Γεννημένος το 1940, ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ υπήρξε νέος στα χρόνια που θα άλλαζε ο κόσμος – στη δεκαετία του ’60. Στη δεκαετία όπου το να ήσουν νέος στην ηλικία σήμαινε πολλά, πάρα πολλά, περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην Ιστορία.
Κι ενόσω ήταν διάδοχος, μα και μετά την ενθρόνιση και τον γάμο του, ο Κωνσταντίνος συμβόλιζε το «νέο» στη χώρα, έτσι όπως το αντιλαμβανόταν ο τότε μηχανισμός προπαγάνδας της βασιλικής οικογένειας, που μέσω «ειδήσεων» τροφοδοτούσε συγκεκριμένα περιοδικά κι εφημερίδες και βεβαίως τα «επίκαιρα», που προβάλλονταν στις κινηματογραφικές αίθουσες – καθότι τηλεόραση ακόμη δεν υπήρχε. (Μα και όταν άρχισαν οι τηλεοπτικές εκπομπές, από το 1966 και μετά, τα «επίκαιρα» δεν έχασαν ποτέ τη θέση τους στα σινεμά, σε μιαν εποχή όπου οι αίθουσες ήταν πατείς με πατώ σε και... έδιωχναν κόσμο).
Ως νέος, ωραίος, πλούσιος και ανύπαντρος ακόμη ο διάδοχος Κωνσταντίνος ήταν στα μάτια αρκετών κάπως σαν το «βασιλόπουλο του παραμυθιού». Έτσι, ένα μέρος του κόσμου, που ελκυόταν από την πολυτελή ζωή και το θάμπος του πλούτου, ήταν έτοιμο να φτιάξει το δικό του παραμύθι για τον Κωνσταντίνο ή να καταναλώσει άκριτα οτιδήποτε αφορούσε στα μύχια της βασιλικής οικογένειας.
Ο Κωνσταντίνος δεν ήταν μόνο διάδοχος, νέος και ωραίος, αλλά ήταν και σπορτίβος. Με τα «γράμματα» δεν φαίνεται να τα πήγαινε και πάρα πολύ καλά (παρότι είχε εισαχθεί στη Νομική, το 1959), αλλά με τον αθλητισμό «το είχε» (και λόγω της στρατιωτικής εκπαίδευσης που είχε λάβει, που, όπως λένε, ήταν σοβαρή).
Τα οικογενειακά περιοδικά έδιναν όλες τις αφορμές για να συμβεί κάτι τέτοιο, με τον κόσμο να είναι έτοιμος να μεγεθύνει το παραμικρό, δίνοντάς του τη δική του υπερφυσική διάσταση.
Η φημολογούμενη σχέση του Κωνσταντίνου με το κινηματογραφικό, βασικά, αστέρι της εποχής, την Αλίκη Βουγιουκλάκη (λέμε «κινηματογραφικό βασικά», γιατί το σινεμά έπλεκε κυρίως τον πανελλήνιο μύθο της Βουγιουκλάκη εκείνα τα χρόνια και όχι τόσο το θέατρο), καταναλώθηκε πολύ στην αρχή της δεκαετίας του ’60, δίνοντας ύλη, συνεχώς, για πάμπολλα «αποκαλυπτικά» άρθρα, τα οποία επισήμως διαψεύδονταν εν τη γενέσει τους, από τον μηχανισμό του παλατιού.
Εν τω μεταξύ, επειδή ο Κωνσταντίνος ήταν διάδοχος, νέος και ωραίος, «έπαιζε» πολύ και στα ευρωπαϊκά μίντια (όπως παίζουν και τώρα οι διάδοχοι), κάπως σαν ένα διεθνές play boy, κι έτσι, πολλές φορές, τα πιπεράτα κουτσομπολιά δημοσιεύονταν πρώτα στα περιοδικά του εξωτερικού και μετά εισάγονταν, για να καταναλωθούν και να διαψευστούν στην ημεδαπή.
Για παράδειγμα στο τεύχος #282, της 17 Μαρ, 1961, του περιοδικού «Εικόνες» (που αποτελούσε την ναυαρχίδα της βασιλικής προπαγάνδας) υπάρχει αναφορά σε δημοσίευμα του εβδομαδιαίου γαλλικού περιοδικού “Jours de France”, που παρουσίαζε την φημολογούμενη σχέση Κωνσταντίνου-Βουγιουκλάκη με τσιτάτα του στυλ.. pour elle il risqué un trone, δηλαδή «γι’ αυτήν διακινδυνεύει ένα θρόνο». Ή όπως διάβαζες στη συνέχεια:
«Εκείνη είναι 20 ετών (σ.σ. στην πραγματικότητα ήταν 27). Ομορφιά διάσημη στην Ελλάδα κι έχει για όνομα ένα κελάηδημα: Αλίκη. Γι’ αυτήν ο πρίγκιψ Κωνσταντίνος έχασε το μυαλό του: “Θέλω να την παντρευτώ”. Αλλά ο Βασιλεύς Παύλος απαντά: “Πρέπει να διαλέξεις ένα από τα δύο: την Αλίκη ή το στέμμα”».
Φυσικά, κάτι τέτοια άρθρα από την αλλοδαπή έπαιζαν, στη χώρα, διττό ρόλο. Από την μια συντηρούσαν αυτό το όργιο φημών, που το γούσταρε ο κόσμος (όταν λέμε «ο κόσμος» εννοούμε, πάντα, μερίδα του κόσμου), αλλά από την άλλη διαψεύδονταν σε ημι-επίσημη βάση, καθότι θα έπρεπε να διαφυλαχθεί, πάση θυσία, η τιμή και η υπόληψη της βασιλικής οικογένειας. Οι «Εικόνες» αναλάμβαναν, έτσι, τη δουλειά:
«Παραμύθι σπουδαίο έχει πλάσει ο γαλλικός Τύπος γύρω από το φανταστικό ειδύλλιο του διαδόχου Κωνσταντίνου και της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Σ’ ένα τελευταίο τεύχος τού Jours de France το ειδύλλιο περιγράφεται με λεπτομέρειες τόσο ξένες προς την πραγματικότητα, ώστε να είναι σχεδόν γελοίες... Πάντως, μια ωραιοτάτη φωτογραφία της Αλίκης δίνει στην Ελληνίδα πρωταγωνίστρια ιδιαίτερη και πολύτιμη διεθνή προβολή. Αλλά... ο διάδοχος ας μη παραπονεθή. Τα ίδια είχε πάθει προ πολλών ετών και ο Βασιλεύς, όταν ήταν διάδοχος, και πολύ πιο εντατικά... ο ξένος Τύπος είχε δημιουργήσει άλλο ανύπαρκτο αισθηματικό μυθιστόρημα.(...)».
Τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέματα σε αυτά τα ζητήματα δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι να υπάρχουν «ειδήσεις» και να προκαλείται ντόρος στα μίντια. Όλα τα υπόλοιπα είναι τριτεύοντα, καθώς αφορούν μόνον τους... Σέρλοκ Χολμς των βασιλικών οίκων, που θα εξυφάνουν τα νέα σενάρια.
Ο Κωνσταντίνος δεν ήταν μόνο διάδοχος, νέος και ωραίος, αλλά ήταν και σπορτίβος. Με τα «γράμματα» δεν φαίνεται να τα πήγαινε και πάρα πολύ καλά (παρότι είχε εισαχθεί στη Νομική, το 1959), αλλά με τον αθλητισμό «το είχε» (και λόγω της στρατιωτικής εκπαίδευσης που είχε λάβει, που, όπως λένε, ήταν σοβαρή).
Έκανε διάφορα σπορ, ενώ είναι γνωστό τοις πάσι πως χρίστηκε και ολυμπιονίκης στην Ρώμη, το 1960, στο αγώνισμα της Ιστιοπλοΐας, με σκάφη τύπου «Ντράγκον» (ως πηδαλιούχος). Το άθλημα, όμως, εκείνο, στο οποίο ήταν αληθινά καλός ο Κωνσταντίνος ήταν το καράτε!
Αυτό άρχισε να γίνεται γνωστό σχετικά αργά, προς το 1966-67. Και ήταν εκείνη η εποχή, όταν το καράτε αρχίζει να αποκτά σιγά-σιγά μια λαϊκή απήχηση, την οποίαν δεν είχε έως τότε.
Δεν ήταν μόνον ταινίες όπως η «Μίνι Φούστα και Καράτε» (με την Σαπφώ Νοταρά να παραδίδει μαθήματα καράτε!), ή το «Βοήθεια! Ο Βέγγος Φανερός Πράκτωρ 000» (με τον Ζαννίνο, ως δάσκαλο της… πρακτορικής σχολής, να προτάσσει στους μαθητές του το αμίμητο «καράτε λέγεται και είναι απλό»), ήταν, ανάμεσα σε άλλα και τα βιβλία που τυπώνονταν, από τους καρατέκα της εποχής, όπως το «Τζούντο-Καράτε» του Θόδωρου Μεγαρίτη (Mister Ελλάς 1965, με παρουσίες και στον κινηματογράφο).
Τακτικός σύντροφος του Κωνσταντίνου στις προπονήσεις καράτε ήταν ο γαμπρός του Χουάν Κάρλος (της Ισπανίας). Ο Κωνσταντίνος ήταν ήδη κάτοχος «μαύρης ζώνης», μπορούσε να σπάει τούβλα με τον αγκώνα, και να αμύνεται με εντυπωσιακές κινήσεις, στάσεις, πηδώντας ψηλά κ.λπ., ενώ ο Χουάν Κάρλος, κάτοχος «καφέ ζώνης», είναι σίγουρο πως θα έπαιζε το ρόλο του... σάκου.
Ο Κωνσταντίνος, όπως μαθαίνουμε από τις «Εικόνες» (#577, 11 Νοε. 1966) απεχθανόταν τις μακάβριες ταινίες, που κατέκλυζαν τότε τις αίθουσες («δράκουλες», ιταλικά και βρετανικά θρίλερ κ.λπ.), αλλά του άρεσαν πάρα πολύ οι… ποπ ταινίες-James Bond, τις οποίες εύρισκε διασκεδαστικές.
Ως νέος της εποχής, όπως ήταν ο Κωνσταντίνος, δεν μπορούσε να μην έχει και μουσικά ενδιαφέροντα. Το πρωτόκολλο το τηρούσε και αν τον ρωτούσες, τότε, τι μουσική άκουγε θα σου έλεγε πως... λάτρευε την κλασική μουσική και πάνω απ’ όλους τον Χέντελ, τον Μότσαρτ, τον Μπαχ και τον Μπετόβεν, πως εύρισκε τον Βάγκνερ «βαρύ» και πως του άρεσε η απαλή ποπ μουσική (πρέπει να ήταν «μπητλικός» δηλαδή) και όχι το θορυβώδες ροκ εντ ρολ (δεν ήταν φαν των Rolling Stones).
Σίγουρα, πάντως, θα του άρεσαν κι οι μποσανόβες της... royal jazz, που έφτιαχνε ο Γεράσιμος Λαβράνος («Άννα-Μαρία») και ο Γιάννης Σπάρτακος («Ο μικρός βασιληάς»)...
Αλέκα Κανελλίδου - Ο μικρός βασιληάς
Υπάρχει ένα σχετικό δημοσίευμα στο μουσικό περιοδικό της εποχής «Μοντέρνοι Ρυθμοί» (τεύχος #85, 19 Ιουλ. 1967) στο οποίο διαβάζουμε τα εξής:
«Δε Σπέκτρουμ (The Spectrum), ένα αγγλικό γκρουπ στα βήματα των Μάνκης (Monkees) θα έχη στο μέλλον την ευκαιρία μιας τεράστιας προβολής μέσω της τιβί και των δίσκων. Τους προσεκάλεσε ήδη στην Ελλάδα ο βασιλεύς Κωνσταντίνος, θα εμφανισθούν δε ενώπιόν Του στο τέλος αυτού του μηνός»!!
Οι Spectrum ήταν ένα γκρουπ έτσι όπως το ήθελε ο Κωνσταντίνος, όχι σκληρό και θορυβώδες. Ήταν ένα «μπητλικό» γκρουπ, ενώ, σε κάθε περίπτωση, δεν ήταν κανένα ασήμαντο συγκροτηματάκι.
Αν και όταν φτιάχτηκαν ο Τύπος τούς παρουσίασε σαν το αγγλικό υποκατάστατο των Monkees (τους οποίους Monkees πάλι κάποιοι τούς παρουσίαζαν σαν τους «αμερικανούς Beatles») στην πραγματικότητα ήταν πολύ καλοί παίκτες, αφήνοντας μερικά εξαιρετικά τραγούδια.
Μέλη των Spectrum ήταν οι Tony Atkins κιθάρα, Colin Forsey φωνή, Bill Chambers όργανο, Tony Judd μπάσο και Keith Forsey ντραμς, ενώ είχαν σημειώσει μεγαλύτερη επιτυχία στην ηπειρωτική Ευρώπη (Δυτική Γερμανία, Ισπανία κ.ά.), παρά στην πατρίδα τους τη Βρετανία.
Ένα πολύ ωραίο 45άρι τους από το 1967 περιείχε το τραγούδι “Samantha’s mine”, και όχι “Samantha’s mind” όπως διαβάζουμε στο ελληνικό δισκάκι, το οποίο ήταν πολύ καλό, στο pop-psych στυλ, με μπητλικές αρμονίες και κοντά στο ύφος των ψυχεδελικών Bee Gees και των πρώιμων Status Quo.
Οι Spectrum έδωσαν κι άλλα ωραία τραγούδια στο κλίμα της εποχής, όπως το “Portobello road” (1967) με την ωραία χρήση του οργάνου, διασκεύασαν και έκαναν επιτυχία στη Δ. Γερμανία το “Ob-la-di ob-la-da” των Beatles το 1968, πριν χαθούν από τα πράγματα εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’70.
Να ήρθαν τελικά οι Spectrum στην Ελλάδα και να έπαιξαν για τον Κωνσταντίνο, όταν εκείνος απολάμβανε ακόμη τις τιμές του χουντικού καθεστώτος, στο τέλος Ιουλίου του 1967, επί Summer of Love, όταν οι Beatles αλώνιζαν τη χώρα μας, για διακοπές; Διόλου απίθανο!
Εξάλλου η είδηση στους «Μοντέρνους Ρυθμούς» δεν ήταν ανυπόγραφη, ενώ η πληροφόρηση φαίνεται πως ήταν, οπωσδήποτε, «εσωτερική». Ακόμη, όμως, και στην υποτιθέμενη περίπτωση πως οι Spectrum δεν θα έπαιζαν τελικά, πριβέ, για τον Κωνσταντίνο, σημασία είχε η πρόθεση. Το ότι ο τότε βασιλιάς τους ήξερε και ήθελε να τους καλέσει. Αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.
Είχαν ρωτήσει κάποτε τον Κωνσταντίνο (εκείνα τα χρόνια) ποια ήταν η γνώμη του για την γνωστή ρήση του John Lennon (Μάρτιος 1966) πως... οι Beatles ήταν πιο δημοφιλείς και από τον Χριστό. Ο τότε βασιλιάς είχε απαντήσει, διπλωματικά, αλλά κατά βάθος με σαφήνεια:
«Ο προπάππους μου περπατούσε μια μέρα με μερικούς συγγενείς του στον κήπο των ανακτόρων της Κοπεγχάγης, όταν κάποιος του ζήτησε να του δείξει την έξοδο. Ο προπάππους μου τον συνόδευσε ευγενικά μέχρι την πύλη, όπου ο άνθρωπος τον ευχαρίστησε και τον παρακάλεσε να του πει το όνομά του. Ο προπάππος μου απήντησε: “Είμαι ο Βασιλεύς των Ελλήνων. Αυτός είναι ο γαμβρός μου, Τσάρος της Ρωσίας κι αυτός ο άλλος μου γαμβρός, Πρίγκιψ της Ουαλλίας”. Ο άλλος τον κοίταξε με αμφιβολία και ύστερα από λίγο του είπε: “Ναι, κι εγώ είμαι ο Ιησούς Χριστός”».
Spectrum - Samantha's Mine (1967)
