O Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες μιλά στo LIFO.gr

O Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες μιλά στo LIFO.gr Facebook Twitter
2
O Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες μιλά στo LIFO.gr Facebook Twitter
Τα μυθιστορήματα που έκαναν γνωστό τον Βάσκες είναι στοιχειωμένα από την Κολομβία, αλλά, όπως ομολογεί ο ίδιος, χρειάστηκαν χρόνια μέχρι να τολμήσει ν' αναμετρηθεί με την ιστορία της... Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Κολομβία και λογοτεχνία, μέχρι πρότινος, με ένα όνομα συνδέονταν αυτόματα στο μυαλό μας, αυτό του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Από το περασμένο καλοκαίρι, όμως, που εκδόθηκε και εδώ το «Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν» ανακαλούμε το όνομα ενός πεζογράφου ακόμη, πολύ ταλαντούχου, του Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες. Γιος δικηγόρων, γεννημένος το 1973 στην Μπογκοτά, με τέσσερα μυθιστορήματα πίσω του κι ένα σωρό διεθνείς διακρίσεις –ανάμεσά τους το English PΕΝ Award και το δουβλινέζικο IMPACT–, ο Βάσκες, σε όποια χώρα κι αν βρεθεί, όπου κι αν συστήνεται διά ζώσης, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κληθεί να τοποθετηθεί σε σχέση με τον διάσημο συμπατριώτη του.

«Δεν με πειράζει», λέει, «ούτε έχω βαρεθεί να απαντάω για το αν είναι βαριά πάνω μου η σκιά του, γιατί, πράγματι, χάρη στον Μάρκες βρήκα τον προορισμό μου. Έτσι συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να γίνω συγγραφέας, διαβάζοντας το «Εκατό χρόνια μοναξιά». Αν μ' ενοχλεί κάτι, είναι η αντίληψη ότι οι λογοτεχνικές επιρροές είναι ζήτημα κληρονομικό. Πρόκειται για παρεξήγηση. Οι συγγραφείς επιλέγουν από ποιους θα επηρεαστούν και η περίπτωση του Μάρκες, που διάλεξε για προγόνους του τον Καμύ, τον Φόκνερ, τον Χέμινγουεϊ, αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα! Προσωπικά, ένιωσα αμέσως ότι το μοντέλο του μαγικού ρεαλισμού δεν μου ταιριάζει. Ήξερα πως έπρεπε να ψάξω αλλού. Εκείνοι που με έμαθαν πώς να εξερευνώ τo σταυροδρόμι όπου συναντιούνται τα δημόσια με τα ιδιωτικά πάθη –σε όλα μου τα βιβλία αυτό κάνω– ήταν συγγραφείς όπως ο Τζόις, ο Κόνραντ, ο Φλομπέρ, ο Ντοστογιέφσκι, ο Ντελίλο, ο Φίλιπ Ροθ. Ο δρόμος που ακολουθώ δεν είναι εκείνος που χάραξε ο Θερβάντες αλλά αυτός που αγκαλιάζει το πνεύμα των αρχαίων τραγικών».

Για τους συμπατριώτες μου είμαι αριστερός και πράγματι, έτσι αντιλαμβάνομαι κι εγώ τον εαυτό μου, ως έναν φιλελεύθερο αριστερό κατά την αγγλοσαξονική παράδοση. Είμαι πολύ καχύποπτος απέναντι στη λαϊκίστικη Αριστερά που απαγορεύει την ελευθερία της έκφρασης, όπως αυτή που κυριαρχεί στη Βενεζουέλα.

Τα μυθιστορήματα που έκαναν γνωστό τον Βάσκες είναι στοιχειωμένα από την Κολομβία, αλλά, όπως ομολογεί ο ίδιος, χρειάστηκαν χρόνια μέχρι να τολμήσει ν' αναμετρηθεί με την ιστορία της. Την εποχή που, με το πτυχίο Νομικής στην τσέπη, άφηνε την Μπογκοτά για να σπουδάσει λατινοαμερικανική λογοτεχνία στη Σορβόννη, τότε που δημοσίευε πρωτόλεια τα οποία σήμερα φροντίζει να μην αναφέρει καν, «όλοι», λέει, «αυτό με ρωτούσαν: γιατί δεν γράφεις για την πατρίδα σου; Ε, λοιπόν, νόμιζα πως δεν είχα το δικαίωμα. Δεν μπορούσα να πω με σιγουριά τι είναι η Κολομβία. Πώς να έγραφα για κάτι που αγνοούσα; Ώσπου κάποια στιγμή κατάλαβα ότι γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο θα έπρεπε να το επιχειρήσω. Γράφοντας λογοτεχνία, ίσως κατάφερνα να καλύψω το κενό...».

Η αρχή έγινε με τους «Πληροφοριοδότες» (2004), μυθιστόρημα που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά. Εντελώς συμπτωματικά, στα τέλη της δεκαετίας του '90, ο Βάσκες έγινε αποδέκτης της εξομολόγησης μιας ηλικιωμένης Κολομβιανής με γερμανοεβραϊκές ρίζες, που τον ώθησε να σκαλίσει ένα θέμα για το οποίο ο ίδιος ήταν εντελώς ανύποπτος. Από αυτήν τη γυναίκα έμαθε για τις μαύρες λίστες που κυκλοφορούσαν στην Κολομβία καθ' υπόδειξιν του Στέιτ Ντιπάρτμεντ τα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με στόχο την οχύρωση της χώρας από τους συμπαθούντες του ευρωπαϊκού φασισμού. Αναμφίβολα, ο φόβος ήταν υπαρκτός. Δεν ήταν λίγοι οι Γερμανοί και οι Κολομβιανοί πολίτες που είχαν συλληφθεί για ναζιστική προπαγάνδα, ένας από τους ισχυρότερους πολιτικούς της περιόδου ήταν γνωστός θαυμαστής του Φράνκο και το κολομβιανό ναζιστικό κόμμα είχε αρχίσει να επεκτείνει τα πλοκάμια του. Ως συνήθως, όμως, μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά.

«Εκείνα τα χρόνια» εξηγεί ο Βάσκες, «είχαμε δυο γενιές Γερμανών μεταναστών. Οι πρώτοι είχαν έρθει στα τέλη του 19ου, αρχές του 20ού αιώνα, και είχαν συμβάλει τα μάλα στον εκβιομηχανισμό της Κολομβίας. Αρκεί να σας πω ότι η πρώτη αεροπορική εταιρεία ήταν γερμανοκολομβιανή. Από τα μέσα της δεκαετίας του '30 άρχισαν να καταφθάνουν και κάμποσοι Γερμανοεβραίοι που έφευγαν άρον-άρον από την Ευρώπη για να σωθούν από τους ναζί. Αυτή η συνύπαρξη την περίοδο του πολέμου, κατά την οποία η Κολομβία είχε διακόψει τις διπλωματικές της σχέσεις με τις χώρες του Άξονα, δημιουργούσε μεγάλη ένταση. Όλοι οι Γερμανοί, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, λόγω της καταγωγής τους και μόνο ήταν ευάλωτοι απέναντι στις Αρχές. Αρκούσε να τους καρφώσει κάποιος ως υπόπτους για να καταδικαστούν αμέσως σε κοινωνικό θάνατο».

O Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες μιλά στo LIFO.gr Facebook Twitter
Όταν έφευγα για το Παρίσι νόμιζα πως ακολουθώ ένα συγκεκριμένο μοντέλο συγγραφέα –του Μάρκες, του Λιόσα, του Κορτάσαρ, του Φουέντες– που νιώθει ότι πρέπει ν' απομακρυνθεί από τη χώρα του για να την κατανοήσει καλύτερα. Άργησα να συνειδητοποιήσω ότι στην πραγματικότητα η βία ήταν που με είχε διώξει από την Μπογκοτά... Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Για ένα καρφί μιλάει και ο ίδιος στους «Πληροφοριοδότες». Για έναν διαπρεπή ρήτορα που στα νιάτα του, με περισσή επιπολαιότητα, φόρτωσε τη ρετσινιά του ναζί στον πατέρα ενός παιδικού του φίλου και διέσχισε έπειτα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του παραγνωρίζοντας το κόστος της πράξης του. Πώς εξιλεώνεται κανείς όταν έχει σπρώξει έναν αθώο στην αυτοκτονία; Από ποιον να πρωτοζητήσει συγγνώμη, όταν η προδοσία του έχει αλυσιδωτές συνέπειες; Τι συμβαίνει όταν οι ενοχές αλλά και οι εκδικητικές διαθέσεις κακοφορμίζουν; Είναι δυνατόν τα κρίματα της μιας γενιάς να μην ταλανίζουν και τις επόμενες; Δεινός αφηγητής, ο Βάσκες δίνει τις απαντήσεις μέσα από διαδοχικά φλασμπάκ κι εναλλασσόμενες οπτικές γωνίες, χωρίς να χάνει στιγμή τον ρυθμό και τον στόχο του. Κι ενώ χάρη σ' αυτό το έργο είδε να μετράει η υπογραφή του στους διεθνείς λογοτεχνικούς κύκλους, το σημαντικότερο παράσημο για τον ίδιο ήταν η αντίδραση της γυναίκας που του είχε εμπιστευτεί τις αναμνήσεις της. «"Μέχρι να το διαβάσω", μου είπε, "δεν είχα καταφέρει να μιλήσω ούτε στα παιδιά ούτε στα εγγόνια μου γι' αυτά τα πράγματα". Σαν να μου έλεγε, εσείς μου δώσατε τις λέξεις για να τους εξηγήσω τι συνέβη...».

Εξαιρετικά άβολο θέμα είναι οι περίπλοκες σχέσεις που αναπτύχθηκαν στην κοινωνία με τους λαθρεμπόρους ναρκωτικών. Σε γενικές γραμμές, αργήσαμε να καταδικάσουμε τη διείσδυσή τους στην καθημερινότητά μας, ενώ αντίστοιχα νωθροί απέναντι στην αντιμετώπιση των καρτέλ στάθηκαν και οι πολιτικοί.

Υπάρχουν κι άλλες μαύρες τρύπες στην πρόσφατη ιστορία της Κολομβίας; «Πάντα υπάρχουν θέματα που οι άνθρωποι θέλουν να ξεχάσουν, θέματα στα οποία η εξουσία κυρίως αποφεύγει συστηματικά να ρίξει άπλετο φως. Τέτοιο είναι, για παράδειγμα, ο υφέρπων αντισημιτισμός της πολιτικής ελίτ κατά τη δεκαετία του '40, όταν οι πρεσβείες της Κολομβίας στην Ευρώπη πήραν εντολή να μην υποθάλπουν πολίτες εβραϊκής καταγωγής. Εξαιρετικά άβολο θέμα, επίσης, είναι οι περίπλοκες σχέσεις που αναπτύχθηκαν στην κοινωνία με τους λαθρεμπόρους ναρκωτικών. Σε γενικές γραμμές, αργήσαμε να καταδικάσουμε τη διείσδυσή τους στην καθημερινότητά μας, ενώ αντίστοιχα νωθροί απέναντι στην αντιμετώπιση των καρτέλ στάθηκαν και οι πολιτικοί. Γι' αυτό και οι μεγαλέμποροι έφτασαν ν' αποκτήσουν τόση δύναμη με την πάροδο του χρόνου και να γίνουν η τρομακτική εγκληματική μηχανή που τη δεκαετία του '80, στη σύγκρουσή της με την κυβέρνηση, κόντεψε να οδηγήσει την Κολομβία στην καταστροφή».

Μέσα σ' ένα τέτοιο κλίμα φόβου, καχυποψίας, ανταλλαγών πυρών στους δρόμους και απανωτών δολοφονιών κατ' εντολήν του βασιλιά της κοκαΐνης Πάμπλο Εσκομπάρ πέρασε ο Βάσκες την εφηβεία του. «Όταν έφευγα για το Παρίσι», λέει, «νόμιζα πως ακολουθώ ένα συγκεκριμένο μοντέλο συγγραφέα –του Μάρκες, του Λιόσα, του Κορτάσαρ, του Φουέντες– που νιώθει ότι πρέπει ν' απομακρυνθεί από τη χώρα του για να την κατανοήσει καλύτερα. Άργησα να συνειδητοποιήσω ότι στην πραγματικότητα η βία ήταν που με είχε διώξει από την Μπογκοτά...». Αυτός ο εφιάλτης, όμως, έμελλε να πυροδοτήσει αργότερα τη συγγραφή του «Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν» (2011), μυθιστόρημα με το οποίο η φήμη του εδραιώθηκε για τα καλά.

Αφού έζησε δύο δεκαετίες μακριά από την Κολομβία, περιπλανώμενος μεταξύ Γαλλίας, Βελγίου και Ισπανίας, κατ' απαίτηση της συζύγου του –με την οποία έχει αποκτήσει δύο δίδυμες εννιάχρονες κόρες– ο Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες βρίσκεται εγκατεστημένος και πάλι στην Μπογκοτά. Μια μεγαλούπολη «απαλλαγμένη μεν από την τρομοκρατία αλλά εξίσου δύσκολη, εξίσου χαοτική, με γειτονιές όπου πρέπει πάντα να παίρνεις προφυλάξεις και με κατοίκους πολύ πιο συντηρητικούς, αν όχι αντιδραστικούς σε νοοτροπία, πιο εθνικιστές, πιο σεξιστές απ' ό,τι παλιότερα. Ο Βάσκες υποστηρίζει σθεναρά τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ατομικές ελευθερίες, την ανεκτικότητα στη διαφορά, τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας και στα δημοσιογραφικά του άρθρα τάσσεται υπέρ της νομιμοποίησης των μαλακών ναρκωτικών ή υπέρ του γάμου των ομοφυλόφιλων. «Για τους συμπατριώτες μου είμαι αριστερός», λέει, «και πράγματι, έτσι αντιλαμβάνομαι κι εγώ τον εαυτό μου, ως έναν φιλελεύθερο αριστερό κατά την αγγλοσαξονική παράδοση. Είμαι πολύ καχύποπτος απέναντι στη λαϊκίστικη Αριστερά που απαγορεύει την ελευθερία της έκφρασης, όπως αυτή που κυριαρχεί στη Βενεζουέλα. Τίποτε καλό δεν προέκυψε από τις κυβερνήσεις Τσάβες και Μαδούρο. Η Βενεζουέλα είναι η πιο βίαιη χώρα της Λατινικής Αμερικής, περνά τη χειρότερη φάση της ιστορίας της. Έχω την αίσθηση ότι υπάρχουν και στην Ελλάδα τέτοιες λαϊκίστικες τάσεις. Εύχομαι να μην πέσετε σε αυτή την παγίδα κι εσείς!».

_____________________________

* Τα μυθιστορήματα του Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες «Οι πληροφοριοδότες» και «Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ίκαρος σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη.

Βιβλίο
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια
"Οι εμπειρίες μας, είναι το σύνολο των προβολών που κάνουμε στους ανθρώπους που έχουμε συναναστραφεί..." γράφει σε ένα σημείο του "ΗΧΟΥ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ" ο Χουάν.Κι ο Μάρκες έλεγε "η ζωή δεν είναι αυτή που έζησε κανείς, αλλά αυτή που θυμάται κι όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί".Γράφουμε για να μάθουμε λοιπόν.Για να ανακαλύψουμε ποιοί είμαστε.