Ο Τζόρντι Γκαλθεράν εξηγεί γιατί τα Καταλανικά δεν είναι γλώσσα για να βρίσει κανείς

Ο Τζόρντι Γκαλθεράν εξηγεί γιατί τα Καταλανικά δεν είναι γλώσσα για να βρίσει κανείς Facebook Twitter
Τα έργα του γίνονται τεράστια επιτυχία όπου παίζονται. Αυτήν τη στιγμή είναι ίσως ο πιο διάσημος Καταλανός θεατρικός συγγραφέας διεθνώς και το μόνο του παράπονο είναι ότι δεν έχει κατακτήσει ακόμα την αγγλόφωνη σκηνή.
0

Το αθηναϊκό θεατρικό κοινό τον ξέρει πολύ καλά. Έξι χρόνια παιζόταν η«Μέθοδος Γκρόνχολμ» στο Θέατρο Τέχνης με σταθερή επιτυχία και μετά ακολούθησε το «Δάνειο» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, η παράσταση που είδε μέχρι και ο Αλέξης Τσίπρας και η οποία συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά. Αλλά για δεύτερη χρονιά συνεχίζεται  και η «Fuga», στο θέατρο Olvio. Με τόση επιτυχία, ο Τζόρντι Γκαλθεράν δεν ήταν δυνατόν να μην ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου κι έτσι επισκέφθηκε την Αθήνα.

Άφησε, λοιπόν, για λίγες μέρες την πόλη του, τη Βαρκελώνη, και ταξίδεψε μέχρι την Αθήνα μαζί με τη σύζυγό του για να παρακολουθήσουν τις ελληνικές παραστάσεις δύο έργων του και έπεσαν σ’ ένα ηλιόλουστο Σαββατοκύριακο. «Νιώθω σαν στο σπίτι μου», έλεγε και ξανάλεγε. «Είτε βρίσκομαι εδώ, στην Αθήνα, είτε στη Μαδρίτη, για μένα είναι το ίδιο. Αν ήξερα ελληνικά, θα μετέφραζα τα έργα μου ο ίδιος, όπως κάνω με τα ισπανικά», μου εξήγησε, διασαφηνίζοντας ότι γι’ αυτόν, ως Καταλανό, που μάλιστα γράφει στη γλώσσα του, η Ισπανία είναι μια ξένη χώρα, όπως και η Ελλάδα! Συμπληρώνει, πάντως, ότι οι Καταλανοί διαφέρουν από τους Βάσκους, που επιδιώκουν να αποσχιστούν από την Ισπανία με τρομοκρατικά χτυπήματα. «Εμείς είμαστε περισσότερο του διαλόγου», ξεκαθάρισε.  

Τα έργα του γίνονται τεράστια επιτυχία όπου παίζονται. Αυτήν τη στιγμή είναι ίσως ο πιο διάσημος Καταλανός θεατρικός συγγραφέας διεθνώς και το μόνο του παράπονο είναι ότι δεν έχει κατακτήσει ακόμα την αγγλόφωνη σκηνή. Λίγες μέρες πριν ξεκινήσουν οι πρόβες του πρώτου αμερικανικού ανεβάσματος έργου του με τον Μάικ Νίκολς, ο διάσημος σκηνοθέτης πέθανε κι έτσι το εγχείρημα δεν ολοκληρώθηκε.

Δεν είναι εύκολο πια να γράψεις μεγάλες ιστορίες για το θέατρο. Ήταν εύκολο την εποχή του Σαίξπηρ, που τοποθετούσε τη δράση σε πύργους, δάση και τοπία. Ήταν πολύ ενδιαφέρον, αλλά τώρα πια έχουμε τις ταινίες.

Ως επαγγελματίας συγγραφέας ζει από την τέχνη του και, εκτός από τα πετυχημένα θεατρικά έργα του, τα οποία έχουν μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη, γράφει διαλόγους για μεταγλωττισμένες σειρές στην τηλεόραση, έχει γράψει σενάριο για την αγγλόφωνη ταινία τρόμου «Fragile», ένα μιούζικαλ για τη ζωή του Γκόγια, τη διασκευή του «Lion King», αλλά και άλλων έργων, ανάμεσά τους και τα «Art» και «Ο θεός της σφαγής» της Γιασμίνα Ρεζά, με την οποία νιώθει ότι έχει καλλιτεχνική συγγένεια.

Τον συνάντησα μια ώρα πριν κατέβει στην Ιερά Οδό με τη μεταφράστρια Μαρία Χατζηεμμανουήλ για να δει τη «Fuga». Ήταν πέρα για πέρα ικανοποιημένος από το «Δάνειο» και θεωρεί ότι οι Έλληνες σέβονται τον συγγραφέα, περισσότερο τουλάχιστον από τους Ιταλούς − στη Ρώμη ένας ηθοποιός που έπαιζε στη «Μεθόδου Γκρόνχολμ» εμφανιζόταν με γυναικεία εσώρουχα, κάτι που δεν του είχε περάσει ποτέ από το μυαλό.

Ο Τζόρντι Γκαλθεράν εξηγεί γιατί τα Καταλανικά δεν είναι γλώσσα για να βρίσει κανείς Facebook Twitter
To Δάνειο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

 

— Στην Ελλάδα, αν θέλεις να κάνεις καλλιτεχνική καριέρα, πρέπει να έρθεις στην Αθήνα. Εσείς πώς και δεν εγκαταλείψατε τη Βαρκελώνη για τη Μαδρίτη;

Στην Καταλονία είναι διαφορετικά. Καταρχάς, οι καλλιτέχνες της Βαρκελώνης ήταν ανέκαθεν προσανατολισμένοι στην Ευρώπη, ειδικά στο θέατρο. Γενικώς, θέλουμε να είμαστε, και νιώθουμε, διαφορετικοί από τους Ισπανούς. Δεν θέλουμε να μας συνδέει το παρελθόν κι έτσι ήμασταν πάντοτε με την Ευρώπη και τα καλλιτεχνικά κινήματα που συνέβαιναν εκεί. Η Μοβίδα, ας πούμε, η καλλιτεχνική και κοινωνική έκρηξη που ακολούθησε τη δικτατορία του Φράνκο, είχε ελάχιστη επιρροή στη Βαρκελώνη. Οπότε, κοιτάζουμε προς την Ευρώπη και όχι προς τη Μαδρίτη.

— Αυτό είναι ένα είδος εθνικισμού;

Ναι, μπορείς να το πεις κι έτσι. Προσπαθούμε να είμαστε αυθεντικοί σε κάθε κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική έκφραση. Θέλουμε να είμαστε Καταλανοί και για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να διαφέρουμε από τους Ισπανούς. Αυτό χαρακτηρίζει την Καταλονία, κάνοντας τα πάντα διαφορετικά σε σχέση με τους Ισπανούς.

Διαφέρετε τόσο πολύ από εκείνους;

Όχι! Είμαστε τόσο διαφορετικοί, όσο οι Ισπανοί από τους Πορτογάλους ή τους Γάλλους. Είμαστε όλοι Ευρωπαίοι. Αλλά, ναι, η ζωή στη Μαδρίτη είναι εντελώς διαφορετική απ’ ό,τι στη Βαρκελώνη.

Από τι επηρεαστήκατε και επιλέξατε να γράφετε θέατρο;

Παρακολουθούσα πολύ θέατρο, αλλά ακόμα περισσότερο σινεμά. Πάντα έλεγα ότι ο κινηματογράφος ήταν εκείνος που με επηρέασε περισσότερο από το θέατρο, ο τρόπος που είναι γραμμένες οι ταινίες. Ανέκαθεν σκεφτόμουν ιστορίες που διερευνούσαν νέες θεατρικές γλώσσες, αλλά το σημαντικότερο για μένα, πάντοτε, είναι να έχω να πω μια καλή ιστορία. Ακριβώς όπως κάνει ο κινηματογράφος. Για μένα δεν έχει τόσο σημασία να βρω έναν ιδιαίτερο τρόπο να πω την ιστορία μου αλλά να την πω.

Στο ευρωπαϊκό θέατρο τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί η εικόνα. Οι παραστάσεις περιέχουν βίντεο, ήχους, μουσική, κίνηση και λιγότερο λόγο…

Για μένα όλα αυτά είναι landscape, οπότε δεν τα θεωρώ σημαντικά. Προσπαθώ να πετύχω είναι αυτό που προσπαθεί και ο κινηματογράφος, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του θεάτρου. Ξέρω πολύ καλά ότι δεν μπορώ να ανταγωνιστώ τον κινηματογράφο και τις εικόνες, τους ήχους και τη δομή της ιστορίας, οπότε επιλέγω να γράφω τις δικές μου ιστορίες με τα δικά μου εργαλεία. Το έργα μου είναι μιας πράξης, σε πραγματικό χρόνο, με 3 βασικά στοιχεία: χρόνο, χώρο, δράση. Οπότε, χρησιμοποιώ τυπικές κινηματογραφικές ιστορίες, αλλά τις γράφω πατώντας στην κλασική θεατρική δομή. Οι λέξεις είναι ο μόνος τρόπος να ανταγωνιστώ την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, το κείμενο και οι ηθοποιοί. Δεν μου αρέσει να γράφω έργα με 20 διαφορετικές σκηνές, όπως συμβαίνει στην οθόνη. Δημιουργώ τη συγκίνηση της οθόνης μέσω της θεατρικής σύμβασης.

Ο Τζόρντι Γκαλθεράν εξηγεί γιατί τα Καταλανικά δεν είναι γλώσσα για να βρίσει κανείς Facebook Twitter
Προσπαθούμε να είμαστε αυθεντικοί σε κάθε κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική έκφραση. Θέλουμε να είμαστε Καταλανοί και για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να διαφέρουμε από τους Ισπανούς. Αυτό χαρακτηρίζει την Καταλονία, κάνοντας τα πάντα διαφορετικά σε σχέση με τους Ισπανούς.

Τα καταλανικά είναι μια γλώσσα σύγχρονη που εξελίσσεται;

Έχουμε πάρα πολύ καλούς συγγραφείς. Η λογοτεχνία μας εξελίσσεται. Το πρόβλημα εντοπίζεται στην αργκό, στα καταλανικά «του δρόμου» θα λέγαμε. Αν θέλεις να χρησιμοποιήσεις χαρακτήρες όπως κλέφτες ή ναρκομανείς, δεν υπάρχει το ανάλογο λεξιλόγιο, μόνο ισπανόφωνο. Είναι δύσκολο να βρεις βρισιές στα καταλανικά. Οι Ισπανοί έχουν εκατοντάδες βρισιές κι έτσι η αργκό που χρησιμοποιούμε σε τηλεοπτικές σειρές είναι κυρίως ισπανική.

Στα έργα σας οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται άλλους ανθρώπους με σαδιστικό σχεδόν τρόπο. Αυτό δημιουργεί ένας είδος αγωνίας.

Αγαπώ τα θρίλερ. Προσπαθώ να μεταφέρω τις συμβάσεις των θρίλερ στο θέατρο, αλλά δεν είναι εύκολο, δεν μπορείς να αναπαράγεις την αληθινή βία. Περιορίζεσαι σε ένα δωμάτιο και έχεις μόνο τις λέξεις για να δημιουργήσεις αυτές τις συμβάσεις. Η «Μέθοδος Γκρόνχολμ» είναι μια τέτοια περίπτωση.

Όπου οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι σε πρώτο πλάνο.

Δεν είναι εύκολο πια να γράψεις μεγάλες ιστορίες για το θέατρο. Ήταν εύκολο την εποχή του Σαίξπηρ, που τοποθετούσε τη δράση σε πύργους, δάση και τοπία. Ήταν πολύ ενδιαφέρον, αλλά τώρα πια έχουμε τις ταινίες. Σήμερα, το να πεις τις ιστορίες με αυτό τον τρόπο στο θέατρο δεν έχει νόημα. Βασιζόμαστε στους ηθοποιούς και τον λόγο. Άσε που ένα έργο με περισσότερους από 4 χαρακτήρες θεωρείται υπερπαραγωγή. Αυτό δεν σου επιτρέπει να γράψεις ένα επικό έργο.

Δεν νομίζω ότι η θρησκεία έχει καμιά επιρροή πια οπουδήποτε. Προσωπικά, μισώ τις θρησκείες, μισώ τις ιδεολογίες, θεωρώ ότι οι χειρότεροι άνθρωποι στον κόσμο είναι όσοι πιστεύουν σε κάτι. Είναι οι πιο επικίνδυνοι.

Είδατε διαφορές μεταξύ ελληνικού θεάτρου και καταλανικού;

Την αγάπη των Ελλήνων για το θέατρο. Τον σεβασμό που δείχνουν, το πρεστίζ που έχει το θέατρο στην Ελλάδα. Εδώ έχετε εκατοντάδες θέατρα. Αυτό θα ήταν αδύνατο στη Βαρκελώνη, γιατί θα ήταν άδεια.

Δεν είναι θεατρόφιλοι οι Καταλανοί;

Ναι, αλλά όχι όπως εδώ. Εδώ οι πάντες πηγαίνουν στο θέατρο. Στη Μαδρίτη ο κόσμος πηγαίνει στο θέατρο περισσότερο απ’ ό,τι στη Βαρκελώνη, αλλά το θεωρούν θέαμα, μια έξοδο. Στη Βαρκελώνη έχει την έννοια της κουλτούρας. Τα έργα μου στη Μαδρίτη έχουν μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία βέβαια, τα βλέπουν πολύ περισσότεροι άνθρωποι. Αλλά διαφέρουν και στον τρόπο που ανεβαίνουν. Στη Βαρκελώνη οι σκηνοθέτες τα αντιμετωπίζουν κάτω από ένα πιο σοβαρό πρίσμα, ενώ στη Μαδρίτη περισσότερο ως κωμωδίες.

Μα, και στην Αθήνα η «Μέθοδος Γκρόνχολμ» ανέβηκε ως ψυχολογικό θρίλερ. Εσείς το θεωρείτε κωμωδία;

Είναι κωμωδία. Ίσως να το χαρακτηρίσεις και κωμικό θρίλερ. Με ενδιαφέρει ο κόσμος να περνάει καλά με τα έργα μου, να τα βρίσκει αστεία, αλλά να έχει και την αγωνία «ποιος είναι ο δολοφόνος», όπως ακριβώς σε ένα θρίλερ. Θέλω να εμπεριέχει και το κωμικό και το στοιχείο του θρίλερ.

Ο Τζόρντι Γκαλθεράν εξηγεί γιατί τα Καταλανικά δεν είναι γλώσσα για να βρίσει κανείς Facebook Twitter
Fuga στο θέατρο Olvio

Η «Fuga» είναι από τα πρώτα σας έργα;

Ναι, και περιέχει στοιχεία φάρσας και θρίλερ. Βασίζεται στην πραγματική ιστορία ενός διεφθαρμένου πολιτικού που αποδείχτηκε ότι έκανε επιδιορθώσεις στο σπίτι του, χωρίς να πληρώσει.

Το «Δάνειο», που θίγει το χρηματοπιστωτικό πρόβλημα δεν είναι πολιτικό έργο;

Κανένα μου έργο δεν είναι πολιτικό.

Ποια είναι η σχέση σας με τη θρησκεία;

Είμαι τελείως άθεος. Δεν πιστεύω σε τίποτα.

Έχει σημασία η θρησκεία στην καταλανική κοινωνία;

Όχι περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού − ούτε και στην Ισπανία έχει ιδιαίτερη σημασία. Δεν νομίζω ότι η θρησκεία έχει καμιά επιρροή πια οπουδήποτε. Προσωπικά, μισώ τις θρησκείες, μισώ τις ιδεολογίες, θεωρώ ότι οι χειρότεροι άνθρωποι στον κόσμο είναι όσοι πιστεύουν σε κάτι. Είναι οι πιο επικίνδυνοι. Είναι ικανοί για οτιδήποτε, γιατί πιστεύουν ότι έχουν δίκιο. Τα απεχθέστερα γεγονότα στον κόσμο έχουν γίνει από ανθρώπους που πίστευαν ότι η ιδεολογία τους ήταν η σωστή, στις «βέβαιες αποδείξεις», όπως αυτές που ευαγγελιζόταν ο Χίτλερ.

Ψηφίζετε;

Ναι, για πρακτικούς λόγους, όχι για ιδεολογικούς. Εκτιμώ τον εκάστοτε υποψήφιο ανάλογα με το τι έχει να προσφέρει.

Στις εθνικές εκλογές ψηφίζετε ισπανικά ή καταλανικά κόμματα;

Έχω ψηφίσει και ισπανικά. Το 50% περίπου των Καταλανών ψηφίζει τα ισπανικά κόμματα και το ποσοστό που συγκεντρώνουν τα καταλανικά δεν είναι αρκετό για να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση. Για να συμβεί αυτό, χρειάζονται περισσότεροι ψηφοφόροι.

Τι σας έκανε αρνητική εντύπωση στην Αθήνα;

Τα μηχανάκια που περνάνε δίπλα σου στα πεζοδρόμια και το ότι οι περισσότεροι δεν φοράνε κράνη! Από την άλλη, νιώθω πολύ άνετα εδώ. Όλα μου είναι οικεία, το φαγητό, ο καιρός, οι άνθρωποι. Θα μπορούσα να ζω εδώ και να νιώθω σαν στο σπίτι μου. 

Info:

To Δάνειο

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Παντελής Δεντάκης

Παίζουν: Μιχάλης Οικονόμου, Γιάννης Σαρακατσάνης

Κεντρική Σκηνή, από 5/10/2016 μέχρι 15/1/2017

Fuga

Θέατρο Olvio

Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης

Παίζουν: Λεωνίδας Κακούρης, Φαίη Ξυλά, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Γιώργος Χρανιώτης, Μπέτυ Αποστόλου

28 Οκτ - 1 Ιαν 2017

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ