«Cry» της Λένας Κιτσοπούλου: Ένα πάρτι σφαγής της πλασματικής ευπρέπειας

«Cry» της Λένας Κιτσοπούλου: Ένα «πάρτι» σφαγής της πλασματικής ευπρέπειας Facebook Twitter
0

Τι θα γινόταν αν μια βραδιά σε μια φιλική συναναστροφή που τηρεί τους κανόνες της ευγένειας και της ανεκτικότητας αποφάσιζε κάποιος να πει στον άλλο αυτό που σκέφτεται πραγματικά; Ή αποφάσιζε να δείξει τα αληθινά συναισθήματα που του δημιουργεί όχι μόνο αυτό που λέει ο άλλος αλλά και η ίδια του η παρουσία;

Η Λένα Κιτσοπούλου και η Άννα Λεμονάκη δίνουν μια σκληρή απάντηση, μια απάντηση που σκαλίζει τις μύχιες σκέψεις μας και τα καταπιεσμένα συναισθήματα που γεννά η κάπως «αναγκαστική» κοινωνικοποίηση και συναναστροφή που επιτάσσει η πολιτική ορθότητα.

Οι δυο τους συναντήθηκαν πρώτη φορά το 2017 όταν το Théâtre Saint-Gervais στη Γενεύη τους ανέθεσε τη συγγραφή και το ανέβασμα του «Cry», όπως είναι ο τίτλος του έργου, στο πλαίσιο μιας απολαυστικής αλλά και έκτακτης ανάγκης. Η παραγγελία αφορούσε τη γρήγορη και αυθόρμητη υλοποίηση μιας παράστασης, και φέτος κλήθηκαν να επαναλάβουν το εγχείρημα από την αρχή, μέσα στο ίδιο πνεύμα απόλυτης ελευθερίας που τις διακατέχει.

Κλάμα ή κραυγή; To «Cry» διαπραγματεύεται τα όρια της συλλογικότητας, εξετάζει τη γέννηση της βίας και σηματοδοτεί τον θάνατο της ευγένειας, με το χαμόγελο στα χείλη ασφαλώς. «Σας καλωσορίζουμε στο εκρηκτικό και ανευλαβές θέατρο της Λένας Κιτσοπούλου και της Άννας Λεμονάκη», γράφει το φυλλάδιο της παράστασης.

Κλάμα ή κραυγή; To «Cry» διαπραγματεύεται τα όρια της συλλογικότητας, εξετάζει τη γέννηση της βίας και σηματοδοτεί τον θάνατο της ευγένειας, με το χαμόγελο στα χείλη ασφαλώς. «Σας καλωσορίζουμε στο εκρηκτικό και ανευλαβές θέατρο της Λένας Κιτσοπούλου και της Άννας Λεμονάκη», γράφει το φυλλάδιο της παράστασης.

Το θέατρο του Saint-Gervais γεμίζει από ένα κοινό που παρακολουθεί την παράσταση με γαλλικούς υπέρτιτλους. Μια γυναίκα με βραδινό φόρεμα κάθεται στο πιάνο, ο Νίκος Καραθάνος με λευκό σακάκι και παπιγιόν κάθεται στον καναπέ και μια άλλη νέα γυναίκα με ένα αστραφτερό μίνι κοιτάζει χαμογελώντας.

Στην άκρη του σκηνικού υπάρχει ένα «δωμάτιο γέλιου». Ο καθένας από τους «καλεσμένους» της βραδιάς σε αυτή την εξαρχής αμήχανη, ευγενική συνάντηση μπορεί να μπει εκεί και να γελάσει, να ξεσπάσει, αν αυτό μπορεί να κατευνάσει την πλήξη ή τον θυμό του.

Τα θέματα που θα συζητηθούν έχουν επιλεγεί προσεκτικά, όπως σε κάθε κοινωνική συναναστροφή όπου δεν αφήνεται το παραμικρό περιθώριο για διαμάχες, «για να μην καταστραφεί» η ευχάριστη βραδιά. Όλοι, ακόμα και αν μετανιώσουν –αν και όταν θα επιστρέψουν στο σπίτι τους– έχουν περάσει «όμορφα», αυτή είναι η πρόθεσή τους. Πρέπει να μοιραστούν έναν κοινό χώρο και να βάλουν όρια στον εαυτό τους. Καθόλου εύκολο.

Και η Λένα Κιτσοπούλου σε αυτό το δημιουργικό «διάλειμμα» της προετοιμασίας του «Φρανκενστάιν» που θα παρουσιαστεί στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, επιστρατεύει τα οικεία της εργαλεία για να στήσει ένα «πάρτι» σφαγής της πλασματικής ευπρέπειας, της ανοχής στην ανοησία και την κοινοτοπία.

Το «Cry» είναι ένα έργο για τα όρια της ευγένειας – εκείνες τις μικρές, έτοιμες φράσεις που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά. Ένα έργο για την ελευθερία – τη δική μας, την οποία εγκαταλείπουμε για να περισώσουμε αυτήν των άλλων. Ένα έργο για τη γέννηση της βίας – ένα χαμόγελο, φυσικά.

Η Λένα Κιτσοπούλου αποκαλύπτει στο «Cry» αυτό που κρύβεις μέσα σου και κάποια μέρα θα εκραγεί Facebook Twitter
Φωτο: Sébastien Monachon

Σε αυτό το άνετο σκηνικό περιβάλλον όλα μοιάζουν να κυλάνε «κανονικά», ο Νίκος Καραθάνος παρακολουθεί ευγενικά τις δυο γυναίκες, όχι, δεν υπάρχει τίποτα που λέγεται για να προσβάλει τον άλλο, αλλά όσο περισσότερη ευγένεια και υποχωρητικότητα εμφανίζεται τόσο μεγαλώνει η οργή και η έλλειψη συνεννόησης κάτω, πάντα, από τα χαμόγελα.

Κλαίνε ή ουρλιάζουν μέσα τους οι ήρωες αυτής της βραδιάς; Η Λένα Κιτσοπούλου αμφισβητεί κάθε βεβαιότητα, σκαλίζοντας το χάος των αισθημάτων πίσω από τα χαμόγελα. Ενώ η βραδιά κυλάει στην κόψη του ξυραφιού, η βία που δεν μπορεί να συγκαλυφθεί άλλο εισβάλλει στη σκηνή σαν ποτάμι αίματος που τρέχει ασταμάτητα, ορμητικά, ένα ποτάμι γεμάτο απελπισία και θάνατο που θα σκεπάσει τα πάντα.

Η ίδια η Λένα Κιτσοπούλου, μετά από τους τρεις σχεδόν παραληρηματικούς μονολόγους των πρωταγωνιστών επί σκηνής, θα δώσει τη –μη– λύση, κραυγή και θρήνο, ένα ρέκβιεμ για τα συναισθήματα που μένουν πάντα κρυμμένα μέσα μας και όταν ξεφεύγουν όλα πνίγονται στο αίμα.

«Στη σκηνή βλέπουμε τρεις ανθρώπους απελπισμένους. Όμως όλο αυτό το politically correct, όλη αυτή η οχύρωση που έχουμε, τους κάνει να πιέζονται, οπότε βλέπουμε μια πιεσμένη ατμόσφαιρα και πώς προσπαθούν να μην ενοχλούν και να μην ενοχλούνται και πώς στη συνέχεια όλο αυτό βγάζει από μέσα τους όλη τη βία που τους προκαλεί αυτή η συνθήκη, όλη αυτή η οχύρωση και η προσοχή να μην ξεφύγουν. Οπότε βλέπουμε στη σκηνή σκηνές ομιλίας και σκηνές βίας. Σκηνές όπου αυτοί οι άνθρωποι κάθονται και προσέχουν τι θα πουν και σκηνές όπου ξεσπούν. Αν περιέγραφα αυτή την παράσταση με τρεις λέξεις θα ήταν "απελπισία, φόβος, θάνατος"» λέει η Λένα Κιτσοπούλου.

«Cry» της Λένας Κιτσοπούλου: Ένα «πάρτι» σφαγής της πλασματικής ευπρέπειας Facebook Twitter
Φωτο: Yiri Pires Tavarez
Η Λένα Κιτσοπούλου αποκαλύπτει στο «Cry» αυτό που κρύβεις μέσα σου και κάποια μέρα θα εκραγεί Facebook Twitter
Φωτο: Yiri Pires Tavarez
Η Λένα Κιτσοπούλου αποκαλύπτει στο «Cry» αυτό που κρύβεις μέσα σου και κάποια μέρα θα εκραγεί Facebook Twitter
Φωτο: Yiri Pires Tavarez

Cry

Δραματουργική επεξεργασία: Άννα Λεμονάκη

Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου

Σκηνογραφία: Λένα Κιτσοπούλου

Φωτισμοί: Renato Campora

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Ηχητική επιμέλεια: Samuel Schmidiger

Επιστημονικός συνεργάτης: Thomas Jammet

Επικοινωνία: Yolanda Herradi

Παραγωγή: Bleu en Haut Bleu en Bas

Παίζουν: Νίκος Καραθάνος, Λένα Κιτσοπούλου, Μαριλένα Μόσχου, Πολίν Ουγκέ

Μετά τις παραστάσεις στη Γενεύη, που θα διαρκέσουν μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου, το «Cry» έρχεται στo Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου) στις 5 Ιανουαρίου 2022, μόνο για 5 παραστάσεις

5, 6, 7, 8, 9/1, 21:00

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ