Από τις ειδήσεις και τα social media για το τέλος της Δημοκρατίας του Μπακλαβά:
* Επιστροφή στην κανονικότητα - Επιτυχημένη επιχείρηση κατάλυσης της Δημοκρατίας του Μπακλαβά - Εύσημα στην ΕΛ.ΑΣ.
* Σφαγή στο Μεσολόγγι. Όργιο αστυνομικής βίας. Απαγορευμένη ζώνη το νησί για τους δημοσιογράφους. Αγνοείται η τύχη των ιδρυτών. Πορεία αλληλεγγύης στις 18:00 στα προπύλαια.
*Εμπόλεμη Ζώνη. Οδοφράγματα στους δρόμους. Η ειρηνική πόλη με το ηρωικό παρελθόν είναι ξανά υπό πολιορκία, αυτήν τη φορά από την ίδια της τη χώρα.
* Γιουσουφάκι του Μπακλαβαδιστάν το ελληνικό κράτος. Μετά από εγκληματική ολιγωρία εβδομάδων, η κυβέρνηση δίνει επιτέλους πράσινο φως στις Ένοπλες Δυνάμεις να επέμβουν.
*Χιλιάδες άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί στο Νησί του Μπακλαβά. Κατασκηνωτές σε πλατείες και μουσικές συναυλίες αλληλεγγύης. Η ελπίδα είναι ζωντανή. Καταφθάνουν απ’ όλη την Ευρώπη αλληλέγγυοι και υποστηρικτές.
*Χάος στο Μεσολόγγι! To πείραμα του μπακλαβά εκτός ελέγχου: χιλιάδες λαθρομετανάστες εισβάλλουν για να πάρουν το ψευδο-διαβατήριο. Τους εκμεταλλεύονται οι «μπακλαβάδες». Υπάρχει κράτος;
*Ανέβηκε 50% η αξία των κρυπτονομισμάτων μέσα σε δώδεκα μέρες. Το Νησί του Μπακλαβά γίνεται χρυσό. Αφιέρωμα Κρυπτονομίσματα: «Ευκαιρίες και κίνδυνοι».
*Συγκλονίζει η προφητεία του γέροντα: «Θα είναι σαν να έχετε λεφτά, αλλά δεν θα έχετε». Σόδομα και Γόμορα στο Μεσολόγγι. Να επέμβει άμεσα ο στρατός.
* Ενδείξεις για ξέπλυμα χρήματος στη λεγόμενη «Δημοκρατία του Μπακλαβά». Να επέμβει το ΣΔΟΕ!
*Με αίμα από εκτρώσεις αγέννητων παιδιών φτιάχνεται ο μπακλαβάς τους. Τρίζουν τα κόκαλα του Μάρκου Μπότσαρη. Να πάθουν καρκίνο!
ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ 1821, ο Ανέστης Αζάς παρουσιάζει στο Φεστιβάλ Αθηνών, μαζί με μια εξαιρετική ομάδα συνεργατών, τη νέα του δουλειά Η Δημοκρατία του Μπακλαβά, που διαδραματίζεται στη σημερινή Ελλάδα, στο μεταίχμιο μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, παρότι η πλοκή είναι φανταστική.
Με πρωταγωνιστές ένα μεικτό ζευγάρι, έναν Έλληνα και μια Τουρκάλα, οι οποίοι αποφασίζουν να ιδρύσουν το δικό τους έθνος-κράτος με βάση το σπίτι και την ιδιωτική τους επιχείρηση, η παράσταση αναδιατυπώνει θεατρικά συγκρούσεις που παραμένουν ενεργές από την εποχή της Επανάστασης ως σήμερα.
Μέσα από απολαυστικές κωμικές καταστάσεις, οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με τις αντιφάσεις της νεοελληνικής κοινωνίας, την προβληματική της εθνικής ταυτότητας αλλά και την ουτοπική πραγματικότητα ενός μελλοντικού, οικουμενικού ψηφιακού κράτους – κι εμείς μαζί τους. Λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα τον συναντήσαμε για να μας εξηγήσει τι σημαίνει Δημοκρατία του Μπακλαβά.
Όταν οι άνθρωποι είναι μόνοι τους, ως ζεύγος, δεν έχουν κανένα πρόβλημα, έχουν φτιάξει τον δικό τους κόσμο. Όταν έρχονται τα παιδιά και μπλέκεις με το εκπαιδευτικό σύστημα, την κοινωνία και τους άλλους γονείς, τότε δημιουργούνται προβλήματα.
— Ας ξεκινήσουμε με τον μπακλαβά και τη σημασία του.
Μπακλαβάς είναι ένα ωραίο ανατολίτικο γλυκό και στην περίπτωσή μας είναι το σύνολο μιας σχέσης. Αυτό το έργο ξεκίνησε όταν ήρθε η πρόταση από το Φεστιβάλ Αθηνών και την Κατερίνα Ευαγγελάτου να κάνω κάτι, αν με ενδιέφερε, για τον κύκλο του 1821. Φυσικά, όταν ήρθε η πρόταση από τη μια χάρηκα, από την άλλη αγχώθηκα, γιατί είναι τεράστιο το θέμα, αλλά υπήρχε πολύς χρόνος μέσα στην καραντίνα, οπότε διάβασα όλες τις ιστορίες που υπήρχαν, του Μπρούερ, του Κορδάτου, του Βουρνά, του Κρεμμυδά, και όσο διάβαζα, τόσο δεν ήξερα από πού να το πιάσω. Ταυτόχρονα, από την αρχή με είχε ιντριγκάρει μια εκπομπή στο ARTE που λέγεται «Βitnation όπως bitcoin», αλλά σε επίπεδο χώρας, ένα τρελό πράγμα, ένα ψηφιακό κράτος στο ίντερνετ. Αυτοί λένε ότι τα κράτη που έχουμε βασίζονται σε ένα σετ τεχνολογιών που είναι ξεπερασμένο πια, αλλά αυτοί έχουν ένα άλλο σετ, που θα επηρεάσει μελλοντικά και πολιτικά τις σχέσεις των ανθρώπων. Αυτοί δημιουργούν δικές τους χώρες εν είδει ακτιβισμού και πειράματος.
— Πώς επηρέασαν την ιδέα σου;
Αυτό μου γέννησε την ιδέα για ένα ζευγάρι, έναν Τούρκο και μια Ελληνίδα που γνωρίστηκαν στο Λονδίνο όταν ήταν φοιτητές, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν, έχουν και ένα παιδί και κάπως αυτή κληρονόμησε μια περιουσία στο Μεσολόγγι, έτσι ήρθαν να ζήσουν εδώ. Εδώ έρχονται αντιμέτωποι με διάφορα πράγματα, και ευτράπελα και άσχημα, και εξαιτίας της έντασης που υπάρχει στις σχέσεις των δυο χωρών τους έρχεται μια τρελή ιδέα: αποφασίζουν να μην τα παρατήσουν και φύγουν, αλλά να αγοράσουν ένα νησί με κρυπτονομίσματα, αφού έχουν επενδύσει σε αυτά. Σαν σύγχρονοι Ρώσοι ολιγάρχες ας πούμε, αποκτούν το δικό τους νησί, στο οποίο εγκαθίστανται, και από εκείνη τη στιγμή πέφτει επάνω τους όλο το σύστημα ‒ στο τέλος τούς βομβαρδίζουν, δεν μπορεί να αντέξει αυτό το πράγμα. Αλλά μέχρι να φτάσει η υπόθεση σε αυτό το σημείο, μεσολαβούν διάφορα επεισόδια, κυρίως κωμικά. Όλο αυτό, φυσικά, είναι fiction, αλλά έχει και στοιχεία έρευνας. Έχω κάνει και συνεντεύξεις με υπαρκτά μεικτά ζευγάρια Ελλήνων και Τούρκων, που ζουν εδώ στην Αθήνα.
— Τι προβλήματα αντιμετωπίζουν;
Όταν οι άνθρωποι είναι μόνοι τους, ως ζεύγος, δεν έχουν κανένα πρόβλημα, έχουν φτιάξει τον δικό τους κόσμο. Όταν έρχονται τα παιδιά και μπλέκεις με το εκπαιδευτικό σύστημα, την κοινωνία και τους άλλους γονείς, τότε δημιουργούνται προβλήματα.
— Ανάμεσα στις οικογένειές τους υπάρχουν προβλήματα;
Όχι, γιατί όταν γνωριστούν, όλο αυτό το δήθεν μίσος και η έννοια του προαιώνιου εχθρού καταρρέουν σε δευτερόλεπτα. Για μένα όλη αυτή η επέτειος της ανεξαρτησίας είναι μια ευκαιρία να προβληματιστούμε πάνω στο ποιοι είμαστε, πού είμαστε, τι χώρα έχουμε και τι χώρα φτιάξαμε. Κάπως έτσι λειτουργεί και αυτή η κωμωδία, ως μια σάτιρα της σύγχρονης Ελλάδας που βασίζεται στην υπόθεση ότι κάποιοι άνθρωποι θέλουν να ξεπεράσουν το μίσος και την ένταση απέναντι σε αυτό που μας απειλεί και να φτιάξουν κάτι άλλο. Οπότε ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το έργο με τον Μιχάλη Πητίδη, ενώ ο συγγραφέας Γεράσιμος Μπέκας μάς έστελνε από τη Γερμανία κάποιες σκηνές. Το γράψαμε μια φορά σε μορφή διηγήματος και μετά, με την ομάδα, ως θεατρικό. Είναι όλο γραμμένο ως ψευδοντοκιμαντέρ, έχει συμβεί ήδη το γεγονός ‒στην πρώτη σκηνή μαθαίνουμε ότι έχει καταλυθεί από την αστυνομία η Δημοκρατία του Μπακλαβά‒ και ψάχνουμε να δούμε τα διατρέξαντα, κάποια αρχεία και ντοκουμέντα σχετικά με όσα έχουν διαδραματιστεί. Το έχουμε δουλέψει με πολύ απλά θεατρικά μέσα, τέσσερις περφόρμερ παίζουν όλους τους χαρακτήρες: το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, η Κατερίνα Μαυρογεωργίου και ο Cem Yigit Üzümoglu, ο Γιώργος Κατσής, και ο Gary Salomon.
— Όλο αυτό με το ’21 τι σε κάνει να σκέφτεσαι; Μα ενδιαφέρει το να επεξεργαζόμαστε αυτό που έχει συμβεί;
Θα έπρεπε, δεν θα έπρεπε; Φυσικά γίνεται, αλλά σε μικρή κλίμακα και σε προσωπικό επίπεδο, από ανθρώπους που θα το ψάξουν μόνοι τους. Το σύστημα είναι σεταρισμένο σε ένα άλλο αφήγημα, αυτό του ελληνοκεντρισμού, και αυτό είναι ένα πρόβλημα που επανέρχεται συνεχώς: ζούμε σε ένα φαντασιακό επίπεδο και έχουμε μια άλλη εικόνα για τον εαυτό μας, αυτό φοβάμαι. Για παράδειγμα, έγιναν πολλές προσπάθειες να αλλάξουν τα βιβλία της Ιστορίας προς το λιγότερο ηρωικό, λιγότερο παθιασμένο, να υπάρχει μια πιο νηφάλια προσέγγιση, κατά τη Χριστίνα Κουλούρη, όσων μας καθορίζουν: το 1821, η Μικρασιατική Καταστροφή, ο Β’ Παγκόσμιος και ο Εμφύλιος. Γνωρίζουμε ελάχιστα γι’ αυτές τις περιόδους, το 1821 ήταν ένα απίστευτο σφαγείο, εκείνη την εποχή, σε εκείνο τον προνεωτερικό κόσμο γίνονταν πράγματα που σήμερα δεν χωρά ο νους. Ξέρουμε ψήγματα της Ιστορίας, αλλά, αν θέλουμε να προχωρήσουμε ως κράτος και ως κοινωνία, δεν μπορούμε να βασιζόμαστε στο μίσος για τους γείτονές μας. Και μόνο με την εκπαίδευση μπορεί να συμβεί αυτό, αλλά αργεί, έχει αποτελέσματα, αλλά θέλει δεκαετίες, μπορεί και αιώνες.
Η Δημοκρατία του Μπακλαβά
Πειραιώς 260, 26-29/7
Σύλληψη - Σκηνοθεσία Ανέστης Αζάς
Κείμενο: Γεράσιμος Μπέκας και η ομάδα
Σκηνογραφία: Ελένη Στρούλια
Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα
Παίζουν: Κατερίνα Μαυρογεώργη, Cem Yigit Üzümoglu, Γιώργος Κατσής, Gary Salomon
