Ο πρώην υπουργός Οικονομιών Γιάνης Βαρουφάκης, παραδέχεται ότι είχε προτείνει στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα παρόμοιο μηχανισμό, με αυτόν που ζητά τώρα το ΔΝΤ,. Στο άρθρο του στην "Εφημερίδα των Συντακτών" αναφέρει πότε και πώς οδηγήθηκε σε αυτή την πρόταση, αλλά και πως οι υπόλοιποι συνάδελφοι της ομάδας διαπραγμάτευσης αντέδρασαν αρνητικά, χαρακτηρίζοντας την πρότασή "ενδοτική", "νεοφιλελεύθερη" και λέγοντας -μεταξύ σοβαρού και αστείου- ότι απεκαλύφθη πόσο... "δεξιός" είναι.
Το χαρακτηριστικό απόσπασμα από το άρθρο στην ΕΦΣΥΝ:
"Ο πρωθυπουργός πρώτη φορά δεσμεύτηκε στον μεσοπρόθεσμο στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ την 27η Απριλίου 2015 (ερήμην μου, καθώς γνώριζε ότι δεν θα συμφωνούσα). Οταν τον ρώτησα γιατί το έκανε, μου απάντησε ότι η συμφωνία απαιτεί δούναι και λαβείν.«Και ποιο είναι το λαβείν μας εν προκειμένω;» ρώτησα. «Θα μας δώσουν κάτι για το χρέος», μου απάντησε. Τότε του επισήμανα πως το επιχείρημά του θυμίζει ψαρά που προσπαθεί να διώξει επιτιθέμενο καρχαρία, ρίχνοντας αίμα στο νερό: «Δεσμευόμενος», του θύμισα, «σε διαρκές πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% από το 2018 και μετά, είναι σαν να δηλώνεις πως το χρέος είναι βιώσιμο. Τους προκαλείς να μη σου δώσουν ποτέ θεραπευτική αναδιάρθρωσή του!»
Συνεπικουρούμενος πλήρως από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, πάσχιζα να θυμίζω στον πρωθυπουργό γιατί ζητούμε την αναδιάρθρωση χρέους: Τη ζητάμε ώστε να είναι εφικτή η μείωση του στόχου πρωτογενούς πλεονάσματος κάτω του 1,5%, σηματοδοτώντας έτσι το τέλος των κλιμακούμενων φοροεπιδρομών, η προσδοκία των οποίων αποτρέπει τους επενδυτές.
Ενα μήνα μετά, σε μια άπελπι προσπάθεια να ανακτηθεί το χαμένο διαπραγματευτικό έδαφος, πρότεινα στον πρωθυπουργό, ως τακτικό ελιγμό, να προσφέρουμε στους δανειστές την εξής «ανταλλαγή»: Εκείνοι θα συμφωνούσαν στη χαλάρωση της λιτότητας (στόχο πρωτογενούς στο 1,5%) κι εμείς θα δεσμευόμασταν νομικά σε αυτοματοποιημένα νέα μέτρα, αν η χαλάρωση δεν αποδώσει μεγαλύτερα δημόσια έσοδα (μέσω της ανάκαμψης της οικονομικής δραστηριότητας).
Οι υπόλοιποι συνάδελφοι της ομάδας διαπραγμάτευσης αντέδρασαν αρνητικά, χαρακτηρίζοντας την πρότασή μου «ενδοτική», «νεοφιλελεύθερη» και λέγοντας -μεταξύ σοβαρού και αστείου- ότι απεκαλύφθη πόσο... «δεξιός» είμαι.
Δεν πτοήθηκα. Αν και μειονότητα του ενός, τους εξήγησα ότι, δεδομένης της παραχώρησης στους δανειστές του 3,5% πρωτογενούς από τον πρωθυπουργό, είχαμε δύο επιλογές: είτε θα εισάγαμε την υφεσιακή λιτότητα που απαιτεί ο στόχος του 3,5% πρωτογενούς είτε θα προτείναμε στους δανειστές την πειραματική άρση της λιτότητας υπό τον όρο ότι, αν τα έσοδα που προβλέπαμε από την ανάκαμψη δεν καταγράφονταν εντός διετίας, τότε οι συντελεστές φορολόγησης θα αυξάνονταν και οι δαπάνες θα μειώνονταν (1).
Ο πρωθυπουργός μού έδωσε το πράσινο φως να καταθέσω την πρόταση. Ετσι, στο Eurogroup της 18ης Ιουνίου είπα μεταξύ άλλων: «Αντί να αναλωνόμαστε σε διαφωνίες για το εάν η αύξηση των εσόδων θα γίνει μέσω παραμετρικών ή δυναμικών μέτρων, θα ήταν προτιμότερο να νομοθετήσουμε αυτοματοποιημένο φρένο ελλείμματος (deficit brake), το οποίο θα επιβλέπει ένα ανεξάρτητο Δημοσιονομικό Συμβούλιο».
Η πρότασή μου άλλαξε το κλίμα και έκανε πολλούς υπουργούς Οικονομικών να τη χαρακτηρίσουν εποικοδομητική. Δεν είχε όμως συνέχεια, επειδή στο παράλληλο EuroWorkingGroup ο κ. Χουλιαράκης δεν την έθεσε στο τραπέζι της συζήτησης, με πρωθυπουργική συγκατάθεση βέβαια. Ετσι, χάθηκε μια ευκαιρία χαλάρωσης της λιτότητας, προς μεγάλη χαρά των κ.κ. Βίζερ, Ντάισελμπλουμ και Σόιμπλε, που αντιμετώπισαν την πρότασή μου ως εμπόδιο στα σχέδιά τους για ανατροπή μας μέσα από το κλείσιμο των τραπεζών."
πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
σχόλια