Oi! Η μουσική των skinheads

Oi! Η μουσική των skinheads Facebook Twitter
0

Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το οi!;

Όλα οφείλονται σε μια γνωριμία που έκανα με μια κοπέλα όταν σπούδαζα στα Γιάννενα. Τότε ήταν skinhead. Άκουγα πολλή μουσική κι ασχολιόμουν εντατικά και μου έκανε τρομερή εντύπωση όταν μου είπε ότι ακούει oi!, γιατί δεν το είχα ξανακούσει. Με ιντρίγκαρε να το ψάξω. Έτσι ήρθα σε πρώτη επαφή με αυτήν τη μουσική και τα συγκροτήματα του οi!

Tι ακριβώς σημαίνει το oi!;

Ουσιαστικά είναι ένα επιφώνημα από την αργκό του Λονδίνου. Κάτι σαν το δικό μας «ψιτ» όταν φωνάζουμε κάποιον στο δρόμο. Αυτοί φωνάζουν oi!

Πώς ξεκίνησε;

Ξεκίνησε ως μουσικό κίνημα. Μετά κατάλαβα ότι υπάρχει μια πολύ μεγάλη κοινωνική διάσταση, την οποία δεν μπορούσα να ψάξω καθόλου στην Ελλάδα. Ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος αυτού του βιβλίου γράφτηκε όταν πήγα στην Αγγλία. Έζησα 5 χρόνια στο Liverpool κι όταν βαριόμουν το διδακτορικό μου έψαχνα να βρω στοιχεία στη βιβλιοθήκη, μέσω ίντερνετ, από τις εμπειρίες που αποκόμισα από τις συναναστροφές μου με τέτοιους ανθρώπους. Παράλληλα έψαχνα όλο και περισσότερο το μουσικό κομμάτι. Η αλήθεια είναι ότι η βιβλιογραφία είναι πολύ λίγη. Στην Αγγλία δεν έχουν ενδιαφερθεί γιατί το έχουν δει τελείως κομματικά, κι αυτοί που έχουν γράψει κάποια πράγματα είναι είτε από το χώρο της άκρας δεξιάς είτε απ' τον ακριβώς αντίπαλο, της άκρας αριστεράς. Οπότε, ο καθένας γράφει από το δικό του ιδεολογικό πρίσμα. Ακαδημαϊκή βιβλιογραφία δεν υπάρχει. Και ως μουσικό κίνημα είναι εντελώς underground, γι' αυτό δεν έχει ενδιαφερθεί κανείς να κάνει κάτι.

Σε τι κοινωνικό πλαίσιο γεννήθηκε το oi!;

Αγγλία, μέσα δεκαετίας του ‘70, πετρελαϊκή κρίση, υποβαθμισμένες συνοικίες, κυρίως στο Λονδίνο και σε άλλες πόλεις του Βορρά. Είναι λίγο πολύ προϊόν της ίδιας κουλτούρας που έβγαλε και το punk, απλά οι skinheads προηγούνται.

Είναι ένα κίνημα που ξεκίνησε από τα αριστερά και κατέληξε να ταυτίζεται με την άκρα δεξιά. Αυτό πώς προέκυψε;

Είναι αυτό που λέμε ότι τελικά τα άκρα επικοινωνούν καλύτερα μεταξύ τους. Υπήρξε μια κοινωνική δεξαμενή ανθρώπων που θα μπορούσε να πάει είτε αριστερά είτε δεξιά, όπως ακριβώς και στο Μεσοπόλεμο. Ίδιο φαινόμενο. Η ίδια ομάδα ανθρώπων που ήταν καταπιεσμένη και εξαθλιωμένη ψήφιζε είτε το κομμουνιστικό κόμμα είτε τους φασίστες.

Οιskinheadsθεωρούνται υποκουλτούρα. Ισχύει αυτό;

Είναι υποκουλτούρα. Όπως ήταν οι mods και διάφοροι άλλοι εκείνη την εποχή.

Δεν υπάρχουν ιδεολογικά κίνητρα;

Στην Ελλάδα όχι τόσο, ξεκινάει περισσότερο ως μόδα. Για κάποια παιδιά υπάρχει ένα ιδεολογικό υπόβαθρο, μπορεί να είναι από πολύ φτωχά στρώματα, που κάνουν δυο δουλειές για να ζήσουν. Αυτοί πολιτικοποιούνται κιόλας, - συνήθως στη Χρυσή Αυγή. Στην Αγγλία είναι χωρισμένοι. Υπάρχουν οι πολιτικοποιημένοι, είτε είναι στα φασιστικά στρώματα είτε είναι στα ακραία αριστερά, και υπάρχουν και αυτοί που λένε ότι είμαστε αυθεντικοί, που σημαίνει ότι δεν πολιτικοποιούμαστε. Τα παιδιά στην Ελλάδα που είναι skinheads προέρχονται από οικογενειακό περιβάλλον που δεν έχει καμιά σχέση με αυτό το μοντέλο. Στην Αγγλία υπάρχουν έντονα οι ταξικές διαφορές. Στην Ελλάδα δεν είναι έτσι.

Αριστεροίskinheadsυπήρξαν;

Ακόμα υπάρχουν. Κι εδώ. Ακόμα πιο λίγοι βέβαια απ' τους φασίστες. Τους ξεχωρίζεις από το στυλ τους. Από το χρώμα στα κορδόνια τους: Τα άσπρα κορδόνια σημαίνει «φασίστες», κόκκινα κορδόνια σημαίνει «αριστεροί».

Η μουσική που ακούνε έχει τζαμαϊκανές ρίζες. Πώς συμβαδίζει με την αντιπάθειά τους για τους μαύρους, τους ξένους;

Αυτό είναι το πιο μεγάλο παράδοξο σε όλη την κουλτούρα των skinheads. Όσο κι αν το συζητήσεις μαζί τους δεν βγάζεις άκρη. Το έχουν κληρονομήσει ως μια συνήθεια και το αναπαράγουν χωρίς να καταλαβαίνουν τι σημαίνει. Έχουν μάθει ότι η κουλτούρα τους ταυτίζεται με το ska και την Τζαμάικα. Από την άλλη, την ίδια μέρα μπορεί να δείρουν έναν Τζαμαϊκανό.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Το Πίσω Ράφι / Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Ο Έλληνας σκηνοθέτης μάζεψε από «το καλάθι των αχρήστων» όλες τις εμπειρίες του κι έφτιαξε την αυτοβιογραφία του, μια ζωντανή αφήγηση γεμάτη ιστορίες, συναντήσεις, αποφθέγματα και κρίσεις, λογοτεχνικές και σινεφίλ αναφορές.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: η ιστορία του underground περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»

Βιβλίο / «Ανοιχτή Πόλη»: Ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά έντυπα της Ελλάδας

Οι δημιουργοί του Κώστας Μανδηλάς και Βλάσσης Ρασσιάς, καταγράφουν την πορεία του στο βιβλίο «Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: Η ιστορία του περιοδικού “Ανοιχτή Πόλη”».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει το διήγημα «Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ» της Πατρίσια Χάισμιθ

Lifo Videos / Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει ένα διήγημα της Πατρίσια Χάισμιθ

«Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ»: Μια ιστορία έρωτα, αγάπης, αφοσίωσης, ανταγωνισμού, μίσους και φόνου μεταξύ ενός ζευγαριού και ενός σιαμέζικου γάτου, ένα μυστηριώδες διήγημα της δημιουργού των πιο σαγηνευτικών αντιηρώων.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι μικρές αριστουργηματικές σειρές των εκδοτών

Βιβλίο / Οι μικρές αριστουργηματικές σειρές των εκδοτών

Ολοένα περισσότερο διευρύνεται η τάση έκδοσης κλασικών και σπάνιων κειμένων σε μικρό μέγεθος που τοποθετούνται δίπλα στο ταμείο και συνιστούν την προσπάθεια ενός εκδοτικού οίκου να φέρει σπουδαία έργα στο ευρύ αναγνωστικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
I love Dick: Eίναι το βιβλίο της Κρις Κράους το πιο τολμηρό του αιώνα μας;

Βιβλίο / I love Dick: Eίναι το βιβλίο της Κρις Κράους το πιο τολμηρό του αιώνα μας;

Η θεωρητικός, εικαστικός, κριτικός, συγγραφέας και εκδότρια Κρις Κράους μπορεί να μην άλλαξε τα δεδομένα στον αγγλόφωνο κόσμο εκδίδοντας τα βιβλία των Γάλλων θεωρητικών αλλά προκάλεσε άπειρες συζητήσεις με το πρωτότυπο φεμινιστικό βιβλίο της.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Βιβλίο / Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Ένα τολμηρό καλλιτεχνικό project έγινε η αφορμή για να κάνει ο εικαστικός René Habermacher ένα ταξίδι στη θάλασσα με πλήρωμα έξι ναύτες κι έναν καπετάνιο, απαθανατίζοντας μια σουρεαλιστική εμπειρία που κατέληξε σε ναυάγιο. Το βιβλίο «The Pleasure Principle» καταγράφει αυτό το ταξίδι μέσα από φωτογραφίες του René, κείμενα και εικαστικά έργα, σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκδοση.
M. HULOT
Νίκος Μάντης «Το χιόνι του καλοκαιριού»

Το πίσω ράφι / Για τις απουσίες που μας κάνουν αργούς στα αισθήματα

Καλοκαίρι στην Πελοπόννησο, στη σκιά της δεκαετίας του ’80: ένα πληγωμένο παιδί, μια μητέρα που επιστρέφει αλλαγμένη και μυστικά που βαραίνουν τη σιωπή των ενηλίκων - αυτά ξετυλίγει ο Νίκος Α. Μαντής στο πρώτο του μυθιστόρημα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Νέα βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος του χρόνου, και κάποιες επανεκδόσεις

Fall Preview 2025 / 13 βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος της χρονιάς

Ο πάντα επίκαιρος Καβάφης, νέα, σύγχρονα και παλιότερα ονόματα της λογοτεχνικής σκηνής και κάποιες ξεχωριστές επανεκδόσεις που δικαίως θα διεκδικήσουν χώρο στη βιβλιοθήκη όλων, βιβλιόφιλων και μη.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Εμανουέλ Καρέρ «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα»

Το πίσω ράφι / Ένα επτασφράγιστο μυστικό που προκάλεσε αμηχανία και πάταγο

Προκλητικός, ωμός, συχνά σοκαριστικός, ο Εμανουέλ Καρέρ εξερευνά στο «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα» το οικογενειακό του παρελθόν, φέρνοντας σε δύσκολη θέση ακόμα και τα πιο κοντινά του πρόσωπα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ