«Ένα ποτήρι νερό. Είμαι η Ρούσκα και καίγομαι»

«Ένα ποτήρι νερό. Είμαι η Ρούσκα και καίγομαι» Facebook Twitter
0
Μαθαίνω πως το Κίτρινο Σκυλίγράφτηκε «ακαριαία»...

 

Ο μονόλογος «εξωτερικά» γράφτηκε μέσα σε είκοσι μέρες - κάτι αδιανόητο για τα δικά μου μέτρα. Προφανώς, έβραζε μέσα μου για καιρό. Ξέρετε, όπως ζούμε αυτά που κάποτε ζήσαμε έτσι και γράφουμε αυτά που κάποτε γράψαμε. Δεν υπάρχουν ουρανοκατέβατα στοιχήματα στη ζωή της τέχνης. Κάποια στιγμή έρχεται ο σπινθήρας, η ηλεκτρική εκκένωση και ανακεφαλαιώνει, εντάσσει, οργανώνει μικρολεπτομέρειες σ' ένα ενιαίο σύνολο. Όλα αναπνέουν στο παιχνίδι του ανέκφραστου. Όνειρα, διαβάσματα, αγγίγματα, περίπατοι, ημερολόγια και, πάνω απ' όλα, η κρίσιμη σιωπή.

Γιατί είχατε ανάγκη να πάρει τη μορφή θεατρικού κειμένου, να υπάρξει το στοιχείο της «παράστασης» και όχι του διηγήματος;

Η μορφή ενός κειμένου δεν είναι κάποιο κουνέλι που βγάζει ο συγγραφέας από το μαγικό καπέλο του ούτε απλώς αποτυπώνει το γούστο του (καλό ή κακό). Είναι ένα χνάρι μιας μακράς διαδρομής. Εξού κι αυτός ο περιδινούμενος μονόλογος πιάνει το νήμα του παραμιλητού «Κοιμόσουν...» (Αυτοβιογραφία ενός βιβλίου, 1994), του διηγήματος «Θαμμένη (ζωντανή) ιστορία» (Απ' το ίδιο ποτήρι, 1999), του αφηγήματοςAegypius monachus (2001) και του φωτογραφικού βιβλίου Η πόλη στα γόνατα (2002). ΤοΚίτρινο σκυλί, ως κείμενο επείγουσας γλωσσικής πραγματικότητας, αποζητούσε και τη μορφή της ζωντανής συλλογικής συμμετοχής.

Πόσο σοφό είναι τελικά να δημιουργεί ο καλλιτέχνης κάτι εν θερμώ;

Υποφέρω από χρόνιες και βαριές ημικρανίες. Με τα γνωστά παρελκόμενα: κεφαλγίες, λιποθυμικές τάσεις, στομαχικό ίλιγγο, συνεχείς εμετούς, φωτοφοβία, ηχοφοβία. Συνήθως, κρατάνε εφτά με δέκα ώρες. Δείτε αυτό το κείμενο σαν παρατεταμένη ημικρανία που η μόνη θεραπεία ήταν η ολοκλήρωσή του. Δεν ξέρω αν λειτούργησα ως «σοφός» ή ως βλάξ, πάντως ανακουφίστηκα από έναν επίμονο πόνο.

Το γεγονός ότι το θύμα της επίθεσης με τοκαυστικό υγρό ήταν μια γυναίκα, η Κούνεβα, επηρέασε την απόφασή σας να γράψετε το Κίτρινο Σκυλί;

Από την Παλαιά Διαθήκη τα προγραμμένα άτομα στο ρόλο του θύματος είναι τα παιδιά, οι γυναίκες, οι φτωχοί και τα ζώα. Στο Κίτρινο σκυλί χωνεύονται μοτίβα των αποδιοπομπαίων μιας μακράς θυματικής αλυσίδας, που φτάνει έως τους λιθοβολημένους της μετανεωτερικής ζωής μας. «Είμαστε καθαρίστριες ή γυναίκες; Είμαστε γυναίκες ή μετανάστριες; Είμαστε μετανάστριες ή τι σκατά είμαστε;» αναρωτιούνται κάποια στιγμή η Ρούσεβα και μαζί της και ο γράφων.

Γιατί επιλέξατε τον τίτλο «Κίτρινο Σκυλί»;

Είναι το όνομα του στριπτιτζάδικου στο ποίημα του Μπρεχτ που απαγγέλλει η Καλτσίκη στην παράσταση; Είναι το σκυλάκι στον Πόρο που μπουγελώσανε με βιτριόλι; Είναι το κίτρινο φως που λούζει την ηθοποιό και αποσταθεροποιεί τη φωνή της; Είναι το αντίθετο από το «οξύ της αγάπης», που μετατρέπει τις καθαρίστριες σε «πρόσωπα δημόσιας αγάπης»;

 

Συνάντησα συχνά τοχαρακτηρισμό «θεατρική αντανάκλαση της Κούνεβα» στα κείμενα για το Κίτρινο Σκυλί. Πιστεύετε ότι εκφράζει σωστά το κείμενο και την πρόθεσή σας;

Ψάχνοντας συνέχεια για αιτίες, σκοντάφτουμε συνέχεια σε αποτελέσματα που μασκαρεύονται τις αιτίες. Ο ίδιος ο κόσμος όμως δεν είναι ένα αποτέλεσμα που όσο περισσότερο το ερμηνεύουμε τόσο πιο σκοτεινή γίνεται η αιτία του; Το κείμενο το διαπερνά μια αποκαλυπτική και συνάμα αποσιωπημένη φράση του Μαρξ: «Η αγάπη ανταλλάσσεται μόνο με αγάπη». Είτε λοιπόν γονατίζουμε μπροστά στις εικόνες είτε ξαπλώνουμε στο ντιβάνι και λέμε το πρόβλημά μας είτε βγαίνουμε στους δρόμους με τη γροθιά σηκωμένη, αν δεν αλλάξουμε εκ βάθρων, δεν έχουμε να περιμένουμε και πολλά. Ή, διά στόματος Ρούσκα: «Αν δεν αγαπήσεις τα σκατά του διπλανού σου, αν δεν περπατήσεις το μακρύτερο δρόμο, το δρόμο του Άλλου, ένα δρόμο στρωμένο σκατά και τριαντάφυλλα, ένα δρόμο που δεν υπάρχει».

Η Ρούσεβα δεν είναι ακριβώς η Κούνεβα. Είναι σταυροδρόμι προσώπων και στιγμών;

Η Ρούσκα Ρούσεβα είναι ένα διαρκές σταυροδρόμι φωνών. Λειτουργεί φανατικά ως αγωγός φωνών. Φτάνει στον εαυτό της μέσων των άλλων. Είναι ένα μέντιουμ ανάμεσα σε πρόσωπα οικεία, τυχαία, υπερβατικά, που συναντά καθώς καθαρίζει, και στον αναγνώστη/θεατή. Είναι ένα κινούμενο πολυφωνικό παραμιλητό. Κάποια στιγμή μας λέει: «Με ποιον μιλάμε όταν μιλάμε με τον εαυτό μας για τον εαυτό μας; Πάντως όχι με τον εαυτό μας». Και δεν είναι τυχαίο ότι η μόνη φράση που λέει στη γλώσσα της (στο βαθμό που δεν μιλάει ούτε ελληνικά ούτε βουλγάρικα αλλά τη γλώσσα των μεγάλων αισθημάτων και των μεγάλων χειρονομιών) είναι στο τέλος: «Горя. Дайте ми малко вода. Казвам се Руска и Горя» («Καίγομαι. Ένα ποτήρι νερό. Είμαι η Ρούσκα και καίγομαι»). Το ταξίδι του εαυτού, το ταξίδι της δίψας του εαυτού μόλις αρχίζει. Η ηρωίδα φέρει κάτι από την Αντιγόνη (ως εμμονική της αγάπης), της Σεχραζάτ (εμμονική των ημιτελών ιστοριών) και τη Ζαν ντ' Αρκ (εμμονική της έσω ακοής).

Τι αισθάνεστε ως καυστικό υγρό πάνω σας;

Αυτά δεν λέγονται, μεταμορφώνονται -αν και εφόσον η βάσανος γίνει χάρις- σε κείμενα. Το Κίτρινο σκυλί βρίθει τέτοιων «εγκαυμάτων». Ας δώσουμε χώρο στον αναγνώστη/θεατή να τα αγγίξει. Ας δώσουμε χώρο στο ρεαλισμό της επιθυμίας κι όχι στο ρεαλισμό του αντικειμένου.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ