O Rack δεν μιλάει συχνά, δεν μιλάει πολύ, και όταν το κάνει πάντα υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος. Η συνάντησή μας στον ίδιο χώρο που είχα συναντήσει πριν από δεκαπέντε χρόνια τον πατέρα του, τον Λεκτικό Επεξεργαστή, ήταν αρκετά φορτισμένη συναισθηματικά γιατί δεν τον είχα επισκεφθεί ξανά μετά τον χαμό του. Ίδιο μέρος, ίδιος λόγος, πάλι φωτογραφίζει ο Freddie, διαφορετική αύρα. Το Barcode Tattoo το έχει αναλάβει πλέον η νέα γενιά και ετοιμάζεται να επεκταθεί και να πάρει τη μορφή που του αξίζει.
Ο Rack παίζει στην τριάδα των πιο επιτυχημένων ράπερ όλων των εποχών στην Ελλάδα με συνεχείς επιτυχίες και απανωτά Νο1 και στα 25 του μπορεί να καυχιέται ότι είναι ο νεότερος ράπερ με τα μεγαλύτερα νούμερα στο Spotify. Μου κάνει εντύπωση το ότι είναι απίστευτα προσγειωμένος και επικοινωνιακός, δεν θυμίζει σε τίποτα το δεκάχρονο, ντροπαλό παιδάκι που είχα δει δίπλα στον μπαμπά του. Μόλις έχει κυκλοφορήσει το νέο EP του με τίτλο «1%» και έχει βραβευτεί στα Mad Awards ως καλύτερος urban καλλιτέχνης, αλλά έχει κατορθώσει και κάτι σπάνιο για Έλληνα καλλιτέχνη, κομμάτι του να παίξει σε χολιγουντιανή ταινία, το Deep Cover, και μάλιστα σε μια σκηνή που ο Ορλάντο Μπλουμ λέει στον οδηγό του αυτοκινήτου «βάλ’ το πιο δυνατά». Το «BCC Gang» κάνει τους πρωταγωνιστές να βαϊμπάρουν, παρότι έχει ελληνικό στίχο.
«Έχω κάνει ψυχοθεραπεία γιατί πολλοί καλλιτέχνες μπερδεύονται με την καλλιτεχνική περσόνα τους – “είμαι εγώ ή η περσόνα μου;”, “μιλάω στους κοντινούς μου σαν να είμαι ο Rack ή ο Ηρακλής;”, “μήπως είμαι λίγο απότομος επειδή την έχω δει λίγο;”. Είναι πολύ πιθανό να τα περάσεις όλα αυτά στην αρχή, και δικαιολογούνται, αλλά, αν συνεχιστούν, είναι πρόβλημα».
«Το “BCC Gang” το έγραψα πριν από τέσσερα χρόνια σε δέκα λεπτά, όταν δεν είχα στον ήλιο μοίρα», λέει. «Το είπαμε με τον Strat και τον Immune σε παραγωγή BeTaf Beats και αγαπήθηκε πάρα πολύ από τον κόσμο. Δεν θα φανταζόμουν ότι από το δωματιάκι που το έγραψα θα μπορούσε να βρεθεί σε ταινία του Χόλιγουντ, είναι τρομερό!».
Του θυμίζω την πρώτη συνάντησή μας, που δεν ήθελε να φωτογραφηθεί, «ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί, σοβαρό, λιγομίλητο, δεν μίλαγα πολύ. Μεγάλωσα με μια φράση που έλεγε συνέχεια ο μπαμπάς μου, “εγώ γεννήθηκα με άστρο, άλλοι με κάστρο”. Εμείς σαν κάστρο έχουμε το μαγαζί, αλλά έχουμε και άστρο, οπότε ήξερα ότι θα κάνω κάτι φωτεινό, πήγαινα προς το φως, αυτό ήθελα εγώ». Όταν ο Ηρακλής ήταν δύο χρονών ο πατέρας του τον έβαλε να τραγουδήσει μαζί με την αδελφή του στο κομμάτι «Τα παιδιά του Λεκτικού», που σημαίνει ότι είναι ο ράπερ που έχει ηχογραφήσει σε μικρότερη ηλικία από κάθε άλλον στην Ελλάδα. «Θα μπορούσα να μπω και στο Guinness», αστειεύεται. «Θυμάμαι από πολύ νωρίς ότι ηχογραφούσα στο στούντιο, αλλά δεν ξέρω αν έχω μνήμες από τη συγκεκριμένη ηχογράφηση, γιατί το στούντιο ήταν στο σπίτι και ήμουν συχνά εκεί.
Η σχέση μου με τη μουσική ξεκινά απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Από εφτά χρονών έφτιαχνα παραγωγές στο FruityLoops του μπαμπά, μου είχε μάθει το μέτρο, το μπάσο, το kick, τo snare, τo hi hat και φτιάχναμε μπιτάκια συνέχεια. Λίγο αργότερα, 8-9 χρονών, αν δεν συμπλήρωνα μία σελίδα με ρίμες δεν έβγαινα να παίξω μπάσκετ με τους φίλους μου. Οπότε είχα αυτήν τη “σκληραγώγηση”, αυτή την παιδεία, έγραφα και ζωγράφιζα. Μέχρι να πεθάνει ο μπαμπάς δεν ήξερα ότι υπάρχουν κι άλλα επαγγέλματα εκτός από του ράπερ και του tattoo artist – ήμουν προορισμένος να κάνω αυτό, έτσι μεγάλωσα. Δεν ξέρω αν έμαθα να μου αρέσει, γιατί δεν έχω δοκιμάσει και κάτι άλλο.
Ο μπαμπάς χάθηκε όταν ήμουν έντεκα και μετά από δύο χρόνια είπα στη μάνα μου “θα γίνω ράπερ”. Η μάνα μου χάρηκε γιατί πίστευε πάντα σ’ εμένα, ήταν παντού δίπλα μου, και στο tattoo. Παίρνω τηλέφωνο τον Zeraw που ήταν στους Vegas –τότε πολύ στα πάνω τους–, με τον οποίο ο πατέρας μου είχε επαφή, και του λέω “θέλω να γίνω ράπερ”. Εκείνος με πήρε στο στούντιο δυο-τρεις φορές με τον παραγωγό του. Στα 14 με βοήθησε πάρα πολύ ο RG. Έμεινα μαζί του έναν χρόνο, γιατί είχα φύγει απ’ το σπίτι μου, και πήρα απόφαση ότι αυτό θα κάνω. Έσπαγα το κεφάλι μου να βρω ρίμες, κι αυτά που έγραφα τα “έχωνα” το βράδυ στην πλατεία της περιοχής μου, στην Ελληνορώσων. Στα 16 ηχογράφησα ένα mixtape στο Χαλάνδρι, στο σπίτι ενός φίλου μου που είχε έρθει από την Αλβανία, κολλητoύ μου μέχρι σήμερα. Ήταν το “Rackattack” το πρώτο, τελείως unofficial. Και ο Toquel με είχε βοηθήσει να γράψω στο σπίτι του ένα τραγούδι γι’ αυτό το mixtape. “Rackattack” είπα και τον πρώτο επίσημο δίσκο μου. Μετά έκανα το “EuroBronx” και άρχισε να έρχεται η εξέλιξη γιατί το είχα πάρει πολύ θερμά. Κάθε μέρα έγραφα – κι ακόμα γράφω. Τα κάναμε όλα μόνοι μας, ανεξάρτητα τελείως και αυτοδημιούργητα, πήρε πολύ να με βοηθήσει κάποιος. Μόνο ο RG ήταν δίπλα μου, από αυτόν πήρα βοήθεια και πολλή αγάπη, και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Και είναι αμοιβαίο, γιατί εμένα μου αρέσει να έχω φίλους που τους ενδιαφέρει μόνο η φιλία, κι αυτούς κρατάω ακόμα. Για μένα οι φίλοι είναι υπέρτατη αξία, είναι η οικογένεια που επιλέγεις.
Η μουσική με κάνει να νιώθω καλά. Με έκανε να περνάω την ώρα μου ευχάριστα, να μη νιώθω ότι τεμπελιάζω, γιατί ήξερα ότι αυτό θα με ανεβάσει, θα μπορώ να βιοποριστώ και θα κάνει τα όνειρά μου πραγματικότητα. Οραματιζόμουν να γεμίζω συναυλίες, να έχω γεμάτο πρόγραμμα με lives, να είναι καλά η οικογένειά μου, τα πρότυπά μου είχαν ακριβά αξεσουάρ, αμάξια, σπίτια, τα ήθελα κι αυτά. Ήθελα να φανώ αντάξιος του ονόματος του πατέρα μου, οπότε, αν δεν θεωρούσα ότι είμαι καλός, δεν θα το έκανα. Αισθάνομαι μέχρι σήμερα τεράστια ευθύνη απέναντι στον πατέρα μου, αλλά πιστεύω ότι είμαι σε καλό level, οπότε θα ήταν σίγουρα περήφανος.
Τα πιο σοβαρά μου τραγούδια τα γράφω σε χαρτί, αλλά συνήθως γράφω στο κινητό γιατί είναι εύκολο, δηλαδή ηχογραφώ τους στίχους. Γράφω πολύ γρήγορα, σχεδόν freestyle, γιατί πάντα έχω κάτι να πω. Μ’ αρέσει να μαζεύω εμπειρίες και θα καθίσω να γράψω μόνο οπότε μου βγαίνει απ’ την ψυχή κατευθείαν. Ή, αν ακούσω μια ωραία φράση, μια ωραία λέξη, θα τη σημειώσω κατευθείαν και θα τη φέρω στη δική μου πραγματικότητα, ώστε να με εκφράζει. Παρότι μου είναι πιο εύκολο να γράψω τώρα, ταυτόχρονα είναι και πιο δύσκολο, γιατί είναι άλλο να σε ακούνε πέντε φίλοι σου και άλλο να έχεις τριακόσια εκατομμύρια ακροάσεις που είχαμε φέτος στο Spotify. Όταν γράφω ένα κομμάτι, κλείνω τα μάτια μου και οραματίζομαι χιλιάδες κόσμου να το τραγουδάει. Όσο μεγαλώνει αυτό που κάνεις, γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Έχω πει σε μια ρίμα ότι θέλω τα μικρά παιδιά που με ακούνε όταν μεγαλώσουν να είναι περήφανα που με ακούγανε, να μη λένε “τι μαλακίες ήταν αυτές”, όπως μου έχει συμβεί κι εμένα στο παρελθόν με τύπους που άκουγα μικρός.
Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται, μπορεί να ακούσει κάτι και να το παρεξηγήσει κατευθείαν. Είναι λογικό να έχουμε haters, είναι όπως με μια κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Υπάρχουν τάσεις που ο κόσμος θα τους πάει κόντρα μόνο και μόνο για να νιώσει ότι κάνει σημαντικό – πας κόντρα σε ό,τι είναι πιο hot την εκάστοτε στιγμή. Τους καταλαβαίνω, ο καθένας πάντα θα έχει να πει κάτι, αλλά η μουσική που κάνω είναι διασκέδαση. Οι παλιότεροι μεγάλωσαν με τον Scarface που έπινε κόκες, με τον Ταξιτζή να λέει “are you talking to me?” και τότε κανείς δεν αμφισβητούσε τίποτα. Με την ίδια λογική, δεν κινδυνεύει κάποιος επειδή ακούει έναν ράπερ. Και πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι δεν είσαι σεξιστής επειδή λες μια λέξη. Ήμασταν οι πρώτοι που πήραμε γυναίκα στην ομάδας μας, τη LILA, εγώ έχω σύντροφο, μάνα, αδελφή, γιαγιά, αλλά άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Από την άλλη, ο κόσμος δεν είναι χαζός, βλέπουν από τις πράξεις μου και την πορεία μου μέσα στα χρόνια ότι στις αξίες μου είμαι σταθερός. Έγινε viral αυτό που είπα στην απονομή των βραβείων Mad γιατί έτυχε να το πω τη σωστή στιγμή και στο σωστό μέρος (“δεν θέλω βία στα σχολεία, μακριά απ’ τις ναρκωτικές ουσίες και να αγαπάτε τις οικογένειές σας και τον Θεό”), αλλά το λέω από τότε που βγήκα από το σπίτι μου, γιατί αυτό με έμαθαν.
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν νιώθω ότι κάνω τραπ, κάνω ραπ, αλλά μπορώ και να τραγουδήσω. Δεν έχω παρωπίδες, μπορώ να κάνω ρεγκετόν, λάτιν, αμαπιάνο, μπορώ να κάνω όλα τα είδη μουσικής και νιώθω ότι με περιορίζω λέγοντας ότι κάνω ραπ πλέον. Το ραπ είναι η βάση μου, ραπ άκουγα από πάντα, ραπ είμαι, ραπ ζω –πραγματικά ζω ραπ–, δεν κάνω τραπ, κάνω τα πάντα. Τη λέξη “τράπερ” τη χρησιμοποιούν τα μέσα μόνο για τα κλικ ή για να μιλήσουν υποτιμητικά και προσβλητικά για κάποιον. Είχε ανέκαθεν αρνητική έννοια στην Ελλάδα. Είναι σαν να σου λένε ότι είσαι πιστολάς, ναρκομανής, έμπορας, εγκληματίας. Από πού κι ως πού είμαι εγκληματίας;
Η μουσική μπορεί να σε κάνει πιο χαρούμενο άνθρωπο, και αυτόν που τραγουδάει φωναχτά να τον εμπιστεύεσαι, είναι καλός άνθρωπος, έτσι λένε. Θέλω πλέον η μουσική μου να έχει συμβουλευτικό και διασκεδαστικό χαρακτήρα, θέλω κάποιο άτομο να με ακούει και να νιώθει καλά, να περνάει καλά, από την παραγωγή, το beat και τα λόγια μέχρι το flow, τη χροιά που θα χρησιμοποιήσω, να είμαι γι’ αυτό κάτι θετικό στο τέλος της ημέρας, κάτι φωτεινό, γιατί η ζωή μας είναι μαύρη. Δεν θέλω να μαυρίζω τη μουσική μου, θέλω όποιος με ακούει να γίνεται λίγο πιο χαρούμενος, να είναι uptempo. Θεωρώ ότι η μουσική μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, η τέχνη γενικώς.
Τα ναρκωτικά τα έκοψα μαχαίρι στα 20, μόλις άρχισε η καριέρα μου, από σεβασμό πρώτα απ’ όλα στον εαυτό μου και έπειτα στον κόσμο που θα απευθυνθώ. Aπό τα 13 μέχρι τα 20 έκανα μαλακίες, αλλά μόλις κατάλαβα ότι αυτό που κάνω με τη μουσική είναι πολύ σοβαρό, οραματίστηκα παιδάκια να με ακούνε, γονείς να με σχολιάζουν. Και επειδή ήθελα να αφήνουν τα παιδιά τους να έρχονται σε συναυλίες μου, έκοψα τα πάντα. Από το “Rackattack” μέχρι το “1%” είμαι συνεχώς σε ένα μεταβατικό στάδιο, και θα συνεχίσω να αλλάζω. Έχω σοβαρέψει απίστευτα, με βοήθησε πολύ και η γυναίκα μου σε αυτό. Έχω φάει σφαλιάρες γιατί τις ζήταγα, από αστυνομίες, φίλους, δικαστήρια, μαλακίες, αλλά η ζωή μου πλέον έχει αλλάξει εντελώς.
Έχω περάσει από το στάδιο που ο Ηρακλής και ο Rack ήταν διαφορετικές περσόνες – ακόμα είναι. Ως Ηρακλής έχω άμυνες, δεν εμπιστεύομαι τον κόσμο πολύ, πρέπει να γνωρίζω καλά κάποιον για να ανοιχτώ. Όποιος με γνωρίζει ως Rack, προφανώς θα δεχτεί αυτή την άμυνα. Επειδή από μικρός είμαι Rack δεν μπορώ να τα διαχωρίσω, όταν βγαίνω στον δρόμο όμως πρέπει να διατηρώ μια εικόνα, να δίνω και το παράδειγμα, δεν μπορώ να είμαι 100% ο εαυτός μου, για καλό όμως, όχι για κακό. Δεν είναι ότι ο Rack είναι κακός άνθρωπος, καμία σχέση. Έχω κάνει και ψυχοθεραπεία γιατί πολλοί καλλιτέχνες μπερδεύονται με την καλλιτεχνική περσόνα τους – “είμαι εγώ ή η περσόνα μου;”, “μιλάω στους κοντινούς μου σαν να είμαι ο Rack ή ο Ηρακλής;”, “μήπως είμαι λίγο απότομος επειδή την έχω δει λίγο;”. Είναι πολύ πιθανό να τα περάσεις όλα αυτά στην αρχή, και δικαιολογούνται, αλλά, αν συνεχιστούν, είναι πρόβλημα».
Του ζητάω να μου σχολιάσει τους στίχους που λέει στο «Μάτια μου»: «Αφεντικά την πέφτουν σε υπάλληλους / Απολύουν εγκύους και κάνουνε τους κυρίους / Θα ’μαι εδώ για εσένα μοναχά αν μιλήσεις / Για αυτούς από τους οποίους πρέπει να τους βρούνε κρύους / Έχω αδελφή, μάνα, γιαγιά, γυναίκα, γι’ αυτές στη φυλακή θα έκανα πάνω από δέκα / Έχεις εμένα άρα έχεις και το Crew / Είσαι safe παντού».
«Τελευταία μέρα στο camp που είχαμε κάνει για να βγάλουμε το EP μου, να οργανωθούμε λίγο, να δούμε τι να κάνουμε, να παίξουμε μουσικές καινούργιες, ήμουν με τον Αργύρη, ο οποίος με βοηθάει πάρα πολύ να μην ξεχνάω τις ρίζες μου. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που σε κρατάνε ταπεινό. Και σε αυτό το τραγούδι έρχεται ο Oge, που είχε τη μελωδία του ρεφρέν –είναι αδελφός ο Oge, και σε αυτόν έμεινα έναν χρόνο, συγκατοικούσαμε–, την ακούω και παθαίνω σοκ. Μου έρχεται κατευθείαν το ρεφρέν και μου λέει “ωραία όλα αυτά τα εμπορικά, έχουν τη δικιά τους αλήθεια, αλλά πάμε να κάνουμε κάτι που μιλάει πραγματικά για την κοινωνία”, και θίξαμε τα προβλήματα των γυναικών σε αυτό το τραγούδι. Απλώς κρατήσαμε μια ισορροπία στο ρεφρέν, ώστε να ’χει και μια εμπορική διάσταση, για να ακουστεί το τραγούδι. Το σύστημα το γαμάς από μέσα: αν δεν κάνω ένα εμπορικό ρεφρέν δεν θα περάσω αυτό που θέλω στον κόσμο, ενώ αν κάνω ένα ρεφρέν που θα ακούσουν όλοι, αναγκαστικά θα ακούσουν και τα ενδιάμεσα. Περνάω τη δικιά μου πληροφορία στα ραπ, οπότε ανέφερα αυτό που έβλεπα εκείνη την στιγμή που το έγραφα, ότι είχαν απολύσει μια έγκυο. Είναι ένα τραγούδι που θα μπορώ να το ακούω και σε δέκα χρόνια και θα χαίρομαι, θα είμαι περήφανος γι’ αυτό.
Μου αρέσει να φτιάχνω Lego, να βλέπω σειρές και ταινίες, να κάνω γυμναστική, πυγμαχία, πηγαίνω στο Άγιο Όρος –πάω συχνά, μου αρέσει και ως δραστηριότητα και ως πνευματική φόρτιση–, μου αρέσει να πηγαίνω για φαγητό με τη γυναίκα μου, μου αρέσουν τα ταξίδια».
Στη διάρκεια της φωτογράφισης τον σταματούν παιδιά και του ζητούν να φωτογραφηθούν μαζί, να του μιλήσουν και μου κάνει εντύπωση που τους ζητάει να σβήσουν το τσιγάρο και να είναι ευγενικά. Τον ρωτάω πώς μπορεί να διαχειριστεί όλη αυτή την αναγνωρισιμότητα που φέρνει η επιτυχία, αν του το κάνει δύσκολο να κυκλοφορήσει σε έναν πολυσύχναστο δρόμο. «Μπορώ να βγω παντού» λέει, «Πήγα στο Σύνταγμα για μια φωτογράφιση που έκανα για το εξώφυλλο του EP “1%”, χάρη σε μια ιδέα που είχε ο Barrice, να στέκομαι ακίνητος και δίπλα μου να περνάει ο κόσμος, εγώ ξεχωρίζω και δίπλα μου περνάνε άνθρωποι σαν φαντάσματα. Αυτό είναι το νόημα, μια νοοτροπία που έχω πάρει από τον μπαμπά, ότι εμείς ανήκουμε στην “ελίτ”, στο 1%, το είχε κάνει και tattoo στον λαιμό του το 1%. Το κάναμε και βγήκε γαμάτο, αλλά σε κάθε φανάρι έρχονταν περίπου δέκα πιτσιρίκια να μου μιλήσουν, που ήταν πολύ σεβαστικά. Η χαρά μου είναι να βλέπω να με σταματάνε στον δρόμο παιδιά με σεβασμό, γιατί πλέον είναι κάτι που έχει χαθεί. Έχει μεγάλη σημασία για μένα η προσέγγιση του καθενός, και επειδή όλοι νομίζουν ότι είναι cool να είσαι ασεβής και να μιλάς άσχημα, πιστεύουν ότι εγώ θα τους συμπαθήσω και θα τους θεωρήσω cool, ενώ ισχύει το εντελώς αντίθετο. Αλλά μου αρέσει να μου μιλάνε, δεν έχω θέμα. Μπορώ να πάω παντού, απλώς το αποφεύγω γιατί μου αρέσει να κάθομαι μόνος μου πιο πολύ, ή με άτομα που γουστάρω.
D%SCO
Το “1%” για μένα δεν είναι απλώς το ποσοστό της μπαταρίας που έχω στο κινητό, αν και με εκφράζει κι αυτό. Και είναι ένα χαρούμενο άλμπουμ, ήμουν πολύ καλά όταν το έκανα, δόξα τω Θεώ. Στο EP έχουν κάνει παραγωγή ο Beyond, o Sin Laurent, o Oge, o VIDO. Είχα προγραμματίσει να το βγάλω μία εβδομάδα νωρίτερα, αλλά επειδή ο κόσμος ζήταγε να βάλω δύο κομμάτια που δεν είχα συμπεριλάβει, αλλάξαμε τελευταία στιγμή τον προγραμματισμό, τον πήγαμε μία εβδομάδα αργότερα, για να αλλάξει το tracklist. Ήταν τελείως αντιεπαγγελματικό, αλλά μας βγήκε σε καλό γιατί αυτά τα δύο κομμάτια (το “Ajo”, που σημαίνει “αυτή” στα αλβανικά, και το “Ληστεία”) είναι στην κορυφή, Nο1 και Nο2, έντεκα μέρες τώρα. Είναι ένα σόλο καλοκαιρινό EP χωρίς συνεργασίες, με 7 τραγούδια. Στο προηγούμενο άλμπουμ, τo “Egotherapy”, όλα τα κομμάτια ήταν συνεργασίες για να ξεπεράσω το εγώ, γιατί όλοι είχαμε θέμα με τον εγωισμό σε αυτό το άλμπουμ. Ήταν ένα είδος ψυχοθεραπείας.
Δεν παίζω στην τύχη, με το σταγονόμετρο βγάζω τραγούδια, κι ας έχω 500 που θα μπορούσαν να είναι επιτυχίες, αλλά δεν επαναπαύομαι. Το προφίλ μου είναι σοβαρό και αυτό το σέβεται ο κόσμος. Και τα hate comments που ακούω είναι πάντα από fake προφίλ, δεν μου έχει συμβεί ποτέ να ακούσω κάτι κακό στον δρόμο. Δεν μου έχουν πει ποτέ κάτι αρνητικό στη μούρη μου, δεν με έχει προσβάλει κάποιος. Το τι θα ακούσεις έχει να κάνει ξεκάθαρα με το προφίλ σου.
Θέλω να κάνω οικογένεια, παιδιά, να τα πηγαίνω τέχνες, να επεκτείνω το Barcode Tattoο, να συνεχίσουμε την πορεία μας. Στη μουσική θα ήθελα να κάνω συνεργασίες με το εξωτερικό, να συνεχίσω, βέβαια, να βγάζω ωραία τραγούδια στην Ελλάδα, να κάνω πρωτοποριακά πράγματα.
Όλο το καλοκαίρι έχω club shows, είμαστε σε καλοκαιρινό τουρ, τον Ιούλιο μέρα παρά μέρα, τον Αύγουστο κάθε μέρα. Είναι βαθιά γελασμένος όποιος πιστεύει ότι οι εμφανίσεις έχουν να προσφέρουν μόνο λεφτά, δημιουργούν ένα κοινό, το οποίο, αν είσαι μάγκας και τα καταφέρεις, το κάνεις φανατικό. Οι φωτογραφίες που βγάζεις μαζί τους και η αγάπη που δίνεις και παίρνεις σε όλα τα μέρη της Ελλάδας, στην Κύπρο και τη Γερμανία, όπου υπάρχουν Έλληνες, στους Αγίους Σαράντα. Δεκαπέντε μέρες πριν πας και δεκαπέντε μέρες αφού έχεις φύγει ακούνε μόνο εσένα, είτε για να μάθουν τα τραγούδια είτε επειδή τους έχουν κολλήσει και θέλουν να τα ακούνε. Όταν μαζεύεις όλο αυτό το κοινό που λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο, γίνεται ένα buzz απίστευτο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αμοιβή, κι αυτό είναι τεράστιο.
To BCC Gang, το ραπ crew, είναι πλέον BCC Unity και βοηθάει οικονομικά και ηθικά αθλητές που είναι τρομερά ταλέντα, αλλά δεν έχουν τα μέσα να προετοιμαστούν για αγώνες, παγκόσμια πρωταθλήματα. Τους χορηγώ και τους σπονσοράρω πάρα πολύ, ό,τι έχει να κάνει με τέχνη και αθλητισμό. Τώρα παίρνω και ένα πυροσβεστικό όχημα να το κάνω δωρεά και έχω σκοπό να πάρω και ένα ασθενοφόρο. Θα κάνω και ολόκληρο καλλιτεχνικό πρότζεκτ με αυτό».
Ο Rack είναι στην καλύτερη φάση της καριέρας του, ένα παιδί που μεγάλωσε γρήγορα, αλλά ξαναβρήκε τη χαμένη παιδικότητά του και είναι σίγουρος για την αξία του. Στα βραβεία του Mad σηκώθηκε από τη θέση του πριν ανακοινωθεί ο νικητής. «Άκουσα το όνομά μου και ήμουν σίγουρος ότι το πήρα!» λέει…
O Rack βρίσκεται σε καλοκαιρινή περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Το άλμπουμ "1%" και όλη μουσική του κυκλοφορεί από την Barcode Entertainment/Stay Independent σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες. To Barcode Tattoo βρίσκεται στην οδό Ταγιαπέρα 7, κοντά στον σταθμό Εθνική Άμυνα.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
