλλευτούν την έννοια της φιλοπατρίας, θα την καπηλευτούν και θα την πουλήσουν, οπότε έχετε τα μάτια σας ανοιχτά». Είναι ένα ωραίο σχόλιο αυτό, ότι δεν είμαστε εναντίον της φιλοπατρίας αλλά εναντίον των επαγγελματιών προστατών της.


— Είναι δηλαδή το πρώτο έργο που μιλάει για την ισχύ εν τη ενώσει;

Ναι, για μια ένωση! Από την άλλη, αναρωτιέται με ποιον τρόπο θα γίνει αυτό. Βάζει όλους αυτούς τους μεγάλους στρατηγούς να απαιτούν τη θυσία ενός νέου ανθρώπου. Όπως γίνεται πάντα στους πολέμους, άντρες μεγαλύτερης ηλικίας έχουν την εξουσία να πείθουν νεότερους να πεθάνουν. Και σήμερα αυτό συμβαίνει. Την πληρώνουν νεότεροι που πιστεύουν σε αξίες, που πωρώνονται, που μπορούν να προτάξουν τα στήθη τους. Τα σχόλια είναι απανωτά. Τι σημαίνει ηρωισμός; Τι σημαίνει πεθαίνω για τη χώρα μου; Δεν υπάρχει απάντηση, ούτε ο Ευριπίδης δίνει κάποια. Στο τέλος γίνεται ανατροπή, ο αγγελιοφόρος λέει ότι έγινε ένα θαύμα. Δεν πέθανε η Ιφιγένεια, η θεά την αντικατέστησε με ένα ελάφι. Δεν το είδε κανείς, αλλά ο ιερέας αναφώνησε «θαύμα» και όλοι πείστηκαν.


— Η θρησκεία ως παράπλευρη εξουσία.

Πάντα υπάρχει ένας ενδιάμεσος μεταξύ θεού και ανθρώπων που μοιράζεται την εξουσία με τους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς και κανείς δεν τον αμφισβητεί. Όλοι ακολουθούν την προφητεία του Κάλχα. Ιδιωτικά, βέβαια, ο Αγαμέμνονας και ο Μενέλαος δεν τον εμπιστεύονται, αλλά έχει πείσει 100.000 ανθρώπους.

«Ιφιγένεια η εν Αυλίδι»: Ο Γιάννης Καλαβριανός ανεβάζει το «ύπουλο παραμύθι» του Ευριπίδη στην Επίδαυρο Facebook Twitter
Φωτο: Τάσος Θώμογλου

Ιnfo

Ιφιγένεια εν Αυλίδι

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

19/07 έως 20/07/2019 στις 21:00

 

Μετάφραση: Παντελής Μπουκάλας

Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός

Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου

Mουσική σύνθεση-Μουσική διδασκαλία-Ηχητικός σχεδιασμός: Θοδωρής Οικονόμου

Kίνηση: Δημήτρης Σωτηρίου

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Γιώργος Γλάστρας (Αγαμέμνων), Ανθή Ευστρατιάδου (Ιφιγένεια), Γιώργος Καύκας (Πρεσβύτης), Νικόλας Μαραγκόπουλος (Μενέλαος), Θανάσης Ραφτόπουλος (Αχιλλέας), Χρίστος Στυλιανού (Αγγελιοφόρος), Μαρία Τσιμά (Κλυταιμήστρα).

Χορός: Μομώ Βλάχου, Στελλίνα Βογιατζή, Δέσποινα Γιαννοπούλου, Ιωάννα Δεμερτζίδου, Δανάη Επιθυμιάδη, Αίγλη Κατσίκη, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Μαρία Κωνσταντά, Αλεξία Μπεζίκη, Ζωή Μυλωνά, Μαριάνθη Παντελοπούλου, Κατερίνα Παπαδάκη, Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου

Μουσικός επί σκηνής: Δημήτρης Χουντής

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ