ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ μου θυμίζουν άλλα τραγούδια μέσα σε άλλα τραγούδια, όπου μελωδίες ενώνονται και ακολουθούν η μία την άλλη. Όλα πια είναι ένα υπέροχο καλειδοσκόπιο από μελωδίες και συνειρμούς, αυτό είναι οι αναμνήσεις μου.
Το Chinatown των Bleachers μου φέρνει στον νου έντονα το Something in the air των Thunderclap Newman και το Tougher than the Rest του Springsteen. Ο Jack Antonoff, ο άνθρωπος πίσω και από τους Bleachers που γεννήθηκε το 1984 αλλά μοιάζει σα να έχει βαφτιστεί μέσα στον ήχο των '80s, προσκάλεσε τον Springsteen για ένα τόσο-όσο backing vocal. Και έστησε ως συνθέτης και παραγωγός ένα από τα πιο εθιστικά κομμάτια του 2020. Ήρθε η ώρα να μάθει και η Ελλάδα τον Jack Antonoff.
Χαριτωμένη ποπ μουσική με μια παραξενιά: αυτό είναι που χρειάζεται ο κόσμος μας τις περισσότερες μέρες του χρόνου και αυτό είναι που του δίνει η Τζούλια Στόουν των Angus & Julia Stone από την Αυστραλία, με το Dance και την τρίτη εκδοχή του, αυτήν τη φορά στα ισπανικά. «Αφού δεν μπορώ να σ' αγαπήσω, τουλάχιστον ας χορέψουμε» τραγουδάει στο ρεφρέν με μια φυσική απλότητα, λες και η ανθρωπότητα βρίσκεται πια σε μια νέα συνθήκη όπου όχι μόνο μπορούμε να αναγνωρίζουμε την αληθινή φύση των συναισθημάτων μας, αλλά την εκφράζουμε χωρίς να πληγώνουμε κανέναν. Υπέροχο το βίντεο με την Σούζαν Σαράντον και τον Ντάνι Γκλόβερ. Σε όλες τις γλώσσες.
Το μυστικό στο The First Time Ever I Saw Your Face, ένα από τα 10 κορυφαία ερωτικά τραγούδια όλο τον εποχών, είναι να μπορέσει ο τραγουδιστής να κρατήσει το βιμπράτο στην ερμηνεία της φωνής τόσο όσο να συναντά το βιμπράτο που βγαίνει από τις χορδές του πιάνου και να ξαναγυρίζει πάλι πίσω στη φωνή, και όλο αυτό να μοιάζει σαν ένας διάλογος, ένας χορός των εραστών λίγο πριν από την ολοκλήρωση του ερωτά τους. Η διασκευή και κυρίως η ερμηνεία του James Blake τόσο στο πιάνο όσο και στον τρόπο που χρησιμοποιεί το βιμπράτο της φωνής του σε μαγεύουν από την πρώτη νότα. Και να φανταστεί κανείς ότι το τραγούδι αυτό το έγραψε ο Ewan MacColl, τροβαδούρος πολιτικών τραγουδιών το 1957, για τη μελλοντική γυναίκα του. Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν θυμάται τα πολιτικά του τραγούδια!
Η LP είναι ένα από τα πολύ ωραία τυπάκια της δισκογραφίας, που όμως στις τελευταίες ηχογραφήσεις της έπαιξε τόσο πολύ με τη μανιέρα της τραγουδοποιίας της, που κούρασε λίγο το κοινό της – τουλάχιστον στην Ελλάδα, όπου την αγαπήσαμε ξαφνικά και μαζικά, με τον γνωστό μας ενθουσιασμό που έρχεται και φεύγει. Με το καινούργιο της κομμάτι, το How low can you go, η LP αποφεύγει τις ερμηνευτικές υπερβολές τόσο φωνητικά όσο και ενορχηστρωτικά και ηχογραφεί αυτό που λέμε «ένα κανονικό τραγούδι». Lost on you βέβαια δεν είναι το How low..., αλλά θα της δώσει μια ανάσα σε Αθήνα, Κωνσταντινούπολη, Μόσχα και Μεξικό, τις πόλεις δηλαδή που τη λάτρεψαν και την αποθέωσαν. Στο τέλος-τέλος κάποια πράγματα μοιάζουν να είναι και θέματα κοινωνιολογικά.
Το Shore, το τέταρτο άλμπουμ των Fleet Foxes από το Σιάτλ, είναι ένα από τα πιο φωτεινά και ελπιδοφόρα άλμπουμ της χρονιάς και, σύμφωνα με τους μουσικοκριτικούς σε Βρετανία και Αμερική, ένα από τα καλύτερα. Κυκλοφόρησε στις 23 Σεπτεμβρίου, ημέρα της φθινοπωρινής ισημερίας, και τώρα που ο καιρός χειμωνιάζει και εδώ στην Ελλάδα, μοιάζει να είναι το ιδανικό soundtrack για να χαζεύεις τα κόκκινα, καφέ και χρυσά φύλλα των δέντρων και να απολαμβάνεις τη θαλπωρή του ήλιου. Θεματικά ισορροπεί ανάμεσα στην πρόκληση της περιπέτειας που σε καλεί προς το άγνωστο και στην ασφάλεια που σου δίνει η αίσθηση ότι κάπου εκεί κοντά σου υπάρχει η ακτή, μια γιορτή της ζωής εν μέσω μιας μεγάλης αβεβαιότητας και ενός κινδύνου. Ξέρω, κάτι μας θυμίζει σε όλους αυτό.
Κάθε τραγούδι αλλά και κάθε άλμπουμ της Ειρήνης Σκυλακάκη επιβεβαιώνει αυτό που ένιωσα από την πρώτη στιγμή που άκουσα τα τραγούδια της. Πρόκειται για ένα πηγαίο ταλέντο που γράφει μουσική με απλό και φυσικό τρόπο, χωρίς καμία αίσθηση επιτήδευσης και προσποίησης... Ο κόσμος της Ειρήνης στους δίσκους της είναι ο κόσμος της Ειρήνης στη ζωή της. Στα καινούρια της κομμάτια για το τέταρτο άλμπουμ της, το Souvenir, αναγνωρίζω και πάλι όλα αυτά που κάνουν την Ειρήνη Σκυλακάκη ξεχωριστή και μοναδική: αιθέριες μελωδίες, φωνητικά σαν ψίθυροι, ακουστικές κιθάρες και πιάνα στα όρια της απλότητας και της φυσικότητας, οικονομία στις συνθέσεις, αρετή σπάνια ακόμη και σε μεγάλους τραγουδοποιούς. Και φυσικά, μελωδίες εμπνευσμένες και ξεχωριστές.
Και τώρα που όλοι αυτή την περίοδο βλέπουμε με μανία τον τέταρτο κύκλο του The Crown και τσακωνόμαστε για το αν η Τζίλιαν Άντερσον ή η Μέριλ Στριπ ήταν καλύτερη Μάργκαρετ Θάτσερ, αξίζει να πάμε μια βόλτα στο 1985, όταν ο 27χρονος τότε Πολ Γούελερ, το παθιασμένο εργατόπαιδο από το Γουόκινγκ του Λονδίνου, με το νέο του σχήμα, τους Style Council, έγραφε τραγούδια για να εμπνεύσει το εργατικό κόμμα της Αγγλίας, τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους, ώστε να τους δώσει δύναμη και κουράγιο στον αγώνα που έδιναν τότε ενάντια στη Θάτσερ και να εμπνεύσει την ενότητα απέναντι στον κοινό εχθρό της Downing Street! Κι έγραψε ορισμένα από τα καλύτερα τραγούδια του. Ένα από αυτά, το Walls Come Tumbling Down, ακούγεται σαν τις σάλπιγγες που έριξαν τα τείχη της Ιεριχούς!
Το Nous του Julian Dore (Serpente remix) αναδίδει ένα ελαφρύ άρωμα urban γαλλοσύνης που σε κάνει να θέλεις να ανοίξεις τα χέρια σου σαν φτερά και να ακολουθήσεις τα ρεύματα του αέρα που σε φέρνουν πάνω από τις στέγες του Παρισιού. Είναι αυτό που λέγαν οι παλιότεροι, «ο φτωχός στον ύπνο του καρβέλια ονειρεύεται«. Αλλά η μουσική εξακολουθεί να είναι υπέροχη. Με Παρίσι ή χωρίς.
Το πιο δύσκολο κομμάτι της φετινής χρονιάς δεν έχει έρθει ακόμα και δεν θα είναι άλλο από αυτό που έρχεται σύντομα: οι γιορτές των Χριστουγέννων χωρίς αγκαλιές, χωρίς πολλά χάδια, χωρίς φιλιά, χωρίς τραπέζια, χωρίς φίλους, χωρίς χαμόγελα, χωρίς ξεγνοιασιά. Το μόνο σίγουρο είναι η καλή μουσική, γι' αυτό και τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια κυκλοφορούν καθημερινά κατά δεκάδες. Καλοδεχούμενα, όπως αυτό το Merry Xmas Everybody του Σουηδού Albin Lee Meldau.
Μια αίσθηση νοσταλγίας με πλημμυρίζει από τις πρώτες νότες του Miss A Thing, αλλά και το άκουσμα ολοκλήρου του καινούργιου άλμπουμ της Kylie Minogue με τίτλο Disco. Όχι βέβαια νοσταλγία με την ίδια ένταση που νιώθεις και μόνο στην αναγγελία της είδησης ότι οι Abba, μετά από 38 χρόνια, θα κυκλοφορήσουν πέντε νέα τραγούδια!
Ένας ήχος ζεστός σχεδόν παρηγορητικός, σαν comfort food που σου ετοιμάζει η μαμά σου για να σου φτιάξει το κέφι και τη σχέση σου μαζί της. Είναι αυτό που χρειαζόμασταν; Οι επόμενες μέρες θα το δείξουν!
