«Κλοτσιά ή φιλί;»: Ένα καλοκαιρινό διήγημα της Λένας Διβάνη για τη LIFO

«Κλοτσιά ή φιλί;»: Ένα καλοκαιρινό διήγημα της Λένας Διβάνη για τη LIFO Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Γιώργος Γούσης/LIFO
0

Η Ικαρία πρωτομπήκε στον χάρτη μου μαζί με τους τρομοκράτες. Φυσικά, ανακατωμένες λέξεις-κλειδιά υπήρχαν προεγκατεστημένες στο κεφάλι μου (πολιτικοί εξόριστοι, πανηγύρια, ΚΚΕ, γκρούβαλοι, σκηνές στο ρέμα του Να), αλλά πραγματικά διάσημη στο σύμπαν το δικό μου έγινε ως γενέθλια γη των Ξηρών. Αυτό, όμως, που με έσπρωξε να πάρω το ατελείωτο βραδινό δρομολόγιο Πειραιά-Κύθνος-Σύρος-Τήνος-Ικαρία για να τη συναντήσω ήταν μια φράση: «Η Ικαρία ή σ' αγκαλιάζει ή σε κλοτσάει. Ενδιάμεσο δεν υπάρχει». Η περιέργεια, όπως πάντα δηλαδή. Θα κλοτσηθώ ή θα φιληθώ;

Πάνω στο πλοίο αράξαμε σ' ένα παγκάκι στο κατάστρωμα κι ανασαίναμε αυτό τον ειδικό καραβίσιο αέρα που θρέφει τις προσδοκίες. Ούτε διαβάζαμε, ούτε τίποτα. Ανασαίναμε μόνο. Άνθρωποι περνούσαν από μπροστά μας με το τριήμερό τους, την εβδομάδα τους, τον μήνα τους στα δόντια σαν καλοκαιρινή ταυτότητα, έτοιμοι να ηλιοκαούν, να ερωτευτούν, να φιληθούν και να κλοτσηθούν χωρίς να το ξέρουν.

«Ώστε Ικαρία κι εσύ;». Μια οικεία φωνή στο δεξί μου αυτί, ένα αγκάλιασμα από πίσω. Γυρίζω σαν να με πιάσανε στα πράσα. Ήταν ένας γνωστός μου, συγγραφέας κι αυτός.

«Ναι, κι εσύ;».

«Εγώ είμαι υιοθετημένος Καριώτης. Δέκα χρόνια θητεία. Πού θα μείνετε;».

«Στον Χριστό, στις Ράχες».

«Τέλεια. Κι εγώ εκεί μένω. Απόψε το βράδυ έχω παρουσίαση του βιβλίου μου στην πλατεία. Θα 'ρθείτε;».

«Φυσικά θα 'ρθούμε. Τι ώρα είπες;».

«Εννιά».

«Θα τα πούμε στις εννιά, λοιπόν».

Φτάσαμε αξημέρωτα στον Εύδηλο. Ένα καφενεδάκι στην παραλία έμενε διανυκτερεύον για να γιατροπορέψει τη νύστα κάθε καινούργιας φουρνιάς.

Καλά αρχίσαμε, σκέφτηκα και ρούφηξα μια τεράστια γουλιά καφέ. Η πράσινη αχτίδα είχε ήδη φανεί. Ξημέρωνε αμετάκλητα. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε στον Χριστό, στις Ράχες. Το ξενύχτι και η ζέστη που σηκωνόταν μαζί με τον ήλιο μας νάρκωναν. Όταν φτάσαμε, βρήκαμε το ξενοδοχείο, πήραμε το κλειδί, πετάξαμε όπως όπως τα πράματά μας στο δωμάτιο και το ρίξαμε στον ύπνο. Στο όνειρό μου κατέβηκε η φωτογραφία που κρεμόταν πάνω απ' το κρεβάτι: ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Κατράκης εξόριστοι, νέοι, ψηλοί, λυγεροί κι αστραφτεροί από μέλλον, έκαναν κατήχηση στους Καριώτες, κάνοντας ταυτόχρονα τα γλυκά μάτια στα κορίτσια. Όταν ξυπνήσαμε ήταν ήδη οχτώ.

«Τι ώρα είπες είναι η παρουσίαση;».

«Εννιά».

«Ωχ, αργήσαμε. Μπαίνω να κάνω μπάνιο».

«Γρήγορα».

Γρήγορα, τρόπος του λέγειν. Παναγίτσα μου, είναι δυνατόν; Άντρας και να 'ναι πιο αργός από μένα; Τελικά, βγήκε σε μισή ώρα. Σχεδόν τον έσπρωξα και μπήκα τρέχοντας.

«Σου έχω πει, ρε γαμώτο, πως δεν θέλω να αργώ. Άμα λέμε εννιά, εννοούμε εννιά».

Μου ανακάτεψε τα μαλλιά αντί απαντήσεως. Αργός μεν, έξυπνος δε.

Σαπουνίστηκα με το σύστημα επιτάχυνσης των πυραύλων που χρησιμοποιούν το ακρωτήριο Κανάβεραλ κι εγώ σε στιγμές που παίζεται η αξιοπιστία μου. Δεν στέγνωσα καν τα μαλλιά μου. Δεν έβαλα καν άρωμα. Βγήκαμε στο δρομάκι κι αναζητήσαμε την πλατεία. Η βιασύνη και μια άταχτη πέτρα μού ρήμαξαν και τη σαγιονάρα.

«Τι ώρα είναι;» τον ρώτησα με αγωνία.

«Εννιά και τέταρτο» είπε, κοιτάζοντάς με λοξά.

«Μα, πού σκατά είναι όλοι; Λες να τελείωσαν και να φύγανε;».

«Βιβλίο παρουσιάζουν παιδί μου, όχι τηλεγράφημα», είπε απηυδισμένος αυτός. Καλή και η συνέπεια, αλλά άσε μας ρε κορίτσι μου, αυγουστιάτικα.

Κοίταξα ένα γύρο. Δεν ήταν που έλειπε ο συγγραφέας και το κοινό του, ήταν που έλειπαν όλοι ανεξαιρέτως. Φαρμακεία, φούρνοι, μανάβης, σούπερ μάρκετ κλειστά, τα μπαρ με ρολά κατεβασμένα. Κάτσαμε στις καρέκλες ενός από τα κλειστά καφενεία και περιμέναμε σαν τις μωρές παρθένες απ' την ανάποδη. Αν μας ρωτούσες τότε τι, δεν θα ξέραμε να σου απαντήσουμε. Αν με ρωτάγατε σήμερα, θα σας έλεγα περιμέναμε το νησί να δώσει σήμα: για χαστούκι το πάμε ή για φιλί;

Κατά τις δέκα και μισή ακούμε πίσω απ' την πλάτη μας τον ήχο των ρολών που ανεβαίνουν. Στρέφομαι απότομα και φερμάρω σαν σκύλος. Το πρακτορείο Τύπου άνοιγε! Σηκώνομαι αυτομάτως και ορμάω προς το μέρος του.

Μπαίνοντας, είδα αναρτημένη και την αφίσα της εκδήλωσης. Την τσέκαρα για να βεβαιωθώ. Μάλιστα. Ο συγγραφέας τάδε σας καλεί στην πλατεία για να σας παρουσιάσει το βιβλίο τάδε στις εννιά το βράδυ. Ηρέμησα. Τουλάχιστον, δεν ήταν δικό μου το λάθος.

«Με συγχωρείτε. Η παρουσίαση αυτή ισχύει;», ρώτησα τον στρουμπουλό ιδιοκτήτη.

«Αμέ».

«Ναι, αλλά δεν έχει έρθει κανείς. Είναι δέκα και μισή. Ούτε καν ο συγγραφέας δεν έχει έρθει».

«Καλά ντε... θα 'ρθουν. Νωρίς είναι ακόμα».

«Τι νωρίς; Είναι δέκα και μισή περασμένες. Εδώ λέει εννιά».

Ο άνθρωπος σήκωσε τα μάτια για πρώτη φορά και με κοίταξε προσεκτικά.

«Εννιά καριώτικη ώρα, αγάπη μου».

«Δηλαδή;».

«Δηλαδή, κατά τις δώδεκα θα εμφανιστεί ο συγγραφέας. Δωδεκάμιση θα αρχίσουν να μαζεύονται».

Άλαλα τα χείλη των ασεβών. Τη στιγμή που ένιωσα πως η σιωπή μας θα μετασχηματιζόταν σε κλοτσιά, άνοιξα το στόμα και είπα βιαστικά.

«Θα ήθελα την "Καθημερινή" την κυριακάτικη χωρίς τα μπιχλιμπίδια. Έχετε;».

«Βεβαίως. Την Τρίτη», είπε αυτός, συνεχίζοντας να στοιβάζει κάτι περιοδικά όλο μπικίνι και διαζύγια.

«Τι εννοείτε την Τρίτη;», επέμεινα γαϊδουρινά εγώ.

«Τις κυριακάτικες τις φέρνουμε στο χωριό την Τρίτη».

«Γιατί; Τόσα δρομολόγια έχετε κάθε μέρα; Πλοία, αεροπλάνα...».

«Γιατί δεν θέλουμε να μας μαυρίσουν την ψυχή, κορίτσι μου. Διαβάζεις και νομίζεις ότι ήρθαν τα ύστερα του κόσμου. Αν τα διαβάσεις την Τρίτη όμως, ξέρεις πως κάτι έγινε. Δεν πεθάναμε, βρε αδερφέ. Τα κουτσοκαταφέραμε».

«Οπότε να ξαναρθώ την Τρίτη;».

«Γιατί δεν παίρνεις αυτή; Της Παρασκευής είναι. Έχει ωραία νέα. Η Μενεγάκη πήγε στην Επίδαυρο με το αμόρε, λέει. Μεγαλεία!».

Τα γέλια που έβαλα ακούστηκαν μέχρι το βάθος της πλατείας. Εκείνος έστρεψε το κεφάλι και με είδε να πληρώνω την εφημερίδα με τα μεγαλειώδη νέα. Έτρεξα έξω. «Τελικά, θα μας φιλήσει», του είπα. Και τον φίλησα εγώ πρώτη..

Πρώτη δημοσίευση στην έντυπη LiFO τον Ιούλιο του 2012

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Το Πίσω Ράφι / Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Ο Έλληνας σκηνοθέτης μάζεψε από «το καλάθι των αχρήστων» όλες τις εμπειρίες του κι έφτιαξε την αυτοβιογραφία του, μια ζωντανή αφήγηση γεμάτη ιστορίες, συναντήσεις, αποφθέγματα και κρίσεις, λογοτεχνικές και σινεφίλ αναφορές.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: η ιστορία του underground περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»

Βιβλίο / «Ανοιχτή Πόλη»: Ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά έντυπα της Ελλάδας

Οι δημιουργοί του Κώστας Μανδηλάς και Βλάσσης Ρασσιάς, καταγράφουν την πορεία του στο βιβλίο «Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: Η ιστορία του περιοδικού “Ανοιχτή Πόλη”».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει το διήγημα «Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ» της Πατρίσια Χάισμιθ

Lifo Videos / Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει ένα διήγημα της Πατρίσια Χάισμιθ

«Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ»: Μια ιστορία έρωτα, αγάπης, αφοσίωσης, ανταγωνισμού, μίσους και φόνου μεταξύ ενός ζευγαριού και ενός σιαμέζικου γάτου, ένα μυστηριώδες διήγημα της δημιουργού των πιο σαγηνευτικών αντιηρώων.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι μικρές αριστουργηματικές σειρές των εκδοτών

Βιβλίο / Οι μικρές αριστουργηματικές σειρές των εκδοτών

Ολοένα περισσότερο διευρύνεται η τάση έκδοσης κλασικών και σπάνιων κειμένων σε μικρό μέγεθος που τοποθετούνται δίπλα στο ταμείο και συνιστούν την προσπάθεια ενός εκδοτικού οίκου να φέρει σπουδαία έργα στο ευρύ αναγνωστικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
I love Dick: Eίναι το βιβλίο της Κρις Κράους το πιο τολμηρό του αιώνα μας;

Βιβλίο / I love Dick: Eίναι το βιβλίο της Κρις Κράους το πιο τολμηρό του αιώνα μας;

Η θεωρητικός, εικαστικός, κριτικός, συγγραφέας και εκδότρια Κρις Κράους μπορεί να μην άλλαξε τα δεδομένα στον αγγλόφωνο κόσμο εκδίδοντας τα βιβλία των Γάλλων θεωρητικών αλλά προκάλεσε άπειρες συζητήσεις με το πρωτότυπο φεμινιστικό βιβλίο της.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Βιβλίο / Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Ένα τολμηρό καλλιτεχνικό project έγινε η αφορμή για να κάνει ο εικαστικός René Habermacher ένα ταξίδι στη θάλασσα με πλήρωμα έξι ναύτες κι έναν καπετάνιο, απαθανατίζοντας μια σουρεαλιστική εμπειρία που κατέληξε σε ναυάγιο. Το βιβλίο «The Pleasure Principle» καταγράφει αυτό το ταξίδι μέσα από φωτογραφίες του René, κείμενα και εικαστικά έργα, σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκδοση.
M. HULOT
Νίκος Μάντης «Το χιόνι του καλοκαιριού»

Το πίσω ράφι / Για τις απουσίες που μας κάνουν αργούς στα αισθήματα

Καλοκαίρι στην Πελοπόννησο, στη σκιά της δεκαετίας του ’80: ένα πληγωμένο παιδί, μια μητέρα που επιστρέφει αλλαγμένη και μυστικά που βαραίνουν τη σιωπή των ενηλίκων - αυτά ξετυλίγει ο Νίκος Α. Μαντής στο πρώτο του μυθιστόρημα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Νέα βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος του χρόνου, και κάποιες επανεκδόσεις

Fall Preview 2025 / 13 βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος της χρονιάς

Ο πάντα επίκαιρος Καβάφης, νέα, σύγχρονα και παλιότερα ονόματα της λογοτεχνικής σκηνής και κάποιες ξεχωριστές επανεκδόσεις που δικαίως θα διεκδικήσουν χώρο στη βιβλιοθήκη όλων, βιβλιόφιλων και μη.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Εμανουέλ Καρέρ «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα»

Το πίσω ράφι / Ένα επτασφράγιστο μυστικό που προκάλεσε αμηχανία και πάταγο

Προκλητικός, ωμός, συχνά σοκαριστικός, ο Εμανουέλ Καρέρ εξερευνά στο «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα» το οικογενειακό του παρελθόν, φέρνοντας σε δύσκολη θέση ακόμα και τα πιο κοντινά του πρόσωπα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ