«Σχολείο Γυναικών»: Καλοδουλεμένη παράσταση, αλλά η πλήξη καραδοκεί

Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Τι γίνεται με τα έργα που δεν έχουν υπερχρονική θεματική και των οποίων η ποιητική γλώσσα, εξ ανάγκης παραποιημένη από τον μεταφραστή, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως οδηγός για τη σκηνική προσέγγισή του; Φωτ.: Γιώργος Σανταμούρης
0

Τον Φεβρουάριο του 1662 ο Μολιέρος, στα σαράντα του, παντρεύεται τη 17χρονη Αρμάντ Μπεζάρ, κόρη της Μαντλέν Μπεζάρ (και αγνώστου πατρός), πρωταγωνίστριας και βασικού στελέχους του θιάσου του. Ο ίδιος είχε φροντίσει για την ανατροφή και την εκπαίδευσή της – οι εχθροί του διέδιδαν ότι ήταν κόρη του. Ο Μολιέρος την ερωτεύτηκε, εκείνη όχι.

Τέλη Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου ο Μολιέρος παρουσιάζει στο Palais Royal το «Σχολείο Γυναικών» με πρωταγωνίστρια την Αρμάντ. Κεντρικός ήρωας είναι ο Αρνόλφος, στα σαράντα του κι αυτός, αρνητής του γάμου ως τότε, προκειμένου να αποφύγει τη γελοιοποίηση από τις βέβαιες απιστίες της (όποιας) συζύγου. Εκείνος δεν θα την πατήσει, φρόντισε να «δημιουργήσει» την ιδανική σύντροφο, την ανατροφή της οποίας ανέλαβε απ’ όταν ήταν κοριτσάκι τεσσάρων ετών. Είχε δώσει οδηγίες για τη «σωστή» εκπαίδευσή της στο μοναστήρι που την έκλεισε: να την κρατήσουν μακριά από γνώσεις που θα καλλιεργούσαν το πνεύμα της – καλύτερα αμαθής και αφελής, ώστε εκείνος να μπορεί να χειραγωγεί τον ενήλικο βίο της. Τώρα ετοιμάζεται να την παντρευτεί, χωρίς να περνά από το μυαλό του η ύβρις που έχει διαπράξει και για την οποία μέχρι το τέλος του έργου θα τιμωρηθεί: στα δεκάξι της, η Αγνή, ανίδεη, ανύποπτη, «καθαρή» από κοινωνικές συμβάσεις, ερωτεύεται τον πρώτο νέο που τη φλερτάρει. Αντί για την ιδανική σύζυγο, δημιούργησε την τέλεια αντίπαλο. 

Για ακόμη μία φορά το πρωτότυπο έργο γίνεται πεδίο επίδειξης της σκηνοθετικής virtuosité. Εξού και το ερώτημα που ευλόγως προκύπτει: μήπως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να παρουσιαστούν επί σκηνής έργα πολύ σημαντικών συγγραφέων, πολύτιμα μεν για την ιστορία του θεάτρου και ως έμμεση ιστορική μαρτυρία για την εποχή τους, αλλά σήμερα θεματολογικώς ξεπερασμένα;  

Γιατί, άραγε, έγραψε αυτό το έργο ο Μολιέρος, εφόσον όσοι τον γνώριζαν θα αναγνώριζαν τις αναλογίες με την προσωπική του ζωή; Όταν μάλιστα ο ίδιος στο έργο δικαιώνει τη φυσική έλξη και τον έρωτα των δύο νέων και όχι την κοινωνική συνθήκη που επιτρέπει την καθόλα αταίριαστη σχέση ενός μεσόκοπου με μια έφηβη; Διακωμωδεί τον ίδιο του τον εαυτό; Ή μήπως η αδιαφορία του για τέτοιου είδους συνδέσεις και οι παραμορφωτικοί καθρέφτες που στήνει κάθε τόσο ενώπιον των θεατών επιβεβαιώνουν ότι δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο;

Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Σανταμούρης

Ο γάμος του Μολιέρου διαλύθηκε τρία χρόνια μετά – η Αρμάντ φαίνεται πως δεν ήταν πιστή. Αλλά μη φανταστείτε ότι ο Αρνόλφος δικαιώθηκε. Στο «Σχολείο Γυναικών» υπερισχύει η άποψη του φίλου του, που λέει (στην απόδοση της Χρύσας Προκοπάκη):

Θαρρείς πως μ’ ειρωνεύεσαι, μα να μιλήσω ευθέως 
χίλια χειρότερα κακά μού προκαλούνε δέος
Σου το 'πα: Το κεράτωμα δεν έχει σημασία·
Το πώς το χειριζόμαστε μετράει στην ουσία. 
Και κάποτε μπορεί κανείς να το ευχηθεί μια στάλα· 
έχει τη νοστιμάδα του κι αυτό, σαν όλα τ’ άλλα. 

Γνωρίζουμε, άλλωστε, ότι ούτε ο Μολιέρος διέκοψε ποτέ τη σχέση του με τη μητέρα της Αρμάντ.

Δεν γίνεται να μη μας ενδιαφέρει το περιβάλλον από το οποίο προέκυψε και στο οποίο απευθύνθηκε το «Σχολείο Γυναικών». Η ιστορικότητά του είναι διττή: συνδέεται αφενός με τη βιογραφία του συγγραφέα του, με το πώς το βίωμα τροφοδοτεί την επινόηση, αφετέρου με την υποδοχή που είχε το έργο από το κοινό του. Γιατί με το «Σχολείο Γυναικών» ξέσπασε ένας ενδοσυγγραφικός πόλεμος που κράτησε έναν χρόνο, με μια σειρά κειμένων και έργων που θίγουν ζητήματα καίρια για την ίδια τη λειτουργία του θεάτρου. Τέσσερις αιώνες μετά εξακολουθούν να μας απασχολούν. 

Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Σανταμούρης

Στην επίθεση ηθικολόγων (moralistes) και θεατρικών συγγραφέων με αφορμή το «Σχολείο Γυναικών» ο Μολιέρος βρήκε καλή ευκαιρία να υπερασπιστεί την αξία μιας κωμωδίας πέραν των καθιερωμένων συμβάσεων, μια διαφορετική, τολμηρή διαχείριση της έννοιας του κωμικού, η οποία τα αμέσως επόμενα χρόνια θα οδηγήσει στις αριστουργηματικές «σκοτεινές» κωμωδίες του: τον «Ταρτούφο», τον «Δον Ζουάν», τον «Μισάνθρωπο».

Γράφει, λοιπόν, την «Κριτική του Σχολείου των Γυναικών» (1663), ένα μονόπρακτο στο οποίο τα πρόσωπα συζητούν για την παράσταση που μόλις παρακολούθησαν, το «Σχολείο  Γυναικών»! Οι μεν το καταδικάζουν (τι σόι κωμωδία είναι αυτή;), οι δε το υποστηρίζουν. Είναι ο ρόλος της κωμωδίας διδακτικός; Η αξία ενός έργου κρίνεται από το αν αρέσει στο κοινό; Και αν δεν αρέσει, ποιος φταίει; Το έργο ή το κοινό; Ένα από τα πρόσωπα του έργου λέει: «Αν τα έργα που γράφονται σύμφωνα με τους κανόνες δεν ευχαριστούν το κοινό, και αυτά που το ευχαριστούν δεν ακολουθούν τους κανόνες, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα με τους κανόνες».

Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Σανταμούρης
Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Σανταμούρης

Η «Κριτική του Σχολείου των Γυναικών» οδηγεί κατευθείαν σε μια σειρά σκέψεων για την παράσταση του Έκτορα Λυγίζου στην Πειραιώς 260. Ήταν σαφώς μια καλοδουλεμένη σκηνική πρόταση. Ο σκηνοθέτης επενέβη προσεκτικά στο κείμενο: έκοψε τη σκηνή με τον συμβολαιογράφο και μείωσε την έκταση των (πολλών) μονολόγων, κάποτε αντικαθιστώντας τη μία «φωνή» με τρεις. Φρόντισε για τη σωστή ερμηνεία του λόγου από τους ηθοποιούς του και με τις ηχητικές παρεμβάσεις του The Boy δημιουργήθηκε μια παρτιτούρα που απαιτούσε από το σύνολο των ηθοποιών να λειτουργούν σαν ορχήστρα δωματίου. Διαρκώς επί σκηνής, τόνιζαν κάθε τόσο σημεία του λόγου με νότες από τα πνευστά ή χτυπώντας το μεγάλο τύμπανο και τα συμφωνικά πιάτα.

Ωστόσο, οι ρόλοι των υπηρετών, που στην παλαιά κωμωδία είναι βασικοί φορείς του κωμικού, στην παράστασή του δεν ξεχωρίζουν από τους αστούς και τα κοστούμια της Άλκηστης Μάμαλη και, κυρίως, η «εννοιοκρατική» σκηνογραφία της Κλειώς Μπομπότη προκαλούν απορία. Το κέρατο, στην κυριολεκτική και μεταφορική σημασία του, σε κάθε λογής κωνοειδείς παραλλαγές κυριαρχεί στον σκηνικό χώρο: από το τεράστιο ξύλινο κορνέ (το σπίτι στο οποίο είναι περιορισμένη η νεαρή ηρωίδα) μέχρι τους τηλεβόες και τις καμπάνες των πνευστών μουσικών οργάνων. Σύμφωνοι, να ακυρωθεί η αληθοφάνεια, αλλά όχι εμποδίζοντας τους θεατές να συμπληρώσουν με επιτυχία το παζλ της σκηνοθετικής προσέγγισης. 

Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Σανταμούρης

Μ’ άλλα λόγια, για ακόμη μία φορά το πρωτότυπο έργο γίνεται πεδίο επίδειξης της σκηνοθετικής virtuosité. Εξού και το ερώτημα που ευλόγως προκύπτει: μήπως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να παρουσιαστούν επί σκηνής έργα πολύ σημαντικών συγγραφέων, πολύτιμα μεν για την ιστορία του θεάτρου και ως έμμεση ιστορική μαρτυρία για την εποχή τους, αλλά σήμερα θεματολογικώς ξεπερασμένα;  

Τα ήθη έχουν αλλάξει δραματικά από τον δέκατο έβδομο αιώνα και δεν είναι πειστικό το επιχείρημα της αξίας του «Σχολείου Γυναικών» στο πλαίσιο του νεοφεμινιστικού λόγου περί πατριαρχίας. Επιπλέον, εκτός Γαλλίας, το έργο παρουσιάζεται μεταφρασμένο, άρα στερούμαστε και την απόλαυση της γλώσσας του πρωτοτύπου. 

Σκέφτομαι πως ακριβώς η διττή απώλεια του έργου (ως προς την αξία της υπόθεσης και τη γλώσσα του) είναι ο λόγος που το επέλεξε ο Έκτωρ Λυγίζος. Μια ιστορία που δεν έχει να πει κάτι ενδιαφέρον στο σύγχρονο κοινό σε μια «τεχνητή» γλώσσα, όπως είναι ο ομοιοκατάληκτος δεκαπεντασύλλαβος της Χρύσας Προκοπάκη, αυτομάτως μετακινεί το ενδιαφέρον από το έργο στη σκηνοθετική προσέγγιση. Σε τέτοιες περιπτώσεις η σκηνοθετική δραματουργία επιβάλλεται στην πρωτότυπη (εδώ μολιερική) δραματουργία και ακόμη κι αν αυθαιρετεί, ουδείς μπορεί να προβάλει σοβαρό αντίλογο. Είναι ένα ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει τον Δημήτρη Δημητριάδη (από την πλευρά του συγγραφέα), μετά την πρόσφατη ενδιαφέρουσα παρέμβασή του για το «Τέλος της σκηνοθεσίας». Τι γίνεται με τα έργα που δεν έχουν υπερχρονική θεματική και των οποίων η ποιητική γλώσσα, εξ ανάγκης παραποιημένη από τον μεταφραστή, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως οδηγός για τη σκηνική προσέγγισή του;

Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Φωτ.: Μιχάλης Κλουκίνας

Αξιέπαινη πράγματι η έμμετρη ομοιοκατάληκτη απόδοση του «Σχολείου Γυναικών» από τη Χρύσα Προκοπάκη, αλλά ήδη από την παράσταση του Λευτέρη Βογιατζή (2004) η κριτική είχε επισημάνει την «μποστική» διάστασή της. Ακούς, για παράδειγμα, τον Αρνόλφο να λέει:

«Χωρίς τις νουθεσίες μου, γραμμή, λόγω αφελείας / εβάδιζες εις την οδόν, Αγνή, της απωλείας» και «Πώς άντεξε η προδότισσα έτσι να με κοιτάξει!/ Καθόλου δεν ταράζεται μ’  όσα φριχτά έχει πράξει» και σκέφτεσαι «Μην είναι “Φαύστα”; Μην είναι “Μήδεια”;». Αν τώρα αναλογιστεί κάποιος την ιδεολογία πίσω από την κατασκευασμένη ιδιόλεκτο του Μποστ, καταλήγει ότι μια απόδοση των μολιερικών στίχων που θυμίζει τη σατιρική γλώσσα του αποτελεί βίαιη επέμβαση στην ποίηση του πρωτοτύπου. Και δεν είμαι διόλου σίγουρη κατά πόσο εξυπηρετεί την ανάδειξη της μουσικότητας του λόγου, που σταθερά ενδιαφέρει τον Λυγίζο.

Τον Βογιατζή και την παράστασή του ανακαλεί και ο τρόπος που ο Έκτωρ Λυγίζος ερμηνεύει τον ρόλο (όπως ο Βογιατζής, εκτός από τη σκηνοθεσία, ανέλαβε και τον ρόλο του Αρνόλφου). Όπως και το δέσιμο και οι καλές ερμηνείες από το σύνολο των ερμηνευτών (Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Γιάννης Κλίνης, Σοφία Κόκκαλη, Έκτορας Λυγίζος, Άρης Μπαλής, The Boy, Εύα Βλασσοπούλου). Αναγνωρίζω τη συνέπεια με την οποία προχωράει τη σκηνοθετική δουλειά του από έργο σε έργο μέσα από διαφορετικά έργα και είδη. Διακρίνω το νήμα που συνδέει το «Roomservice» με το «Σώσε» και το «Σχολείο Γυναικών», αλλά όχι το ενδιαφέρον που οφείλει στον έτερο πόλο που ορίζει, ως αναγκαίος όρος, τη σκηνική τέχνη: το κοινό. H πλήξη καραδοκεί όταν η σχέση έργου και σκηνοθετικής δραματουργίας είναι άνιση. Ας ξαναδιαβάσουμε την «Κριτική για το Σχολείο Γυναικών». Ο διάλογος συνεχίζεται.

Σχολείο Γυναικών Facebook Twitter
Φωτ.: Μιχάλης Κλουκίνας
Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ένας Έλληνας και μια Τουρκάλα ιδρύουν τη «Δημοκρατία του Μπακλαβά»

Θέατρο / Ένας Έλληνας και μια Τουρκάλα ιδρύουν τη «Δημοκρατία του Μπακλαβά»

Ένα μεικτό ζευγάρι, ένας Έλληνας και μια Τουρκάλα, αποφασίζουν να ιδρύσουν το δικό τους έθνος-κράτος στο σπίτι τους, στο έργο του Ανέστη Αζά που παρουσιάζεται για λίγες ακόμα παραστάσεις στο Αμφι-Θέατρο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη: Ο Καναδάς είναι μακριά

Κριτική / Κριτική για «Το Δάσος» της Σοφίας Μαραθάκη: Ο Καναδάς είναι μακριά

Κριτική για την παράσταση «Το Δάσος», που αποτελεί θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος «Άνθρωποι του δάσους» της Άννυ Πρου, σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη, και παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ
 Εθνικό ντεφιλέ: η Ελληνική ιστορία μέσα από την εξέλιξη του εθνικού ενδύματος

Ματίνα Καλτάκη / Εθνικό ντεφιλέ: Η ελληνική ιστορία μέσα από την εξέλιξη του εθνικού ενδύματος

To «Εθνικό Ντεφιλέ» του Παντελή Φλατσούση είναι η πρώτη για την ώρα αξιόλογη σκηνική πρόταση που συνδέεται με την επέτειο των διακοσίων χρόνων από την ελληνική εθνεγερσία.
ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ