Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος ανήκει στις πιο αιχμηρές πένες του σύγχρονου δημοσιογραφικού τοπίου. Με χρόνια θητείας στο πολιτιστικό και μιντιακό ρεπορτάζ αλλά και με σαφές πολιτικό βλέμμα, αποτελεί σταθερή υπογραφή στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Δεν μασά τα λόγια του, δεν στρογγυλεύει τις απόψεις του και δεν φοβάται να πάρει θέση, είτε για τα μέσα ενημέρωσης είτε για τα πρόσωπα της πολιτικής σκηνής.
Τον συναντώ ένα μεσημέρι στα γραφεία της εφημερίδας στο κέντρο της Αθήνας την ώρα που στην αίθουσα σύνταξης χτυπούν τα τηλέφωνα και τα χαρτιά γεμίζουν με λέξεις που αύριο θα κρεμαστούν στα περίπτερα. Η συνέντευξη που ακολουθεί κινείται ανάμεσα στην πολιτική, στη δημοσιογραφία, στην ελευθερία του Τύπου, στον συγκεντρωτισμό της εξουσίας και στην κρίση στην αντιπολίτευση. Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από την Εφ.Συν. ο Δημήτρης Κανελλόπουλος απαντά με σαφήνεια.
Μιλά χωρίς υπεκφυγές για το μέλλον της «Εφημερίδας των Συντακτών», επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη για το μέλλον της συνεταιριστικής εφημερίδας. Δεν αποφεύγει να σχολιάσει τις φήμες περί πολιτικών σκοπιμοτήτων που ενδεχομένως κρύβονται πίσω από τη συμφωνία ή τον ρόλο που παίζουν διαχρονικά οι επιχειρηματίες στην πολιτική σκηνή της χώρας. Αναφέρεται ιδιαιτέρως στη θέση του Αλέξη Τσίπρα στο σημερινό πολιτικό τοπίο, χαρακτηρίζοντάς τον ως «καλό, αλλά μνημονιακό πρωθυπουργό».
«Τι είναι η Ελλάδα; Μια τριτοκοσμική χώρα. Δεν είμαστε Ινδίες ή Μέση Ανατολή, ούτε και Τουρκία, αλλά, από την άλλη, ούτε και Ιταλία, Ισπανία ή Γερμανία. Σε όλα τα επίπεδα, υγεία, παιδεία, μέσα μεταφοράς, ακόμα και στις νοοτροπίες. Έχουμε πλέον τους πιο χαμηλούς μισθούς και τις πιο υψηλές τιμές, αλλά κανείς μας δεν αντιδρά».
Παρομοιάζει τον ΣΚΑΪ με το FOX News, θέτοντας ερωτήματα για την πραγματική ανεξαρτησία του Τύπου, ενώ σχολιάζει την υποχώρηση της κυκλοφορίας των αριστερών εφημερίδων, αποδίδοντάς τη στην απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ από μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Τέλος, δεν διστάζει να κατονομάσει πολιτικούς που εκτιμά και να αναφερθεί ανοιχτά σε πρόσωπα και καταστάσεις που θεωρεί χαρακτηριστικά παραδείγματα της πολιτικής απογοήτευσης της εποχής μας.
— Ένα συνεταιριστικό εκδοτικό εγχείρημα περνά τελικά στα χέρια ενός επιχειρηματία; Πώς θα το εκλάβουν οι αναγνώστες;
Είναι αλήθεια πως μιλάμε με τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Και η «Ελευθεροτυπία» ξεκίνησε με ανάλογο τρόπο τον πρώτο χρόνο, υπενθυμίζω, ως εφημερίδα των δημοσιογράφων, αλλά μετά πέρασε στα χέρια του Τεγόπουλου· και η «Liberation» επίσης. Αν ένας επιχειρηματίας αφήσει το μαγαζί να λειτουργεί όπως ξέρει, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Καταφέραμε να αντέξουμε ως συνεταιριστική εφημερίδα δεκατρία ολόκληρα χρόνια – μεγάλο κατόρθωμα. Πλέον, όμως, οι εφημερίδες δεν πουλάνε όπως παλιά. Κάποτε, ο Αύγουστος των διακοπών ήταν ο καλύτερος μήνας για την Εφ.Συν., αλλά τώρα δυσκολεύεσαι να βρεις σημεία πώλησης στα μέρη όπου πας για διακοπές. Η Εφ.Συν. στηρίζεται στις πωλήσεις του φύλλου και στη διαφήμιση, αλλά το τιράζ έχει μειωθεί αρκετά και, ταυτόχρονα, είμαστε μια εφημερίδα της οποίας το εμπορικό τμήμα δεν μπορεί να επεμβαίνει στο δημοσιογραφικό έργο. Συζητάμε, λοιπόν, με τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Προφανώς και ο ίδιος καταλαβαίνει σε τι μαγαζί μπαίνει. Η Εφ.Συν. είναι ένα κεντροαριστερό φύλλο και δεν θα αλλάξει τον πολιτικό της προσανατολισμό.
— Γράφτηκε στον Τύπο ότι «ο Μελισσανίδης αγοράζει την Εφ.Συν. για τα… μάτια του Τσίπρα». Ποια είναι η γνώμη σου;
Δεν μπορώ να το ξέρω. Πάντως, τα πρακτικά του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών το 2015, για παράδειγμα, δεν τα δημοσίευσε η Εφ.Συν., βγήκαν στο in.gr. Μπορεί να τα έδωσε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, μπορεί να τα βρήκαν κάπου, σε ένα στικάκι. Αν ο Μελισσανίδης θέλει την εφημερίδα λόγω κάποιας πιθανής επιστροφής του Τσίπρα ή δημιουργίας νέου κόμματος, δεν μπορώ να το ξέρω για να το επιβεβαιώσω. Πάντα η Εφ.Συν. είχε μια γραμμή υπέρ ΣΥΡΙΖΑ – ίσως και πιο έντονη απ’ όσο θα έπρεπε την περίοδο που ήταν κυβέρνηση. Έχω απάντηση όμως, το ξέρω από πρώτο χέρι επειδή συμμετείχα στις βραδινές συσκέψεις για το πρωτοσέλιδο εκείνη την εποχή, στις οποίες αναλογικά έπαιρναν μέρος περισσότερο άνθρωποι που υποστήριζαν ΣΥΡΙΖΑ, οπότε έβγαινε κάποιες φορές μια πιο ΣΥΡΙΖΑ προσέγγιση. Τότε οι μέσα σελίδες ήταν συχνά επικριτικές για την κυβέρνηση, οι στήλες, οι σκιτσογράφοι. Επίσης, η Εφ.Συν. δεν έκρυψε ποτέ αρνητικές ειδήσεις για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως κάνουν άλλοι τώρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το θέμα του ΟΠΕΚΕΠΕ. Στην αρχή τα φιλοκυβερνητικά sites και οι εφημερίδες είτε δεν το έπαιζαν καθόλου είτε το υποβάθμιζαν. Κι όμως, το θέμα αυτό οδήγησε τελικά στην παραίτηση ενός κορυφαίου υπουργού και υφυπουργών – όχι ενός ή δύο αλλά τριών. Άρα ήταν σοβαρό. Οπότε, ή τα φιλοκυβερνητικά μέσα δεν εκτίμησαν σωστά τη σημασία της είδησης και την έχασαν ή την «έθαψαν» για πολιτικούς λόγους. Αλλά η Εφ.Συν. ποτέ δεν κινήθηκε με αυτόν τον τρόπο.
— Υπάρχουν συνάδελφοι, όπως ο Ηλίας Κανέλλης, που συχνά αποκαλούν την Εφ.Συν. «εφημερίδα των συριζαίων». Τι θα τους απαντούσες;
Κοίταξε, ο Ηλίας Κανέλλης είναι από τους λίγους δημοσιογράφους που έχουν μείνει στα «Νέα» και συνεχίζουν να στηρίζουν την κυβέρνηση. Τον καταλαβαίνω. Η Alter Ego γενικά είναι απέναντι στην κυβέρνηση, αλλά στην ιστορική αυτή εφημερίδα υπάρχουν ακόμη δύο-τρεις, όπως ο Κανέλλης και ο Πρετεντέρης –καλοί δημοσιογράφοι–, που κρατούν τη δική τους γραμμή. Τώρα, να μας αποκαλούν «εφημερίδα των συριζαίων»; Εντάξει... γελάμε. Άλλωστε, οι περισσότεροι εδώ μέσα προέρχονται από άλλους πολιτικούς χώρους: αναρχοαυτόνομοι, ΚΚΕ Μ-Λ, κάποιοι που στηρίζουν τον Βαρουφάκη ή τη Νέα Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι κι αλλιώς, είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση.
— Υπάρχει σήμερα ανεξάρτητη δημοσιογραφία στην Ελλάδα;
Βεβαίως και υπάρχει. Η Εφ.Συν. είναι ανεξάρτητη και γράφουμε ο καθένας ό,τι θέλει. Να σου δώσω ένα παράδειγμα εφημερίδας παλαιάς κοπής: τις προάλλες στα «Νέα» ο Κανέλλης και ο Πρετεντέρης έγραφαν ότι «οι υποκλοπές για τον ΟΠΕΚΕΠΕ μας αρέσουν, ενώ της ΕΥΠ όχι». Και ακριβώς δίπλα, στην ίδια εφημερίδα, ο Μιχάλης Μητσός έβγαινε και τους «απαντούσε», γράφοντας τα αντίθετα. Αυτό παλιά ήταν πιο συνηθισμένο: οι εφημερίδες λειτουργούσαν με εσωτερικές διαφωνίες και πολυφωνία. Κι εμείς στην «Ελευθεροτυπία» έτσι δουλεύαμε. Σήμερα, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πολλές φορές, τα Μέσα επιλέγουν εξαρχής δημοσιογράφους που ξέρουν ότι θα κινηθούν σε συγκεκριμένη γραμμή. Για παράδειγμα, ο ΣΚΑΪ –που προσωπικά θεωρώ ότι είναι το FOX News της Ελλάδας– δεν θα προσλάβει κάποιον που θα πηγαίνει κόντρα στο στίγμα του σταθμού. Δεν χρειάζεται να πει ο Αλαφούζος στους δημοσιογράφους τι θα γράψουν ή τι θα πουν, σιγά να μην το έκανε. Το γνωρίζουν ήδη μόνοι τους μέχρι πού μπορούν να φτάσουν. Σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό με ελληνικά έντεχνα όπως ο «Μελωδία» δεν παίρνεις έναν heavy metal παραγωγό. Ξέρεις από πριν αν ταιριάζεις ή όχι στο κλίμα. Πάντα μου άρεσε να ακούω και να διαβάζω εκείνους με τους οποίους διαφωνώ. Παλιά, για παράδειγμα, άκουγα συνέχεια τον Άρη Πορτοσάλτε. Τώρα όχι τόσο. Θεωρώ ότι έχει τραβήξει αρκετά προς τα άκρα.
— Θεωρείς ότι είναι φερέφωνο της κυβέρνησης;
Ότι υπάρχει μια γραμμή, αυτό είναι αλήθεια. Δεν το λέω προσωπικά για τον Πορτοσάλτε αλλά γενικότερα. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε ονόματα. Μπορεί κάποιος πολύ εύκολα, αν ακούσει το πρωί συγκεκριμένες εκπομπές, να καταλάβει ποια γραμμή έχει «πέσει» από την κυβέρνηση. Δεν είναι απαραίτητο να έχει δοθεί εντολή. Συχνά οι δημοσιογράφοι ξέρουν από μόνοι τους πώς να κινηθούν και τι περιμένει το κοινό τους.
— Πώς γίνεται ένας αριστερός, αντισυστημικός πολιτικός όπως ο Αλέξης Τσίπρας να έχει την υποστήριξη δύο κορυφαίων επιχειρηματιών όπως ο Βαγγέλης Μαρινάκης και ο Δημήτρης Μελισσανίδης;
Καταρχάς, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πια αντισυστημικός. Αυτό έχει αλλάξει εδώ και καιρό. Τώρα, τι σκέφτονται οι δύο επιχειρηματίες δεν μπορώ να το ξέρω με βεβαιότητα. Αυτό που βλέπουμε όμως είναι ότι το δημοσιογραφικό συγκρότημα του κ. Μαρινάκη δεν στηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση. Το Mega και το in.gr είναι ανοιχτά απέναντί της, ενώ το «Βήμα» το κάνει με πιο ήπιο, ίσως πιο αποτελεσματικό τρόπο. Ακόμη και τα «Νέα» δείχνουν να αλλάζουν σταδιακά στάση. Ο Μελισσανίδης κινείται πιο διακριτικά. Τώρα, αυτό σημαίνει ότι στηρίζει τον Τσίπρα; Πιθανόν. Ίσως απλώς να μην είναι εναντίον του. Ίσως, επίσης, να αναζητούν έναν νέο παίκτη στο πολιτικό παιχνίδι, κάποιον καινούργιο. Γιατί και για τον Τσίπρα, πλέον, τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Για να επανέλθει, θα χρειαστεί δουλειά και να τον ευνοήσουν οι συγκυρίες.
— Πιστεύεις ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει ελπίδες, παρά το γεγονός ότι στο παρελθόν δεν κατάφερε να κερδίσει ποτέ τον Κυριάκο Μητσοτάκη;
Φυσικά και έχει ελπίδες. Γι’ αυτό άλλωστε σκέφτεται την επιστροφή. Το αν θα τα καταφέρει θα το δούμε στην πράξη. Ο Τσίπρας ψάχνει το κατάλληλο timing, γιατί σήμερα δεν υπάρχει ουσιαστικός αντίπαλος για τον Μητσοτάκη. Ο Ανδρουλάκης δεν τραβάει, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να έχει εξαφανιστεί από το πολιτικό προσκήνιο. Ίσως, αν έβγαινε ο Γερουλάνος στο ΠΑΣΟΚ, να μην υπήρχε αρκετό έδαφος για τον Τσίπρα. Με τους σημερινούς συσχετισμούς, όμως, ο χώρος είναι ανοιχτός.
— Ένας πρωθυπουργός που έχει κυβερνήσει ήδη έξι χρόνια εξακολουθεί να διατηρεί την πρωτιά. Πώς το εξηγείς;
Δεν υπάρχει πραγματικό αντίπαλο δέος, και σε αυτό η αντιπολίτευση έχει τεράστια ευθύνη. Είναι δυνατό τα κόμματα της αντιπολίτευσης να μην ομονοούν, για παράδειγμα, στο θέμα του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ; Να μην μπορούν να καταθέσουν μια κοινή πρόταση για προανακριτική επιτροπή και να καταθέτει άλλη το ΠΑΣΟΚ και άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Αριστερά; Κάπου έλεος. Από την άλλη, ο Μητσοτάκης επωφελήθηκε στην πρώτη τετραετία και από την πανδημία, καθώς μοίρασε σημαντικά χρηματικά ποσά στην αγορά. Η δεύτερη τετραετία του όμως είναι πιο δύσκολη – η κατάσταση είναι πολύ ρευστή. Πιθανολογώ ότι ίσως δούμε μια κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά χωρίς να δεχθούν τα άλλα κόμματα να παραμείνει πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης.
— Ο Τσίπρας μπορεί να ανασυγκροτήσει τον αριστερό χώρο;
Το θεωρώ 50-50.
— Η εφημερίδα θα τον υποστηρίξει;
Δεν μπορώ να το ξέρω. Η στάση της εφημερίδας είναι γενικά θετική προς το πρόσωπό του. Πιστεύω, επίσης, πως ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει πώς και πώς να ενσωματωθεί στο εγχείρημά του, όπως και η Νέα Αριστερά. Ωστόσο, ο Τσίπρας κουβαλά και βαρίδια από το παρελθόν. Στην κυβερνητική τετραετία του, όμως, έκανε πολύ καλή δουλειά.
— Ήταν καλός πρωθυπουργός ο Τσίπρας;
Καλός, αλλά μνημονιακός.
— Ο Γιάννης Πρετεντέρης είχε γράψει ότι «όλος μαζί ο Τύπος που υποστηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ (“Αυγή”, “Εφημερίδα των Συντακτών”, “Kontra”, “Εποχή”, “Documento”) δεν πουλάνε – αθροιστικά και με το ζόρι φτάνουν το 20% της κυκλοφορίας των “Νέων” και του “Βήματος”». Δεν θα περίμενε κανείς ότι τα συγκεκριμένα μέσα θα είχαν μεγαλύτερη κυκλοφορία;
Γιατί τότε τα «Νέα» και το «Βήμα» έχουν βγει από τις επίσημες κυκλοφορίες; Δεν ξέρουμε τι πουλάνε, παρά το γεγονός ότι το πρακτορείο διανομής είναι δικό τους.
— Τι φταίει όμως και τα Μέσα που υποστηρίζουν την αριστερά δεν πουλάνε;
Δυστυχώς, μεγάλο μέρος της ευθύνης πέφτει στο ότι έχει απαξιωθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν συντηρητικές εφημερίδες που διατηρούν υψηλές κυκλοφορίες, όπως η «Καθημερινή», που είναι πραγματικά μια καλή εφημερίδα. Από την άλλη, αν δούμε τα δελτία ειδήσεων, το MEGA είναι πρώτο σε τηλεθέαση, ενώ ο ΣΚΑΪ πολύ κάτω. Επίσης, το «Πρώτο Θέμα», που δεν αρέσει σε πολλούς, θεωρώ ότι είναι μια καλή εφημερίδα και στο διαδίκτυο έχει τα πιο γρήγορα αντανακλαστικά από όλους. Τα πολιτικά του δεν με ενδιαφέρουν καν.
— Ποιοι είναι για σένα οι λόγοι που οι κυκλοφορίες των εφημερίδων είναι τόσο χαμηλές;
Οι εφημερίδες πρέπει να γίνουν θεματικές – να φιλοξενούν αναλύσεις και όχι απλές πληροφορίες. Δεν χρειάζονται πολλές σελίδες, αλλά ποιοτικές με συνεντεύξεις, ρεπορτάζ και έρευνες· αυτό χρειάζεται σήμερα ο αναγνώστης. Δυστυχώς, οι πωλήσεις υποφέρουν λόγω του τεράστιου προβλήματος με τα σημεία πώλησης αλλά και γιατί ως κοινωνία δεν έχουμε την κουλτούρα της συνδρομής. Είμαι όμως σίγουρος ότι, αν υπήρχε ένα καλό δίκτυο διανομής και ο αναγνώστης μπορούσε να έχει την εφημερίδα του το πρωί στην πόρτα του, θα τη διάβαζε.
— Ποιον πολιτικό εκτιμάς; Και γιατί;
Θέλεις να πεις ποιον εκτιμώ ή ποιον παραδέχομαι; Για παράδειγμα, παραδέχομαι τον Άδωνη Γεωργιάδη – σε αυτό που κάνει στην επικοινωνία είναι κορυφαίος. Από τη Νέα Δημοκρατία μού αρέσει πολύ ο Νίκος Δένδιας. Από το ΠΑΣΟΚ ξεχωρίζω τον Γερουλάνο, και από το ΚΚΕ τον Παφίλη. Από τον ΣΥΡΙΖΑ μου αρέσει ο Τεμπονέρας, ενώ από τη Νέα Αριστερά, που τη συμπαθώ, μου αρέσουν πρόσωπα όπως ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, ο Αλέξης Χαρίτσης και ο Νάσος Ηλιόπουλος. Τέλος, εκτιμώ και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
— Πώς βλέπεις την εκλογή Τασούλα;
H χειρότερη επιλογή. Πολύ κομματικός.
— Την περίοδο της Κατερίνας Σακελλαροπούλου πώς την αξιολογείς;
Κατώτερη των περιστάσεων. Κακή Πρόεδρος. Όσο και να τον λοιδορούν τον Προκόπη Παυλόπουλο, ήταν καλύτερος Πρόεδρος. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ήταν μετριότητα.
— Άλλαξε πάντως τον θεσμό, έδωσε φρέσκο αέρα. Μπήκαν άνθρωποι στο Προεδρικό που δεν είχαν μπει ποτέ.
Αυτό από μόνο του δεν σημαίνει κάτι. Κι ο Τσίπρας είχε πάει εκεί με την Καντίτσα, τη μετανάστρια δεύτερης γενιάς από την Αφρική. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπήρξε καλή Πρόεδρος. Φωτογραφιζόταν δίπλα στον φράχτη του Έβρου και δεν πήρε ποτέ θέση για τις υποκλοπές.
— Ποια είναι, κατά τη γνώμη σου, η μεγαλύτερη απογοήτευση της μεταπολιτευτικής αριστεράς;
Η σημερινή εικόνα της – ένα ατελείωτο σκορποχώρι. Ποτέ δεν ήμουν ενταγμένος σε κόμμα, αλλά είναι αδιανόητο να μην μπορούν να συνεννοηθούν στα βασικά ζητήματα. Το επίπεδο είναι πολύ χαμηλό.
— Ποιο ήταν το αποτύπωμα του Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ;
Ακόμα και βαλτός να έμπαινε κάποιος από τον Μητσοτάκη, δεν θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερη ζημιά. Ήταν λαίλαπα. Άλλωστε, από την πρώτη του συνέντευξη στον Πάνο Χαρίτο στο Kontra, φάνηκε πόσο ανύπαρκτος ήταν πολιτικά.
— Ποια είναι η άποψή σου για το σύνθημα «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι»;
Το θεωρώ δίκαιο. Η δημοσιογραφία έχει κακό όνομα, και δικαιολογημένα ίσως. Τι να κάνουμε;
— Σου λείπει καθόλου η παλιά «Ελευθεροτυπία»; Σε σύγκριση με την «Εφημερίδα των Συντακτών», πώς τη βλέπεις;
Καθόλου δεν μου λείπει. Ήμουν στην «Ελευθεροτυπία» για δέκα χρόνια και την έζησα, τη χάρηκα. Πιστεύω, λοιπόν, ότι η Εφ.Συν. ήταν καλύτερη, ειδικά στα πρώτα της βήματα. Εμένα μου αρέσει περισσότερο και ως εγχείρημα, είναι μια δική μας εφημερίδα.
— Ποιον δημοσιογράφο ξεχώριζες από την «Ελευθεροτυπία»;
Τον Δημήτρη Γκιώνη. Ήταν ο καλύτερος αρχισυντάκτης που είχα ποτέ. Από τους λίγους που ο ίδιος, ως πρόσωπο, ήταν ισάξιος με το έργο του. Είναι σπουδαίος άνθρωπος. Στην αρχή, μάλιστα, δεν με συμπαθούσε και με είχε σε απόσταση, γιατί νόμιζε πως είχα μπει με μέσο. Κάποια στιγμή τού εξήγησα ότι δεν ήξερα κανέναν και ότι ήρθα τυχαία έπειτα από ένα τηλεφώνημα στην «Ελευθεροτυπία». Ήταν πολύ δίκαιος.
— Μπορεί να ξαναβγεί σήμερα η «Ελευθεροτυπία»;
Είναι ένας παλιός και εμβληματικός τίτλος. Ας υποθέσουμε ότι ξαφνικά ανοίγει αύριο. Ποιες υπογραφές θα την κάνουν να συνδεθεί ξανά με τον παλιό αναγνώστη; Θα βρεις ακόμα τον Βότση, τον Τριάντη, τον Τσαγκαρουσιάνο, τον Καρελιά, τον ΚΥΡ, τον Στάθη;
— Θα πήγαινες στην ΕΡΤ να δουλέψεις;
Όχι, δύσκολα. Μου έχουν κάνει προτάσεις, αλλά δεν θα ήθελα να έχω καμία σχέση με κάτι στο οποίο εμπλέκεται το Δημόσιο. Κάποτε μάλιστα μου είχαν ζητήσει να αναλάβω τη μουσική επιμέλεια της ΕΡΑ Σπορ. Την αγαπώ πολύ την ΕΡΤ, τα ραδιόφωνά της εννοώ, αλλά δεν θα πήγαινα εύκολα.
— Είναι συντηρητική χώρα η Ελλάδα;
100%. Τι είναι η Ελλάδα; Μια τριτοκοσμική χώρα. Δεν είμαστε Ινδίες ή Μέση Ανατολή, ούτε και Τουρκία, αλλά, από την άλλη, ούτε και Ιταλία, Ισπανία ή Γερμανία. Αν πας στη Δυτική Ευρώπη, θα καταλάβεις τι εννοώ. Σε όλα τα επίπεδα, υγεία, παιδεία, μέσα μεταφοράς, ακόμα και στις νοοτροπίες. Έχουμε πλέον τους πιο χαμηλούς μισθούς και τις πιο υψηλές τιμές, αλλά κανείς μας δεν αντιδρά.
— Ποιοι ήταν οι αγαπημένοι σου δημοσιογράφοι;
Θα πω δύο. Ο ένας ήταν ο Βασίλης Ραφαηλίδης, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω. Η γραφή του, όπως και του Κωστή Παπαγιώργη, είναι αξεπέραστη. Επίσης, ένα φοβερό πρότυπο για μένα ήταν ο Φίλιππος Συρίγος. Θυμάμαι, ένα βράδυ που ήμασταν μαζί στον Σταυρό του Νότου, του είπα: «Όταν σε μαχαίρωσαν, ξεσπάσαμε σε κλάματα γιατί φοβήθηκα πως δεν θα προλάβαινα να σου πω πόσο πολύ σημαντικός ήσουν για μένα – ένα πραγματικό πρότυπο».
