Περί ποίησης και κριτικής της λογοτεχνίας

Περί ποίησης και κριτικής της λογοτεχνίας Facebook Twitter
Φωτό: Νίκος Κατσαρός
0
Πριν από τον «Κινούμενο Στόχο», στην ποιητική σας συλλογή «Στη νήσο των Μακάρων» είχατε αναπτύξει την κριτική σας ματιά με ποιητικό τρόπο;

Ναι, εκτός από ποιήματα περιέχει και κριτικά κείμενα. Είναι για ποιητές που με έχουν απασχολήσει, τους αγαπώ, για ποικίλους λόγους. Όχι μόνο για την ποιητική τους αξία αλλά και για την ποιητική τους περίπτωση. Ήθελα με ποιητικό τρόπο να καταγράψω τη σχέση μου μαζί τους.

Από τον «Κινούμενο Στόχο» καταλαβαίνουμε κάτι για τη σημερινή λογοτεχνία;

Ξαναδιαβάζοντας τα κείμενα, είδα πως έχουν έναν κοινό σκοπό: να ελέγξουν περιπτώσεις της παρανάγνωσης πολλών και ενίοτε σημαντικών συγγραφέων ή κειμένων. Δηλαδή, είναι ένα βιβλίο που έχει αναθεωρητικό χαρακτήρα και μας καλεί να αναθεωρήσουμε κάποιες απόψεις που μας έχουν δοθεί εξαιτίας ελλιπούς έρευνας ή επειδή δεν έχουν διαβαστεί σωστά. Επί παραδείγματι, όλοι σήμερα λένε ότι ο Δημαράς ανήκει στη γενιά του '30. Δεν ανήκει όμως σε αυτήν, γιατί όχι μόνο δεν την προωθεί αλλά την αδικεί κιόλας στην ιστορία του. Από τα μοντερνιστικά μένει μόνο στον όψιμο συμβολισμό. Γι' αυτό και η ιστορία του τελειώνει με τον Καβάφη.

Μπλέκεται η ακαδημαϊκή ματιά με την ποιητική;

Αν θες, ας μη χρησιμοποιούμε τη λέξη «ακαδημαϊκή» αλλά «κριτική». Τα περισσότερα κείμενά μου δεν είναι ακαδημαϊκά αλλά κριτικά. Αν έχετε προσέξει, ο Κινούμενος Στόχος δεν έχει ούτε υποσημειώσεις. Είναι φυσικό η κριτική ματιά ενός που γράφει ποίηση να δρα και με την ποιητική του ματιά αλλά και το αντίστροφο. Δεν μπορούν τα δοκίμιά του να μην έχουν κάτι από την αύρα του ποιητικού του λόγου. Χωρίς να θέλω να κάνω ανίερες συγκρίσεις, πιστεύω πως τα πιο ενδιαφέροντα κριτικά κείμενα έχουν γραφτεί από ποιητές που είναι συγχρόνως και δοκιμιογράφοι. Αναφέρομαι σε περιπτώσεις όπως ο Έζρα Πάουντ, ο Έλιοτ, ο Βαλερί, ο Σεφέρης, ο Παλαμάς... Δρουν οι δύο ιδιότητες ασύνειδα και συνειδητά. Όταν ένας ποιητής γράφει ένα ποίημα, το γράφει με ολόκληρο τον εαυτό του. Το ίδιο συμβαίνει και με τα κριτικά κείμενα.

Οι ευκολίες της ποίησης, όπως η «ποιητική αδεία», δυσκολεύουν ή δημιουργούν άλλοθι στα κριτικά κείμενα;

Δεν μπορεί ένας κριτικός να πει ότι έγραψε κάποια κείμενα χρησιμοποιώντας τον όρο «ποιητική αδεία». Μπορεί να χρησιμοποιήσει μόνο μεταφορικά σχήματα για να διατυπώσει καλύτερα τη σκέψη του. Ενώ ο ποιητής χρησιμοποιεί τα μέσα ώστε να μεταδώσει με ακρίβεια τα συναισθήματά του.

Εσείς, από το ποδόσφαιρο, πώς μπλέξατε με τα γράμματα;

Πάντοτε ασχολιόμουν με τα γράμματα. Ο πατέρας μου ήταν διανοούμενος στη Δράμα. Είχε πολύ μεγάλη βιβλιοθήκη για τα επαρχιακά δεδομένα της δεκαετίας του '50. Ταυτόχρονα, η Δράμα ήταν ποδοσφαιρομάνα εκείνη την εποχή και ήταν φυσικό να παίζουμε ποδόσφαιρο. Όταν ήρθα στην Αθήνα, δεκαπέντε χρόνων, με είδε στον δρόμο ο προπονητής του Εθνικού Πειραιώς και με πήρε στην ομάδα. Έχω παίξει στην πρώτη ομάδα του Εθνικού και έχω φτάσει και μέχρι την Εθνική Νέων.

Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από την ενασχόλησή σας με το γράψιμο;

Όταν ζεις σε ένα σπίτι που υπάρχουν βιβλία, αναγκαστικά διαβάζεις. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν και άλλα πράγματα για τα παιδιά. Ή πας στο κατηχητικό ή στους προσκόπους. Θυμάμαι ότι με έστελνε η γιαγιά μου γιατί μόλις είχε γυρίσει ο Αριστερός πατέρας μου από την εξορία και θέλαμε να δείξουμε ότι είμαστε νομιμόφρονες. Έχω την εντύπωση ότι στη ζωή κάθε συγγραφέα υπάρχουν βιβλία που τον έχουν διαμορφώσει σε μια ηλικία εφηβική. Όταν τυχαίνει τα βιβλία αυτά να μην είναι και τόσο παι- δικά, τότε ακόμα καλύτερα. Εάν τον έχουν γοητεύσει αυτά τα βιβλία, σημαίνει ότι έχει βρει σε αυτά κάτι που ανταποκρίνεται στη βαθύτερη φύση του. Για μένα υπήρξαν δύο τέτοια βιβλία: το ένα ήταν τα ποιήματα του Σουρή. Μου άρεσαν ο τόνος και η ειρωνεία του. Πρόκειται για έναν ποιητή σατιρικό, πολύ πιο σημαντικό από ό,τι θεωρείται σήμερα, και πρέπει να επανεκτιμηθεί. Το άλλο ήταν οι Ιστορίες του Νασρεντίν Χότζα, στην αριστουργηματική μετάφραση του Δημήτρη Φωτιάδη. Ήταν οι ιστορίες του από την πλευρά του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Αν ξανατυπωθεί, θα γίνει best seller. Είναι τόσο έξυπνα γραμμένο που μπορεί να διαβαστεί και ως κριτική του σταλινικού καθεστώτος. Μετά, σε ηλικία 17 ετών, όταν ήρθα στην Αθήνα, μου χάρισε ένας φίλος μια δίγλωσση έκδοση με ποιήματα του Σεφέρη μεταφρασμένα στα γαλλικά. Ξαφνικά, κατάλαβα τι είναι σύγχρονη ποίηση. Είδα στον Σεφέρη έναν άνθρωπο που δεν γράφει έμμετρα, με ένα λεξιλόγιο που δεν είναι ποιητικό, αλλά παράγει ποίηση. Μετά, τα δοκίμια του Έλιοτ. Πιστεύω ότι είναι υποδειγματικά για τον τρόπο που διατυπώνουν προσωπικές διαπιστώσεις, βασισμένες, όμως, σε ενδελεχή μελέτη του πεδίου. «Just to the point», που λένε στα αγγλικά. Δεν έχει ίχνος κριτικής πόζας. Ο Σεφέρης έχει κάποια...

Όταν λέτε πόζα, τι ακριβώς εννοείτε;

Τη στάση του απέναντι στον αναγνώστη και στον ίδιο του τον εαυτό. Ο Έλιοτ δεν έχει ίχνος πόζας, με την έννοια ότι δεν λέει «κοιτάξτε πόσο απλά τα γράφω αυτά», ενώ στον Σεφέρη έχεις την αίσθηση ότι υπάρχει κάποια ελάχιστη αυταρέσκεια.

Σε εσάς υπάρχει αυτό το στοιχείο;

Προσπαθώ να μην έχω καθόλου πόζα. Δεν ξέρω αν το πετυχαίνω, ο αναγνώστης το ξέρει. Πιστεύω ότι ο κριτικός πρέπει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του και να μην προσπαθεί να κρύψει ότι ξέρει περισσότερα απ' όσα γνωρίζει στην πραγματικότητα. Οι πιο πολλοί κριτικοί επιδεικνύουν γνώσεις που δεν είναι αφομοιωμένες, γιατί αν ήταν αφομοιωμένες, θα φαινόταν. Θα λειτουργούσε από μέσα. Όπως οι θρεπτικές αξίες ενός καρπού.

Γιατί οι πεζογράφοι είναι πιο αναγνωρισμένοι από τους ποιητές;

Σήμερα ο πεζογράφος έχει ένα αυξημένο στάτους σε σύγκριση με τον ποιητή, ο οποίος πριν από μερικές δεκαετίες θεωρούνταν αρκετά πιο σημαντικός. Υπήρχαν εποχές, ιδίως τον 19ο αιώνα, που οι ποιητές ήταν οι κατεξοχήν συγγραφείς και οι πεζογράφοι ήταν δεύτερης κατηγορίας. Για παράδειγμα, ο Ραγκαβής, που αν διαβάσουμε τα έργα του θα καταλάβουμε πως είναι σπουδαιότερος πεζογράφος από ποιητής, θα δούμε πως και στην Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας που έγραψε τον 19ο αιώνα δεν αναφέρει το πεζογραφικό του έργο αλλά το ποιητικό. Εξαρτάται, πάντα, από τη συγκυρία των εποχών.

Τι άλλαξε σήμερα;

Η απαξίωση της ποίησης οφείλεται στην εμπορευματοποίηση της λογοτεχνίας. Μετά τη μεταπολίτευση ανακάλυψαν οι Έλληνες εκδότες ότι τα βιβλία που ήταν τα πιο προσοδοφόρα ήταν τα πεζογραφήματα, κυρίως τα μυθιστορήματα. Έτσι, ρίχτηκαν τα μυθιστορήματα στην αγορά, ανεξαρτήτως της αξίας τους. Η έμφαση δόθηκε εκεί και σε αυτό συμμετέχουν και οι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με το βιβλίο. Υπάρχει ένα κύκλωμα, όχι συνωμοσιακό αλλά συμφερόντων, που εξυπηρετεί τα best seller.Γι' αυτό θα δείτε ν' αναφέρονται σε μέτρια μυθιστορήματα και να παραγκωνίζονται ποιητικές συλλογές που είναι καλύτερες από τα πεζογραφήματα που προβάλλονται.

Γι' αυτό έχουμε φτάσει στο σημείο οι περισσότερες ποιητικές συλλογές να είναι οι περισσότερες πληρωμένες;

Κανείς εκδότης δεν περιμένει ότι μια ποιητική συλλογή θα βγάλει τα λεφτά της. Ελπίζει ότι ένα πεζογραφικό βιβλίο τουλάχιστον θα βγάλει τα έξοδά του και θα αυξήσει τον αριθμό των βιβλίων στον κατάλογό του. Δεν συμφέρει να εκδίδεις ποίηση.

Είναι αγωνιστής, δηλαδή, ο ποιητής που πάει κόντρα στο ρεύμα;

Δεν θα τον έλεγα αγωνιστή. Περισσότερο θα του ταίριαζε η λέξη «απελπισμένος». Ενώ υπάρχει λαϊκή λογοτεχνία στην πεζογραφία, δεν υπάρχει στην ποίηση. Δηλαδή, υπάρχει, αλλά κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά. Αν κάποιος προσπαθήσει να γράψει ποίηση για τον ευρύ λαό, δεν θα τον πάρει κανείς στα σοβαρά. Το λαϊκό μυθιστόρημα πουλούσε, όμως, πάντοτε. Η διαφορά είναι πως αυτό που ονόμαζαν κάποτε λαϊκή λογοτεχνία, τώρα οι εκδότες το έχουν ανεβάσει στο stand της κανονικής λογοτεχνίας.

Μήπως, όμως, δεν έχουμε καλή ποίηση;

Αυτός είναι ο δεύτερος λόγος. Έχει πέσει και η ποιότητα του ποιητικού λόγου. Η εποχή των ποιητών της γενιάς του '30 έχει περάσει. Ήταν άνθρωποι με ταλέντο, αλλά βρέθηκαν και σε μια εποχή που άλλαζαν τα πράγματα στον ποιητικό λόγο. Τους σήκωσε και το κύμα, αλλά αν δεν είχαν ταλέντο, θα είχαν βουλιάξει. Τέτοιες συνθήκες παρουσιάζονται κάθε διακόσια χρόνια. Οπότε, το να ζητάμε να εμφανιστούν ποιητές ανάλογοι της γενιάς του '30 είναι υπερβολικό.

Και να εμφανιστούν, ποιος θα τους διαβάσει; Συμφωνείτε ότι οι Έλληνες δεν διαβάζουν;

Δεν συμφωνώ τόσο με αυτό. Αν κρίνουμε από τον αριθμό εκδοτικών οίκων που υπάρχουν στην Ελλάδα, έχω την εντύπωση πως κατέχουμε το ρεκόρ παγκοσμίως αναλογικά με τον πληθυσμό της χώρας. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει το παράπονο ότι οι Έλληνες δεν διαβάζουν, που βασίζεται σε κάποιες έρευνες. Αυτές, όμως, με τι συγκρίνονται; Με το αν διαβάζουν βιβλία οι Άγγλοι και οι Γάλλοι; Γιατί τους συγκρίνουμε με αυτούς και δεν τους συγκρίνουμε με τους αναγνώστες στο Ιράκ ή την Αλγερία; Στο πλαίσιο της Ευρώπης, τα έντυπα κάθε χώρας αναφέρουν ότι το αναγνωστικό κοινό περιορίζεται. Στον «New Yorker» έγραφαν πάλι προχθές ότι οι Αμερικανοί δεν διαβάζουν. Οι Έλληνες διαβάζουν όσο το επιτρέπουν και το επιβάλλουν οι αναγνωστικές συνθήκες στην εποχή τους, τη συγκεκριμένη στιγμή.

Η οικονομική κρίση επηρεάζει τη λογοτεχνική παραγωγή;

Δεν πιστεύω τόσο πολύ στη θεωρία του περιβάλλοντος. Όχι ότι δεν επιδρά, αλλά εξαρτάται από την ικανότητα των λογοτεχνών να δουν στην εποχή τους πράγματα ώστε να ανανεώσουν τη λογοτεχνική έκφραση. Να μπορούν να εκφράσουν τις νέες καταστάσεις ευαισθησίας που έχουν διαμορφωθεί. Θα μπορού- σαν να βοηθήσουν σε κάποια ανανέωση, εάν το πνεύμα της εποχής δεν χαρακτηριζόταν από έναν απόλυτο σχετικισμό, ο οποίος είναι κυρίαρχος, όχι μόνο στον λογοτεχνικό λόγο. Όλες οι απόψεις είναι νόμιμες, anything goes, κι αυτή είναι μια λογική που επιτρέπει πάρα πολλές σαβούρες εν ονόματι της πρωτοπορίας. Δίπλα σε έργα που ανανεώνουν πραγματικά υπάρχουν και έργα που είναι για πέταμα. Αυτός ο σχετικισμός αντανακλάται και στη λογοτεχνία, το βλέπουμε αυτό και στις προσπάθειες της μοντέρνας λογοτεχνίας, και η εκ βάθρων ανανέωση είναι φυσικώς αδύνατο να γίνει.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Marwan Kaabur: «Αγωνιζόμαστε και στον αραβικό κόσμο για δικαιώματα κι ελευθερίες, αλλά προκρίνουμε τον δικό μας τρόπο, στο πλαίσιο της δικής μας κουλτούρας»

Lgbtqi+ / Κι όμως υπάρχουν και «αραβικά καλιαρντά»!

Λίγο πριν από την αθηναϊκή παρουσίαση της αγγλόφωνης έκδοσης του «Queer Arab Glossary» μιλήσαμε με τον συγγραφέα του Marwan Kaabur, για τα «αραβικά καλιαρντά», την ομοφυλοφιλία και την queer συνθήκη στον αραβικό κόσμο, το «pink washing», αλλά και τη συχνά παρεξηγημένη πρόσληψή τους από τη Δύση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Βιβλίο / Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Πέντε αποκαλυπτικά βιβλία για τις γυναίκες με καρκίνο, για τον κόσμο, τα σκουπίδια ακόμα και για τη μακρινή Ιαπωνία ξεχωρίζουν ανάμεσα στις εκδόσεις της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής καλύπτοντας ένα μεγάλο εύρος θεμάτων και ενδιαφερόντων.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Βιβλίο / Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1854 ο Αρθούρος Ρεμπό. Ο ποιητής, μουσικός και μπλόγκερ Aidan Andrew Dun έπεσε τυχαία σε δύο εντελώς άγνωστες φωτογραφίες, βγαλμένες στην Place Vendôme, και βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη: ο έφηβος Αρτίρ Ρεμπό, όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Θανάσης Τριαρίδης: Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι

Βιβλίο / Θανάσης Τριαρίδης: «Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι»

Έγινε αντιρρησίας συνείδησης, γιατί πιστεύει ότι ο στρατός είναι μια δοξολογία εκμηδένισης του άλλου. Άφησε τη Θεσσαλονίκη επειδή τον έπνιγε ο εθνοφασισμός της. Στην Αντίς Αμπέμπα υιοθέτησε την κόρη του, Αργκάνε. Ο συγγραφέας της «Τριλογίας της Αφρικής», Θανάσης Τριαρίδης, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια «φόνισσα» εξομολογείται

Το πίσω ράφι / Η Hannah Kent έγραψε τη δική της «Φόνισσα», την Άγκνες που ζούσε στην Ισλανδία τον 19ο αιώνα

Η Αυστραλή συγγραφέας δεν πίστευε ποτέ ότι, χάρη στα «Έθιμα ταφής», οι κριτικοί θα την τοποθετούσαν δίπλα σε λογοτέχνες όπως η Μάργκαρετ Άτγουντ και ο Πίτερ Κάρεϊ.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Χριστίνα Ντουνιά: «Ο Καρυωτάκης μάς δίνει ελπίδα και μας παρηγορεί»

Βιβλίο / «Ο Καρυωτάκης άφησε "το αδέσποτο Τραγούδι" του να μας συντροφεύει»

Στο βιβλίο της «Το όνειρο και το πάθος», η Χριστίνα Ντουνιά, ομότιμη καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας και συγγραφέας αποκαλύπτει αθέατες όψεις του ποιητή και νέα στοιχεία για τη σχέση του με τον Καβάφη μέσα από μια άγνωστη, ως τώρα, επιστολή.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύ της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Βιβλίο / «Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύς της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Ο Ούγγρος κάτοχος του φετινού Νόμπελ λογοτεχνίας γράφει με μαγικό τρόπο για τις αποπνικτικές επιπτώσεις της πολιτικής καταπίεσης, περιφρονώντας την προθυμία των ανθρώπων να τις αποδεχτούν.
THE LIFO TEAM
Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Βιβλίο / Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Οι καθηγητές Peter Jeffreys και Gregory Jusdanis συνεργάστηκαν και έγραψαν από κοινού τη βιογραφία του μεγάλου ποιητή που φέρει τον τίτλο «Κωνσταντίνος Καβάφης – Ο άνθρωπος και ο ποιητής». Ο Gregory Jusdanis μίλησε στη LifO για το βιβλίο και για τον ποιητή που ήταν «παραδοσιακός και ταυτόχρονα μεταμοντέρνος, ο πρώτος “viral” ποιητής διεθνώς»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

LiFO politics / Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

Ο Αλέξης Πατέλης, επικεφαλής του Οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού την περίοδο 2019-2024, μιλά στη Βασιλική Σιούτη για την οικονομική πορεία της χώρας αυτά τα χρόνια, τις δύσκολες αποφάσεις αλλά και τις στιγμές δικαίωσης μέσα από την οπτική ενός τεχνοκράτη που βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο της πολιτικής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λάσλο Κρασναχορκάι: ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης βραβεύεται με Νόμπελ

Βιβλίο / Ο Λάσλο Κρασναχορκάι, ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης, κέρδισε το Νόμπελ

Φέτος, το βραβείο δόθηκε στον Ούγγρο συγγραφέα που κατά τη Σουηδική Ακαδημία αποτελεί ένα ελπιδοφόρο βήμα προς τον χαμένο ανθρωπισμό, την υψηλή λογοτεχνία και τη στοχαστική ακρίβεια.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Βιβλίο / Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του που έχει τίτλο “House of Cards”, ο Σουηδός πρώην διεθνής Γιόνας Έρικσον περιγράφει τις ταπεινωτικές μετρήσεις βάρους στα σεμινάρια διαιτητών της UEFA
THE LIFO TEAM
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Το Πίσω Ράφι / Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Ο Έλληνας σκηνοθέτης μάζεψε από «το καλάθι των αχρήστων» όλες τις εμπειρίες του κι έφτιαξε την αυτοβιογραφία του, μια ζωντανή αφήγηση γεμάτη ιστορίες, συναντήσεις, αποφθέγματα και κρίσεις, λογοτεχνικές και σινεφίλ αναφορές.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: η ιστορία του underground περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»

Βιβλίο / «Ανοιχτή Πόλη»: Ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά έντυπα της Ελλάδας

Οι δημιουργοί του Κώστας Μανδηλάς και Βλάσσης Ρασσιάς, καταγράφουν την πορεία του στο βιβλίο «Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: Η ιστορία του περιοδικού “Ανοιχτή Πόλη”».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει το διήγημα «Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ» της Πατρίσια Χάισμιθ

Lifo Videos / Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει ένα διήγημα της Πατρίσια Χάισμιθ

«Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ»: Μια ιστορία έρωτα, αγάπης, αφοσίωσης, ανταγωνισμού, μίσους και φόνου μεταξύ ενός ζευγαριού και ενός σιαμέζικου γάτου, ένα μυστηριώδες διήγημα της δημιουργού των πιο σαγηνευτικών αντιηρώων.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ