Πώς (δεν) έγραψα για τον θάνατο του φίλου μου

Πώς (δεν) έγραψα για τον θάνατο του φίλου μου Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Υann Le Beq
0



ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ πέθανε ένας πολύ καλός μου φίλος. Ξέρω πως όλοι περιγράφουν αυτούς που φεύγουν σαν κάτι ξεχωριστό, αλλά ο φίλος μου ήταν υπέροχος. Ήταν πολύ νέος και φοβερά λαμπερός, όμορφος και γεμάτος ζωή. Ο θάνατός του μου ήταν αβάσταχτος. Οι μέρες πριν φύγει ήταν θολές, σαν ένας πηχτός, συννεφιασμένος εφιάλτης. Θυμάμαι τη φθαρμένη μαρμάρινη σκάλα που οδηγούσε στη ΜΕΘ, τα φιστικί σοβατεπί, το μωσαϊκό της αίθουσας αναμονής. Είχα περάσει υπερβολικά πολύ χρόνο παρατηρώντας το πάτωμα.

Εκείνες τις ημέρες μου είχαν ζητήσει να γράψω ένα δοκιμαστικό κείμενο για το site ενός οργανισμού που παρήγε «περιεχόμενο». Τα κείμενα λειτουργούσαν με search engine optimization, δηλαδή υπήρχαν όροι-κλειδιά που έπρεπε να μπουν στο κείμενο για να τα ανακαλύπτει γρηγορότερα η Google. To κείμενο έπρεπε να αποτελείται από πέντε παραγράφους με ξεκάθαρο call to action. «Θα πρέπει να αναφέρετε συγκεκριμένα τοπωνύμια» μου είχε πει η κυρία στο τηλέφωνο. Ήταν ο πέμπτος κατά σειρά χρόνος κρίσης, μέτραγα και το τελευταίο ευρώ για να πάω στο σούπερ-μάρκετ.

Ξαφνικά, υπήρχε παντού πάρα πολύ συναίσθημα. Όλοι ένιωθαν βαθιά και πολύ. Μελό κατεβατά μιλούσαν με συγκίνηση για μια κρέμα ενυδάτωσης. Συντάκτες στέκονταν με δάκρυα στα μάτια πάνω από ένα κουτί με φρυγανιές.

Έγραψα:

Τίτλος: Kαρδίτσα,

Yπότιτλος: Τόπος της φύσης και της παράδοσης

Lead in: Ο προορισμός στην καρδιά της ηπειρωτικής Ελλάδας που συνδυάζει την παράδοση με τις ομορφιές της ελληνικής φύσης

«Κοντινοί προορισμοί: Γραφικά χωριουδάκια και μια … άγνωστη λουτρόπολη»

Call to action: Ταξιδέψτε στην Καρδίτσα, ένα τόπο χαλάρωσης και ηρεμίας

Φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα νιώθουν οι άνθρωποι που γράφουν τεχνικά εγχειρίδια για αφυγραντήρες. Ήταν σαν να έχω βάλει τις λέξεις σε μπλέντερ για να φτιάξω πουρέ. Tα κείμενα στο site δεν διαβάζονταν, έμοιαζαν με κάτι που θα έγραφε ρομπότ. Ήταν η εποχή που όλοι παπαγάλιζαν ατάκες όπως «content is king» και «native is the future». Δεν ήμασταν πια γραφιάδες αλλά «παραγωγοί περιεχομένου». Τα κείμενα έπρεπε να γίνουν αλγοριθμικοί γρίφοι, φόρμουλες φτιαγμένες για την επιτυχία στα social, οι διαφημίσεις έπρεπε να θυμίζουν κανονικά κείμενα και να προσαρμόζονται στο ψηφιακό περιβάλλον.

Ξαφνικά, υπήρχε παντού πάρα πολύ συναίσθημα. Όλοι ένιωθαν βαθιά και πολύ. Μελό κατεβατά μιλούσαν με συγκίνηση για μια κρέμα ενυδάτωσης. Συντάκτες στέκονταν με δάκρυα στα μάτια πάνω από ένα κουτί με φρυγανιές. «Αφού κάνουν διαφήμιση, μπορούν απλώς να το πούνε “κάνω διαφήμιση”. Γιατί το λένε “δημοσιογραφία” αυτό το πράγμα;» γκρίνιαζε ο φίλος μου ο Πέτρος, αγαπημένη ασχολία του οποίου ήταν να τυραννάει φιλόδοξους interns σε γραφεία δημοσίων σχέσεων.

Η κηδεία του φίλου μου έγινε τέλος Μαΐου, αλλά έκανε φριχτή ζέστη. Φορούσα ένα ζέρσεϊ φόρεμα της μητέρας μου και ο ιδρώτας έτρεχε στην πλάτη μου την ώρα που έκλαιγα έξω από την εκκλησία χωρίς λυγμούς, σαστισμένη, σαν να είχα μόλις φάει το μεγαλύτερο χαστούκι του κόσμου.

Τότε συνέβη κάτι παράξενο: άνθρωποι που είχαν δει τον φίλο μου μία φορά έγραψαν κείμενα που έλεγαν πράγματα όπως «Κλαίω από χτες το βράδυ, ήταν πολύτιμος φίλος» και «Δεν τον είχα γνωρίσει, αλλά του είχα δείξει κάποιες φωτογραφίες μου από τη Λατινική Αμερική. Είχε αναγνωρίσει το μοναδικό ταλέντο μου και μου είχε προτείνει να διοργανώσω μια έκθεση». Τότε είχα θυμώσει πολύ, αλλά δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί.

Τώρα, που έχουν περάσει χρόνια, πιστεύω πως ο θάνατός του δεν ήταν παρά η συγκίνηση της εβδομάδας τους στο Facebook, κάτι σαν το native advertising της ευαισθησίας τους. Ήταν σαν ο κόσμος να είχε γεμίσει με «κάλπηδες», σαν αυτούς που περιέγραφε ο Χόλντεν στον Φύλακα στη Σίκαλη ‒ η προσποίηση στο συναίσθημα είχε γίνει πια δεύτερη φύση τους.

Την επόμενη εβδομάδα μπορεί να έγραφαν μια λυπητερή ιστορία για κάποιο κουταβάκι που είχε παγιδευτεί στις λάσπες μιας νεροποντής («Ένα ασπρόμαυρο μουσουδάκι που πάλευε να επιπλεύσει σε μια θάλασσα λάσπης») ή για κάποια ηρωική τους παρέμβαση σε έναν καβγά στο λεωφορείο μεταξύ κάποιου πρόσφυγα και ενός ρατσιστή («Γιατί, πάνω απ’ όλα, είμαστε καρδιές που χτυπάνε, είμαστε η αλληλεγγύη μας, είμαστε οι ενωμένες μας γροθιές»).

Γράφουμε για να καταλάβουμε τον κόσμο, γράφουμε για να νιώσουμε πως τον ελέγχουμε. Δεν έγραψα ποτέ για τον θάνατο του φίλου μου.

Το Facebook με βομβαρδίζει στο on this day με ανάκατες αναμνήσεις από τη ζωή μας μαζί: φωτογραφίες από την παραλία του Λαυρίου, βραδιές σε μπαρ που δεν υπάρχουν πια, inside jokes για συναυλίες («Ο Pat Metheny δεν είναι μάρκα σαπουνιού, Δέσποινα Τριβόλη»). Στην αρχή με πονούσαν αυτές οι υπενθυμίσεις. Μετά άρχισα να σκέφτομαι τις αναμνήσεις αυτές ως Κinder έκπληξη από το παρελθόν, απρόσμενα ψηφιακά δώρα της ζωής μας μαζί.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Ρεπορτάζ / Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Στο βιβλίο του «Ο πλαστογράφος του Φράνκο», ένας ντετέκτιβ από τη Σεβίλλη ισχυρίζεται πως μεγάλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και η ελληνική Εθνική Πινακοθήκη, έχουν αγοράσει πιστά αντίγραφα έργων του Ελ Γκρέκο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director

Κοκέτα / Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director

Ένας σιωπηλός ιός, μια πανδημία για την οποία δεν μιλά κανείς: μανάδες, κρύψτε τα παιδιά σας από τη μάχη του creative direction. Η Δανάη Ιωάννου σε μια επιτόπια έρευνα για το επάγγελμα που σαρώνει γύρω μας τους ανθρώπους σαν κρυφή πανδημία.
ΔΑΝΑΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
Μεταναστευτικό: Η ισπανική απάντηση

Οπτική Γωνία / Μεταναστευτικό: Η ισπανική απάντηση

Χώρες που υποδέχτηκαν σχετικά φιλικά μετανάστες είχαν οφέλη σε οικονομικό επίπεδο. Μια από αυτές είναι η Ισπανία, που τα τελευταία χρόνια έχει προχωρήσει σε θετικές μεταρρυθμίσεις που αφορούν τους τρόπους ένταξής τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Γαϊδούρια : Ζώα εργασίας ή σιωπηλά θύματα;/ Ιπποειδή: Ζώα εργασίας ή σιωπηλά θύματα;

Ρεπορτάζ / Γαϊδούρια: Ζώα εργασίας ή θύματα κακοποίησης;

Είναι τα ιπποειδή στην Ελλάδα εργάτες χωρίς δικαιώματα; Ποιες είναι οι συνθήκες διαβίωσής τους, ποια μέριμνα υπάρχει για τη φροντίδα τους και γιατί η νομοθετική προστασία τους βρίσκεται σε μια γκρίζα ζώνη; Μιλούν στη LiFO εκπρόσωποι φιλοζωικών οργανώσεων και τοπικοί φορείς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Η ανάγκη μιας σκαλωσιάς: Μεταμορφώσεις και φεμινισμοί

Guest Editors / Η ανάγκη μιας σκαλωσιάς: Μεταμορφώσεις και φεμινισμοί

Η πατριαρχία είναι παντού: στην οικονομία, στην κοινωνία, στην ψυχολογία, στην αισθητική, στον πολιτισμό, σε ολόκληρη την ανθρώπινη κατάσταση. Όταν σκεφτόμαστε το πολιτικό, δεν γίνεται να μη σκεφτόμαστε το φεμινιστικό.
ΝΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
«Ζούμε στην εποχή της ισορροπίας του ισχυρού»

Οπτική Γωνία / «Ζούμε στην εποχή της ισορροπίας του ισχυρού»

Οι παγκόσμιες και περιφερειακές επιπτώσεις της σύγκρουσης στη Γάζα και τα αδιέξοδα του Παλαιστινιακού. Μιλά στη LiFO ο δρ. Ευρωπαϊκής Ασφάλειας και Νέων Απειλών και κύριος ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, Τριαντάφυλλος Καρατράντος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια ομάδα μαθητών κατασκεύασε ρομπότ που καθαρίζει τις θάλασσες

Περιβάλλον / Πώς μια ομάδα μαθητών από τον Άλιμο έφτιαξε ρομπότ που καθαρίζει τον βυθό;

Το Greek Seabot είναι το υποβρύχιο ρομπότ που δημιούργησε μια μαθητική ομάδα από το ΕΠΑΛ Αλίμου για να βοηθήσει στον καθαρισμό των βυθών από πλαστικά και απορρίμματα. Μιλούν στη LIFO οι μαθητές για τα κίνητρά τους και το όραμά τους για ένα πιο καθαρό περιβάλλον.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Οι αλλαγές που φέρνουν στο μεταναστευτικό η πρόσφατη απόφαση της Λειψίας και η νέα πολιτική του Μερτς/ Μεταναστευτικό: Από τη Μέρκελ στον Μερτς και η αλλαγή που φέρνει η απόφαση της Λειψίας

Βασιλική Σιούτη / Μεταναστευτικό: Πώς επηρεάζει την Ελλάδα η αλλαγή πολιτικής της Γερμανίας;

Μετά την εκλογή του Φρίντριχ Μερτς, η Γερμανία αυστηροποιεί τη μεταναστευτική πολιτική της και αναζητά τρόπους για να εξαιρεθεί από την υποχρέωση εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ώστε να μην κάνει δεκτά νέα αιτήματα ασύλου.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες; 

Οπτική Γωνία / Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες ενώ δεν έχουμε να φάμε;

Αν νομίζετε ότι η επίδειξη πλούτου προκαλεί σήμερα κοινωνική κατακραυγή, πλανάστε. Άνθρωποι που δυσκολεύονται οικονομικά, αντί να βιώσουν ταξική αφύπνιση, βλέποντας πώς ζει η δισεκατομμυριούχος σταρ του TikTok, θέλουν να μάθουν τα πάντα γι' αυτήν.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανήλικοι στην πρώτη γραμμή: Το νέο πρόσωπο της ακροδεξιάς στη Θεσσαλονίκη

Ελλάδα / 13χρονα παιδιά σε νεοναζιστικές συμμορίες: Πώς φτάσαμε εδώ;

Όλο και περισσότεροι έφηβοι και νέοι φαίνεται να γοητεύονται από ακροδεξιές ιδεολογίες. Τι σηματοδοτεί η έκρηξη αυτού του επικίνδυνου φαινομένου; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, Άρης Στυλιανού.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
« Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Οπτική Γωνία / «Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Ο επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας της Θρησκείας της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ και διδάκτορας των πανεπιστημίων Βοστώνης και Λουβέν Χαράλαμπος Βέντης μιλά για την εκλογή του νέου Πάπα, την «επιστροφή» της θρησκείας και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σήμερα η Καθολική και η Ορθόδοξη Εκκλησία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει…

Οπτική Γωνία / Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει

Την τελευταία δεκαετία, όλα σχεδόν έχουν αλλάξει στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα σε εκείνο το κομμάτι της που βρισκόταν παραδοσιακά και ιστορικά απέναντι στη συντηρητική παράταξη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πως θα το ξοδέψεις

Ρεπορτάζ / Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πώς θα το ξοδέψεις

Η απόφαση της κυβέρνησης να καταβάλλεται το επίδομα ανεργίας και άλλες κοινωνικές παροχές σε προπληρωμένη κάρτα, με πλαφόν 50% στην ανάληψη μετρητών, προκαλεί την αγανάκτηση των δικαιούχων. Σχολιάζουν στη LIFO άνεργοι πολίτες, ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ και εκπρόσωποι κλάδων που πλήττονται.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ