Το παράδοξο του ελληνικού δημόσιου νοσοκομείου: Εξαιρετικοί γιατροί σε άθλιες συνθήκες

Εγώ κι Ε.Σ.Υ. μαζί Facebook Twitter
Σχεδόν κάθε φορά που βρίσκομαι σε δημόσιο νοσοκομείο φρίττω με τις συνθήκες ‒τα ξεσκισμένα σεντόνια, τα διαλυμένα έπιπλα, τις ανύπαρκτες γάζες‒, αλλά σχεδόν πάντα θαυμάζω τους γιατρούς που κάνουν καθημερινά μια υπέρβαση. Εικονογράφηση: Bianka/LifO
0

ΣΤΙΣ 14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑ ΣΤΑ επείγοντα ενός επαρχιακού νοσοκομείου. Την προηγούμενη μέρα είχα προσπαθήσει να σηκώσω τον γιο μου που είχε αποφασίσει να κάνει ξαπλωτή διαμαρτυρία στο πλακόστρωτο δίπλα σε μια μπουκαμβίλια. Όπως έσκυψα να τον πάρω αγκαλιά, χτύπησα με μεγάλη δύναμη το κεφάλι μου στο περβάζι.

Δώδεκα ώρες μετά ζαλιζόμουν ακόμα κι έτσι αποφάσισα να πάω στο νοσοκομείο. Στην αίθουσα αναμονής μια οθόνη έπαιζε ασταμάτητα ειδήσεις, πόρτες άνοιγαν κι έκλειναν ξαφνικά. Μπορούσα να διακρίνω θραύσματα εικόνων ‒ τη γωνία ενός φορείου, την πλάτη ενός γιατρού σκυμμένου πάνω από μια ασθενή. Πού και πού άκουγα καμιά κραυγή.

Ήμουν μάλλον ψύχραιμη μέχρι να έρθει η νοσηλεύτρια να μου βάλει την πεταλούδα. «Μα, γιατί να μου το κάνετε αυτό;» ψέλλισα, ενώ ένιωθα τον κρύο ιδρώτα να κυλάει αργά στο σβέρκο. Οι φλέβες μου δεν φαίνονται κι έτσι, εκτός κι αν πετύχω κάποιον που κάνει 150 αιμοληψίες την ημέρα, αφού μου κάνουν τα χέρι σουρωτήρι, καταλήγουν να με τρυπάνε στα πιο απίθανα μέρη, από την αρτηρία έως το πάνω μέρος της παλάμης για να μου πάρουν αίμα.

Μια φορά, όταν ήμουν έγκυος, είχαν μαζευτεί από πάνω μου τρία άτομα για να τα καταφέρουν («Δεν μπορώ να βρω φλέβα, για δοκίμασε κι εσύ», έλεγαν ο ένας στον άλλον, σαν να ήμουν κάποιο πείραμα που δεν έβγαινε). Σηκώθηκα απότομα κι άρχισα να ψάχνω το πιο κοντινό παράθυρο. «Μα, τι κάνετε;» με μάλωσε σχεδόν μητρικά η νοσηλεύτρια, «με έλουσε κρύος ιδρώτας» της είπα. «Μη μου λιποθυμήσετε όμως, δεν κάνει», μου απάντησε.

Τη δουλειά των γιατρών στα επείγοντα τη θαυμάζω και ταυτόχρονα μου φέρνει σύγκρυο. Τόση τριβή με τον πόνο και τον φόβο κάθε μέρα πρέπει να είναι εξωπραγματική. Αναρωτιέμαι πως δεν γίνονται μεγαλομανή τέρατα ή εντελώς αδιάφοροι. Για μένα ήταν η μέρα που βρέθηκα στο νοσοκομείο, για εκείνους ήταν απλώς Κυριακή.

Η γιατρός, που δεν ήταν ούτε τριάντα, μου έκανε ένα κάρο ερωτήσεις και μετά με έβαλε σε ένα φθαρμένο φορείο και άρχισε τις εξετάσεις (πίεση, καρδιογράφημα, ακτινογραφίες) ‒ δεν υπήρχε καμία περίπτωση να φύγω αν δεν ήταν σίγουρη πως είμαι εντάξει.

Απέναντί μου ήταν κάτι μεγάλα ατσάλινα ντουλάπια με γάζες και φακέλους. Στα αριστερά μου μια γιατρός τύλιγε το χέρι ενός τύπου γύρω στα είκοσι με τζόκεϊ καπέλο και μουστάκι. Είχε σπάσει το χέρι του και του το έδενε προσωρινά μέχρι να βρεθεί ορθοπεδικός. Την έβριζε με μανία σαν να ήταν μεθυσμένος ή χαπακωμένος. «Να σου γ…σω», της έλεγε ξανά και ξανά. Εκείνη ήταν ατάραχη, τον κοιτούσε με απάθεια. Ήθελα να του πάρω το σπασμένο χέρι και να του το στρίψω μέχρι να φτάσει πίσω από την πλάτη του.

Τη δουλειά των γιατρών στα επείγοντα τη θαυμάζω και ταυτόχρονα μου φέρνει σύγκρυο. Τόση τριβή με τον πόνο και τον φόβο κάθε μέρα πρέπει να είναι εξωπραγματική. Αναρωτιέμαι πως δεν γίνονται μεγαλομανή τέρατα ή εντελώς αδιάφοροι. Για μένα ήταν η μέρα που βρέθηκα στο νοσοκομείο, για εκείνους ήταν απλώς Κυριακή.

Ξάπλωσα πάλι στο φορείο μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα. Στο διπλανό δωμάτιο νοσηλευτές και γιατροί έβγαζαν τις βάρδιες του Δεκαπενταύγουστου. Οι περισσότεροι ήταν ειδικευόμενοι, έκαναν πλάκα μεταξύ τους. Χάζευα τα ντουλάπια την ώρα που μίλαγαν για τις βάρδιες. «Εγώ όμως, παιδιά, βγάζω 950 ευρώ καθαρά, χωρίς τις υπερωρίες», είπε μια γυναικεία φωνή και κάποιος άλλος πρόσθεσε «εγώ, με τις υπερωρίες, 1.100 ευρώ». Κάποιος είπε ότι δούλευε ήδη τριάντα έξι ώρες. Και μετά γέλασαν όλοι τους πικρά.  

Δεν είχα πάθει διάσειση τελικά, αν και το κεφάλι μου πονούσε για μια εβδομάδα. Κάποια στιγμή κοίταξα από περιέργεια τους μισθούς των νοσοκομειακών γιατρών στο ΕΣΥ. Είχα ακούσει ότι ήταν χαμηλοί, δεν είχα συνειδητοποιήσει όμως πόσο χαμηλοί είναι. Πρώτος μισθός για ειδικευόμενο 1.040 ευρώ καθαρά, για επιμελητή 1.300. Ο μισθός τους είναι περίπου το ⅓ του μισθού των γιατρών στην κεντρική και στη βόρεια Ευρώπη.

Δεν είναι τυχαίο ότι πάνω από 20.000 Έλληνες γιατροί ζουν στο εξωτερικό. Και δεν νομίζω πως η πρόσφατη αύξηση του 10% που προανήγγειλε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ φτάνει για να κάνει τη διαφορά σε ανθρώπους που δουλεύουν τριπλές και τετραπλές βάρδιες.

Σχεδόν κάθε φορά που βρίσκομαι σε δημόσιο νοσοκομείο φρίττω με τις συνθήκες ‒τα ξεσκισμένα σεντόνια, τα διαλυμένα έπιπλα, τις ανύπαρκτες γάζες‒, αλλά σχεδόν πάντα θαυμάζω τους γιατρούς που κάνουν καθημερινά μια υπέρβαση. Εδώ συμπυκνώνεται όλη η παράνοια της σημερινής Ελλάδας: να έχεις σπουδάσει τουλάχιστον για μια δεκαετία με τόσες θυσίες, να κάνεις μια δουλειά-λειτούργημα σαν κι αυτή σε ένα υποστελεχωμένο νοσοκομείο που στερείται εξοπλισμού, να βρίσκεσαι άπειρες ώρες στο πόδι και ταυτόχρονα να γνωρίζεις ότι ο μισθός σου είναι περίπου το ¼ αυτού των συναδέλφων σου στο εξωτερικό.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Χρήματα στο ΕΣΥ ή στην «Ελλάδα 2021»; Τρεις κορυφαίοι ιστορικοί μιλούν στη LiFO

Ελλάδα / Χρήματα στο ΕΣΥ ή στην «Ελλάδα 2021»; Τρεις κορυφαίοι ιστορικοί μιλούν στη LiFO

Οι Θάνος Βερέμης, Κώστας Κωστής και Νίκος Θεοτοκάς μιλούν σχετικά με ένα «ψήφισμα πολιτών» που ζητά τα χρήματα για τον εορτασμό της επετείου των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 να διατεθούν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετανάστες, ΜΚΟ και δικαιώματα στο στόχαστρο – η κυβέρνηση νομοθετεί τον αποκλεισμό

Οπτική Γωνία / Μετανάστες, ΜΚΟ και δικαιώματα στο στόχαστρο – η κυβέρνηση νομοθετεί τον αποκλεισμό

Η κυβέρνηση σκληραίνει ακόμα περισσότερο την αντιμεταναστευτική της πολιτική, στοχοποιώντας επιπλέον ξανά τις ΜΚΟ, ευτυχώς όμως όχι χωρίς «αντίλογο», παρά την απουσία ικανής αντιπολίτευσης και σε αυτό το πεδίο. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Με απειλούν από τις ΗΠΑ επειδή λέω “Free Palestine”»

Οπτική Γωνία / «Δέχομαι απειλές από τις ΗΠΑ επειδή λέω “Free Palestine”»

Η Ιωάννα Αλυγιζάκη μιλά για το γράμμα που έλαβε στο μαγαζί της στα Χανιά ενώ ο πρώην πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών Μίνος Μωυσής σχολιάζει τις συνέπειες του περιστατικού και περιγράφει την ανησυχία του για τη μισαλλοδοξία στην Ελλάδα. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ