«Προμηθέας» του Νίκου Καραθάνου: Άσκηση στην εσωτερική ελευθερία

«Προμηθέας»: Άσκηση στην εσωτερική ελευθερία Facebook Twitter
0

«Καλησπέρα. Θα σας πω μια ιστορία. Όταν ήμουν μικρός, περίμενα τις Κυριακές, γιατί είχε καλό φαΐ. Καθόμουν στο τραπέζι, ίσα που το ’φτανα, και περίμενα τη μάνα μου να φέρει μπροστά μου ένα πιάτο φαΐ. Κι έφερνε το πιάτο κι έδινε το πρώτο στον πατέρα μου» λέει ο Νίκος Καραθάνος στο κοινό στην αρχή της παράστασης, καθιστώντας σαφές ότι αυτός δεν είναι ο Προμηθέας Δεσμώτης του Αισχύλου αλλά ο δικός του, μια σκηνική απόπειρα οικειοποίησης του μεγαλειώδους αρχαίου έργου από σημερινούς ανθρώπους που ζουν χωρίς πίστη, απομαγεμένοι και θλιμμένοι, δεσμώτες του μικρού τους εαυτού. Και του ιδιωτικού τους χώρου, που πια ούτε καταφύγιο είναι ούτε ασφάλεια παρέχει. 

Ένα μικρό φτωχικό σπίτι (σκηνογραφία Εύας Μανιδάκη) αντικαθιστά τον βράχο του Καυκάσου, κεντρικό σημείο μιας τολμηρής ερμηνευτικής μετακίνησης που δεν εστιάζει στο μείζον ζήτημα της τραγωδίας, στην ανάγκη αντίστασης στη βία της άνωθεν εξουσίας.

Ο Προμηθέας του Καραθάνου δεν είναι ο εξεγερμένος ήρωας που επιλέγει να θυσιαστεί, παρά να συμβιβαστεί με την εξουσία του Δία. Ο δικός του Προμηθέας είναι ηττημένος, έχει προ πολλού αφήσει πίσω του μεγάλες ιδέες και αγώνες αντίστασης, τις θυμάται πια ως ιστορίες θαυμαστές που έλεγαν άλλοτε οι άνθρωποι. Ο δικός του αγώνας είναι ιδιωτικός και προσωπικός, και το σπίτι, ο Οίκος, είναι το πεδίο όπου εξελίσσεται – άλλωστε, χωρεί, χωρούσε ανέκαθεν, συμπυκνωμένες τις πρωταρχικές συγκρούσεις του Άνδρα και της Γυναίκας, του Πατέρα και του Γιου. 

Μία από τις πιο συγκινητικές σκηνές της παράστασης είναι η «επική» λίστα με τα βουνά και τα ποτάμια της χώρας μας (μόνο στο άκουσμά τους, κάτι συμβαίνει, σαν τη δόνηση που προκαλεί η δημοτική ποίηση) και ο χαιρετισμός του Καραθάνου σε ανθρώπους με τους οποίους κάπως συνδέθηκε. 

Κι είναι αυτές οι δύο φιγούρες, του πατέρα (που σπάει με βία τα πιάτα) και της μάνας (που φωνάζει ξανά και ξανά στο μικρό αγόρι «Έλα μέσα!») που μας οδηγούν στις απαρχές του κόσμου, στις απαρχές του Μύθου, αφού ο μύθος του Προμηθέα είναι κατά έναν τρόπο το ελληνικό αντίστοιχο της βιβλικής Γενέσεως. Και καθώς το σπιτάκι του σκηνικού περιβάλλεται από βράχο, έχει «εγκιβωτιστεί» στον βράχο, δεν παραπέμπει μόνο στον τόπο μαρτυρίου του Προμηθέα αλλά και στη σπηλιά, το πρώτο σπίτι του Ανθρώπου. 

«Προμηθέας»: Άσκηση στην εσωτερική ελευθερία Facebook Twitter
Είναι αυτές οι δύο φιγούρες, του πατέρα (που σπάει με βία τα πιάτα) και της μάνας (που φωνάζει ξανά και ξανά στο μικρό αγόρι «Έλα μέσα!») που μας οδηγούν στις απαρχές του κόσμου, στις απαρχές του Μύθου. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Κι όπως καμιά φορά συμβαίνει και ένας κεραυνός μπορεί να κόψει στα δύο ένα τεράστιο δέντρο, έτσι και το σπίτι της παράστασης μοιάζει «σταυρωμένο» από δύο εγκάρσιες τομές. Βλέποντάς το, θυμήθηκα τη Θυσία του Ταρκόφσκι – μια δυσλειτουργική οικογένεια, η απειλή του πυρηνικού ολέθρου, η αρχή της ζωής και το τέλος της μέσα σ’ ένα σπίτι στη μέση του πουθενά.

Οι άνθρωποι, μελλοθάνατοι, και η δυστοπική πραγματικότητα, ρεαλισμός σε αποσύνθεση που εκβάλλει μέσα στο όνειρο. Ήττα και απόγνωση. Θυσία. Αν ποτίζεις ένα ξερό δέντρο με φροντίδα για καιρό, μπορεί κάποια στιγμή να πετάξει πράσινα φυλλαράκια. Κι αν πρόκειται για θαύμα, η πίστη στο θαύμα (βαθιά μέσα μας) θα είναι πάντα η αχίλλειος πτέρνα του ορθολογικού μηδενισμού. 

Το σπίτι του Προμηθέα, ωστόσο, δεν μένει ακίνητο. Μετακινείται από τους ηθοποιούς, περιστρέφεται, ανοίγει και κλείνει (θυμίζοντας συμπληγάδες: ναι, το σπίτι δεν είναι πάντα καταφύγιο, μπορεί να συντρίψει), παραλλάσσοντας κάθε τόσο την οπτική γωνία, εστιάζοντας σε διαφορετικά σημεία του χώρου ή αποκρύβοντας κάποια πρόσωπα ώστε να ακούμε μόνο τη φωνή τους.

Έτσι, στην αρχή της αφήγησης του μύθου, ακόμα κι αν δεν βλέπουμε τον Γιάννη Κότσιφα/ Ήφαιστο να καρφώνει τον Προμηθέα, υπακούοντας στις εντολές του Κράτους (Χρήστος Λούλης), ο λόγος του φτάνει σπαρακτικός στην πλατεία. Είναι, νομίζω, η καλύτερη ερμηνεία της μέχρι στιγμής θεατρικής του πορείας – και είναι εξίσου καλός και αργότερα, όταν αναλαμβάνει τον Ωκεανό.

Κατανοώ όσους θα πουν ότι η σχέση με την τραγωδία του Αισχύλου δεν είναι σαφής, ότι όποιος δεν την έχει διαβάσει, δεν την έχει δει ξανά σε «πιστή» σκηνική απόδοση ή δεν τη θυμάται, παρακολουθεί απορώντας. Ωστόσο και στους Όρνιθες (2016), την πρώτη παράστασή του πάνω σε έργο του αρχαίου δράματος, και τώρα στον Προμηθέα, ο Νίκος Καραθάνος έχει αφήσει πίσω του –αν ασχολήθηκε ποτέ– θεωρητικά ζητήματα περί «αναγνωρισιμότητας» της δραματικής κατάστασης και των προσώπων που τη διαμορφώνουν. Πόσο μάλλον που στον Προμηθέα Δεσμώτη, περισσότερο απ’ ό,τι στις άλλες τραγωδίες, τα πρόσωπα δρουν μόνο μέσω του λόγου. Και καθώς ο λόγος της τραγωδίας (ως προς το πραγματολογικό περιεχόμενο αλλά και τα μορφικά στοιχεία) βρίσκεται σε κόντρα με την κοινή, καθημερινή εμπειρία, αποκλείεται το ενδεχόμενο ταύτισης με τα δικά μας βιώματα.

Είναι αυτό που λέει ο John Gould (Aρχαία ελληνική τραγωδία και τελετουργία, ΜΙΕΤ, 2018), ο τραγικός ήρωας δεν μπορεί να είναι «ρεαλιστικός», μόνο «ποιητικός», ακριβώς διότι είναι πάντα επινοημένος – η αναγνωρισιμότητα δεν μπορεί παρά να αφορά «το έργο ως όλον, τη μεταφορική εξεικόνιση της τρέχουσας τάξης πραγμάτων στο πλαίσιο της ανθρώπινης εμπειρίας».

«Προμηθέας»: Άσκηση στην εσωτερική ελευθερία Facebook Twitter
Νίκος Καραθάνος (Προμηθέας) και Χρήστος Λούλης (Ερμής). Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Ο Νίκος Καραθάνος (μαζί με τον Γιάννη Αστερή, που συνυπογράφει τη διασκευή) αυτό πετυχαίνει στον Προμηθέα: ως μύστης, μεταγγίζει στο κοινό την ποιητική ουσία της τραγωδίας, που συμπίπτει με την ποιητική διάσταση της ύπαρξης. Την ίδια στιγμή, επειδή γνωρίζει ότι ταυτότητά μας είναι η γλώσσα μας, δοξάζει τη γλώσσα και το ήθος που έχει εγγραφεί μέσα της, μέσα μας, σαν κληρονομική μνήμη.

Ακούγοντας τα δεινά που προφητεύει ο Προμηθέας στην Ιώ (Γαλήνη Χατζηπασχάλη), μόνοι οι δυο τους μέσα στη νύχτα, καθισμένοι σε καρέκλες, αλλά δίνοντας την εντύπωση ότι αιωρούνται, καθώς πυκνός καπνός καλύπτει το κάτω επίπεδο της σκηνής, σκέφτεσαι από πόσο μακριά φτάνουν αυτές οι λέξεις, πόσοι ραψωδοί (που με τις ιστορίες τους παρηγορούσαν τους αρχαίους ανθρώπους) βρίσκονται πίσω από τους στίχους του Αισχύλου, και η συγκίνηση προκύπτει ατόφια. 

Κι επειδή η γλώσσα «φέρει» και τον τόπο στον οποίο μιλήθηκε και μιλιέται, μία από τις πιο συγκινητικές σκηνές της παράστασης είναι η «επική» λίστα με τα βουνά και τα ποτάμια της χώρας μας (μόνο στο άκουσμά τους, κάτι συμβαίνει, σαν τη δόνηση που προκαλεί η δημοτική ποίηση) και ο χαιρετισμός του Καραθάνου σε ανθρώπους (ζωντανούς και πεθαμένους) με τους οποίους κάπως συνδέθηκε. Τα ονόματά τους είναι σαν λεκτικές χοές στο πένθος της ύπαρξης.

Τελευταία στη σειρά, στη δημόσια τελετή της παράστασης, αποχαιρετά την Έλλη Παπαγεωργακοπούλου, τη σκηνογράφο και ενδυματολόγο που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Απρίλιο, συνεργάτιδά του στην Γκόλφω, στον Βυσσινόκηπο και στους Όρνιθες: «Μα πάνω απ’ όλα χαιρετήστε μου την Έλλη, τη χρυσοχέρα, που έβγαζε απ’ τη στάχτη πρόσφορο και από το ξίδι μύρο!».

«Προμηθέας»: Άσκηση στην εσωτερική ελευθερία Facebook Twitter
Ακούγοντας τα δεινά που προφητεύει ο Προμηθέας στην Ιώ, μόνοι οι δυο τους μέσα στη νύχτα, καθισμένοι σε καρέκλες, αλλά δίνοντας την εντύπωση ότι αιωρούνται, καθώς πυκνός καπνός καλύπτει το κάτω επίπεδο της σκηνής, σκέφτεσαι από πόσο μακριά φτάνουν αυτές οι λέξεις, πόσοι ραψωδοί βρίσκονται πίσω από τους στίχους του Αισχύλου, και η συγκίνηση προκύπτει ατόφια. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Δεν είναι τα μόνα εμβόλιμα στη διασκευή της αισχυλικής τραγωδίας από τον Γιάννη Αστερή και τον Νίκο Καραθάνο. Τουλάχιστον μία ακόμα στιγμή συγκινεί βαθιά, με την απόγνωση που μεταφέρει: όταν η φωνή της Γαλήνης Χατζηπασχάλη ακούγεται να λέει προς τον Προμηθέα του μύθου, που έσωσε τους ανθρώπους, δίνοντάς τους τη φωτιά, «τυφλές ελπίδες» και ένα πλήθος αναγκαίων για την επιβίωσή τους γνώσεων: «Δεν θέλω άλλο να μαθαίνω, δεν θέλω να ξέρω, πάρ’ τα πίσω αυτά που μου έμαθες!».

Η έξοχη μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου (μουσική της ανάσας, που βασίζεται στον ήχο των πνευστών, σε τρομπέτα, κόρνο, τρομπόνι και τούμπα) δεν παρακολουθεί μόνο, αλλά συμπληρώνει οργανικά τον λόγο, αποτελώντας καθοριστικό στοιχείο της σκηνικής δράσης. Ένα επίπεδο κάτω από τη σκηνή, μαζί με το σύνολο των μουσικών, ο συνθέτης παίζει και τραγουδά, έχοντας δίπλα του τον Γιώργο Πούλιο, που διαμορφώνει επί τόπου το επίσης βασικό για την ατμόσφαιρα της παράστασης ηλεκτρονικό ηχοτοπίο. Μπράβο και στους δύο.

Κι αν έλειψε από τον Προμηθέα του Καραθάνου το πολιτικό μήνυμα του αισχυλικού Προμηθέα Δεσμώτη, δεν πειράζει. Ένα είδος πολιτικής αντίστασης στις μαυλιστικές/αυταρχικές εξουσίες είναι η άσκηση στην εσωτερική ελευθερία.

«Προμηθέας»: Άσκηση στην εσωτερική ελευθερία Facebook Twitter
Το σπιτάκι του σκηνικού περιβάλλεται από βράχο, έχει «εγκιβωτιστεί» στον βράχο, δεν παραπέμπει μόνο στον τόπο μαρτυρίου του Προμηθέα αλλά και στη σπηλιά, το πρώτο σπίτι του Ανθρώπου. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

«Προμηθέας» 

από τον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση – Κεντρική Σκηνή

Τετάρτη-Κυριακή, 20:30

Έως 30/10/2021

Μετάφραση/κείμενο: Γιάννης Αστερής 

Διασκευή: Νίκος Καραθάνος, Γιάννης Αστερής

Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος

Σκηνικό: Εύα Μανιδάκη 

Κοστούμια: Άγγελος Μέντης 

Φωτισμοί: Felice Ross

Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου 

Επιμέλεια κίνησης: Amalia Bennett

Σχεδιασμός ήχου: Γιώργος Πούλιος 

Ηχολήπτης: Κωστής Παυλόπουλος 

Συνεργάτιδα σκηνοθέτις: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου 

Βοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννα Μπιτούνη 

Βοηθός σκηνογράφου: Άννα Ζούλια 

Βοηθός ενδυματολόγου: Όλγα Ευαγγελίδου 

Βοηθός παραγωγής: Νίκος Χαραλαμπίδης 

Βοηθοί πρόβας & κινηματογράφηση πρόβας: Δημήτρης Σταυρόπουλος, Ορέστης Σταυρόπουλος 

Βοηθοί μουσικής πρόβας: Αλέξανδρος Μπαλαούρας, Γιώργος Μπραουδάκης, Νικόλας Σαρλής 

Κατασκευή σκηνικού: Lazaridis Scenic Studio

Γλύπτης & ειδικές κατασκευές: Σωκράτης Παπαδόπουλος

Ζωγράφος σκηνικού: Νίκος Καρράς

Βοηθοί ειδικών κατασκευών: Στέφανος Γραμμένος, Νικολέτα Σωτηρίου 

Ηθοποιοί (αλφαβητικά): Νίκος Καραθάνος, Γιάννης Κότσιφας, Χρήστος Λούλης, Γαλήνη Χατζηπασχάλη 

Μουσικοί επί σκηνής: Άγγελος Τριανταφύλλου, Γιώργος Πούλιος και οι Δημήτρης Γκόγκας (τρομπέτα), Γιάννης Γούναρης (κόρνο), Γιάννης Καΐκης (τρομπόνι), Ντίνος Τριανταφύλλου (τούμπα)

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Νίκος Καραθάνος: «Με όλα αυτά, που είναι ζωή, γελάς»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Με όλα αυτά, που είναι ζωή, γελάς»

Τι είναι για αυτόν ο Προμηθέας; Γιατί επιστρέφει στον ακατέργαστο κόσμο της παιδικής ηλικίας για να αφηγηθεί τον μύθο του θεού που έκλεψε τη φωτιά και την έδωσε στους ανθρώπους; Μία συνέντευξη με τον αγαπημένο σκηνοθέτη λίγο πριν από την πρεμιέρα του «Προμηθέα» στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ