» Η εικόνα είχε μια αύρα όμορφης παρακμής: Σε ένα κακοφωτισμένο σκηνικό, με τα τσιμεντένια σκαλιά να δίνουν την -απαραίτητη για τη μιζέρια- εικόνα κτιρίου δημοσίου, ανάμεσα σε μπλε μπουφάν αστυνομικών και δανεικά κοστούμια, ένας παίκτης αρπάζει έναν άλλο από τον λαιμό. Κυλιούνται στο έδαφος. Γδέρνονται και μάλλον ματώνουν τα γόνατά τους. Πρόκειται για δυο πατεράδες άνω των 30, που πληρώνονται έναν βασικό μισθό την ημέρα για να παίζουν μπάλα. Οι ηθικολόγοι το κατέκριναν. Το ίδιο και οι ίδιοι οι παίκτες, όταν σκούπισαν τα αίματα. Το πρόβλημα όμως είναι πως αυτή ήταν η πιο εντυπωσιακή στιγμή του παιχνιδιού. Και πως μακριά από την κούφια αθλητική αρθρογραφία, δεν είναι κακό ενίοτε δυο παίκτες όπως οι Νικοπολίδης και Κονσεϊσάο να πλακώνονται σαν να είναι σε προαύλιο γυμνασίου. Θυμούνται από πού ξεκίνησαν και πόσο σοβαρό είναι αυτό για το οποίο χρυσοπληρώνονται...
» Τα πάντα όμως είναι θέμα αισθητικής. Εκτός κι αν μιλάμε για επιχειρήσεις. Για παράδειγμα, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού: Την προηγούμενη εβδομάδα, μιλώντας σε έναν σύνδεσμο φιλάθλων (κομματική συγκέντρωση με λιγότερες γυναίκες και περισσότερη ανούσια πίστη) ζήτησε «ισονομία από το κράτος στις προϋποθέσεις με τις οποίες όλες οι ομάδες χτίζουν τα γήπεδά τους». Προφανώς υπάρχει ένας ευγενής φόβος για διασπάθιση των χρημάτων του ελληνικού Δημοσίου. Κακώς ανησυχεί όμως. Τα λόγια του -πέρα από την απαραίτητη δημαγωγία- ήταν περιττά. Ισονομία θα επικρατήσει. Και στον Παναθηναϊκό, όπως και στον Ολυμπιακό, θα γίνουν οι γνωστές χαριστικές ρυθμίσεις για το καλό του (πρωτ)αθλητισμού, με σκοπό να φτιαχτούν τα απαραίτητα γήπεδα. Αν υπάρχει άλλωστε ένα τσιμεντένιο αξίωμα στην αθλητική πολιτική, είναι «ποτέ μην τα βάζεις με τη μάζα». Μπορεί να μη συμφέρει οικονομικά, αλλά αποδίδει ψηφοθηρικά.
» Όλα αυτά όμως είναι μικρές, ανούσιες, ίσως και φλώρικες λεπτομέρειες μπροστά στο δρόμο για το πρωτάθλημα. Αυτή την εβδομάδα θα μάθουμε πολλά. Η ΑΕΚ υποδέχεται τον Παναθηναϊκό σε ένα παιχνίδι που θα θυμίζει μελαγχολικά το περσινό. Τότε που στο αντίστοιχο, ο πιτσιρικάς Σωτήρης Νίνης έμοιαζε να είναι το ιδανικό λούστρο για το σκουριασμένο ελληνικό πρωτάθλημα. Πλέον, είναι και αυτός καθισμένος στον πάγκο, σκουριασμένος και εγκλωβισμένος σε ανόητες λογικές της ομάδας του. Αν μεγαλώσει λίγο ακόμα μπορεί και να τον αφήσουμε να παίξει, τον θρασύτατο που θέλει να γίνει ο Τσίπρας του ποδοσφαίρου, πριν ακόμα κάνει ρυτίδες.
