Γιατί ο κόσμος μισεί τους δημοσιογράφους…

Γιατί ο κόσμος μισεί τους δημοσιογράφους… Facebook Twitter
Είμαστε όμως οι δημοσιογράφοι ένα τόσο επικίνδυνο είδος για την ελληνική κοινωνία, η οποία σε ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος της έχει τη χειρότερη άποψη γι’ αυτό; Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0



ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΤΥΧΕΙ
να αρνούμαι να πω το επάγγελμα που κάνω. Από μια πλευρά γιατί νιώθω άβολα, αναλαμβάνοντας ένα κόστος που δεν με αφορά ίσως παρά σε μικρό βαθμό ‒ έτσι τουλάχιστον νομίζω. Από την άλλη, φοβάμαι πως ο άγνωστος συνομιλητής θα είναι κάποιος φορτισμένος συναισθηματικά άνθρωπος του οποίου οι προσλαμβάνουσες για το επάγγελμα και η γενικευμένη ισοπεδωτική άποψη μπορεί να μετατραπεί σε κάτι λίγο ή περισσότερο επικίνδυνο. Το «υδραυλικός» ή «υπάλληλος καθαριότητας» είναι μια καλή και ασφαλής απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση. Φαντάζει ακίνδυνη και πιο αξιοπρεπής. Δεν επιβεβαιώνει ένα κοινωνικό status αλλά αποφεύγει ενδεχόμενες επικίνδυνες ατραπούς. Είμαστε όμως οι δημοσιογράφοι ένα τόσο επικίνδυνο είδος για την ελληνική κοινωνία, η οποία σε ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος της έχει τη χειρότερη άποψη γι’ αυτό;

Για έναν τεράστιο αριθμό του πληθυσμού η απάντηση είναι καταφατική. Είναι αυτοί που όταν καλούνται να απαντήσουν στις έρευνες των εταιρειών δημοσκοπήσεων εμπιστεύονται τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ λιγότερο από οποιονδήποτε άλλο θεσμό ή φορέα. Δεν είναι όμως μόνο οι εγχώριες έρευνες που το καταγράφουν. Τα διεθνή ινστιτούτα που ασχολούνται με τα μέσα ενημέρωσης διεθνώς τα ίδια συμπεράσματα βγάζουν, η Ελλάδα κατατάσσεται στις τελευταίες θέσεις σε ό,τι αφορά την αξιοπιστία των μέσων ενημέρωσης και σε ό,τι σχετίζεται με την ελευθερία τους.

Στις τελευταίες μαζικές και δικαιολογημένες διαδηλώσεις σε κάθε σημείο της χώρας με αιτία την τραγωδία στα Τέμπη, δημοσιογράφοι δεν απέφυγαν την κριτική πολλών από τους διαδηλωτές, και μάλιστα βίαιη.

Στις τελευταίες μαζικές και δικαιολογημένες διαδηλώσεις σε κάθε σημείο της χώρας με αιτία την τραγωδία στα Τέμπη, δημοσιογράφοι δεν απέφυγαν την κριτική πολλών από τους διαδηλωτές, και μάλιστα βίαιη. Το να περιφέρεται το πρόσωπό σου δημοσίως από οργισμένους πολίτες είναι μιας μορφής βία. Αιτία ή, για την ακρίβεια, αφορμή για τα πλακάτ και τα συνθήματα όσα είπαν ή δεν είπαν και σχολίασαν για το δυστύχημα. Ένα από τα σχόλια έλεγε περίπου ότι η τραγωδία στα Τέμπη μπορεί να γίνει αιτία να φτιαχτούν οι σιδηρόδρομοι, όπως μετά από ένα τροχαίο δυστύχημα σχολικής εκδρομής φτιάχτηκαν οι δρόμοι. Είναι μια άποψη που ακούγεται κυνική, ακόμα και σε έναν από τους ίδιους τους σχολιαστές, που αναγκάστηκε να την διορθώσει ‒αυτές οι απόψεις όμως ποτέ δεν έλειψαν.

Έχω τη μάλλον αντιδημοφιλή βεβαιότητα ότι στη δημοσιογραφία πρέπει να ακούγονται όλες οι απόψεις, ανεξάρτητα από το αν λειτουργούν θετικά ή αρνητικά στο ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται. Επίσης, πιστεύω ότι δημοσιογραφία δεν είναι μόνο η έκφραση απόψεων από κάποιους που έχουν την εξουσία ενός μικροφώνου, ενός υπολογιστή, μια τηλεοπτικής παρουσίας. Δημοσιογραφία είναι κυρίως η όσο το δυνατό αντικειμενικότερη παράθεση όλων των γεγονότων. Σε έναν μεγάλο βαθμό στην ελληνική δημοσιογραφία, όπως αυτή λειτουργεί σήμερα, καμία από αυτές τις δύο παραδοχές δεν ακολουθούνται. Οι αιτίες είναι πολλές, χρειάζονται χιλιάδες λέξεις για να περιγραφούν.

Συνοπτικά μπορούμε να δώσουμε τη μεγάλη εικόνα των λεγόμενων κυρίαρχων ΜΜΕ. Τα κατέχουν οι πιο ισχυροί οικονομικά παράγοντες της χώρας, που σκοπό δεν έχουν μια στοιχειωδώς έντιμη πληροφόρηση ‒γιατί άλλωστε να έχουν τέτοιο σκοπό‒ αλλά την προώθηση των πάσης φύσεως συμφερόντων τους. Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι λόγω πληθώρας μέσων ζούμε εποχή πλουραλισμού, αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Πολλά μέσα στα χέρια λίγων, ολιγοπώλιο πληροφόρησης, και μάλιστα συχνά κατευθυνόμενης. Μέσα στο αυτό το πλαίσιο δημοσιογράφοι προσπαθούν να βρουν χαραμάδες ελευθερίας για να καταγράψουν καταστάσεις όπως πραγματικά συμβαίνουν και είναι πολλοί ακόμα αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο, απλώς ταυτίζονται σε υπερθετικό βαθμό με τις επιλογές των εργοδοτών τους. Οι πρώτοι είναι περισσότεροι, αλλά οι δεύτεροι είναι πιο ισχυροί και κάνουν μεγαλύτερη φασαρία.

Στους πολίτες συνήθως φτάνουν οι φωνές των δεύτερων και από αυτούς σχηματίζουν γενικευμένες και ισοπεδωτικές απόψεις για τους δημοσιογράφους. Αγνοούν τα ασφυκτικά περιθώρια των πρώτων, αγνοούν και τις συνθήκες μέσα στις οποίες εργάζονται. Την εικόνα τη δίνουν όσοι βγαίνουν στο γυαλί. Και αυτή η εικόνα είναι εντελώς αρνητική. Το πρόβλημα όμως είναι πολυπαραγοντικό και ένας από τους παράγοντες είναι ότι πολιτικοί και κόμματα εργαλειοποίησαν το υπαρκτό και μεγάλο πρόβλημα της δημοσιογραφίας ως το απόλυτο καλό ή κακό. Κάποιοι τα αγκάλιασαν τόσο θερμά (οικονομικές απολαβές, μαζικοί διορισμοί σε κρατικές θέσεις κ.λπ.), που δεν τα άφησαν να αναπνεύσουν. Κάποιοι, αφού δεν υπέταξαν τα ΜΜΕ, τα στοχοποίησαν ως μια βασική αιτία δυσλειτουργίας της δημοκρατίας. Μία ακόμα παράμετρος λέει ότι μεγάλος αριθμός πολιτών έχει εθιστεί τόσο που δεν αναζητά την αντικειμενική δημοσιογραφία αλλά αυτή που λέει μόνο τις αλήθειες που πιστεύει. Θέλει μια δημοσιογραφία που να του χαϊδεύει τ’ αυτιά ή να του ενισχύει, αγγίζοντας συχνά τα πιο ταπεινά ένστικτα (σχολή Κουρή), τις επιδερμικές βεβαιότητες που έχει για την ερμηνεία των πραγμάτων.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ