@ Sparrow :
"Για κάποιους ο άνθρωπος τους είναι ο ίδιος τους ο εαυτός τελικά ακόμα και μέσα σε μία σχέση"...
Έτσι την πατάνε αυτοί. Επειδή, όταν έχεις βρει τον άνθρωπό σου, αυτή η χαρά δεν κρύβεται, αλλά βγαίνει και στους παραέξω.
Όταν λοιπόν ο άνθρωπός σου είναι ο εαυτός σου, θα φανεί · ό,τι και να προσφέρεις στη σχέση σου.
Και όταν αυτό το αντιληφθεί το "παραέξω" (που στην περίπτωση αυτή είναι η σχέση σου), υποσυνείδητα ζηλεύει, αισθάνεται παραγκωνισμένο, αρχίζουν οι τριβές μεταξύ σας, μικροανταγωνισμοί επικράτησης, και τελικά φεύγει (ή φεύγεις) και μένεις μόνος... αλλά πάντα με συνεχή παρέα τον πολύτιμο εαυτό/άνθρωπό σου που σε όλη τη διάρκεια της σχέσης προσπαθούσες να εξάρεις και να διαφυλάξεις.
Ανακαλύπτεις τότε, ότι ο "άνθρωπός σου" (όπως τον έβλεπε η σχέση σου) δεν είναι στην πραγματικότητα ο "άνθρωπός σου" για σένα...
Και ξανά-μανά επιδίδεσαι στο κυνήγι μίας νέας σχέσης που θα αποτελέσει τον "άνθρωπό σου "...
Αναρωτιέμαι καμιά φορά, πώς θα ήταν ο κόσμος μας γενικά εάν ο καθένας μας το έβλεπε ακριβώς έτσι. Και είχε ανακαλύψει στον εαυτό του τον υπέρτατο "άνθρωπό του". Μάλλον δε θα υπήρχαν σχέσεις.
Δε θα τις χρειαζόταν κανένας.
Ή αλλιώς, να συμπεράνω ότι ο "άνθρωπός σου" -όταν είναι ο εαυτός σου- δεν είναι από μόνος του ποτέ υπεραρκετός.
Ένα φάντασμα τελικά, αυτός ο "άνθρωπός σου"... όπου και να στραφείς για να τον αναζητήσεις.
Παραθέτω το "άσμα" που "γαλούχησε" γενιές και γενιές λοβοτομημένων Ελληνίδων.
Επιτέλους, βρήκα τον "άνθρωπό μου". Και δηλώνω ευτυχής...
Να τον χαίρομαι.
https://youtu.be/JUg63qFcRXU?si=k4rAMS0OhEFKHCNL