ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάπου είχα διαβάσει στο Tumblr όταν ήμουν έφηβος (πριν 15 χρόνια) το εξής: "Ο άνθρωπός μου βρίσκεται κάπου εκεί έξω και περιμένει να γνωρίσει τον άνθρωπό του, εμένα όπως και εγώ αυτόν. Απλά μέχρι να με γνωρίσει και μέχρι να γνωρίσω εγώ αυτόν, πέφτουμε σε λάθος ανθρώπους επειδή αν διασταυρώνονταν οι δρόμοι μας αμέσως, τότε όλες οι ζωές θα είχαν happy end από πολύ νωρίς και θα πλήτταμε" (κάτι τέτοιο απλά στα Αγγλικά). Ακόμα το θυμάμαι επειδή μου είχε κάνει εντύπωση (στον εφηβικό μου εαυτό δηλαδή) αυτή η μίξη ρομαντισμού με κυνισμού (να πιστεύεις στο άλλο σου μισό όμως να μην χαλιέσαι που μέχρι να το συναντήσεις καταναλώνεσαι με τους λάθος ανθρώπους) όμως όσο μεγαλώνω τόσο το καταλαβαίνω καλύτερα.Όλα χρειάζονται στην ζωή, και πίκρες και χαρές, και χωρισμοί και έρωτες. Οι πολλοί λίγοι (πιστεύω θα ήταν/είναι ελάχιστοι) τυχεροί που γνώρισαν τον άνθρωπό τους στο ιδανικό timing (που κατ' εμέ είναι ξεκάθαρα η εφηβεία, τότε που αρχίζεις να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά και όλα είναι πρωτόγνωρα και μαγικά) είναι μεν απίστευτα τυχεροί αλλά χωρίς να το ξέρουν καν επειδή, όσο να' ναι, τα δτσάρεστα συμβάντα/εμπειρίες είναι που σε κάνουν και φιλοσοφείς την ζωή και τους ανθρώπους. Ενώ αν π.χ. ένας άντρας γνωρίσει μία γυναίκα στα 30 τους και αφού πέρασαν και οι 2 από 40 κύμματα, αποκτάει (μέσω της προαναφερθείσας συνειδητοποίησης) άλλη βαρύτητα, άλλη ουσία το όλο πράμα. Σκέφτεσαι πράματα όπως "πόσο τυχερή είμαι που τον γνώρισα τώρα και όχι 20 ή 30 χρόνια μετά" και "έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας να ποτίσουμε και να περιποιηθούμε ξανά τον μαραμένο κήπο της ψυχής μας ο οποίος τόσο καιρό φυτοζωούσε και επιτέλους θα ανθίσει". Είμαι τυχερός και το ξέρω, είναι τυχερή και το ξέρει. Βέβαια, όλοι οι άνθρωποι φαντάζουν ως "ιδανικοί" μέχρι λίγο πριν τον χωρισμό, όπως κάθε ηλιοβασίλεμα του καλοκαιριού είναι πανέμορφο λίγο πριν από την κάθε δύση που φέρνει το φθινόπωρο μία μέρα πιο κοντά. Πόσες φορές άραγε δεν είπαμε "ο άνθρωπός μου" (εδώ ολόκληρο τραγούδι έβγαλε η Πρωτοψάλτη για αυτή την τόσο τρυφερή φράση) και μετά από λίγο έπεσε η αυλαία στη σκηνή και γνωρίσαμε άλλο άνθρωπο-υποψήφιο για τον ίδιο τίτλο που ο προηγούμενος αποδείχτηκε (ή αποδειχτήκαμε εμείς στα δικά του μάτια) ανάξιος; Όσο ζούμε βέβαια ελπίζουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς. Χωρίς έρωτες και βάσανα η ζωή είναι σαν φαγητό χωρίς αλάτι και πιπέρι. Αναρωτιέμαι πόσα ακόμα τέτοια (βαθυστόχαστα μεν αλλά μασκαρεμένα ως απλές τυχαίες σκέψεις -shower thoughts- ) quotes εκείνης της εποχής με το Tumblr, το Hi5 και το MySpace κτλπ, να προσπέρασα έτσι, χωρίς να τα φιλοσοφήσω. Ή μάλλον, πόσο πιο αθώος, ανέμελος, αφελής και ονειροπαρμένος ήμουν τότε σε σχέση με τώρα που όλα μοιάζουν τόσο πιο ξεκάθαρα και όμως τόσο πιο πολύπλοκα, λες και όσο πλησιάζεις πιο κοντά τον πυρήνα του Εγώ σου και προσπαθείς να σε καταλάβεις, τόσο ολοένα απομακρύνεται εκείνη η ουδέτερη σοφία ενός ψυχρού παρατηρητή που ανεπηρέαστος από αυτό που αφορά άμεσα ή έμμεσα εσένα, μπορεί να δει την εικόνα του παζλ πιο σφαιρικά, από διαφορετική οπτική γωνία, όπως ο τωρινός μου εαυτός είναι σε θέση να καταλάβει απόλυτα όλα εκείνα τα μυστήρια των εφηβικών χρόνων χωρίς το άγχος εκείνης της εποχής, όπως ο μελλοντικός μου εαυτός να είναι σε θέση να κατανοήσει πολλά από τα ανεξιχνίαστα φαινόμενα που με βασανίζουν. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, Άνθρωπέ μου να σε είχα τώρα.