"Φιλοσοφίες του Tumblr" θα τις πω εγώ, για να μην τις ονομάσω αλλιώς και μου το κόψουν. Το να βρεις "αμέσως τον άνθρωπό σου" δεν αποτελεί happy end αλλά happy start. Τότε ξεκινά η αληθινή περιπέτεια, επειδή το θέμα δεν είναι μόνο να τον βρεις (και από τα δύσκολα να βγεις) αλλά και να τον κρατήσεις...
Επομένως, και που βρήκες τον άνθρωπό σου, αποκλείεται να σε αφήσει να βαρεθείς και να πλήξεις εφόσον κάθε άνθρωπος αλλάζει μέσα στα χρόνια, ακόμα και εσύ.
Πράγμα που σημαίνει ότι και οι στεναχώριες και οι αναποδιές αυτής της μακράς πορείας πάνε μαζί με τις χαρές και δε γίνεται να τις διαχωρίσεις.
Όσο για τις πίκρες και τους χωρισμούς της ζωής, ευχαριστώ, αλλά δεν τους χρειάζομαι. Προσπαθώ όσο μπορώ να τους αποφύγω και να κάνω την πίκρα χαρά. Σε αυτή την προσπάθεια βρίσκω και το νόημα της Ζωής.
Αντί λοιπόν για τη μίξη "ρομαντισμού/κυνισμού" όπως γράφεις, προτιμώ τον αμιγή ρεαλισμό.