ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χαιρετώ την παρέα Θα ήθελα να ζητήσω από όλους εσάς που βλέπετε μια αγγελία και απαντάτε .... να την διαβάζετε πρώτα. Δεν είναι όλα για όλους. Το γράφω πολύ ευγενικα ....μην ενοχλείτε αν δεν σας αφορά μόνο για να πιάσετε κουβέντα. Είναι άκυρο ενοχλητικό και εξαιρετικά αγενές!!! Κι αν κάποιος ξέρει πως να κατεβάσω την αγγελία μου διότι έχω λύσει το θέμα ήδη και δεν μπορώ τους άσχετους..... Καλή εβδομάδα Ευχαριστώ

Είμαι ένας 32χρονος άνδρας ο οποίος έχει μία 30χρονη αδερφή, για την οποία τα μη ετεροφυλόφιλα άτομα δεν υπάρχουν. Λόγου χάρη δεν είχε ποτέ της gay κολλητούς, ενώ επιλέγει macho ερωτικούς συντρόφους και αποστρέφεται τους θηλυπρεπείς άνδρες. Επίσης δεν έχει ενδιαφερθεί ποτέ της για τη σεξουαλικότητά μου, αφού δεν μ' έχει ρωτήσει τίποτα σχετικά με αυτή.

Πριν 6 χρόνια παντρεύτηκα τον πρώην σύζυγό μου μετά από 2 χρόνια σχέσης. Κουμπάρος μας στο γάμο ένας φίλος του πρώην συζύγου που είχε εξελιχθεί από την αρχή της σχέσης και σε δικό μου καλό φίλο. Με το πρώην σύζυγο τα δύο χρόνια σχέσης τα πηγαίναμε εξαιρετικά και αυτό συνεχίστηκε και στην αρχή του γαμου. Ομως όταν ένα εξάμηνο μετά το γάμο εμεινα έγκυος (σημειωτέον με κοινή απόφαση και προγραμματισμο και μαλιστα με μεγάλη λαχταρα δικη του από την αρχή του γάμου για απόκτηση παιδιου) ξαφνικα ειδα εναν αλλο ανθρωπο από αυτο που γνωριζα επι 2.5 χρονια. Το ξέρω ότι θα φανεί σε πολλούς απίστευτο αλλά ήταν σαν αυτός ο άνθρωπος να προσποιούνταν για τα πάντα μέχρι που έμεινα έγκυος. Ξαφνικά άρχισα να υφισταμαι έντονη ψυχολογική βία και τοξικές συμπεριφορές. Διαρκή υποτίμηση και ελλειψη σεβασμου. Ξεσπάσματα παράλογου θυμού για το παραμικρό διαρκώς. Gashlight και απαιτήσεις άκυρες. Αδιαφορία για την εγκυμοσύνη λες και δεν ήταν αυτός που είχε λυσσάξει να κάνουμε παιδί. Ένιωσα πέρα από σοκ να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ο άνθρωπος που αγαπούσα και ταιριαζαμε σε όλα δεν ήταν πάρα ένας τοξικος ναρκισσιστης. Και εγω ξαφνικα βρεθηκα εγκλωβισμένη σε ένα γάμο μαζί του και μαλιστα έγκυος! Δυστυχώς για εμενα παρα την όλη κατάσταση τον αγαπούσα και δεν σηκώθηκα να φύγω αμέσως. Εκανα υπομονή ελπίζοντας πως φάση είναι θα περάσει. Ανέλπιστο ς συμπαραστάτης εκείνη τη δύσκολη περίοδο ο κουμπάρος και φίλος μας. Να μου δίνει κουράγιο και να προσπαθεί και αυτόν να τον συναιτησει και να του βάζει χέρι για τη συμπεριφορά του. Να μπαίνει ασπίδα στα ξεσπάσματα του και να με συμβουλεύει ότι αν δεν καταφέρει να με βοηθήσει να σηκωθώ να φύγω. Ο καιρός περνάει, γενναω και ο πρώην σύζυγος ευτυχώς ηρεμεί κατά πολύ. Να φταίει που με το που γεννησα εγινα λεαινα και του ξεκοψα πολλα; Παρολαυτα βοήθεια εκ μέρους του μηδαμινη και κατανόηση ελάχιστη προς εμένα. Εννοειται ομως οτι στους απεξω και στο φιλο του εδειχνε σαν να ειχε ηρεμησει και να ταν ολα παρελθον και αυτος να ειχε αναλαβει για τα καλα ρολους πατερα και σωστου συζυγου. Ο φιλος δίπλα μας. Μέχρι που ξαφνικά από εκεί που μας επισκεπτόταν συχνά και κάναμε παρεα εξαφανίστηκε. Με το σύζυγο μιας και εκτος από φίλοι είναι και συνάδελφοι εξακολουθούσαν να βρίσκονται στα πλαίσια της δουλειάς αλλά ο φίλος ήταν απόμακρος και τυπικός πια. Εγώ προσπαθώντας να αντεπεξελθω στη καθημερινότητά μου ως μητερα και να ανασυγκροτηθω όταν είδα ότι εξαφανίστηκε και ότι διακριτικά απευφευγε και εμένα σε τηλ κλπ δεν το εψαξα παραπανω. Και ερχόμαστε στο σήμερα. Έχω χωρισει εδώ και ένα χρόνο από το ναρκισσιστη. Το πάλεψα όσο μπορούσα όλα αυτά τα χρόνια . Πήγα σε ψυχολόγο για δική μου ενδυνάμωση. Απευθύνθηκα σε σύμβουλο γάμου, τον έπεισα και πήγε σε ψυχιατρο. Μάταια όλα . Δεν γινόταν άλλο να προσπαθώ και να κάνω κακο σε εμένα και το παιδί ζώντας σε ένα σπίτι με τέτοιες συμπεριφορές από τον πατερα. Επιτελους ανασαινω. Και ξαφνικα εκει που ολα εχουν παρει το δρομο τους συναντω κάποιες φορες στο δρομο (οι δουλειες μας ειναι κοντα)το πρώην φίλο που τόσα χρόνια είχε εξαφανιστεί. Και ενω στην αρχη ειναι μαζεμενος με τον καιρο ανοιγεται συμπεριφέρεται όπως παλιά. Επιδιώκει επαφή αλλά εγώ μετά από όλα αυτά επιφυλακτική. Ο καιρός περνάει και αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι ίσως έχει αισθήματα για εμενα. Και δυστυχως αρχίζω να πιάνω τον εαυτό μου ότι και εγώ ίσως έχω γι αυτόν. Κοινος μας φιλος μου επιβεβαιωνει τα αισθηματα του. Και εδω ερχεται το διλημμα. 1) ειναι σωστο και ηθικο να μπλεξω με αυτον τον άνθρωπο; Ήταν φίλος του συζυγου και ας μη ξεχνάμε μας είχε παντρέψει κιόλας. 2) Για 2 χρόνια νόμιζα πως ήξερα τον πρώην σύζυγο και μου βγήκε εκ των υστέρων άλλος. Πως ξεπερναω το φοβο να μη παθω τα ιδια;

Είμαι πρωτοετής φοιτήτρια και χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι πέρασα στη σχολή που στόχευα...Έφυγα από το 'χωριό' που ζούσα και ένιωσα μια μεγάλη ανακούφιση....Όμως και τώρα που είμαι στη μεγάλη πόλη που πέρασα έχω απομονωθεί τελείως...Δεν έχω όρεξη να βγώ, πιέζω τον εαυτο μου να διαβασει για τη σχολή. Ενώ έχω φίλους να μιλήσω νιώθω πάντα μόνη μου,,,Γενικότερα δεν περνάω καλα παρόλο που μου έλεγαν οτι θα περάσω τα καλύτερα μου χρόνια...Δεν ξερω τι να κάνω...Το αγόρι μου ενώ του λέω οτι θέλω να τα παρατήσω μου λεει ότι θα καταφέρω αλλα μου πετάει και ενα πως εγώ τουλάχιστον πέρασα εκεί που ήθελα και αυτό είναι που με τσακίζει διότι και που πέρασα πάλι δεν είμαι ευτυχισμένη παρόλο που μαρέσει η σχολή...Τι να κάνω;

Εδω και 1 χρονο κανω ψυχοθεραπεια,ακολουθω φαρμακευτικη αγωγη για καταθλιψη,εχω διαγνωσθει με αποφευκτικη διαταραχη προσωπικοτητας,εχω ξοδεψει αρκετα χρηματα ως τωρα,αλλα η βοηθεια δεν ειναι αναλογη η αυτη που περιμενα. Γενικα,υπαρχουν στιγμες που δεν την παλευω,ειτε με κοσμο,ειτε με την μοναξια,φιλοι δεν υπαρχουν ουτε για δειγμα,κοπελα ουτε καν,ξεμεινα προσφατα και απο δουλεια,σοσιαλ μιντια δεν εχω,εχω παρει αρκετα κιλα λογω των φαρμακων.Η πανδημια επισης με εχει κουρασει ψυχολογικα. Δεν ξερω τι να κανω γενικα,σαν να εχω χασει το νοημα της ζωης η να μην ξερω πως να προχωρησω μπροστα.

Ανέβηκε δική μου εξομολόγηση για πατεράδες που είναι βίαιοι σύζυγοι.Σε μια άλλη εξομολόγηση που έγραψε μια χωρισμένη ότι αφήνει τον πρώην σύζυγο να δει το παιδί τους (ενώ την χτυπούσε) της είπατε μπράβο.Η γυναίκα έλεγε ότι έτρωγε ξύλο από τον πρώην άντρα της αλλά τον αφήνει να δει το παιδί γιατί είναι καλός πατέρας.Κανένας δεν σχολίασε κάτι αρνητικό όλοι συγχαρητήρια της δώσατε δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζουμε τέτοια εδώ μέσα στα σχόλια. Ανεβαίνει η εξομολόγηση και οι κλακαδόροι από κάτω αμέσως να πούνε μπράβο και να συγχαρούν Η γυναίκα χώρισε και γλίτωσε αλλά το παιδί δεν γλίτωσε και όλοι λέτε μπράβο.Σε αυτόν τον τόπο τα παιδιά δεν τα λογαριάζει κανένας είναι σαν να μην υπάρχουν και όταν μαθαίνουμε κάτι κακό όλοι αρχίζουν να ρωτάνε που ήταν οι συγγενείς και ο κόσμος.Μάλλον οι συγγενείς είναι σαν κι εσάς που συγχαίρετε μια μητέρα που χωρίζει από βίαιο σύζυγο αλλά το παιδάκι το αφήνει με την θέλησή της να το βλέπει.Το παιδάκι δεν έχει τρομοκρατηθεί αφού έβλεπε τον πατέρα να χτυπάει τη μάνα;Ξέχασα αποκλείεται να έχει πάρει χαμπάρι βρισιές και κλωτσίδια, πάω στοίχημα δεν έχει καταλάβει τι πατέρα έχει και ούτε ψυχολογικά του έχουν μείνει.

Ποιο το νόημα να ρωτάς υποψήφια σε συνέντευξη για εργασία αν σκοπεύει να κάνει παιδιά και πότε. Ήμαρτον πια, έχει παραγίνει το φαινόμενο αυτό. Στην τελική αν δεν θες γυναίκες υπαλλήλους βάλε την αγγελία μόνο για άντρες. Στους άντρες γιατί δεν γίνονται αντίστοιχες ερωτήσεις; Και μετά σου λέει το κράτος, έχουμε πρόβλημα υπογεννητικότητας. Η απόλυτη παράνοια.

Ήθελα να δω ποιοί ταυτίζονται. Έχω δύο μικρά παιδιά 1 και 2 ετών. Ο άντρας μου είναι πολύ πιεστικός και γενικά απότομος αυστηρός. Πχ τα πιέζει να πιουν γάλα! Μέχρι αηδιας. Αν δεν πιείς το γάλα δε θα... γιατί δεν ήπιες το γάλα; Δε σου ξαναμιλαω! Κλπ Αν ρίξουν φαγητό στο πάτωμα φωνάζει:" τι σου έχω πει! Γιατί δεν προσέχεις; Δε καταλαβαίνεις; Είσαι χαζή;!" Ακόμα κι όταν παίζουν θέλει να παίζουν όπως τους λέει αυτός. Τούς πήρε τρενάκι:"μη το πιάνεις από κει θα το χαλάσεις.ασ το εσύ δε ξέρεις. Δε το κάνεις καλά. Όχι έτσι σου είπα. Παλι το χάλασες. Για τίποτα δεν είσαι!" Αν φωνάζουν φωνάζει κι εκείνος:"σταματά να φωνάζεις ρεε!" Τα καημένα κατεβάζουν το κεφάλι και έρχονται στην αγκαλιά μου. Γενικά αν δε κάνουν αυτό που θέλει εκείνος τους φωνάζει τους κάνει ψυχολογικό πόλεμο. Τους λέει ότι δε θα τους ξαναπάρει παιχνίδια. Ότι δε θα ξαναπαίξει μαζί τους. Δε τους μιλάει μέχρι να κάνουν το δικό του κλπ. Εγώ προσπαθώ να τον πείσω ότι δεν είναι καλή συμπεριφορά αυτή κι ότι όταν μεγαλώσουν τα παιδιά θα έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση δε θα του έχουν εμπιστοσύνη και γενικά ότι καταστρέφει την σχέση τους και την ψυχολογία τους. Πόσοι από εσάς είχατε έναν τέτοιο πατέρα που σας φερόταν έτσι και τώρα δεν έχετε καλή σχέση μαζί του ή δεν είσαστε καλά ψυχολογικά. Έχετε κατάθλιψη ή γενικά χαμηλή αυτοπεποίθηση και δυσκολεύεστε να χαρείτε την ζωή σας;

Έχοντας συζητήσει πάνω στο θέμα με φίλους και συγγενείς, έχω καταλήξει στο ότι ζω με μια στασιμότητα. Η παρέα που έχω με πληρεί έως έναν βαθμό, αλλά δεν με βοηθάει να εξελιχθω, αντίστοιχα και οι κοπέλες που ξέρω η που μου αρέσουν. Όταν όλα γύρω μου μου λένε να βγω από τον κύκλο μου και να γνωρίσω νέα άτομα, εγώ απαντάω "Πώς ;". Τι πρέπει να κάνω ? Μου αρέσει πολύ η κοντινή επαφή/ανθρώπινη αλληλεπίδραση, δεν γουστάρω τα socials, δεν έχω ιδέα όμως τι να κάνω για να αλλάξω την κατάσταση μου.

Μετά απ αυτά τα 2 χρόνια που άλλαξε η ζωή μας, κατάλαβα ότι μόνο υγεια και ανθρωπους διπλα σου να σε αγαπουν. Καταλαβα οτι θελω να παντρευτώ και κανω οικογένεια. Φοβάμαι ότι δεν θα γίνει ποτέ αυτό. Τα βλεπω ολα μαύρα.