Αποχαιρετισμός στον αγαπημένο φίλο Κώστα Βαμβακούλα
Μικρό φωτογραφικό άλμπουμ.
Αποχαιρετισμός στον αγαπημένο φίλο Κώστα Βαμβακούλα
Χθες ήταν η κηδεία του Κώστα. "Δεν έβρεξε για αρκετή ώρα, είχε κάποιες δεκάδες ανθρώπους, οι περισσότεροι φίλοι του από παλιά και λίγοι από την παρέα τη δική μας", μου γράφει ο Θανάσης, πρώτος του ξάδερφος, κοντά στην οικογένεια του οποίου γνώρισα τον Κώστα, τότε που ήμασταν όλοι νέοι. Όλοι; Η θεία μου η Ουρανία, που δούλευε στο βιβλιοπωλείο του Κέδρου μαζί με τη φίλη της τη Μαρούσα, μητέρα του Θανάση, θλιβόταν όταν η κουβέντα έφτανε στον Κώστα. "Αυτό το παιδί δεν γνώρισε ποτέ παιδική ηλικία". Τον Κώστα, με τη μόνιμη δικηγορική αμφίεση -κοστούμι, γιλέκο, γραβάτα- που του χρησίμευε υποθέτω και σαν άλλοθι, δεν τον έλεγες ακριβώς μέσα στην εποχή του, αλλά περισσότερο συνοδοιπόρο της εποχής του, όπως και καλόκαρδο συνοδοιπόρο της κάποτε πολιτικοποιημένης παρέας μας. Τον θυμάμαι να κρατάει και την Εστία, αλλά αυτό δεν μας ξένιζε, ήταν ένα συμπληρωματικό αξεσουάρ ταιριαστό με τη φυσιογνωμία του. 'Αλλωστε, είχε θάρρος, όταν χρειάστηκε συνέδραμε ως μάρτυρας υπεράσπισης τον Θεολόγο Ψαραδέλλη σε ένα παρακλάδι της δίκης της 17 Νοέμβρη. 'Οταν πρωτοήρθα στην Αθήνα, μου είχε κάνει εντύπωση η ακόμα έντονη παλιομοδίτικη ατμοσφαιρά της. Ο Κώστας ήταν η μνήμη της πόλης και είχα σχέδια γι αυτόν! Σε ένα υποτυπώδες σενάριο που είχα γράψει -πριν το πάρω ευτυχώς απόφαση ότι αυτά δεν είναι για μένα- είχα δώσει στον Κώστα τον ενοποιητικό ρόλο, μαζί και ένα όνομα: "43 Σπίτια". Στο δικό του σπίτι, παραδόξως, δεν τον επισκέφθηκα ποτέ, συναντιόμασταν τις περισσότερες φορές στον φίλο μας τον Δήμο. Και τώρα, μακριά από την Αθήνα, αγνοούσα ότι ο Κώστας έπασχε εδώ και δύο χρόνια από λευχαιμία. Την ίδια ολέθρια αρρώστια με τη Γιάννα.
Κάποιες φορές, στο Κολωνάκι, στην πλατεία, από ένα απέναντι πεζοδρόμιο, με σταματούσε μια φωνή: Σπυρέτο! 'Ηταν ο Κωστάκης, ο Αγαπητός για μας, που ήταν και το χαϊδευτικό του.
- BACK
TO TOP - ΟΛΑ
ΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ -
The
LiFO
