Η εξουσία της πεολειξίας

Η εξουσία της πεολειξίας Facebook Twitter
Σάτυρος και Μαινάδα, Από το Σπίτι του Caecilius Jucundus στην Πομπηία
0

Λέγεται πως ο Τιβέριος είχε «διδάξει παιδιά της πιο τρυφερής ηλικίας, τα οποία αποκαλούσε τα ψαράκια του, να παίζουν ανάμεσα στα πόδια του όταν κολυμπούσε, να τον διεγείρουν σιγά σιγά με τη γλώσσα και τα δόντια, και μάλιστα, ταυτίζοντάς τα με βρέφη ανεπτυγμένα αλλά που θηλάζουν ακόμη, να του πιπιλάνε τα γεννητικά όργανα και τις ρώγες» (Σουητώνιος, Περί του βίου των Καισάρων).


Η παιδοφιλική σκηνή παρωδεί την αρχική σκηνή, εκείνη του παιδιού που θηλάζει, πιπιλάει, δαγκώνει το μητρικό στήθος.

 

Η πεολειξία δεν είναι διόλου μια εφαρμογή ανάμεσα σε άλλες της «αρχής» «Μια τρύπα είναι μια τρύπα» - πιθανόν μονάχα στα όρια της σχιζοφρένειας αυτή η διατύπωση να ακούγεται ψυχολογικά σωστή, όταν μια τρύπα σε μια κάλτσα μπορεί να «κάνει τη δουλειά».

 

Είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη φαντασίωση που αποτελεί τη βάση της και τα αναπόφευκτα στοιχεία που συνδυάζει: αντιστοιχία στήθος/πέος, στόμα/κόλπος, σπέρμα/γάλα - από τη φαντασίωση ως την πεποίθηση που γίνεται θεσμός η απόσταση είναι μονάχα ένα βήμα: με το που γίνεται ο γάμος, ο άνδρας της φυλής των Μπαρούγια δίνει στη νεαρή του σύζυγο να καταπιεί το σπέρμα του, με τη σκέψη πως η ζωτική του ουσία θα μεταμορφωθεί σε γάλα και θα φουσκώσει τα στήθη της γυναίκας του."

 

Στην αρχαία Ρώμη, ο άνδρας που έβαζε το πέος του σ' ένα στόμα (όποιο κι αν ήταν το φύλο εκείνου που το δεχόταν) προσέφερε στον εαυτό του μια καθ' όλα αποδεκτή ηδονή, ενώ εκείνος που έβαζε το πέος στο στόμα του (κι ας λεγόταν Τιβέριος ή Νέρων) επιδιδόταν σε κάτι βδελυρό, συγχέοντας το στόμα του με το αιδοίο

 

Για την παιδική σεξουαλικότητα υπάρχουν ν φύλα και η πεολειξία είναι ανάμνηση αυτού του πλουραλισμού. Πρόκειται όμως για έναν πληθυντικό αριθμό που δεν αποδεσμεύεται ποτέ ολοκληρωτικά από τις δύο συγκεκριμένες όψεις.

 

Στην αρχαία Ρώμη γινόταν διαχωρισμός ανάμεσα στο fellare (βάζω ένα πέος στο στόμα μου) και το irrumare (βάζω το πέος στο στόμα κάποιου).

 

Η γυναίκα (που μπορεί στην πραγματικότητα να είναι είτε γυναίκα είτε άνδρας) βάζει στο στόμα της το πέος, ο άνδρας βάζει το πέος του σ’ ένα στόμα.

 

Επειδή η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο επιτρεπτό και το απαγορευμένο, στη Ρώμη, περνούσε ανάμεσα στην ενεργητική και την παθητική συμπεριφορά, ο άνδρας που έβαζε το πέος του σ’ ένα στόμα (όποιο κι αν ήταν το φύλο εκείνου που το δεχόταν) προσέφερε στον εαυτό του μια καθ’ όλα αποδεκτή ηδονή, ενώ εκείνος που έβαζε το πέος στο στόμα του (κι ας λεγόταν Τιβέριος ή Νέρων) επιδιδόταν σε κάτι βδελυρό, συγχέοντας το στόμα του με το αιδοίο.

 

Η πεολειξία περισσότερο παίζει με τα δύο φύλα, το ζεύγος αρσενικό/θηλυκό, παρά απαλλάσσεται από αυτά.

 

Μέχρι πρότινος η πεολειξία θεωρούνταν μια «φριχτή διαστροφή». Σήμερα είναι μια όψη της σεξουαλικής ζωής που επιβάλλεται - ισότιμα με την αιδοίολειξία.

 

Σημαίνει αυτό άραγε πως το σύνολο των φανταστικών της συνισταμένων δεν αποτελεί πια απωθημένο; Υπάρχουν αμφιβολίες, ειδικά σε ό,τι αφορά το παιδοφιλικό και αιμομικτικό της υπόβαθρο.

 

Μια καθησυχαστική εκδοχή κάνει την πεολειξία επανερμηνεία μέσω της ενήλικης σεξουαλικότητας της σκηνής του θηλασμού, προσδίδοντας σεξουαλικό χαρακτήρα σε κάτι που αρχικά δεν είχε.

 

Μια άλλη εκδοχή, πιο ανησυχητική, αναγνωρίζει στην πεολειξία την επανασύνδεση με την πρώιμη σεξουαλικότητα: πίσω από το πέος που εκσπερματίζει στο στόμα υπάρχει ο μαστός, που ηδονίζεται χύνοντας το γάλα του στο στόμα του «αθώου παιδιού».

 

Είναι αδύνατον να περιορίσει κανείς την πεολειξία στην πραγμάτωση μίας και μόνο φαντασίωσης. «Μου αρέσει η στιγμή που τη βλέπω να γονατίζει».

 

Η γονατιστή γυναίκα θεοποιεί τον φαλλό και δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβεβαίωση για τον άνδρα (που πάντοτε, μέσα του, ανησυχεί κρυφά) πως η λίμπιντό του είναι κυρίαρχη.

 

Ο χαρακτήρας επιβολής και σαδισμού rival ολοφάνερος, η πεολειξία «βουλώνει το στόμα» στη γυναίκα, την περιορίζει στη σιωπή;

 

Εκείνος (ο μοναχός Κλεμάν) με έβαλε (εμένα, τη Ζυστίν) να γονατίσω και κολλώντας πάνω μου σε αυτή τη στάση πραγματοποίησε τις άσεμνες ορέξεις του σ' έναν χώρο που μου απαγορεύει στη διάρκεια της θυσίας το δικαίωμα να διαμαρτυρηθώ για τις ανομίες του

― Μαρκήσιος ντε Σαντ, Τα βάσανα της αρετής

 

 

Όμως η πεολειξία είναι πλούσια σε διφορούμενα: Από τους δύο ενεργούς πρωταγωνιστές, ποιος είναι ο ενεργητικός, ποιος είναι ο κυρίαρχος; Εκείνος που βάζει τον φαλλό του στο στόμα κάποιου, ή εκείνος που παίρνει στο στόμα του τον φαλλό;

 

Η παθητική στάση εκείνου που δίνει τον φαλλό δηλώνει από μόνη της την αβεβαιότητα στο μοίρασμα των ρόλων. Η πεολειξία προσδίδει στη φαντασίωση του γυναικείου κόλπου με δόντια και στον φόβο του ευνουχισμού από τον οποίο αυτή θρέφεται ένα υπόβαθρο πραγματικότητας.

 

Ο Χανς, αυτός που καμάρωνε μπροστά σ' εκείνη που γονάτιζε, αντιμετώπισε με δυσκολία μια άλλη φορά, όταν κάποια άλλη γυναίκα, τη στιγμή που ήταν ξαπλωμένος, του πήρε απροειδοποίητα το «πολυτιμότερο αγαθό» του... «Ένιωσα σαν να μου έχωσε ένα καρότο στον κώλο».

 

Σε κάθε σεξουαλική σκηνή υπάρχει μια «γυναίκα», ένα γυναικείο «άνοιγμα», αλλά δεν ξέρουμε πού (αυτή ή αυτός) βρίσκεται.

 

Αν γυρίσουμε λίγο ακόμα πιο πίσω στο παρελθόν, η φαντασίωση της αυτοπεολειξίας (ένα σπορ στο οποίο δεν μπορεί να επιδοθεί ο καθένας) σκιαγραφεί τη σφαιρική εικόνα μιας ναρκισσιστικής πληρότητας: Γίνεσαι ταυτόχρονα ο μαστός της μητέρας και το στόμα του παιδιού.

 

Το παιδί που πιπίλιζε τον αντίχειρά του είχε κάνει ένα πρώτο βήμα σε αυτό τον δρόμο της επιστροφής προς τον χαμένο παράδεισο, προς εκείνο τον καιρό πριν από τον αποχωρισμό από τη μητέρα, πριν από τον διαχωρισμό των φύλων.

 

_______________

Ένα κεφάλαιο από το βιβλίο του Jacques Andre «Η ανδρική σεξουαλικότητα» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση Γιάννη Στρίγκου

Βιβλίο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ocean Vuong: «Πίσω από τη βιτρίνα της χιπστεριάς κρύβεται ο φόβος»

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ / Ocean Vuong: «Πίσω από τη βιτρίνα της χιπστεριάς κρύβεται ο φόβος»

Ο Αυτοκράτορας της Χαράς είναι ένα λογοτεχνικό επίτευγμα. Ένα μεγάλο μυθιστόρημα με ιστορίες απλών ανθρώπων που τις σχέσεις τους ορίζουν η καλοσύνη και η αλληλεγγύη. Με αφορμή την κυκλοφορία του, ένας από τους πιο ταλαντούχους συγγραφείς της γενιάς του μιλάει για τη λογοτεχνία, τους ήρωές του, την queer ταυτότητα και την κατάσταση όπως διαμορφώνεται στην Αμερική του Τραμπ σε μια συνέντευξη-ποταμό.
M. HULOT
Η Λυδία Κονιόρδου διαβάζει τον μονόλογο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο oυρανός κατακόκκινος»

Lifo Videos / «Ιδού εγώ»: Η Λυδία Κονιόρδου ερμηνεύει το «Ουρανός Κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη στο LIFO.gr

O απολογισμός ζωής μιας γυναίκας που βλέπει γύρω της τον κόσμο να διαλύεται, η προσωπική εμπλοκή στη συλλογική μνήμη, μια ποιητική εκδοχή της δυστυχίας που γεννά η σύγχρονη πραγματικότητα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Βιβλίο / Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Με ένα πλούσιο πρόγραμμα με καλεσμένους από 16 χώρες και τιμώμενο πρόσωπο τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, το φετινό φεστιβάλ σημείωσε τη μεγαλύτερη προσέλευση στην ιστορία του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

The Review / Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου, με αφορμή τη νέα έκδοση του έργου του Ζαν Ζενέ, εξετάζουν τους λόγους που μπορεί να μας αφορά ακόμα και σήμερα το θρυλικό βιβλίο του 1945. ― ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟΛΜΗΡΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ