ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΠΙΟ ΑΝΩΔΥΝΟ και χλιαρό ερέθισμα μπορεί να αγγίξει κάτι βαθύ μέσα σου. Όπως αυτό το ντοκιμαντέρ για τους Wham! (πόσο χαζό μου φαινόταν μικρός αυτό το θαυμαστικό στο τέλος, πόσο ταιριαστά εμφατικό μοιάζει τώρα για τα χρόνια εκείνα) στο Netflix που θεματικά μένει στα ρηχά (ούτε καν, η αίσθηση είναι σα να ξαπλώνεις στην άμμο και το νερό που πάει κι έρχεται σου αγγίζει μόνο τα πόδια) λειτουργεί όμως σαν τα μαντλέν του Προυστ. Χαζεύοντάς το νωχελικά, έσκαγαν οι αναμνήσεις –γλυκιές ως επί το πλείστον– η μία μετά την άλλη και οι περισσότερες δεν είχαν καν σχέση με τους Wham! ούτε καν ως κομμάτι ενός εφηβικού σάουντρακ.
Τέσσερα χρόνια σκάρτα διήρκεσε η μετεωρική τους πορεία στο ποπ στερέωμα, ήταν όμως τα γυμνασιακά χρόνια, γεμάτα από ανεξίτηλες μνήμες που εξακολουθούν να μοιάζουν πιο φρέσκες από πράγματα που συνέβησαν πολύ πιο πρόσφατα.
Και το περίεργο είναι ότι ο Τζορτζ Μάικλ και ο «άλλος» (ο Άντριου Ρίτζλεϊ) μου φάνηκαν πιο οικείοι τώρα. Ίσως επειδή τότε δεν μου ήταν σαφές το πόσο «μεσογειακοί» ήταν και οι δύο γονιδιακά ως παιδιά μεταναστών (Κύπρος, Αίγυπτος), πόσο πιο φυσικό ήταν το καλοκαιρινό τους μαύρισμα σε σχέση με τους Duran, παρά τις εξωτικές πόζες των δεύτερων στα κότερα την εποχή του «Rio».
Το πικρόχολο και σαρκαστικό ύφος χάνεται ξαφνικά και δίνει τη θέση του σε ένα νοσταλγικό χαμόγελο, καθώς τραγουδά τους στίχους «Heaven knows we had some fun, boy / What a kick, just my buddy and me» («Ένας θεός ξέρει πόσο ωραία περάσαμε, αγόρι / Τι χάσιμο κι αυτό, μόνο ο φίλος μου κι εγώ»). Όχι ο απρόσεκτος που λέει το «Careless Whisper», αλλά ο προσεκτικός ψίθυρος ενός καλού φίλου.
Το φλερτ των Wham! με τον τζετ σετ κοσμοπολιτισμό των ’80s ήταν πολύ πιο ανέμελο και αθώο, από την Ίμπιζα όπου γυρίστηκε το «Club Tropicana» (εκεί ήταν που ο Τζορτζ αποκάλυψε στον παιδικό του φίλο ότι είναι γκέι) μέχρι το ελβετικό σαλέ του «Last Christmas», για το «εμβληματικό» βίντεο του οποίου ακούγεται στο ντοκιμαντέρ να σχολιάζει γελώντας ότι δεν μπορούσες να δεις τα πρόσωπα των ανθρώπων από τα φουσκωτά κουρέματα.
Κάπου κρυμμένη στην ταινία είναι και η σύνθετη συναισθηματική δυναμική του ντουέτου (ο ένας στρέιτ, ο άλλος γκέι), αλλά, είπαμε, δεν πάει στα βαθιά, και καλύτερα έτσι ίσως. Γλιτώνουμε τις αναλύσεις, τις διενέξεις και τους αλληλοσπαραγμούς που προκαλούν άλλα, πιο ερευνητικά και αμφίσημα «βιογραφικά» ντοκιμαντέρ.
Wham! - Club Tropicana (Official Video)
Ίσως η πιο αληθινή βιογραφία για τους Wham! βρίσκεται συμπυκνωμένη στο κομμάτι του Τζορτζ Μάικλ «Freedom ’90» (που μοιάζει σαν την αντίπερα όχθη του «Freedom» των Wham! που είχε κυκλοφορήσει έξι χρόνια πριν). Στο βίντεο του τραγουδιού επιχειρεί να σβήσει το παρελθόν του, καίγοντας τελετουργικά το δερμάτινο τζάκετ που φορούσε σε ένα άλλο βίντεο (το «Bad Boys»), όταν ακόμα βάδιζε προς τη δόξα παρέα με τον πιο παλιό του φίλο.
Στους στίχους του κομματιού, ο Τζορτζ τα χώνει στους πάντες και τα πάντα –τη μουσική βιομηχανία, τους μεσάζοντες, το MTV–, εκτός από τον Άντριου. Το πικρόχολο και σαρκαστικό ύφος χάνεται ξαφνικά και δίνει τη θέση του σε ένα νοσταλγικό χαμόγελο, καθώς τραγουδά τους στίχους «Heaven knows we had some fun, boy / What a kick, just my buddy and me» («Ένας θεός ξέρει πόσο ωραία περάσαμε, αγόρι / Τι χάσιμο κι αυτό, μόνο ο φίλος μου κι εγώ»). Όχι ο απρόσεκτος που λέει το «Careless Whisper», αλλά ο προσεκτικός ψίθυρος ενός καλού φίλου.
George Michael - Freedom! ’90 (Official Video)
WHAM! | Official Trailer | Netflix
