«Με τον Χίτλερ στον Υπόγειο»: Ένα σουρεαλιστικό διήγημα του Πάνου Κουτρουμπούση

«Με τον Χίτλερ στον Υπόγειο»: Ένα σουρεαλιστικό διήγημα του Πάνου Κουτρουμπούση Facebook Twitter
Την πρώτη φορά που τον επισκέφθηκα ήταν πολύ επιφυλακτικός. Δεν ήθελε να μιλήσει για τη ζωή του σε έναν άγνωστο, έτσι πήγα και ξαναπήγα στο σπίτι του μέχρι να με εμπιστευτεί. Φωτο: Freddie F. / LIFO
1

Ο Πάνος Κουτρουμπούσης αγαπούσε πολύ τις μινιατούρες. Είχε σε κάθε σημείο του σπιτιού του παιχνιδάκια και μικροσκοπικές φιγούρες από αυγά Κίντερ έκπληξη και χαιρόταν σαν παιδί αν του χάριζες μια καινούργια.

Την πρώτη φορά που τον επισκέφθηκα ήταν πολύ επιφυλακτικός. Δεν ήθελε να μιλήσει για τη ζωή του σε έναν άγνωστο, έτσι πήγα και ξαναπήγα στο σπίτι του μέχρι να με εμπιστευτεί.

Ένα βράδυ μου τηλεφώνησε γιατί είχε σβήσει ξαφνικά ο υπολογιστής του, «μάλλον κάηκε», μου είπε, «και δεν ξέρω τι να κάνω, έχω ένα σωρό αρχεία που έχασα».

Τελικά είχε απλά βγάλει το καλώδιο από την πρίζα και έκανε σαν τρελός από τη χαρά του όταν του έδειξα ότι μπορείς να έχεις back up όλων των αρχείων σε ένα στικάκι.

Μετά τη συνέντευξη μου τηλεφώνησε ξανά. Ήθελε να με δει και μου έδωσε το τεύχος γεμάτο σημειώσεις με λάθη έκφρασης που είχε κάνει και ήθελε να διορθωθούν.

Μου χάρισε κι ένα σπάνιο αντίγραφο του εξαντλημένου εδώ και χρόνια βιβλίου του, του θρυλικού «Εν Αγκαλιά De Κρισγιαούρτι, YOtros Ταχυδράματα YHistorias περίεργες De Πανος Κουτρουμπούσης» και μου έγραψε και αφιέρωση.

Είχα, που λες, την μηχανή 8mm με την οποία είχα κάνει μερικά φιλμάκια, την πούλησα μετά σε ένα φίλο και την ξαναδανείστηκα, προσπαθώντας να πείσω τον Μεϊμάρη να παίξει τον ρόλο του Χίτλερ, αλλά εκείνος μάλλον δεν ήθελε.

Αυτό ήταν το αγαπημένο διήγημα από το βιβλίο του. Το αντιγράφω με τη σύνταξη και την ορθογραφία του γιατί σίγουρα θα με έπαιρνε τηλέφωνο για διορθώσεις αν το έβλεπε δημοσιευμένο.

Στο βιβλίο έχει τίτλο «Με τον Χίτλερ στον Υπόγειο». Έχει και ένα άλλο διήγημα, πιο σύντομο, με τον Χίτλερ, το «Με τον Χίτλερ χωρίς Υπόγειο».


Σε μια συνέντευξή του το 1995 που του είχε πάρει ο Αλέξης Καλοφωλιάς για το φανζίν Merlin's Music Box είχε πει ότι επιχείρησε να κάνει το συγκεκριμένο διήγημα και ταινία λίγο πριν έρθει η Χούντα.


«Ναι, ο Χίτλερ στην Αθήνα άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Είχα, που λες, την μηχανή 8mm με την οποία είχα κάνει μερικά φιλμάκια, την πούλησα μετά σε ένα φίλο και την ξαναδανείστηκα, προσπαθώντας να πείσω τον Μεϊμάρη να παίξει τον ρόλο του Χίτλερ, αλλά εκείνος μάλλον δεν ήθελε. Οπότε μια μέρα πριν από την 21η Απριλίου, βρίσκω τον Τάσο τον Φαληρέα και του λέω: «Ρε γαμώτο, θέλω να κάνω το φιλμ και ο Μεϊμάρης δεν κάθεται και πρέπει να δώσω πίσω τη μηχανή και τι γίνεται, θα το κάνουμε;». Και λέει αυτός: «Ναι, ναι, θα έρθω».

Είχα νοικιάσει ένα μικρό παλιό σπίτι με τζαμαρίες, όχι στα Αναφιώτικα, αλλά εκεί κοντά στην Πλάκα, και πήγαμε εκεί, αλλά δεν είχε καλό φως. Βγήκε ένα δίλεπτο και υποτίθεται πως μετά θα κάναμε τη συνέχεια. Αλλά την επομένη γίνεται η Χούντα και την 22η Απριλίου βρίσκω τον Μεϊμάρη που ψήνεται επιτόπου για το γύρισμα.

Το δεύτερο μέρος γίνεται καλύτερο μ' αυτόν, επειδή με τον Φαληρέα, λόγω φωτισμού περισσότερο, δεν πέτυχε η φάση. Τα άλλα δύο λεπτά με τον Μεϊμάρη είναι καλύτερα. Ο Χίτλερ ξεκινάει από το σπίτι του, κάνει κάτι νευρικά με το μουστάκι στο χέρι του, κάνει τον χαιρετισμό τον ναζί, τον κοντό, όχι τον απλωμένο, εκείνον που έκανε ο Χίτλερ κοντά στον ώμο.

Περπατάει στο δρόμο, μικρά πλανάκια, φτάνει σε ένα οικόπεδο ανάμεσα σε δύο σπίτια, κατουράει σ' έναν τοίχο και καταλήγει στα τραπεζάκια του Παπασπύρου, όπου κάθεται με φόντο το Σύνταγμα και τη Βουλή πίσω! Κάθεται εκεί, κάνει πάλι νευρικά με το μουστάκι και έτσι τελειώνει το φιλμ. Τέλειωσε μια μέρα πριν το coup της Χούντας και την ιδέα της είχα συλλάβει μια δυο βδομάδες πριν...».


Με τον Χίτλερ στον Υπόγειο

Από πολλά χρόνια έμενε ο Χίτλερ στην Αθήνα κατοικόντας στα Αναφιώτικα, κάτω από την Ακρόπολη, σ' ένα υπόγειο δωμάτιο με κουζίνα και τουαλέτα στην αυλή. Έξω στον άσπρο τοίχο της μάντρας οι πιτσιρικάδες έχουν γράψει με μπογιά την φράση ο ΖΙΖΗΣ ΖΕΙ που είναι της μόδας. Όλη η γειτονιά εκεί είναι γεμάτη από χίππηδες και χίππησες αλλοδαπούς με φθηνά ενοίκια που του θυμίζει όταν ήταν κι αυτός νέος και την έβγαζε μποέμικα στη Βιέννη γυρίζοντας αξύριστος κι γεμάτος γλίτζα. Δια να επιζήσει έφτιαχνε χειροποίητες ζωγραφιές σε καρποστάλ στο Άσυλο που έμενε και τις πουλάγανε με έναν άλλο αλήτη.

Την ώρα που έπεφτε το Βερολίνο και οι Ρώσσοι βρίσκαν στα χαλάσματα του Ναστσισμού το καμμένο πτώμα ενός σωσία του, ο Χίτλερ ήταν κιόλας βαθιά στο νοσοκομείο των Άλπεων όπου χειρουργείτο απ' τους πιο φανατικούς τρελλούς επιστήμονες και τρελλούς προφήτες του Ράϊχ άρχιζαν απάνω του τα τεστ και τις φυσιοθεραπείες, που θα ξανάδιναν στον Φύρερ νεότητα και μακροζωΐα. Μαζύ με πολλές άγνωστες εγχειρήσεις και ασκήσεις, τροχάδην, ροσκύψεις, ανατάσεις, εισπνοές, εκπνοές, κτλ, του κάνανε σειρές θεραπειών με πειραματικούς ορούς στραβοκαΐνης και μασχαλίνης, ή armpitol, και καθημερινά λουτρά με ραδιενεργό σκατόνιον. Όταν βεβαιώθηκαν ότι όλα πάνε καλά και γινόταν όλο και νεώτερος, δηλαδή μετά κάναν χρόνο θεραπείες, πρόσθεσαν και τις ασκήσεις Υπεραυτοϋπνωτισμού που ο Χίτλερ έκανε ωσαύτως καθημερινώς, επί δίωρον, στο δωμάτιο με τους καθρέφτες και τα φώτα πούχαν βάλλει επιστημονικά μελετημένα. Αυτός ο Υπεραυτοϋπνωτισμός ήταν για να πολλαπλασιάσει την δύναμη της θελήσεως σε τέτοιο σημείο που να μπορεί να καθυποτάξει μ' αυτήν ακόμη και τον ίδιο του τον μεταβολισμό και τα κύτταρά του όλα έτσι που να γερνάει πολύ αργά. Ήταν αυτό που γούσταρε πιο πολύ απ' όλα τ' άλλα γιατί ήταν από πριν μάννα στους υπνωτισμούς και τις θελήσεις. Έτσι, όταν αναγκάστηκαν να διακόψουν και να τα μαζέψουν, εμφανίστηκε ένας Χίτλερ αγνώριστος, τριαντατεσσάρων ετών, που θα γερνούσε 5 χρόνια κάθε 50 χρόνια, και με γιγαντιαία αυτοπεποίθηση που καμία αντιξοότητα δεν θα μπορούσε να του τη σπάσει.

Τα χρόνια περνούσαν γεμάτα πυρετώδη δραστηριότητα και ταξίδια σ' όλες τις ηπείρους, πάντα με πλαστή ιδιότητα, δια την εδραίωσιν και ισχυροποίησιν ενός παγκόσμιου οργανισμού, των Υπερανθρώπων του Σκότους, με πάρα πολλά διάφορα προσωπεία που πάνω στο «άουγκενμπλίκ», την κατάλληλη στιγμή για να ξανακάνει το παιχνίδι του, θα κινητοποιηθεί για να υποτάξει τελειωτικά την Γη και να την βάλλει στο σωστό δρόμο με το ζόρι. Μετά είκοσι έτη, το 1967, βρέθηκε και στην Ελλάδα για δουλειές του και τότε διάλεξε την Αθήνα γιατί του φάνηκε πολύ βολική για βάση απ' όπου να κατευθύνει τις τεράστιες μηχανορραφίες που τον απασχολούν. Επίσης αποφάσισε να στρωθεί και ν' αρχίσει να γράφει το καινούργιο του βιβλίο «Ο Αγών μου στα επόμενα Χίλια Χρόνια» που τόχε στο μυαλό του κάμποσο καιρό.


Έτσι άλλαξε τ όνομά του πάλι, τόκανε Πέτρος Χιτλεριάδης και εγκαταστάθηκε στο υπόγειον στα Αναφιώτικα. Κάνα-δυο χρόνια πριν είχε ξαναφήσει μουστάκι, μόνο μεγαλύτερο, έτσι που τόχε όταν ήταν νέος στην κύρηξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και είχε αρχίσει να φοράει ένα παραπειστικό χρυσό Αστέρι του Δαυίδ, με αλυσιδάκι στον λαιμό για γούρι. Οι αναμνήσεις του απ' την μποέμικη ζωή στη Βιέννη τον εμπνεύσανε και βρήκε και μια προσοδοφόρα δουλειά για καμουφλάζ, να κάνει μακέττες ζωγραφικές για διαφημιστικές καρτέλλες σε μια βιοτεχνία-τυπογραφείο στον Περισσό.


Μια μέρα ξεκίνησε όπως πάντα για το Μοναστηράκι απ' όπου παίρνει τον υπόγειο ηλεκτρικό για να πάει στην εργασία του. Πολύ τον ευχαριστεί αυτή η διαδρομή –και ιδιαίτερα το διάστημα που ο υπόγειος ταξιδεύει υπογείως και η σιδερόφρακτη μουσική που παίζουν οι τροχοί πάνω στις ράγες –και παρακολουθόντας το τούνελ να περνάει έξω απ' το σκοτεινό παράθυρο τούρχεται να ονειροπολεί. Τώρα σκέφτεται πώς θα είναι οι θριαμβικές του παρελάσεις σε καμμιά δεκαπενταριά χρόνια όταν ο Χιτλερισμός θάχει εδραιωθεί παντού και θάχει αυτοπροσώπως ο ίδιος αναπτύξει αλματωδώς το διαστημικό πρόγραμμα. Χιλιάδες διαστημικά Πάντζερ, πολεμικοί ιπτάμενοι δίσκοι των επιλέκτων Ες-Ες του Διαστήματος, θα κάνουν διπλές παρατάξεις κατά μήκος όλης της διαδρομής από τη Γη στη Σελήνη με αναμένους τους προβολείς κι ανάμεσά τους θα παρελαύνει το προσωπικό διαστημικό γιωτ του Φύρερ με τον ίδιο στον θώλο παρατηρητού με υψωμένο το χέρι στη γνωστή στάση.


Όταν ο υπόγειος σιδηρόδρομος βγήκε απ' το τούνελ μετά τον σταθμό Αττικής ο Χίλερ ξανάπεσε στην πεζή πραγματικότητα και άνοιξε την εφημερίδα να διαβάσει καμιά πολιτική ανασκόπιση αλλά διάβασε την ίδια γραμμή δέκα φορές ώσπου βαρέθηκε και ξαναγύρισε στο παράθυρο.


Περνόντας ένα χτίριο που είχε επιγραφή ΕΝΩΣΙΣ ΑΠΟΣΤΡΑΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ, ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΚΣΤΩ ΠΑΤΗΣΙΩΝ άρχισε να σκέφτεται το μεγαλειώδες σχέδιό του για την εκπαίδευση των λαών που θάναι απ' τα πρώτα πράγματα που θα μπουν σε εφαρμογή μόλις υποτάξει τη Γη σε καμμιά δεκαριά χρόνια. Μέσα σε μια τριετία από την κατάληψη της δυνάμεως όλος ο πληθυσμός της Γης θα έχει διδαχτεί με τον βούρδουλα και με πλύση εγκεφάλου να χρησιμοποιεί μόνον τη φράση «Χάιλ Χίτλερ» δια οτιδήποτε θέλει να πει και δια κάθε συνεννόηση. Λέγοντας «Χάιλ Χίτλερ» με διάφορους τόνους εκφράσεως και ένταση φωνής, και συνοδεύοντας με ανάλογες στάσεις του σώματος και κινήσεις των χεριών, θα πρέπει να μπορούν όλοι να μεταδώσουν στην πλησίον τους κάθε έννοια, από καθημερινότητες μέχρι κοσμοθεωρίες, έτσι που να καταργήσουν παντελώς παντού όλα τα άλλα περιττά και ανώφελα λόγια κι όλες τις γλώσσες. Μόλις κλείσουν τα τρία χρόνια και συμπληρωθεί η εκπαίδευσις όποιος μιλήσει τίποτε άλλη λέξη, σ' όποια γλώσσα νάναι, θα τρώει το ξύλο της χρονιάς του και θα μπαίνει σε στρατόπεδο για πολύν καιρό ώσπου να καταλάβει, κι αν τόκανε επίτηδες θα μπαίνει τσιφ στον φούρνο.


Με αυτές τις σκέψεις έφτασε κι ο υπόγειος στο σταθμό Περισσού κι ο Χιτλερίδης βγήκε ζωηρός απ' το βαγόνι και κατευθύνθηκε στη δουλειά του.

Βιβλίο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Λυδία Κονιόρδου διαβάζει τον μονόλογο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο oυρανός κατακόκκινος»

Lifo Videos / «Ιδού εγώ»: Η Λυδία Κονιόρδου ερμηνεύει το «Ουρανός Κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη στο LIFO.gr

O απολογισμός ζωής μιας γυναίκας που βλέπει γύρω της τον κόσμο να διαλύεται, η προσωπική εμπλοκή στη συλλογική μνήμη, μια ποιητική εκδοχή της δυστυχίας που γεννά η σύγχρονη πραγματικότητα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Βιβλίο / Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Με ένα πλούσιο πρόγραμμα με καλεσμένους από 16 χώρες και τιμώμενο πρόσωπο τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, το φετινό φεστιβάλ σημείωσε τη μεγαλύτερη προσέλευση στην ιστορία του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

The Review / Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου, με αφορμή τη νέα έκδοση του έργου του Ζαν Ζενέ, εξετάζουν τους λόγους που μπορεί να μας αφορά ακόμα και σήμερα το θρυλικό βιβλίο του 1945. ― ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟΛΜΗΡΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια