Νήπια μεγάλα και νήπια μικρά: Ένας θανάσιμος εχθρός

Νήπια μεγάλα και νήπια μικρά: Ένας θανάσιμος εχθρός Facebook Twitter
Ο Μπογδάνος είναι καλυμμένος γιατί αν τον ρωτήσεις, θα σου πει: «Α, δεν έχω πρόβλημα με το συγκεκριμένο παιδί, έχω με το ελληνόπουλο, που σιγά σιγά εξαφανίζεται ως είδος». Εικονογράφηση: bianka/LiFO
0

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ ξεκίνησαν τα σχολεία στην Αγγλία. Πολλοί από τους 75.000 Έλληνες μετανάστες έστειλαν τα παιδιά τους στο νηπιαγωγείο. Στην Αγγλία ο αριθμός των παιδιών από μειονότητες αυξάνεται κάθε χρόνο, όπως αυξάνονται και οι μαθητές που δεν έχουν τα αγγλικά ως πρώτη γλώσσα. Περίπου το ⅓ των παιδιών στα δημοτικά ανήκει σε μειονότητες. Ένας στους δέκα μαθητές έχει γεννηθεί σε άλλη χώρα.

Κάποια πεντάχρονα ελληνάκια είναι τυχερά: γεννήθηκαν στην Αγγλία, επομένως ξέρουν τα αγγλικά φαρσί, πάνε στο νηπιαγωγείο έτοιμα όσον αφορά τη γλώσσα. Ίσως κάποια στιγμή ντραπούν για την προφορά των γονιών τους, θα ακούσουν πιθανώς κάτι δηλητηριώδες γιατί είναι από χώρα ολίγον εξοτίκ, μπας-κλας, όπως θεωρούν την Ελλάδα οι Άγγλοι.

Μικρό το κακό. Βρίσκονται σε καλύτερη θέση από τους συνομηλίκους στο νηπιαγωγείο της Κυψέλης που έβαλε στο μάτι ο Μπογδάνος. Είναι επίσης σε καλύτερη θέση όχι απλώς σε σχέση με τα παιδιά που έφτασαν στην Ελλάδα από εμπόλεμες ζώνες αλλά και από τα ελληνόπουλα που ήταν ήδη πέντε χρονών το 2012 ή το 2013 και οι γονείς τους τα έφεραν άρον άρον στην Αγγλία μέσα στην οικονομική κρίση. Κάποια από αυτά τα παιδιά ρίχτηκαν στη μάχη του αγγλικού σχολείου, χωρίς καν να έχουν το εφόδιο της γλώσσας. 

Αν στη λίστα της Κυψέλης τα επίθετα ήταν Έρικσον, Μακάλιστερ και Κρίστενσεν, τότε ο Μπογδάνος θα την περιέφερε στο Τουίτερ με άλλους όρους. Θα πανηγύριζε ξαφνικά το έθνος γιατί η Ελλάδα από Μαντ Μαξ θα είχε μετατραπεί σε βουκολικό παράδεισο, με τους ψηφιακούς νομάδες και τα high tech βοσκόπουλά τους να συρρέουν μιλιούνια για να πλουτίσουν άνευ κόπου οι Ελληνίδες Έλληνες. 

Θυμάμαι την ιστορία ενός φίλου που έστειλε τον εξάχρονο γιο του στο αγγλικό σχολείο τον Σεπτέμβριο, ενώ η οικογένεια είχε μετακομίσει από την Ελλάδα στη βόρεια Αγγλία τον Ιούλιο. Τον Οκτώβριο ο προπονητής ποδοσφαίρου έδινε οδηγίες στα αγγλικά και ο μικρός κουνούσε καταφατικά το κεφάλι σε όλα, ενώ δεν καταλάβαινε ούτε τα μισά. Ο μπαμπάς είδε στα μάτια του μικρού την αγωνία του να συγχρονιστεί με τους συμμαθητές του και να μην καταλάβει ο προπονητής ότι χάνει τις οδηγίες. Μήπως όμως τα ίδια δεν έκανε και ο πατέρας στη δική του δουλειά;

Όποια και όποιος έχει δουλέψει σε ξένη χώρα ξέρει πόσο επίπονο είναι αυτό το 10-20% (κάποιες φορές σε τεχνικές συζητήσεις και το ⅓) που χάνεις σε πληροφορία γιατί η γλώσσα δεν είναι η δική σου. Είναι, λοιπόν, μάχη για μικρούς και μεγάλους.

Ποιος ξέρει ποιες αγωνίες θα βλέπουν όταν κοιτάζονται στα μάτια οι γονείς και τα παιδιά τους που ήρθαν πρόσφυγες και μετανάστες στην Ελλάδα; Και ποιος ξέρει πώς βιώνουν αυτή την τελευταία ιστορία του στιγματισμού τους; Εδώ φοβάσαι μη βγάλει στη σέντρα το παιδί σου κάποιο άλλο πεντάχρονο με μια χοντράδα που θα πετάξει στο νηπιαγωγείο, όχι να το βάλει στο μάτι, και μάλιστα με το ονοματεπώνυμό του, ολόκληρος βουλευτής.

Βέβαια, ο Μπογδάνος είναι καλυμμένος γιατί αν τον ρωτήσεις, θα σου πει: «Α, δεν έχω πρόβλημα με το συγκεκριμένο παιδί, έχω με το ελληνόπουλο, που σιγά σιγά εξαφανίζεται ως είδος».

Κάθε τρεις και λίγο αφανίζεται αυτή η χώρα και μυστηριωδώς οι πιο θανάσιμοι εχθροί της είναι οι κατεξοχήν απροστάτευτοι της κοινωνίας μας: σήμερα τα νήπια-πρόσφυγες, χθες οι ΛΟΑΤΚΙ και τις προάλλες οι μαμάδες που δήθεν, βουτηγμένες στην αμεριμνησία, ξέχασαν να κάνουν παιδί πριν από τα σαράντα. Συνέδρια γονιμότητας, επιστολές σοφών και τώρα λίστες με εξάχρονα για να αφυπνιστεί το έθνος. Λίστες με ονοματεπώνυμα κατά προτίμηση από Πακιστάν, Μπαγκλαντές, δηλαδή χώρες που κοιτάζουμε αφ’ υψηλού, όπως οι Άγγλοι την Ελλάδα.

Ο πιο ηδονικός τρόπος να υπενθυμίσεις στον εαυτό σου την ισχύ σου είναι να παριστάνεις τον φοβισμένο με αυτούς που έχουν πραγματικό λόγο να σε φοβούνται. Όσοι παίζουν το παιχνίδι με αυτούς τους όρους είναι και οι ίδιοι δουλικοί στη θέα του πιο ισχυρού. Γιατί αν στη λίστα της Κυψέλης τα επίθετα ήταν Έρικσον, Μακάλιστερ και Κρίστενσεν, τότε ο Μπογδάνος θα την περιέφερε στο Τουίτερ με άλλους όρους. Θα πανηγύριζε ξαφνικά το έθνος γιατί η Ελλάδα από Μαντ Μαξ θα είχε μετατραπεί σε βουκολικό παράδεισο, με τους ψηφιακούς νομάδες και τα high tech βοσκόπουλά τους να συρρέουν μιλιούνια για να πλουτίσουν άνευ κόπου οι Ελληνίδες Έλληνες.

Όλα αυτά είναι κουβέντες για καφενείο και όχι για νηπιαγωγείο. Στην καλύτερη καλλιεργούν ψευδαισθήσεις, στη χειρότερη τον φόβο. Κι αυτός ο φόβος είναι ο μοναδικός αληθινός τους αντίκτυπος. Είναι μικρό το νηπιαγωγείο στην Κυψέλη για να στριμωχτούμε κι εμείς με τις απειλές μας εκεί μέσα. Και είναι έτσι κι αλλιώς πολύ επείγουσες οι αγωνίες των συνανθρώπων μας για να τις φουσκώνουν κάποιοι αχρείαστα.

Δεν χωράει κανένας άλλος στο νηπιαγωγείο της Κυψέλης, αυτός ο χώρος είναι μόνο των παιδιών, για τις αγωνίες και τα όνειρά τους.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ