«Η αφιέρωση» του Μπότο Στράους: Πόσοι άνθρωποι κατοικούν ανά πάσα στιγμή μέσα μας;

«Η αφιέρωση» του Μπότο Στράους στο θέατρο Σφενδόνη σε σκηνοθεσία-δραματουργία Χάρη Φραγκούλη Facebook Twitter
Το τρικυμιώδες ετούτο ψυχικό τοπίο αναπαριστά με αφαιρετικό, παλλόμενο, και ενίοτε χιουμοριστικό, τρόπο η σκηνοθεσία του Χάρη Φραγκούλη. Φωτ.: Αλέξανδρος Πάπα
0

Πόσοι άνθρωποι κατοικούν ανά πάσα στιγμή μέσα μας; Πόσες ξένες ανάσες, πόσες δανεικές οδύνες συνθέτουν τον ιστό της ύπαρξής μας; 

Ο Ρίχαρντ Σούμπερκ, ο ήρωας της «Αφιέρωσης», ένας Βερολινέζος βιβλιοπώλης γύρω στα τριάντα, έχει κλειστεί ερμητικά στο διαμέρισμά του παραδομένος στον στρόβιλο της ερωτικής απογοήτευσης που γέννησε μέσα του ο χωρισμός από την αγαπημένη του Χάνα.

Άπλυτος, αξύριστος, με τους λεκέδες να συσσωρεύονται αηδιαστικά πάνω στα ρούχα του και τα χρήματα να εξατμίζονται από τον τραπεζικό λογαριασμό του, ο Ρίχαρντ σταματάει να εργάζεται προκειμένου ν’ αφοσιωθεί πυρετωδώς στο γράψιμο αλλεπάλληλων επιστολών απευθυνόμενων προς το απωλεσθέν αντικείμενο του πόθου του. Γεμίζει ατελείωτες σελίδες με σκέψεις, στοχασμούς, παρατηρήσεις, εκκλήσεις και αντεγκλήσεις, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να χαράξει πάνω στο κενό λέξεις και νοήματα που θα υφάνουν ένα κουκούλι ικανό να τον προστατέψει από την άβυσσο της εγκατάλειψης στην οποία περιήλθε ξαφνικά και απροειδοποίητα. 

Συλλέγει, θυμάται, αιφνιδιάζεται, θλίβεται, συρρικνώνεται, μαραζώνει και μετά, στιγμιαία, ελπίζει, φουσκώνει, φουντώνει, ίπταται, μόνο και μόνο για να διαλυθεί εκ νέου στο κράσπεδο της βωβής, αμετάκλητης πραγματικότητας που τον καταπίνει. 

Πέντε ζευγάρια βλέμματα που καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο, τον ίδιο χρόνο, την ίδια συνθήκη και όμως δεν διασταυρώνονται ποτέ. Βρίσκονται στο «εδώ», στο «τώρα» αλλά όχι στο «μαζί». 

Ποτέ δεν ξέρουμε αν τελειώνουμε, αν αρχίζουμε και τι σχήμα θα έχουμε την επομένη. Πόσους νεκρούς κουβαλάμε μέσα μας, πόσους ποιητές και συγγραφείς που προσέρχονται τις δύσκολες ώρες της νύχτας στο γραφείο μας για να μας συμπαρασταθούν.

Ο Ρίχαρντ ανατρέχει διαρκώς στα διαβάσματα του παρελθόντος, στα βιβλία που αγάπησε και στη μόνη δραστηριότητα που από παιδί τον συγκινούσε. «Μόνο στον σεβασμό απέναντι στη λογοτεχνία αισθανόταν ζωντανός», παρατηρεί. Και συνειδητοποιεί ότι χρειάστηκε ένας χωρισμός, ένα τεράστιο ρήγμα, για να τον κάνει να επιστρέψει «σ’ εκείνη τη λέξη που είχε κάποτε πρωτογράψει και εγκαταλείψει, και τώρα, παθιασμένα και αδέξια, έκανε τα πάντα για να ξανασυνδεθεί μαζί της, επιτέλους να τη συνεχίσει». 

«Η αφιέρωση» του Μπότο Στράους στο θέατρο Σφενδόνη σε σκηνοθεσία-δραματουργία Χάρη Φραγκούλη Facebook Twitter
Οι τέσσερις ηθοποιοί που αναλαμβάνουν να προσδώσουν σώμα και φωνή στο εσωτερικό δράμα του ήρωα επιδίδονται με ασίγαστη ορμή στο πληθωρικό, πολύπτυχο έργο τους. Φωτ.: Αλέξανδρος Πάπα

Το τρικυμιώδες ετούτο ψυχικό τοπίο αναπαριστά με αφαιρετικό, παλλόμενο και ενίοτε χιουμοριστικό τρόπο η σκηνοθεσία του Χάρη Φραγκούλη. «Πώς μπορεί μία και μόνη γλώσσα, θα πείτε, να αποδώσει αυτό το φοβερό ανακάτεμα από ομιλίες που εκείνη άφησε μέσα μας;», αναρωτιέται ο Ρίχαρντ. Και, πράγματι, αυτή μοιάζει να είναι η σκηνοθετική «οδηγία» που πυροδοτεί τη σκηνική δράση σε όλη την κατακερματισμένη, ανεξέλεγκτη διαδρομή της. 

Οι τέσσερις ηθοποιοί που αναλαμβάνουν να προσδώσουν σώμα και φωνή στο εσωτερικό δράμα του ήρωα επιδίδονται με ασίγαστη ορμή στο πληθωρικό, πολύπτυχο έργο τους. Σαν ένα μικρό σμήνος από νευρικά πουλιά, πότε απλώνονται πάνω στο «σύρμα» εποπτεύοντας τα τεκταινόμενα από ψηλά, πότε σκορπίζουν στις τέσσερις γωνιές του χώρου, πότε βουτούν με απλωμένες τις φτερούγες για να διασχίσουν λαίμαργα τις αποστάσεις, να μετρήσουν και να γεμίσουν τον πηχτό αέρα των αναστεναγμών, διαλαλώντας τη ματαιότητα των ταπεινών πράξεων («πήγε στον κουρέα από ανία...») στις οποίες αναλώνεται ο ήρωας αναζητώντας μια διαφυγή.

Ακοίμητοι παρατηρητές, δεν αφήνουν ούτε το ανοιγοκλείσιμο ενός βλεφάρου να περάσει ασχολίαστο, λες και καθετί που λαμβάνει χώρα μέσα σε τούτο το ερημικό διαμέρισμα, ακόμη και η πιο γελοία πτώση ενός αντικειμένου, ο ήχος των άπλυτων ρούχων που στοιβάζονται στο πάτωμα ή η δυσοσμία των μουχλιασμένων τροφίμων στην κουζίνα, πρέπει οπωσδήποτε να επισημανθεί βροντερά, να καταγραφεί διεξοδικά και, γιατί όχι, να τραγουδηθεί περιπαικτικά. 

Πράγματι, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η ιδέα του Κορνήλιου Σελαμσή (που καθοδηγεί με μια μπαγκέτα τους ηθοποιούς, εν είδει «ιερέα»-μαέστρου, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης) να χρησιμοποιήσει το γρηγοριανό μέλος ως καθοδηγητική αρχή της χορωδιακής εκφοράς του λόγου τους. Το γεγονός, δηλαδή, ότι αυτό το μέλος –που είναι παραδοσιακά συνδεδεμένο με την απόδοση των κειμένων του ρωμαιοκαθολικού εκκλησιαστικού τελετουργικού– υιοθετείται εδώ από μια ομάδα εσωτερικών «φωνών» (φωνών του Υπερεγώ, θα λέγαμε) ενός ερωτοχτυπημένου καταφθάνει στ’ αυτιά του θεατή ως παραξένισμα, ως ευχάριστη έκπληξη. 

«Η αφιέρωση» του Μπότο Στράους στο θέατρο Σφενδόνη σε σκηνοθεσία-δραματουργία Χάρη Φραγκούλη Facebook Twitter
Η Σοφία Κόκκαλη. Φωτ.: Αλέξανδρος Πάπα

Ταυτόχρονα, μέσα από το εύρημα αυτό αναδύεται η βαθύτερη διάσταση του εγχειρήματος: αν η γρηγοριανή μελωδία στερείται αντίστιξης, αν εκπορεύεται μονοφωνικά, έτσι και η παράσταση, συνειδητοποιούμε σταδιακά, αναφέρεται υπογείως σε μια ροή ζωής και σκέψης που εκτυλίσσεται επίσης χωρίς διαλεκτική, χωρίς άλματα και αντιθέσεις. Μια συνείδηση που συνομιλεί με τον εαυτό της, αποκομμένη από το ευρύτερο γίγνεσθαι, που δεν έχει κανέναν απέναντί της για να της αντιταχθεί, ούτως ώστε αφήνεται σε έναν σολιψισμό ατέρμονο και ακανόνιστο, ικανό να την καταπιεί στον αναπότρεπτο, αέναα επαναλαμβανόμενο, ρυθμό της.

Αυτό το βραδύ κύλισμα κανένας δεν ξέρει προς τα πού θα οδηγήσει: προς την περατότητα ή προς την αιωνιότητα – και το ερώτημα μένει μάλλον αναπάντητο, ακόμη κι όταν έρχεται φαινομενικά το τέλος, η συγκομιδή των σελίδων που έχουν πλημμυρίσει το πάτωμα και το σπάσιμο του «πατώματος» που βυθίζει τον ήρωα σε μια υγρή ακινησία. 

Αυτή η απεύθυνση (η «αφιέρωση») προς τον εαυτό, αυτή η μοναξιά, χαρακτηρίζει όλες τις σχέσεις: δεν είναι μόνον ο Ρίχαρντ που μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται την πληθώρα των φωνών γύρω του, απόλυτα απορροφημένος στον μονόλογό του, αλλά και τα μέλη της ομάδας που αδυνατούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να συνθέσουν μια τετράδα ή, έστω, ένα ντουέτο αμοιβαίας κατανόησης και συνδιαλλαγής. Πέντε ζευγάρια βλέμματα που καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο, τον ίδιο χρόνο, την ίδια συνθήκη, και όμως δεν διασταυρώνονται ποτέ. Βρίσκονται στο «εδώ», στο «τώρα» αλλά όχι στο «μαζί». 

«Η αφιέρωση» του Μπότο Στράους στο θέατρο Σφενδόνη σε σκηνοθεσία-δραματουργία Χάρη Φραγκούλη Facebook Twitter
Ο μάλλον στεγνός υποκριτικά Ανδρέας Κοντόπουλος στον ρόλο του Ρίχαρντ ενθαρρύνει ακόμη περισσότερο την «αποξένωσή» μας. Φωτ.: Αλέξανδρος Πάπα

Από την άλλη, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς και τη χιουμοριστική διάσταση προς την οποία ανοίγεται μια τέτοια επιλογή. Όταν οι πιο ασήμαντες, μπανάλ φράσεις αποδίδονται εν είδει «εκκλησιαστικής» χορωδιακής ψαλμωδίας, η «σύγκρουση» που γεννιέται από αυτήν τη συνάντηση υψηλού και χαμηλού, σοβαρού ύφους και γελοίου περιεχομένου («κοιμόταν πάααντοτε σε μια ψηλή πολυθρόοονα»), μόνον ως χειρονομία ειρωνικής υπογράμμισης μπορεί να εκληφθεί, χαρίζοντας στον θεατή μια σταθερή ανακούφιση, μια διέξοδο, ένα άλλοθι αποστασιοποίησης.

Κι έτσι, όσο και να το επιθυμούμε, δεν μας επιτρέπεται ποτέ να παρασυρθούμε στο υποτιθέμενο δράμα του ήρωα, να ταυτιστούμε μαζί του: μένουμε να το παρακολουθούμε «από μακριά», σα να βλέπουμε ένα πλοίο να βυθίζεται στο βάθος του ορίζοντα, όμως εμείς «γυρίζουμε αμέριμνα την πλάτη στην καταστροφή»¹, επειδή έχουμε κάπου «αλλού» να πάμε... 

Εξόχως προσηλωμένοι και συντονισμένοι οι τέσσερις ηθοποιοί (Μαρία Αρζόγλου, Σοφία Κόκκαλη, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Μιχάλης Τιτόπουλος) της «χορωδίας», ενώ μάλλον στεγνός υποκριτικά ο Ανδρέας Κοντόπουλος στον ρόλο του Ρίχαρντ ενθαρρύνει ακόμη περισσότερο την «αποξένωσή» μας. 

(1): Από το ποίημα «Musée des Beaux Arts» του W.H. Auden, σε μετάφραση Ερρίκου Σοφρά.

Δείτε εδώ πληροφορίες για την παράσταση «Η αφιέρωση»




 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Χάρης Φραγκούλης: «Ένας δειλός συμβιβασμένος είμαι»

Portraits 2023 / Χάρης Φραγκούλης: «Ένας δειλός συμβιβασμένος είμαι»

Έχοντας σκηνοθετήσει μια «μη τυπική σύνθεση της Αντιγόνης» που αγαπήθηκε πολύ και καθώς ετοιμάζεται να λάβει το «χρίσμα» από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου στη νέα του παράσταση, ο Χάρης Φραγκούλης δίνει πια περισσότερο χώρο στην τρυφερότητα.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
«Ο Παγοπώλης έρχεται»: Η αίσθηση μιας διαρκούς επιστροφής

Κριτική Θεάτρου / «Ο Παγοπώλης έρχεται»: Η αίσθηση μιας διαρκούς επιστροφής

Μπορεί να μας «πετά» συχνά έξω, αυτό όμως δεν σημαίνει πως η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Ακύλλας Καραζήσης δεν έχει να προσφέρει στον θεατή μια γοητευτική επίσκεψη στον κόσμο του Ευγένιου Ο’Νιλ.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ