» Δεν είχε και τόσο κρύο το Σάββατο το βράδυ. Τα μπουζούκια ακόμα κλειστά ήταν. Τουλάχιστον τα καλά. Η τηλεόραση δεν έπαιζε τα δυνατά της χαρτιά, όπως την εκπομπή που μπαίνεις άσχημος και βγαίνεις ξεφτιλισμένος. Ήταν αργά για καφέ και νωρίς για ποτό. Ο μικρόκοσμος έμοιαζε καλά τακτοποιημένος, με την παραμικρή λεπτομέρεια. Κάποιοι 30χρονοι με κοντά παντελονάκια έπαιζαν για τη φανέλα της καλής μας της Ελλάδας και έψαχναν για χειροκροτητές. Αλλά δεν τους έβρισκαν. Το γήπεδο ήταν μισοάδειο. Γιατί;

»Στο μυαλό του μέσου ποδοσφαιριστή μοιάζει με τον ορισμό της ιεροσυλίας. Παίζει η Εθνική και ο κόσμος δεν πάει; Έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου τούτου. Και τα στερεότυπα περί αγάπης, πατρίδας, μπάλας και υποχρέωσης έκαψαν τα μυαλά των εμπλεκομένων που έψαχναν εξηγήσεις για το αναμενόμενο σνομπάρισμα. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο απλή. Και λίγο πιο ενοχλητική.

»Το καλοκαίρι, όταν η Εθνική έπαιζε στο Euro, ο μέσος διαφημιστής ξυπνούσε με οφσάιντ και κοιμόταν με μια μπάλα αγκαλιά. Το ιδανικό αγοραστικό κοινό έβλεπε μπάλα. Είχε έρθει η ώρα «ασυδοσία». Ας πουλήσουμε ακόμα και σερβιέτες με τη μυρωδιά του χόρτου του γηπέδου. Αρκεί να πουλήσουμε. Μέχρι να μπουχτίσουμε.

»Τα πάρτι όμως πάντα τελειώνουν. Και μένουν μόνο οι φίλοι, να μαζέψουν τα σπασμένα. Η Εθνική, αγωνιστικά θα πάει καλά και λογικά θα πάει στο Μουντιάλ. Οι παίκτες θα πάρουν λίγη ακόμα δόξα, ακόμα περισσότερα χρήματα και οι διαφημιστές θα καταφέρουν να συνδέσουν και το θάνατο (μόνο αυτός έμεινε) με την Εθνική. Μέχρι τότε, υπομονή. Η μοναξιά είναι πάντα ενοχλητική, φέρνει όμως και λίγη αυτοκριτική. Σε λογικές ποσότητες δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν.

»ΥΓ.: Ο κλασικός αθλητισμός ψυχορράγησε και πέθανε οριστικά σε ένα γραφείο εισαγγελέα με το απολογητικό υπόμνημα της Φανής Χαλκιά. Αυτό, στο οποίο η επίμαχη ουσία μεθυλτριενολόνη μπλέχτηκε υπέροχα με το ελληνικό DNA και τις στρεψόδικες ελληνοποιήσεις αντιπάλων της αθλητών. Θυμίζει την ασπιρίνη στην καταπολέμηση του καρκίνου. Θυμίζει την απαξίωση μιας καριέρας, γραμμένη με νομικούς όρους.