ΑΥΤΗ Η ΤΡΙΛΕΠΤΗ ΠΟΠ! Ένας στίχος, «I wish I could sing lalala the way Paolo Conte can», ένα κολλητικό ριφ στην εισαγωγή και ένα όραμα, «We are on the verge of something great». Τραγουδανε και φωτίζεται η στιγμή σου. Οι Βέλγοι Balthazar, η τρίτη πλέον αγαπημένη συνήθεια μετά τη σοκολάτα και τις τηγανιτές πατάτες που μας έρχεται από το Βέλγιο, είναι εδώ με το Loser, ένα τραγούδι που σε κάθε ακρόαση μεγαλώνει μέσα σου, σαν ένα δέντρο που γίνεται δάσος.
Όλα τα μάτια και τα αυτιά στραμμένα στην εικοσάχρονη ποιήτρια/τραγουδίστρια Arlo Parks από το Λονδίνο. που γράφει και ηχογραφεί για την Transgressive Records και ονειρεύεται τη ζωή που θα ήθελε να ζει αυτή και η σούπερ μελαγχολική γενιά της. Τα τραγούδια της μοιάζουν με αεράκι που χαϊδεύει το πρόσωπό μια ηλιόλουστη μέρα του χειμώνα στους δρόμους του Λονδίνου, χαλαρά, ζεστά και σούπερ εθιστικά.
Στον Findlay ανακαλύπτω ξανά όλους τους λόγους για τους οποίους αγάπησα τον Woodkid στα πρώτα του τραγούδια: μια ασυνήθιστη χροιά στη φωνή, ιδιαίτερες ενορχηστρώσεις και μια διαφορετική ποπ αισθητική. Ένας εικοσάχρονος απ' το Γιόρκσαϊρ εμπνέεται από τα παιδικά του χρόνια στις εξοχές της πόλης του και ταυτόχρονα βουτάει στο συλλογικό ασυνείδητο με τραγούδια που μιλάνε για τον εαυτό και τους άλλους. Η ζωή όλο και περισσότερο μας φωνάζει ότι ανήκει στους εικοσάρηδες, οτιδήποτε άλλο μοιάζει εξωπραγματικό και είναι παράλογο.
Ο Eric Hilton, το έτερο ήμισυ των Thievery Corporation, αυτός που δεν ταξιδεύει ποτέ μαζί τους, αποτελεί την πιο κοσμοπολίτικη, εκλεκτική, αλλά και easy listening πλευρά του γκρουπ και είναι κάτοχος μιας από τις μεγαλύτερες συλλογές βινυλίων σε ολόκληρη την ανατολική ακτή των ΗΠΑ. Το La Nuit μού θυμίζει ότι πρέπει επειγόντως να φρεσκάρω τα γαλλικά μου και να θυμηθώ πού έχω βάλει εκείνο τον παλιό δίσκο του 1963 του Κουίνσι Τζόουνς, που έκανε διάσημη την bossa nova σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Στην περίπτωση του good job nicky και του January 8th είχα καιρό να ακούσω μια ελληνική παραγωγή τόσο φρέσκια και σημερινή, όπου όλα μοιάζουν να χορεύουν στον ίδιο σκοπό, στον ίδιο ρυθμό. Αισθητική που αναδεικνύει τη μελωδία και παραγωγή που αναδεικνύει την αισθητική, το τέλειο soundtrack για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή μεγαλούπολη. Ενθουσιασμένος, και στην αναμονή.
Ακόμη και αν δεν είσαι αριστερός (ή αν είσαι και δεν το ξέρεις), το όνομα Αλεξάντερ Σερεμέτιεφ σού προκαλεί ένα κύμα οικειότητας αλλά και μιας κάποιας ανάτασης. Ο Thylacine, κατά κόσμο William Reze, Γάλλος μουσικός της πειραματικής μουσικής, «έκαψε» τα πρώτα χρόνια της μουσικής του ζωής σε ένα ταξίδι 10.000 χιλιομέτρων, το ταξίδι του εμβληματικού υπερσιβηρικού, όπου και ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο το 2015. Αν δεν ξέρεις τον ήχο που κάνει ο υπερσιβηρικος και ποιος ήταν ο Σερεμέτιεφ, ήρθε η ώρα να το μάθεις. Καθαρή μουσική.
Από την άλλη ο λατρεμένος και του ελληνικού γυναικείου κοινού, ο Σίβερτ Χόιεμ επιστρέφει με αυτό που ξέρει να κάνει μοναδικά, μια απόλυτα υπέροχη ρομαντική power ροκ μπαλάντα που στοιχειώνεται από τους ήχους των πρώιμών σέβεντις του Mind Games του Λένον, της slide κιθάρας του Τζορτζ Χάρισον, του οργάνου των Procol Harum και της μαθηματικής ακρίβειας του Γιόχαν Σεμπαστιάν Μπαχ. Με απλά λόγια, μυαλό και καρδιά γίνονται κάρβουνο.
Αν μπορούσα να δω πίσω απ τις κουρτίνες τι γίνεται στα σπίτια τον χειμώνα κατά τη διάρκεια των γιορτών, θα ήθελα να έβλεπα πώς γιορτάζουν τα Χριστούγεννα οι εναλλακτικοί ρόκερ. Οι Calexico, το γκρουπ που γνωρίζει τι είναι σύνορα, αποφάσισε να παραμερίσουν τις κουρτίνες τους και να μας αφήσουν να δούμε μέσα στις καρδιές τους. Με το Hear the bells μας προετοιμάζουν για το χριστουγεννιάτικο τους άλμπουμ για πρώτη φορά στην καριέρα τους! Χτυπούν καμπάνες ή ακούω καμπανάκια, εσύ τι λες;
Γαλλική φινέτσα, αμερικανικές ρίζες και πολλές διασκευές από το ντουέτο των Freedom Fry. Όνομα που σατιρίζει την πολιτική απόφαση που πήρε μέρος των Ρεπουμπλικάνων, που θέλησε να τιμωρήσει του Γάλλους που προέβαλλαν ενστάσεις για την επικείμενη εισβολή στο Ιράκ το 2003. Δεν βομβαρδίζεις, αλλάζεις το όνομα της τηγανητής πατάτας για να ξεχάσουν όλοι τις French fries! Με τα γνωστά αποτελέσματα. Δυστυχώς για την Μέση Ανατολή, ευτυχώς για τις πατάτες.
Με τα τραγούδια από το πρόσφατο προσωπικό άλμπουμ του Matt Berninger συμβαίνει το εξής: Μοιάζουν με το πιπέρι στο φαγητό. Το λίγο πιπέρι ξυπνάει τις αισθήσεις, το πολύ ναρκώνει το μυαλό. Γιατί, όπως έλεγε και ο Πλάτωνας, η αρετή του πιπεριού κρύβεται στο μετρό του. Το ίδιο και στην ακρόαση των τραγουδιών του Μπερνινγκερ.
Χρόνια πολλά και συγχαρητήρια στο Johnny Μarr. Έκλεισε τα 57 και επισήμως, πλέον είμαστε συνομήλικοι. Με τα μεγάλα συγκροτήματα πάντα θέλουμε να ξέρουμε ποιος έγραψε ποια τραγούδια και ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτά. Ένα απ' τα σπουδαία τραγούδια που έγραψε ο Marr είναι το σχεδόν εξάλεπτο έπος I know it's over από το κορυφαίο άλμπουμ των The Smiths, The Queen Is Dead. Τεράστιο τραγούδι με μερικούς από τους καλύτερους στίχους του Μόρισεϊ, «It's so easy to laugh, it's so easy to hate... It takes guts to be gentle and kind». Η δύναμη των συγκροτημάτων είναι πολλαπλάσια του αθροίσματος των μελών τους. Ας το θυμόμαστε συχνά αυτό.
σχόλια