Το στέμμα, μια αδρανής φαντασίωση

Το στέμμα, μια αδρανής φαντασίωση Facebook Twitter
Ο θάνατος του Κωνσταντίνου και όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες έδειξαν τον τόνο αυτής της χώρας: το πώς μετεωρίζεται διαρκώς ανάμεσα στα κληρονομημένα δημόσια συναισθήματα και τις επινοημένες μάσκες των social media, ανάμεσα στην πολιτική και τις οικογενειακές μνήμες, ανάμεσα στις συγκινήσεις του οίκου της δεξιάς και τις συγκινήσεις του σπιτιού της αριστεράς.
0

«ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΙΛΟΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΑΣΗ στη χώρα;» αναρωτήθηκαν κάποιοι αυτές τις μέρες, διαβάζοντας μηνύματα ή αντιδράσεις για τον θάνατο και την ταφή του Κωνσταντίνου. Μάλλον όμως το ερώτημα είναι λάθος. Εκεί που κάποτε υπήρξε μια πολιτική ταύτιση και μια παραταξιακή λατρεία (σε ένα μέρος της ιστορικής, παλαιάς δεξιάς), αργότερα έμεινε μια ευαισθησία.

Διαμορφώθηκε ένα φιλοβασιλικό στυλ, ένα ταμπεραμέντο που στριφογύριζε γύρω από το «και αν» ή το «θα μπορούσε». Άνθρωποι που πίστευαν πως η Ιστορία και οι πολιτικές δυνάμεις αδίκησαν τον άνακτα ή πως η μοναρχία δεν ήταν αταίριαστη στη χώρα.

Η πρώτη μεταβολή μέσα στον χρόνο είναι αυτή: ό,τι ξεκίνησε ως φανατική πολιτική ταύτιση (τα χρόνια του Εθνικού Διχασμού) έγινε με τον καιρό ένα ασθενέστερο φρόνημα, μια ευαισθησία ή μια φαντασιακή προσκόλληση. Και κάθε φορά που το ένα ή το άλλο κόμμα έβγαζε λαγούς διαφθοράς ή η χώρα έμπαινε σε διάφορες κρίσεις, αυτή η λουφάζουσα ευαισθησία ανέσυρε τη φιλοβασιλική επιθυμία στην επιφάνεια.

Εδώ και πολλά χρόνια, σε σοβαρές εφημερίδες και glossy περιοδικά, σε ιστοσελίδες με κοσμικά νέα και, φυσικά, στην ήπειρο των social media, οι διάφορες βασιλικές οικογένειες, έκπτωτες, απόμαχες ή ενεργές, παρουσιάζονται ως περιφερόμενα μέλη μιας αριστοκρατικής upper class.

Παρ' όλα αυτά, το ότι οι Γλύξμπουργκ έγιναν μέρος ενός συστήματος εξουσίας που ταυτίστηκε με την «καχεκτική δημοκρατία» και με τις συνωμοσίες κύκλων που οδήγησαν στη δικτατορία κάνει αυτή την ευαισθησία λιγότερο αθώα. Ιδίως όποτε επιχειρήθηκε να ξαναγίνει πολιτική άποψη και να μπει σφήνα στη δημοκρατική ζωή.

Δεν είναι τυχαίο που στις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης κάποια έντυπα και κύκλοι της άκρας δεξιάς προφήτευαν από τη μια την «επιστροφή του βασιλέως» και από την άλλη ανέμιζαν πορτρέτα του Γεώργιου Παπαδόπουλου. Γεννήθηκε ένας βασιλο-χουντικός μικρόκοσμος με κάποιες φιλοδοξίες, αν και ένα άλλο μέρος της φιλομοναρχικής ευαισθησίας στεγάστηκε ομαλά στο κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, κι ας υπήρχε μια αντίφαση σε αυτό.

Ναι, αλλά οι νεότεροι; Οι γενιές που δεν ξέρουν τα παλαιά ονόματα, τις αρχαίες ιστορίες με τη Φρειδερίκη, που η μάνα μου, όπως χιλιάδες άλλοι αριστεροί και κεντρώοι των μεταπολεμικών δεκαετιών, την αποκαλούσε «Φρίκη»;

Εδώ και πολλά χρόνια, σε σοβαρές εφημερίδες και glossy περιοδικά, σε ιστοσελίδες με κοσμικά νέα και, φυσικά, στην ήπειρο των social media, οι διάφορες βασιλικές οικογένειες, έκπτωτες, απόμαχες ή ενεργές, παρουσιάζονται ως περιφερόμενα μέλη μιας αριστοκρατικής upper class. Σάρκα από τη σάρκα των λίγων και εκλεκτών, οι φυλές των «γαλαζοαίματων» έχουν γίνει πρόσωπα της ποπ κουλτούρας.

Η σχέση τους με αθλήματα, οικήματα ή διακοπές, με ταξίδια ή φιλανθρωπίες, με σκάνδαλα ή καλλιτεχνικές φιλοδοξίες είναι ισχυρότερη απ' όσο ο δεσμός τους με την πολιτική. Και για τις γενιές του TikTok και του Instagram έχει μεγαλύτερη σημασία ότι ο τάδε εγγονός του Κωνσταντίνου είναι «ωραίος» απ’ όσο όλες αυτές οι συζητήσεις για τον ρόλο του παππού του στην Ιστορία.

Δεν είναι πολιτική αντίληψη ούτε καν ευαισθησία ή ταμπεραμέντο. Τώρα, στους νεότερους, στα παιδιά αυτού του αιώνα, τα βασιλικά πράγματα είναι η Μέγκαν και ο Χάρι, το «Crown», κάποια αυτοκίνητα, κάποιοι άνθρωποι που μοιάζουν πολύ πλούσιοι και ζουν όπως πρέπει να ζουν οι υπερπλούσιοι του κόσμου μας.

Τα άτομα των δημοκρατικών καιρών νιώθουν ζήλια ή φθονούν πού και πού τις «αριστοκρατίες». Δεν αισθάνονται όμως κανένα δέος ούτε θα ήθελαν να έχουν από πάνω τους πραγματικούς μονάρχες. Όχι τουλάχιστον σε χώρες που τραυματίστηκαν ιστορικά ή που δεν είχαν, έτσι κι αλλιώς, ανθεκτικές δομές με ευγενείς και κοινωνικές ιεραρχίες.

Καμιά φορά, φυσικά, ανάμεσα σε πολύ λαϊκούς ανθρώπους ή σε μικροαστικά σπίτια μπορεί κάποιος να κλαίει τον νεκρό βασιλιά. Τα συναισθήματα είναι άταφα πουλιά, όσο κι αν πολλά σιγοσβήνουν στο πέρασμα του χρόνου. Σε ένα τμήμα του λαού (και σε κάποιες ηλικίες ικανές για ενθυμήσεις) επιζεί μια ιδέα. Είναι όμως θολή, ευσυγκίνητη και εύκολα μπορεί και υποκαθίσταται από κάποιον ισχυρό πρωθυπουργό που είναι η δική μας εκδοχή «μονάρχη».

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου και όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες έδειξαν τον τόνο αυτής της χώρας: το πώς μετεωρίζεται διαρκώς ανάμεσα στα κληρονομημένα δημόσια συναισθήματα και τις επινοημένες μάσκες των social media, ανάμεσα στην πολιτική και τις οικογενειακές μνήμες, ανάμεσα στις συγκινήσεις του οίκου της δεξιάς και στις συγκινήσεις του σπιτιού της αριστεράς.

Δεν υπάρχει θέμα υπέρ ή κατά των εστεμμένων όχι μόνο γιατί υπήρξε η τομή του 1974 αλλά γιατί το στέμμα έχει γίνει πλέον μια σειρά στο Netflix ή ένας καμβάς στιγμιοτύπων που δεν τα συνδέουμε με την εξουσία ή την παράδοση.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Πήραν τη θάλασσα στα χέρια τους, πριν να είναι πολύ αργά και την χάσουν. Το «Αμοργόραμα» δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά στοίχημα ζωής – και πρότυπο για την αλιεία όλης της χώρας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Ρεπορτάζ / Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Είκοσι τρένα που εκτελούν δρομολόγια στην μπλε και την κόκκινη γραμμή δεν έχουν κλιματισμό, ενώ το air condition στους παλιούς συρμούς της πράσινης γραμμής θυμίζει λοταρία: ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετύχεις δροσιά ή ζέστη.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Dr. Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν»

Οπτική Γωνία / Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι έναν ουρανό χωρίς πυραύλους και drones»

Η διευθύντρια του Κέντρου Μελετών Παλαιστινιακής Γης και καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού μιλά στη LiFO για την αποτυχία του διεθνούς δικαίου και το «sumud» ως καθημερινή εξέγερση απέναντι στην εξόντωση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Ρεπορτάζ / Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Η κυβέρνηση ομολόγησε την αποτυχία της στην αντιμετώπιση του πελατειακού κράτους, οι κανονικοί αγρότες όμως, που δεν συμμετείχαν στις απάτες, είναι αυτοί που κυρίως θα πληρώσουν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
CHECK Κρήτη: καμιά δομή-χιλιάδες πρόσφυγες

Ρεπορτάζ / Κρήτη: Kαμiα δομή - χιλιάδες πρόσφυγες

Αντιμέτωπη με ένα πρωτόγνωρο κύμα μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών βρίσκεται η Κρήτη. Και ενώ η συχνότητα και ο αριθμός των αφίξεων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου δεν έχει δημιουργήσει καμία οργανωμένη δομή υποδοχής στο νησί για τους ανθρώπους αυτούς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ