«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο Facebook Twitter
Παρότι ο ηθοποιός περιγράφει τη διαδικασία συγγραφής των απομνημονευμάτων του ως «ρουφιανιά στον εαυτό μου», υπάρχει μια ένταση μεταξύ εξομολόγησης και επιφυλακτικότητας που διατρέχει όλα τα κεφάλαια.
0

ΣΤΑ 84 ΤΟΥ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ μια ολόκληρη ζωή στη σκηνή και την οθόνη, ο Αλ Πατσίνο –ο οποίος αυτές τις μέρες γυρίζει μια μεταφορά του «Βασιλιά Λιρ»– δεν φαίνεται διατεθειμένος να χαλαρώσει. Κι αυτό παρά την πρόσφατη, προσωρινή απώλεια της φωνής του μετά από χειρουργική επέμβαση, μια μακροχρόνια (και επιδεινούμενη) πάθηση των ματιών του και αυτό που περιγράφει, στα απομνημονεύματά του που έχουν τίτλο Sonny Boy, ως ένα χτύπημα του Covid που τον έστειλε στο κατώφλι του θανάτου και τον έκανε να βιώσει για λίγο το «απόλυτο τίποτα» στην άλλη πλευρά.

Παρότι ο ηθοποιός περιγράφει τη διαδικασία συγγραφής των απομνημονευμάτων του ως «ρουφιανιά στον εαυτό μου», υπάρχει μια ένταση μεταξύ εξομολόγησης και επιφυλακτικότητας που διατρέχει όλα τα κεφάλαια.

Κοιτάζοντας πίσω την πορεία μιας μακράς καριέρας –η οποία συμπεριλαμβάνει, όπως σημειώνει με χιούμορ ο Πατσίνο, περισσότερες υποψηφιότητες για Χρυσό Βατόμουρο (πέντε) παρά κερδισμένα Όσκαρ (ένα, για το «Άρωμα Γυναίκας»)– ο ηθοποιός γράφει: «Περίπου οι μισές από τις ερμηνείες μου λειτούργησαν, περίπου οι μισές όχι και τόσο, και κάποιες ήταν για να τις πετάξεις στην τουαλέτα και να τραβήξεις το καζανάκι».

Ο Αλ Πατσίνο μεγάλωσε στους δρόμους του Νότιου Μπρονξ τριγυρνώντας με τα φιλαράκια του και μπλέκοντας σε ό,τι φασαρία μπορούσε να παρουσιαστεί. Στα απομνημονεύματά του αποκαλεί τη μικρή του συμμορία «μια αγέλη άγριων, έφηβων λύκων με πονηρά χαμόγελα» και περιγράφει πώς οι τρεις καλύτεροι φίλοι του, ο Κλίφι, ο Μπρους και ο Πίτι, πέθαναν τελικά από υπερβολική δόση ηρωίνης.

Όταν όμως πρόκειται για τις ερωτικές και οικογενειακές του σχέσεις, είναι σαφώς πιο κουμπωμένος. Ο Πατσίνο, ο οποίος δεν έχει παντρευτεί ποτέ, έχει τέσσερα παιδιά, συμπεριλαμβανομένου του πιο πρόσφατου γιου του, που γεννήθηκε πέρυσι από την πρώην σύντροφό του Νουρ Αλφάλα, η οποία είναι πάνω από 50 χρόνια νεότερή του.

«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο Facebook Twitter
Μετά την πρώιμη επιτυχία και την καταξίωση με ταινίες όπως «Ο Νονός», «Σέρπικο», «Σκυλίσια μέρα» και άλλες κλασικές πλέον ταινίες της δεκαετίας του ‘70, ο ηθοποιός βρέθηκε, στη δεκαετία του 1980, να γλιστράει σε αυτό που ο ίδιος αποκαλεί αφάνεια.

Παιδί μιας διαλυμένης οικογένειας, ο Πατσίνο ανατράφηκε από τη μητέρα του και τους παππούδες του, με την υπόσχεση να γίνει καλύτερος γονιός από τους δικούς του. Αν και φαίνεται ότι δεν ήταν κακός, ο ίδιος παραδέχεται ότι ποτέ δεν μπόρεσε να δώσει στα δίδυμα παιδιά που έκανε με την ηθοποιό Μπέβερλι Ντ’ Άντζελο το 2001, τον Άντον και την Ολίβια, την προσοχή που «επιθυμούσαν ή άξιζαν».

Η καριέρα τον καλούσε πολύ συχνά μακριά, εξηγεί. Και οι σχέσεις του –με τις ηθοποιούς Τζιλ Κλέιμπουργκ, Τιούσντεϊ Γουέλντ, Μάρθα Κέλερ, Κάθλιν Κουίνλαν, εκτός από την Ντ’ Άντζελο– αφέθηκαν να σβήσουν έτσι ώστε να αποφύγει αυτό που ο Πατσίνο αποκαλεί «το τρένο του πόνου» [the pain train]. Ελάχιστες αναφορές υπάρχουν στο βιβλίο σε καθεμιά από αυτές τις γυναίκες, ακόμα και στην Κέλερ, παρότι, όπως λέει ο ίδιος, η σχέση τους ήταν «το πιο κοντά στον γάμο» που έφτασε ποτέ.  

Αρκετά πιο ειλικρινής εμφανίζεται σχετικά με την ανικανότητά του με τα χρήματα και με τις αντιξοότητες της φήμης. Μετά την πρώιμη επιτυχία και την καταξίωση με ταινίες όπως «Ο Νονός», «Σέρπικο», «Σκυλίσια μέρα» και άλλες κλασικές πλέον ταινίες της δεκαετίας του ‘70, ο ηθοποιός βρέθηκε, στη δεκαετία του 1980, να γλιστράει σε αυτό που ο ίδιος αποκαλεί αφάνεια. Ακόμη και «Ο σημαδεμένος» (Scarface) του 1983 έτυχε αρχικά χλιαρής υποδοχής παρότι εξελίχθηκε στη συνέχεια σε cult φαινόμενο και, όπως γράφει χαριτολογώντας ο Πατσίνο, θα μπορούσε να ζήσει μόνο από δικαιώματα της ταινίας του Ντε Πάλμα – «αν ζούσα σαν κανονικός άνθρωπος».

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Πατσίνο, ο οποίος για κάποια χρόνια είχε αποσυρθεί από το σινεμά («άρχισα να αμφισβητώ την ίδια την ουσία αυτού που έκανα και γιατί το έκανα») έφτασε στο χείλος της χρεοκοπίας. Ήταν η Νταϊάν Κίτον, η τότε σύντροφός του, που τον έπεισε να αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Sea of Love –«για τα λεφτά»– και να επανέλθει στο προσκήνιο. Ωστόσο, παραλίγο να καταστραφεί ξανά, το 2011, αφού τον εξαπάτησε ο λογιστής του («είχα πενήντα εκατομμύρια δολάρια και μετά δεν είχα τίποτα», γράφει).

cover
Al Pacino, Sonny Boy

Ο Αλ Πατσίνο μεγάλωσε στους δρόμους του Νότιου Μπρονξ τριγυρνώντας με τα φιλαράκια του και μπλέκοντας σε ό,τι φασαρία μπορούσε να παρουσιαστεί. Στα απομνημονεύματά του αποκαλεί τη μικρή του συμμορία «μια αγέλη άγριων, έφηβων λύκων με πονηρά χαμόγελα» και περιγράφει πώς οι τρεις καλύτεροι φίλοι του, ο Κλίφι, ο Μπρους και ο Πίτι, πέθαναν τελικά από υπερβολική δόση ηρωίνης. Ο Πατσίνο θα γινόταν πρεζάκι μόνο για την οθόνη, στη φοβερή ερμηνεία του στην ταινία του 1971 «Πανικός στο Needle Park». Θα ήταν επίσης ο πρώτος που θα έλεγε ότι τον έσωσε η τέχνη.

Γράφει επίσης για την αποκάλυψη που βίωσε όταν ένας θεατρικός θίασος ήρθε στον αγαπημένο κινηματογράφο του 15χρονου Πατσίνο για να παρουσιάσει τον «Γλάρο» του Τσέχoφ, ανάβοντας μια φωτιά μέσα του που καίει ακόμα. «Ο Τσέχoφ έγινε φίλος μου», γράφει ο Πατσίνο, συμπληρώνοντας ότι περιπλανιόταν στους δρόμους της Νέας Υόρκης απαγγέλλοντας τους αγαπημένους του θεατρικούς μονολόγους με όλη του τη δύναμη.

Αναλογιζόμενος τη μοίρα των φίλων του που πέθαναν από τη βελόνα, αναρωτιέται: «Γιατί δεν κατέληξα κι εγώ έτσι; Γιατί είμαι ακόμα εδώ; Ήταν όλα τυχαία; Ήταν ο Τσέχoφ; Ήταν ο Σαίξπηρ;» Φαίνεται να απαντά ο ίδιος στην ερώτηση σε άλλο σημείο του βιβλίου, όταν σκέφτεται τους επίδοξους ηθοποιούς που τον ρωτούν γιατί εκείνος τα κατάφερε ενώ εκείνοι όχι: «Εσύ το ήθελες. Εγώ έπρεπε».

«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο Facebook Twitter
Η μητέρα του ήταν αυτηή που πρώτη ενστάλαξε στον γιο της την αγάπη για την υποκριτική πηγαίνοντάς τον τακτικά στον κινηματογράφο.

Οι σελίδες του βιβλίου περιέχουν μπόλικη θλίψη για τον εν πολλοίς απόντα πατέρα του και για την καταθλιπτική μητέρα του, για τους χαμένους παιδικούς του φίλους, για τη φτώχεια και την αβεβαιότητα που σημάδεψαν τα νιάτα του. Αν υπάρχει ένα κύριο θέμα εδώ, είναι το χρέος ευγνωμοσύνης που αισθάνεται ότι οφείλει στη μητέρα του, μια ταραγμένη και με αυτοκτονικές τάσεις ψυχή, που ήταν όμως εκείνη που πρώτη ενστάλαξε στον γιο της την αγάπη για την υποκριτική πηγαίνοντάς τον τακτικά στον κινηματογράφο.

Αφότου είδε το «Χαμένο Σαββατοκύριακο» όταν ήταν 5 ετών, θυμάται ο Πατσίνο, διασκέδαζε την οικογένειά του παίζοντας τη σκηνή στην οποία ο χαρακτήρας του Ρέι Μίλαντ, ενός αλκοολικού, ψάχνει μανιωδώς για κρυμμένα ποτά. Αν φτάσει ποτέ στον παράδεισο, όπως γράφει –και δεν είναι σίγουρος ότι θα φτάσει, με τα χαοτικά σκαμπανεβάσματα της ζωής του–, το μόνο που θέλει να κάνει είναι να παραδώσει ένα μήνυμα στη γυναίκα που του χάρισε το παρατσούκλι (Sonny Boy) που αποτελεί τον τίτλο του βιβλίου. «Γεια σου, μαμά», γράφει ότι θα της πει, «είδες τι μου συνέβη;».

Με στοιχεία από The Washington Post

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Βιβλίο / Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Το πρώτο βιβλίο του Φάνη Παπαδημητρίου είναι μια συγκινητική εξομολόγηση για το ατύχημα στα 19 του που τον καθήλωσε σε αμαξίδιο, την πάλη του με τον τζόγο και τον αγώνα που έδωσε να ξαναφτιάξει τη ζωή του «μετά το τσουνάμι που ήρθε και τα σάρωσε όλα».
M. HULOT
«Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Το πίσω ράφι  / «Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Πιστή στην κλασική μορφή του μυθιστορήματος, αλλά ταυτόχρονα ανατρεπτική και μεταμοντέρνα, η καυστική σάτιρα του Τζόναθαν Κόου για τη βρετανική άρχουσα τάξη των αρχών της δεκαετίας του ’90 διαβάζεται μονορούφι.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
ΕΠΕΞ Γυναικείες φωνές από διαφορετικά μέρη του κόσμου

Βιβλίο / Από τη Μαλαισία μέχρι το Μεξικό: 5 νέα βιλία που αξίζει να διαβάσετε

5 συγγραφείς από διαφορετικά σημεία του πλανήτη χαράζουν νέους δρόμους στη λογοτεχνία. Ανάμεσά τους, η Τζόχα Αλχάρθι που κέρδισε το Booker και η βραβευμένη με Πούλιτζερ Κριστίνα Ριβέρα Γκάρσα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ