«Κλοτσιά ή φιλί;»: Ένα καλοκαιρινό διήγημα της Λένας Διβάνη για τη LIFO

«Κλοτσιά ή φιλί;»: Ένα καλοκαιρινό διήγημα της Λένας Διβάνη για τη LIFO Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Γιώργος Γούσης/LIFO
0

Η Ικαρία πρωτομπήκε στον χάρτη μου μαζί με τους τρομοκράτες. Φυσικά, ανακατωμένες λέξεις-κλειδιά υπήρχαν προεγκατεστημένες στο κεφάλι μου (πολιτικοί εξόριστοι, πανηγύρια, ΚΚΕ, γκρούβαλοι, σκηνές στο ρέμα του Να), αλλά πραγματικά διάσημη στο σύμπαν το δικό μου έγινε ως γενέθλια γη των Ξηρών. Αυτό, όμως, που με έσπρωξε να πάρω το ατελείωτο βραδινό δρομολόγιο Πειραιά-Κύθνος-Σύρος-Τήνος-Ικαρία για να τη συναντήσω ήταν μια φράση: «Η Ικαρία ή σ' αγκαλιάζει ή σε κλοτσάει. Ενδιάμεσο δεν υπάρχει». Η περιέργεια, όπως πάντα δηλαδή. Θα κλοτσηθώ ή θα φιληθώ;

Πάνω στο πλοίο αράξαμε σ' ένα παγκάκι στο κατάστρωμα κι ανασαίναμε αυτό τον ειδικό καραβίσιο αέρα που θρέφει τις προσδοκίες. Ούτε διαβάζαμε, ούτε τίποτα. Ανασαίναμε μόνο. Άνθρωποι περνούσαν από μπροστά μας με το τριήμερό τους, την εβδομάδα τους, τον μήνα τους στα δόντια σαν καλοκαιρινή ταυτότητα, έτοιμοι να ηλιοκαούν, να ερωτευτούν, να φιληθούν και να κλοτσηθούν χωρίς να το ξέρουν.

«Ώστε Ικαρία κι εσύ;». Μια οικεία φωνή στο δεξί μου αυτί, ένα αγκάλιασμα από πίσω. Γυρίζω σαν να με πιάσανε στα πράσα. Ήταν ένας γνωστός μου, συγγραφέας κι αυτός.

«Ναι, κι εσύ;».

«Εγώ είμαι υιοθετημένος Καριώτης. Δέκα χρόνια θητεία. Πού θα μείνετε;».

«Στον Χριστό, στις Ράχες».

«Τέλεια. Κι εγώ εκεί μένω. Απόψε το βράδυ έχω παρουσίαση του βιβλίου μου στην πλατεία. Θα 'ρθείτε;».

«Φυσικά θα 'ρθούμε. Τι ώρα είπες;».

«Εννιά».

«Θα τα πούμε στις εννιά, λοιπόν».

Φτάσαμε αξημέρωτα στον Εύδηλο. Ένα καφενεδάκι στην παραλία έμενε διανυκτερεύον για να γιατροπορέψει τη νύστα κάθε καινούργιας φουρνιάς.

Καλά αρχίσαμε, σκέφτηκα και ρούφηξα μια τεράστια γουλιά καφέ. Η πράσινη αχτίδα είχε ήδη φανεί. Ξημέρωνε αμετάκλητα. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε στον Χριστό, στις Ράχες. Το ξενύχτι και η ζέστη που σηκωνόταν μαζί με τον ήλιο μας νάρκωναν. Όταν φτάσαμε, βρήκαμε το ξενοδοχείο, πήραμε το κλειδί, πετάξαμε όπως όπως τα πράματά μας στο δωμάτιο και το ρίξαμε στον ύπνο. Στο όνειρό μου κατέβηκε η φωτογραφία που κρεμόταν πάνω απ' το κρεβάτι: ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Κατράκης εξόριστοι, νέοι, ψηλοί, λυγεροί κι αστραφτεροί από μέλλον, έκαναν κατήχηση στους Καριώτες, κάνοντας ταυτόχρονα τα γλυκά μάτια στα κορίτσια. Όταν ξυπνήσαμε ήταν ήδη οχτώ.

«Τι ώρα είπες είναι η παρουσίαση;».

«Εννιά».

«Ωχ, αργήσαμε. Μπαίνω να κάνω μπάνιο».

«Γρήγορα».

Γρήγορα, τρόπος του λέγειν. Παναγίτσα μου, είναι δυνατόν; Άντρας και να 'ναι πιο αργός από μένα; Τελικά, βγήκε σε μισή ώρα. Σχεδόν τον έσπρωξα και μπήκα τρέχοντας.

«Σου έχω πει, ρε γαμώτο, πως δεν θέλω να αργώ. Άμα λέμε εννιά, εννοούμε εννιά».

Μου ανακάτεψε τα μαλλιά αντί απαντήσεως. Αργός μεν, έξυπνος δε.

Σαπουνίστηκα με το σύστημα επιτάχυνσης των πυραύλων που χρησιμοποιούν το ακρωτήριο Κανάβεραλ κι εγώ σε στιγμές που παίζεται η αξιοπιστία μου. Δεν στέγνωσα καν τα μαλλιά μου. Δεν έβαλα καν άρωμα. Βγήκαμε στο δρομάκι κι αναζητήσαμε την πλατεία. Η βιασύνη και μια άταχτη πέτρα μού ρήμαξαν και τη σαγιονάρα.

«Τι ώρα είναι;» τον ρώτησα με αγωνία.

«Εννιά και τέταρτο» είπε, κοιτάζοντάς με λοξά.

«Μα, πού σκατά είναι όλοι; Λες να τελείωσαν και να φύγανε;».

«Βιβλίο παρουσιάζουν παιδί μου, όχι τηλεγράφημα», είπε απηυδισμένος αυτός. Καλή και η συνέπεια, αλλά άσε μας ρε κορίτσι μου, αυγουστιάτικα.

Κοίταξα ένα γύρο. Δεν ήταν που έλειπε ο συγγραφέας και το κοινό του, ήταν που έλειπαν όλοι ανεξαιρέτως. Φαρμακεία, φούρνοι, μανάβης, σούπερ μάρκετ κλειστά, τα μπαρ με ρολά κατεβασμένα. Κάτσαμε στις καρέκλες ενός από τα κλειστά καφενεία και περιμέναμε σαν τις μωρές παρθένες απ' την ανάποδη. Αν μας ρωτούσες τότε τι, δεν θα ξέραμε να σου απαντήσουμε. Αν με ρωτάγατε σήμερα, θα σας έλεγα περιμέναμε το νησί να δώσει σήμα: για χαστούκι το πάμε ή για φιλί;

Κατά τις δέκα και μισή ακούμε πίσω απ' την πλάτη μας τον ήχο των ρολών που ανεβαίνουν. Στρέφομαι απότομα και φερμάρω σαν σκύλος. Το πρακτορείο Τύπου άνοιγε! Σηκώνομαι αυτομάτως και ορμάω προς το μέρος του.

Μπαίνοντας, είδα αναρτημένη και την αφίσα της εκδήλωσης. Την τσέκαρα για να βεβαιωθώ. Μάλιστα. Ο συγγραφέας τάδε σας καλεί στην πλατεία για να σας παρουσιάσει το βιβλίο τάδε στις εννιά το βράδυ. Ηρέμησα. Τουλάχιστον, δεν ήταν δικό μου το λάθος.

«Με συγχωρείτε. Η παρουσίαση αυτή ισχύει;», ρώτησα τον στρουμπουλό ιδιοκτήτη.

«Αμέ».

«Ναι, αλλά δεν έχει έρθει κανείς. Είναι δέκα και μισή. Ούτε καν ο συγγραφέας δεν έχει έρθει».

«Καλά ντε... θα 'ρθουν. Νωρίς είναι ακόμα».

«Τι νωρίς; Είναι δέκα και μισή περασμένες. Εδώ λέει εννιά».

Ο άνθρωπος σήκωσε τα μάτια για πρώτη φορά και με κοίταξε προσεκτικά.

«Εννιά καριώτικη ώρα, αγάπη μου».

«Δηλαδή;».

«Δηλαδή, κατά τις δώδεκα θα εμφανιστεί ο συγγραφέας. Δωδεκάμιση θα αρχίσουν να μαζεύονται».

Άλαλα τα χείλη των ασεβών. Τη στιγμή που ένιωσα πως η σιωπή μας θα μετασχηματιζόταν σε κλοτσιά, άνοιξα το στόμα και είπα βιαστικά.

«Θα ήθελα την "Καθημερινή" την κυριακάτικη χωρίς τα μπιχλιμπίδια. Έχετε;».

«Βεβαίως. Την Τρίτη», είπε αυτός, συνεχίζοντας να στοιβάζει κάτι περιοδικά όλο μπικίνι και διαζύγια.

«Τι εννοείτε την Τρίτη;», επέμεινα γαϊδουρινά εγώ.

«Τις κυριακάτικες τις φέρνουμε στο χωριό την Τρίτη».

«Γιατί; Τόσα δρομολόγια έχετε κάθε μέρα; Πλοία, αεροπλάνα...».

«Γιατί δεν θέλουμε να μας μαυρίσουν την ψυχή, κορίτσι μου. Διαβάζεις και νομίζεις ότι ήρθαν τα ύστερα του κόσμου. Αν τα διαβάσεις την Τρίτη όμως, ξέρεις πως κάτι έγινε. Δεν πεθάναμε, βρε αδερφέ. Τα κουτσοκαταφέραμε».

«Οπότε να ξαναρθώ την Τρίτη;».

«Γιατί δεν παίρνεις αυτή; Της Παρασκευής είναι. Έχει ωραία νέα. Η Μενεγάκη πήγε στην Επίδαυρο με το αμόρε, λέει. Μεγαλεία!».

Τα γέλια που έβαλα ακούστηκαν μέχρι το βάθος της πλατείας. Εκείνος έστρεψε το κεφάλι και με είδε να πληρώνω την εφημερίδα με τα μεγαλειώδη νέα. Έτρεξα έξω. «Τελικά, θα μας φιλήσει», του είπα. Και τον φίλησα εγώ πρώτη..

Πρώτη δημοσίευση στην έντυπη LiFO τον Ιούλιο του 2012

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπεν Γουίλσον: «Η χαοτική εικόνα της Αθήνας είναι το μυστικό της αντοχής και της επιτυχίας της»

Βιβλίο / Μπεν Γουίλσον: «Η χαοτική εικόνα της Αθήνας είναι το μυστικό της αντοχής της»

Από τη Βαβυλώνα ως την Αθήνα, ο διάσημος ιστορικός και συγγραφέας βλέπει τις πόλεις ως ζωντανούς οργανισμούς, όπου η ιστορία γράφεται από τους ανθρώπους και όχι από τα κτίρια – με δημόσιες διεκδικήσεις και αντιστάσεις στο gentrification.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
10 βιβλία που διαπνέονται από 10 ελληνικά νησιά και τόπους - από τις Σπέτσες και την Άνδρο ως την Κρήτη και τη Μύκονο

Βιβλίο / 10 βιβλία για 10 ελληνικά νησιά και τόπους - από τις Σπέτσες και την Άνδρο ως την Κρήτη και τη Μύκονο

Δεν είναι λίγα τα βιβλία που ξεδίπλωσαν και ενίοτε αποθέωσαν κρυφές ή φανερές μεριές της Ελλάδας και κατέληξαν να γίνουν συνώνυμα συγκεκριμένων τόπων. Από τις ονειρικές, σχεδόν ψυχεδελικές Σπέτσες στον Μάγο του Φόουλς μέχρι τη Μάνη του Φέρμορ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ocean Vuong: «Πίσω από τη βιτρίνα της χιπστεριάς κρύβεται ο φόβος»

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ / Ocean Vuong: «Πίσω από τη βιτρίνα της χιπστεριάς κρύβεται ο φόβος»

Ο Αυτοκράτορας της Χαράς είναι ένα λογοτεχνικό επίτευγμα. Ένα μεγάλο μυθιστόρημα με ιστορίες απλών ανθρώπων που τις σχέσεις τους ορίζουν η καλοσύνη και η αλληλεγγύη. Με αφορμή την κυκλοφορία του, ένας από τους πιο ταλαντούχους συγγραφείς της γενιάς του μιλάει για τη λογοτεχνία, τους ήρωές του, την queer ταυτότητα και την κατάσταση όπως διαμορφώνεται στην Αμερική του Τραμπ σε μια συνέντευξη-ποταμό.
M. HULOT
Η Λυδία Κονιόρδου διαβάζει τον μονόλογο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο oυρανός κατακόκκινος»

Lifo Videos / «Ιδού εγώ»: Η Λυδία Κονιόρδου ερμηνεύει το «Ουρανός Κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη στο LIFO.gr

O απολογισμός ζωής μιας γυναίκας που βλέπει γύρω της τον κόσμο να διαλύεται, η προσωπική εμπλοκή στη συλλογική μνήμη, μια ποιητική εκδοχή της δυστυχίας που γεννά η σύγχρονη πραγματικότητα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Βιβλίο / Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Με ένα πλούσιο πρόγραμμα με καλεσμένους από 16 χώρες και τιμώμενο πρόσωπο τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, το φετινό φεστιβάλ σημείωσε τη μεγαλύτερη προσέλευση στην ιστορία του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

The Review / Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου, με αφορμή τη νέα έκδοση του έργου του Ζαν Ζενέ, εξετάζουν τους λόγους που μπορεί να μας αφορά ακόμα και σήμερα το θρυλικό βιβλίο του 1945. ― ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟΛΜΗΡΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM