Η εξουσία της πεολειξίας

Η εξουσία της πεολειξίας Facebook Twitter
Σάτυρος και Μαινάδα, Από το Σπίτι του Caecilius Jucundus στην Πομπηία
0

Λέγεται πως ο Τιβέριος είχε «διδάξει παιδιά της πιο τρυφερής ηλικίας, τα οποία αποκαλούσε τα ψαράκια του, να παίζουν ανάμεσα στα πόδια του όταν κολυμπούσε, να τον διεγείρουν σιγά σιγά με τη γλώσσα και τα δόντια, και μάλιστα, ταυτίζοντάς τα με βρέφη ανεπτυγμένα αλλά που θηλάζουν ακόμη, να του πιπιλάνε τα γεννητικά όργανα και τις ρώγες» (Σουητώνιος, Περί του βίου των Καισάρων).


Η παιδοφιλική σκηνή παρωδεί την αρχική σκηνή, εκείνη του παιδιού που θηλάζει, πιπιλάει, δαγκώνει το μητρικό στήθος.

 

Η πεολειξία δεν είναι διόλου μια εφαρμογή ανάμεσα σε άλλες της «αρχής» «Μια τρύπα είναι μια τρύπα» - πιθανόν μονάχα στα όρια της σχιζοφρένειας αυτή η διατύπωση να ακούγεται ψυχολογικά σωστή, όταν μια τρύπα σε μια κάλτσα μπορεί να «κάνει τη δουλειά».

 

Είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη φαντασίωση που αποτελεί τη βάση της και τα αναπόφευκτα στοιχεία που συνδυάζει: αντιστοιχία στήθος/πέος, στόμα/κόλπος, σπέρμα/γάλα - από τη φαντασίωση ως την πεποίθηση που γίνεται θεσμός η απόσταση είναι μονάχα ένα βήμα: με το που γίνεται ο γάμος, ο άνδρας της φυλής των Μπαρούγια δίνει στη νεαρή του σύζυγο να καταπιεί το σπέρμα του, με τη σκέψη πως η ζωτική του ουσία θα μεταμορφωθεί σε γάλα και θα φουσκώσει τα στήθη της γυναίκας του."

 

Στην αρχαία Ρώμη, ο άνδρας που έβαζε το πέος του σ' ένα στόμα (όποιο κι αν ήταν το φύλο εκείνου που το δεχόταν) προσέφερε στον εαυτό του μια καθ' όλα αποδεκτή ηδονή, ενώ εκείνος που έβαζε το πέος στο στόμα του (κι ας λεγόταν Τιβέριος ή Νέρων) επιδιδόταν σε κάτι βδελυρό, συγχέοντας το στόμα του με το αιδοίο

 

Για την παιδική σεξουαλικότητα υπάρχουν ν φύλα και η πεολειξία είναι ανάμνηση αυτού του πλουραλισμού. Πρόκειται όμως για έναν πληθυντικό αριθμό που δεν αποδεσμεύεται ποτέ ολοκληρωτικά από τις δύο συγκεκριμένες όψεις.

 

Στην αρχαία Ρώμη γινόταν διαχωρισμός ανάμεσα στο fellare (βάζω ένα πέος στο στόμα μου) και το irrumare (βάζω το πέος στο στόμα κάποιου).

 

Η γυναίκα (που μπορεί στην πραγματικότητα να είναι είτε γυναίκα είτε άνδρας) βάζει στο στόμα της το πέος, ο άνδρας βάζει το πέος του σ’ ένα στόμα.

 

Επειδή η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο επιτρεπτό και το απαγορευμένο, στη Ρώμη, περνούσε ανάμεσα στην ενεργητική και την παθητική συμπεριφορά, ο άνδρας που έβαζε το πέος του σ’ ένα στόμα (όποιο κι αν ήταν το φύλο εκείνου που το δεχόταν) προσέφερε στον εαυτό του μια καθ’ όλα αποδεκτή ηδονή, ενώ εκείνος που έβαζε το πέος στο στόμα του (κι ας λεγόταν Τιβέριος ή Νέρων) επιδιδόταν σε κάτι βδελυρό, συγχέοντας το στόμα του με το αιδοίο.

 

Η πεολειξία περισσότερο παίζει με τα δύο φύλα, το ζεύγος αρσενικό/θηλυκό, παρά απαλλάσσεται από αυτά.

 

Μέχρι πρότινος η πεολειξία θεωρούνταν μια «φριχτή διαστροφή». Σήμερα είναι μια όψη της σεξουαλικής ζωής που επιβάλλεται - ισότιμα με την αιδοίολειξία.

 

Σημαίνει αυτό άραγε πως το σύνολο των φανταστικών της συνισταμένων δεν αποτελεί πια απωθημένο; Υπάρχουν αμφιβολίες, ειδικά σε ό,τι αφορά το παιδοφιλικό και αιμομικτικό της υπόβαθρο.

 

Μια καθησυχαστική εκδοχή κάνει την πεολειξία επανερμηνεία μέσω της ενήλικης σεξουαλικότητας της σκηνής του θηλασμού, προσδίδοντας σεξουαλικό χαρακτήρα σε κάτι που αρχικά δεν είχε.

 

Μια άλλη εκδοχή, πιο ανησυχητική, αναγνωρίζει στην πεολειξία την επανασύνδεση με την πρώιμη σεξουαλικότητα: πίσω από το πέος που εκσπερματίζει στο στόμα υπάρχει ο μαστός, που ηδονίζεται χύνοντας το γάλα του στο στόμα του «αθώου παιδιού».

 

Είναι αδύνατον να περιορίσει κανείς την πεολειξία στην πραγμάτωση μίας και μόνο φαντασίωσης. «Μου αρέσει η στιγμή που τη βλέπω να γονατίζει».

 

Η γονατιστή γυναίκα θεοποιεί τον φαλλό και δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβεβαίωση για τον άνδρα (που πάντοτε, μέσα του, ανησυχεί κρυφά) πως η λίμπιντό του είναι κυρίαρχη.

 

Ο χαρακτήρας επιβολής και σαδισμού rival ολοφάνερος, η πεολειξία «βουλώνει το στόμα» στη γυναίκα, την περιορίζει στη σιωπή;

 

Εκείνος (ο μοναχός Κλεμάν) με έβαλε (εμένα, τη Ζυστίν) να γονατίσω και κολλώντας πάνω μου σε αυτή τη στάση πραγματοποίησε τις άσεμνες ορέξεις του σ' έναν χώρο που μου απαγορεύει στη διάρκεια της θυσίας το δικαίωμα να διαμαρτυρηθώ για τις ανομίες του

― Μαρκήσιος ντε Σαντ, Τα βάσανα της αρετής

 

 

Όμως η πεολειξία είναι πλούσια σε διφορούμενα: Από τους δύο ενεργούς πρωταγωνιστές, ποιος είναι ο ενεργητικός, ποιος είναι ο κυρίαρχος; Εκείνος που βάζει τον φαλλό του στο στόμα κάποιου, ή εκείνος που παίρνει στο στόμα του τον φαλλό;

 

Η παθητική στάση εκείνου που δίνει τον φαλλό δηλώνει από μόνη της την αβεβαιότητα στο μοίρασμα των ρόλων. Η πεολειξία προσδίδει στη φαντασίωση του γυναικείου κόλπου με δόντια και στον φόβο του ευνουχισμού από τον οποίο αυτή θρέφεται ένα υπόβαθρο πραγματικότητας.

 

Ο Χανς, αυτός που καμάρωνε μπροστά σ' εκείνη που γονάτιζε, αντιμετώπισε με δυσκολία μια άλλη φορά, όταν κάποια άλλη γυναίκα, τη στιγμή που ήταν ξαπλωμένος, του πήρε απροειδοποίητα το «πολυτιμότερο αγαθό» του... «Ένιωσα σαν να μου έχωσε ένα καρότο στον κώλο».

 

Σε κάθε σεξουαλική σκηνή υπάρχει μια «γυναίκα», ένα γυναικείο «άνοιγμα», αλλά δεν ξέρουμε πού (αυτή ή αυτός) βρίσκεται.

 

Αν γυρίσουμε λίγο ακόμα πιο πίσω στο παρελθόν, η φαντασίωση της αυτοπεολειξίας (ένα σπορ στο οποίο δεν μπορεί να επιδοθεί ο καθένας) σκιαγραφεί τη σφαιρική εικόνα μιας ναρκισσιστικής πληρότητας: Γίνεσαι ταυτόχρονα ο μαστός της μητέρας και το στόμα του παιδιού.

 

Το παιδί που πιπίλιζε τον αντίχειρά του είχε κάνει ένα πρώτο βήμα σε αυτό τον δρόμο της επιστροφής προς τον χαμένο παράδεισο, προς εκείνο τον καιρό πριν από τον αποχωρισμό από τη μητέρα, πριν από τον διαχωρισμό των φύλων.

 

_______________

Ένα κεφάλαιο από το βιβλίο του Jacques Andre «Η ανδρική σεξουαλικότητα» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση Γιάννη Στρίγκου

Βιβλίο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Βιβλίο / Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Το πρώτο βιβλίο του Φάνη Παπαδημητρίου είναι μια συγκινητική εξομολόγηση για το ατύχημα στα 19 του που τον καθήλωσε σε αμαξίδιο, την πάλη του με τον τζόγο και τον αγώνα που έδωσε να ξαναφτιάξει τη ζωή του «μετά το τσουνάμι που ήρθε και τα σάρωσε όλα».
M. HULOT
«Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Το πίσω ράφι  / «Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Πιστή στην κλασική μορφή του μυθιστορήματος, αλλά ταυτόχρονα ανατρεπτική και μεταμοντέρνα, η καυστική σάτιρα του Τζόναθαν Κόου για τη βρετανική άρχουσα τάξη των αρχών της δεκαετίας του ’90 διαβάζεται μονορούφι.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
ΕΠΕΞ Γυναικείες φωνές από διαφορετικά μέρη του κόσμου

Βιβλίο / Από τη Μαλαισία μέχρι το Μεξικό: 5 νέα βιλία που αξίζει να διαβάσετε

5 συγγραφείς από διαφορετικά σημεία του πλανήτη χαράζουν νέους δρόμους στη λογοτεχνία. Ανάμεσά τους, η Τζόχα Αλχάρθι που κέρδισε το Booker και η βραβευμένη με Πούλιτζερ Κριστίνα Ριβέρα Γκάρσα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ποιοι ήταν οι αληθινοί «σκλάβοι» της ηδονής στην Αρχαία Ρώμη;

Αρχαιολογία / Ποιοι ήταν οι αληθινοί «σκλάβοι» της ηδονής στην Αρχαία Ρώμη;

Η διακεκριμένη ιστορικός Mary Beard στο βιβλίο της «Οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες. Οι ηγεμόνες του αρχαίου ρωμαϊκού κόσμου», παρουσιάζει τη ζωή και το έργο των αυτοκρατόρων μέσα από ανεκδοτολογικές αφηγήσεις και συναρπαστικές λεπτομέρειες, που θυμίζουν απολαυστικό μυθιστόρημα. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια εστιάζει στον ρόλο των δούλων, τόσο στην καθημερινή ζωή όσο και στη σεξουαλική ζωή των Ρωμαίων αυτοκρατόρων.
M. HULOT
Τα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ενώνουν τις δυνάμεις τους

Βιβλίο / Τα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ενώνουν τις δυνάμεις τους

Από την Αμοργό ως την Αλεξανδρούπολη και από την Ξάνθη ως τη Μυτιλήνη, τα μικρά βιβλιοπωλεία αποκτούν για πρώτη φορά συλλογική φωνή. Βιβλιοπώλες και βιβλιοπώλισσες αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT