«Σχολείο Γυναικών»: Καλοδουλεμένη παράσταση, αλλά η πλήξη καραδοκεί

Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Τι γίνεται με τα έργα που δεν έχουν υπερχρονική θεματική και των οποίων η ποιητική γλώσσα, εξ ανάγκης παραποιημένη από τον μεταφραστή, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως οδηγός για τη σκηνική προσέγγισή του; Φωτ.: Γιώργος Σανταμούρης
0

Τον Φεβρουάριο του 1662 ο Μολιέρος, στα σαράντα του, παντρεύεται τη 17χρονη Αρμάντ Μπεζάρ, κόρη της Μαντλέν Μπεζάρ (και αγνώστου πατρός), πρωταγωνίστριας και βασικού στελέχους του θιάσου του. Ο ίδιος είχε φροντίσει για την ανατροφή και την εκπαίδευσή της – οι εχθροί του διέδιδαν ότι ήταν κόρη του. Ο Μολιέρος την ερωτεύτηκε, εκείνη όχι.

Τέλη Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου ο Μολιέρος παρουσιάζει στο Palais Royal το «Σχολείο Γυναικών» με πρωταγωνίστρια την Αρμάντ. Κεντρικός ήρωας είναι ο Αρνόλφος, στα σαράντα του κι αυτός, αρνητής του γάμου ως τότε, προκειμένου να αποφύγει τη γελοιοποίηση από τις βέβαιες απιστίες της (όποιας) συζύγου. Εκείνος δεν θα την πατήσει, φρόντισε να «δημιουργήσει» την ιδανική σύντροφο, την ανατροφή της οποίας ανέλαβε απ’ όταν ήταν κοριτσάκι τεσσάρων ετών. Είχε δώσει οδηγίες για τη «σωστή» εκπαίδευσή της στο μοναστήρι που την έκλεισε: να την κρατήσουν μακριά από γνώσεις που θα καλλιεργούσαν το πνεύμα της – καλύτερα αμαθής και αφελής, ώστε εκείνος να μπορεί να χειραγωγεί τον ενήλικο βίο της. Τώρα ετοιμάζεται να την παντρευτεί, χωρίς να περνά από το μυαλό του η ύβρις που έχει διαπράξει και για την οποία μέχρι το τέλος του έργου θα τιμωρηθεί: στα δεκάξι της, η Αγνή, ανίδεη, ανύποπτη, «καθαρή» από κοινωνικές συμβάσεις, ερωτεύεται τον πρώτο νέο που τη φλερτάρει. Αντί για την ιδανική σύζυγο, δημιούργησε την τέλεια αντίπαλο. 

Για ακόμη μία φορά το πρωτότυπο έργο γίνεται πεδίο επίδειξης της σκηνοθετικής virtuosité. Εξού και το ερώτημα που ευλόγως προκύπτει: μήπως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να παρουσιαστούν επί σκηνής έργα πολύ σημαντικών συγγραφέων, πολύτιμα μεν για την ιστορία του θεάτρου και ως έμμεση ιστορική μαρτυρία για την εποχή τους, αλλά σήμερα θεματολογικώς ξεπερασμένα;  

Γιατί, άραγε, έγραψε αυτό το έργο ο Μολιέρος, εφόσον όσοι τον γνώριζαν θα αναγνώριζαν τις αναλογίες με την προσωπική του ζωή; Όταν μάλιστα ο ίδιος στο έργο δικαιώνει τη φυσική έλξη και τον έρωτα των δύο νέων και όχι την κοινωνική συνθήκη που επιτρέπει την καθόλα αταίριαστη σχέση ενός μεσόκοπου με μια έφηβη; Διακωμωδεί τον ίδιο του τον εαυτό; Ή μήπως η αδιαφορία του για τέτοιου είδους συνδέσεις και οι παραμορφωτικοί καθρέφτες που στήνει κάθε τόσο ενώπιον των θεατών επιβεβαιώνουν ότι δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο;

Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Σανταμούρης

Ο γάμος του Μολιέρου διαλύθηκε τρία χρόνια μετά – η Αρμάντ φαίνεται πως δεν ήταν πιστή. Αλλά μη φανταστείτε ότι ο Αρνόλφος δικαιώθηκε. Στο «Σχολείο Γυναικών» υπερισχύει η άποψη του φίλου του, που λέει (στην απόδοση της Χρύσας Προκοπάκη):

Θαρρείς πως μ’ ειρωνεύεσαι, μα να μιλήσω ευθέως 
χίλια χειρότερα κακά μού προκαλούνε δέος
Σου το 'πα: Το κεράτωμα δεν έχει σημασία·
Το πώς το χειριζόμαστε μετράει στην ουσία. 
Και κάποτε μπορεί κανείς να το ευχηθεί μια στάλα· 
έχει τη νοστιμάδα του κι αυτό, σαν όλα τ’ άλλα. 

Γνωρίζουμε, άλλωστε, ότι ούτε ο Μολιέρος διέκοψε ποτέ τη σχέση του με τη μητέρα της Αρμάντ.

Δεν γίνεται να μη μας ενδιαφέρει το περιβάλλον από το οποίο προέκυψε και στο οποίο απευθύνθηκε το «Σχολείο Γυναικών». Η ιστορικότητά του είναι διττή: συνδέεται αφενός με τη βιογραφία του συγγραφέα του, με το πώς το βίωμα τροφοδοτεί την επινόηση, αφετέρου με την υποδοχή που είχε το έργο από το κοινό του. Γιατί με το «Σχολείο Γυναικών» ξέσπασε ένας ενδοσυγγραφικός πόλεμος που κράτησε έναν χρόνο, με μια σειρά κειμένων και έργων που θίγουν ζητήματα καίρια για την ίδια τη λειτουργία του θεάτρου. Τέσσερις αιώνες μετά εξακολουθούν να μας απασχολούν. 

Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Σανταμούρης

Στην επίθεση ηθικολόγων (moralistes) και θεατρικών συγγραφέων με αφορμή το «Σχολείο Γυναικών» ο Μολιέρος βρήκε καλή ευκαιρία να υπερασπιστεί την αξία μιας κωμωδίας πέραν των καθιερωμένων συμβάσεων, μια διαφορετική, τολμηρή διαχείριση της έννοιας του κωμικού, η οποία τα αμέσως επόμενα χρόνια θα οδηγήσει στις αριστουργηματικές «σκοτεινές» κωμωδίες του: τον «Ταρτούφο», τον «Δον Ζουάν», τον «Μισάνθρωπο».

Γράφει, λοιπόν, την «Κριτική του Σχολείου των Γυναικών» (1663), ένα μονόπρακτο στο οποίο τα πρόσωπα συζητούν για την παράσταση που μόλις παρακολούθησαν, το «Σχολείο  Γυναικών»! Οι μεν το καταδικάζουν (τι σόι κωμωδία είναι αυτή;), οι δε το υποστηρίζουν. Είναι ο ρόλος της κωμωδίας διδακτικός; Η αξία ενός έργου κρίνεται από το αν αρέσει στο κοινό; Και αν δεν αρέσει, ποιος φταίει; Το έργο ή το κοινό; Ένα από τα πρόσωπα του έργου λέει: «Αν τα έργα που γράφονται σύμφωνα με τους κανόνες δεν ευχαριστούν το κοινό, και αυτά που το ευχαριστούν δεν ακολουθούν τους κανόνες, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα με τους κανόνες».

Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Σανταμούρης
Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Σανταμούρης

Η «Κριτική του Σχολείου των Γυναικών» οδηγεί κατευθείαν σε μια σειρά σκέψεων για την παράσταση του Έκτορα Λυγίζου στην Πειραιώς 260. Ήταν σαφώς μια καλοδουλεμένη σκηνική πρόταση. Ο σκηνοθέτης επενέβη προσεκτικά στο κείμενο: έκοψε τη σκηνή με τον συμβολαιογράφο και μείωσε την έκταση των (πολλών) μονολόγων, κάποτε αντικαθιστώντας τη μία «φωνή» με τρεις. Φρόντισε για τη σωστή ερμηνεία του λόγου από τους ηθοποιούς του και με τις ηχητικές παρεμβάσεις του The Boy δημιουργήθηκε μια παρτιτούρα που απαιτούσε από το σύνολο των ηθοποιών να λειτουργούν σαν ορχήστρα δωματίου. Διαρκώς επί σκηνής, τόνιζαν κάθε τόσο σημεία του λόγου με νότες από τα πνευστά ή χτυπώντας το μεγάλο τύμπανο και τα συμφωνικά πιάτα.

Ωστόσο, οι ρόλοι των υπηρετών, που στην παλαιά κωμωδία είναι βασικοί φορείς του κωμικού, στην παράστασή του δεν ξεχωρίζουν από τους αστούς και τα κοστούμια της Άλκηστης Μάμαλη και, κυρίως, η «εννοιοκρατική» σκηνογραφία της Κλειώς Μπομπότη προκαλούν απορία. Το κέρατο, στην κυριολεκτική και μεταφορική σημασία του, σε κάθε λογής κωνοειδείς παραλλαγές κυριαρχεί στον σκηνικό χώρο: από το τεράστιο ξύλινο κορνέ (το σπίτι στο οποίο είναι περιορισμένη η νεαρή ηρωίδα) μέχρι τους τηλεβόες και τις καμπάνες των πνευστών μουσικών οργάνων. Σύμφωνοι, να ακυρωθεί η αληθοφάνεια, αλλά όχι εμποδίζοντας τους θεατές να συμπληρώσουν με επιτυχία το παζλ της σκηνοθετικής προσέγγισης. 

Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Σανταμούρης

Μ’ άλλα λόγια, για ακόμη μία φορά το πρωτότυπο έργο γίνεται πεδίο επίδειξης της σκηνοθετικής virtuosité. Εξού και το ερώτημα που ευλόγως προκύπτει: μήπως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να παρουσιαστούν επί σκηνής έργα πολύ σημαντικών συγγραφέων, πολύτιμα μεν για την ιστορία του θεάτρου και ως έμμεση ιστορική μαρτυρία για την εποχή τους, αλλά σήμερα θεματολογικώς ξεπερασμένα;  

Τα ήθη έχουν αλλάξει δραματικά από τον δέκατο έβδομο αιώνα και δεν είναι πειστικό το επιχείρημα της αξίας του «Σχολείου Γυναικών» στο πλαίσιο του νεοφεμινιστικού λόγου περί πατριαρχίας. Επιπλέον, εκτός Γαλλίας, το έργο παρουσιάζεται μεταφρασμένο, άρα στερούμαστε και την απόλαυση της γλώσσας του πρωτοτύπου. 

Σκέφτομαι πως ακριβώς η διττή απώλεια του έργου (ως προς την αξία της υπόθεσης και τη γλώσσα του) είναι ο λόγος που το επέλεξε ο Έκτωρ Λυγίζος. Μια ιστορία που δεν έχει να πει κάτι ενδιαφέρον στο σύγχρονο κοινό σε μια «τεχνητή» γλώσσα, όπως είναι ο ομοιοκατάληκτος δεκαπεντασύλλαβος της Χρύσας Προκοπάκη, αυτομάτως μετακινεί το ενδιαφέρον από το έργο στη σκηνοθετική προσέγγιση. Σε τέτοιες περιπτώσεις η σκηνοθετική δραματουργία επιβάλλεται στην πρωτότυπη (εδώ μολιερική) δραματουργία και ακόμη κι αν αυθαιρετεί, ουδείς μπορεί να προβάλει σοβαρό αντίλογο. Είναι ένα ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει τον Δημήτρη Δημητριάδη (από την πλευρά του συγγραφέα), μετά την πρόσφατη ενδιαφέρουσα παρέμβασή του για το «Τέλος της σκηνοθεσίας». Τι γίνεται με τα έργα που δεν έχουν υπερχρονική θεματική και των οποίων η ποιητική γλώσσα, εξ ανάγκης παραποιημένη από τον μεταφραστή, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως οδηγός για τη σκηνική προσέγγισή του;

Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Φωτ.: Μιχάλης Κλουκίνας

Αξιέπαινη πράγματι η έμμετρη ομοιοκατάληκτη απόδοση του «Σχολείου Γυναικών» από τη Χρύσα Προκοπάκη, αλλά ήδη από την παράσταση του Λευτέρη Βογιατζή (2004) η κριτική είχε επισημάνει την «μποστική» διάστασή της. Ακούς, για παράδειγμα, τον Αρνόλφο να λέει:

«Χωρίς τις νουθεσίες μου, γραμμή, λόγω αφελείας / εβάδιζες εις την οδόν, Αγνή, της απωλείας» και «Πώς άντεξε η προδότισσα έτσι να με κοιτάξει!/ Καθόλου δεν ταράζεται μ’  όσα φριχτά έχει πράξει» και σκέφτεσαι «Μην είναι “Φαύστα”; Μην είναι “Μήδεια”;». Αν τώρα αναλογιστεί κάποιος την ιδεολογία πίσω από την κατασκευασμένη ιδιόλεκτο του Μποστ, καταλήγει ότι μια απόδοση των μολιερικών στίχων που θυμίζει τη σατιρική γλώσσα του αποτελεί βίαιη επέμβαση στην ποίηση του πρωτοτύπου. Και δεν είμαι διόλου σίγουρη κατά πόσο εξυπηρετεί την ανάδειξη της μουσικότητας του λόγου, που σταθερά ενδιαφέρει τον Λυγίζο.

Τον Βογιατζή και την παράστασή του ανακαλεί και ο τρόπος που ο Έκτωρ Λυγίζος ερμηνεύει τον ρόλο (όπως ο Βογιατζής, εκτός από τη σκηνοθεσία, ανέλαβε και τον ρόλο του Αρνόλφου). Όπως και το δέσιμο και οι καλές ερμηνείες από το σύνολο των ερμηνευτών (Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Γιάννης Κλίνης, Σοφία Κόκκαλη, Έκτορας Λυγίζος, Άρης Μπαλής, The Boy, Εύα Βλασσοπούλου). Αναγνωρίζω τη συνέπεια με την οποία προχωράει τη σκηνοθετική δουλειά του από έργο σε έργο μέσα από διαφορετικά έργα και είδη. Διακρίνω το νήμα που συνδέει το «Roomservice» με το «Σώσε» και το «Σχολείο Γυναικών», αλλά όχι το ενδιαφέρον που οφείλει στον έτερο πόλο που ορίζει, ως αναγκαίος όρος, τη σκηνική τέχνη: το κοινό. H πλήξη καραδοκεί όταν η σχέση έργου και σκηνοθετικής δραματουργίας είναι άνιση. Ας ξαναδιαβάσουμε την «Κριτική για το Σχολείο Γυναικών». Ο διάλογος συνεχίζεται.

Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Φωτ.: Μιχάλης Κλουκίνας
Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ένας Έλληνας και μια Τουρκάλα ιδρύουν τη «Δημοκρατία του Μπακλαβά»

Θέατρο / Ένας Έλληνας και μια Τουρκάλα ιδρύουν τη «Δημοκρατία του Μπακλαβά»

Ένα μεικτό ζευγάρι, ένας Έλληνας και μια Τουρκάλα, αποφασίζουν να ιδρύσουν το δικό τους έθνος-κράτος στο σπίτι τους, στο έργο του Ανέστη Αζά που παρουσιάζεται για λίγες ακόμα παραστάσεις στο Αμφι-Θέατρο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη: Ο Καναδάς είναι μακριά

Κριτική / Κριτική για «Το Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη: Ο Καναδάς είναι μακριά

Κριτική για την παράσταση «Το Δάσος», που αποτελεί θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος «Άνθρωποι του δάσους» της Άννυ Πρου, σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη, και παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ
 Εθνικό ντεφιλέ: η Ελληνική ιστορία μέσα από την εξέλιξη του εθνικού ενδύματος

Ματίνα Καλτάκη / Εθνικό ντεφιλέ: Η ελληνική ιστορία μέσα από την εξέλιξη του εθνικού ενδύματος

To «Εθνικό Ντεφιλέ» του Παντελή Φλατσούση είναι η πρώτη για την ώρα αξιόλογη σκηνική πρόταση που συνδέεται με την επέτειο των διακοσίων χρόνων από την ελληνική εθνεγερσία.
ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ