Τελικά, έχει η τέχνη τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο;

Κατερίνα Ευαγγελάτου και Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης Facebook Twitter
Κατερίνα Ευαγγελάτου και Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Φωτ.: Θωμάς Δασκαλάκης/NDP
0

Η «ομήγυρις», όπως επισήμανε ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης, σε αντίθεση με το «πάνελ» που στις μέρες μας παραπέμπει μάλλον στην τηλεόραση, αποτελούνταν από ανθρώπους των τεχνών, και συμπεριλάμβανε και τον ίδιο. Μέλη της ήταν ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, η χορεύτρια και ηθοποιός Έλενα Τοπαλίδου, ο κινηματογραφιστής και σκηνοθέτης της τηλεόρασης Λευτέρης Χαρίτος, ο χορευτής και χορογράφος Ηλίας Χατζηγεωργίου και οι σκηνοθέτιδες του θεάτρου Ελένη Δημοπούλου και Κατερίνα Παπαγεωργίου. Τον συντονισμό ανέλαβε η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, επίσης σκηνοθέτις θεάτρου, Κατερίνα Ευαγγελάτου. Τετάρτη 3 Ιουλίου, 8 το βράδυ, στον χώρο Ε της Πειραιώς 260, μέρος απολύτως οικείο σε όσους παρακολουθούμε τις εκδηλώσεις του φεστιβάλ. 

Στο φόντο η βιντε-οθόνη έγραφε «Τέχνη και κοινωνία», ενώ μια σειρά καρέκλες του σκηνοθέτη περίμεναν τους οκτώ συμμετέχοντες για μια ανοιχτή συζήτηση με θέμα τη σχέση τέχνης και κοινωνίας. Πρώτη ανέβηκε στη σκηνή η Κατερίνα Ευαγγελάτου για να καλωσορίσει το κοινό, κυρίως ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου, όπως ήταν αναμενόμενο, και να μας εισαγάγει στη συζήτηση που θα ακολουθούσε. Όταν όλοι πήραν θέση, έθεσε το εξής ερώτημα, ξεκινώντας από τον Μαρκουλάκη: «Στη μακρά σου πορεία έχεις έρθει αντιμέτωπος με το ερώτημα αν η τέχνη έχει τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο. Πώς το αντιμετωπίζεις; Επειδή δεν έχει νόημα να μιλήσουμε εδώ γενικά, θα καταθέσει ο καθένας τις προσωπικές του εμπειρίες». Η πρώτη αντίδραση του Μαρκουλάκη ήταν: «Έθεσες το βασικό ερώτημα». Αλλά τι εννοούσε ο δημοφιλής σε όλους ηθοποιός; 

«Αυτό που κάνουμε όλοι οι καλλιτέχνες είναι ότι δίνουμε το πλαίσιο. Παίρνουμε μια πραγματικότητα που είναι ατάκτως ερριμμένη, της δίνουμε μια μορφή και η μορφή αυτή μας κάνει λιγότερο απαρηγόρητους. Έχουμε στο χέρι μας μια καταπληκτική δύναμη, μπορούμε να βάλουμε τη λέξη “τέλος”. Στη ζωή δεν μπαίνει τέλος, κάποιος αρρωσταίνει και πεθαίνει. Στις ιστορίες που λέμε, όσο ξαφνικό κι αν είναι το τέλος, έχει προετοιμαστεί. Κι αυτό δίνει στα πράγματα μια ελπίδα, μια παρηγοριά στις ζωές». 

Διευκρινίζοντας ότι ως ένας άνθρωπος της σκηνής και όχι ως πρωτογενής δημιουργός πολύ συχνά τον κυριεύει μια αίσθηση έλλειψης νοήματος, συνέχισε ότι στο ενδιάμεσο των διαφορετικών πρότζεκτ πολλές φορές πέφτει «σε ένα ναδίρ τρομερής μελαγχολίας και αίσθησης αχρηστίας» ακόμα και για πράγματα που θεωρεί ότι κατάφερε να κάνει περισσότερο από ικανοποιητικά, ότι πιστεύει βαθιά πως αυτά «δεν έχουν καμιά σημασία, δεν μπορούν να επηρεάσουν με κανέναν τρόπο κανέναν, αν έλειπαν δεν θα επέφεραν καμία αλλαγή σε κανέναν». 

Τέχνη και κοινωνία: Μια ανοιχτή συζήτηση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Ελένη Δημοπούλου, Χρήστος Χωμενίδης και Κατερίνα Ευαγγελάτου. Φωτ.: Θωμάς Δασκαλάκης/NDP

Συνεχίζοντας, ομολόγησε πως απ' όταν ήταν μικρό παιδί μέχρι σήμερα, κάθε φορά που συναντάει «άνθρωπο που το αποτύπωμα της εργασίας του ή του πνευματικού του κάματου έχει συγκεκριμένο, μετρήσιμο όφελος, όπως αυτό ενός καρδιοχειρουργού ή ενός καλού γιατρού» κάνει γονυκλισίες μπροστά του. Και συμπλήρωσε: «Τον τιμώ με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν χρειάζεται να είναι επιστήμονας, μπορεί να είναι οποιοσδήποτε φέρει μετρήσιμο αποτέλεσμα για τη βελτίωση αυτού που συμβαίνει γύρω του». Αμέσως μετά πέρασε σε πιο ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις: «Η τέχνη δεν μπορεί να επηρεάσει άμεσα με τον τρόπο που θα το έκανε μια επανάσταση ή ένα συγκεκριμένο δοκίμιο ή κείμενο. Υπό αυτή την έννοια, δεν είναι αμιγώς πολιτική πράξη, καλό είναι να μην είναι στρατευμένη. Καλό είναι επίσης να μην υποκύπτει σε συγκεκριμένες εξωτερικές οδηγίες για το τι πρέπει να είναι. Υπάρχουν μικρά παραδείγματα που στην εποχή τους έχουν επηρεάσει πάρα πολύ. Ένα τέτοιο είναι το μυθιστόρημα “Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά”, γραμμένο λίγο πριν το από 1860, ακριβώς πριν από τον Αμερικανικό Εμφύλιο, το οποίο επηρέασε σε πολύ μεγάλο βαθμό τον τρόπο που άρχισαν να αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί τους Αφροαμερικανούς αλλά και τη ματιά των Αφροαμερικανών στις βόρειες και στις νότιες Πολιτείες. Υπήρξε μια θρυαλλίδα που έπαιξε ρόλο στην καινούργια ιπτική αλλά και στο ξέσπασμα του Εμφυλίου. Το ερώτημα είναι αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό. Η συγγραφέας του ήταν μια επαναστάτρια, προάγγελος μιας εποχής που δεν είχε έρθει. Σκέφτηκε κάτι πάρα πολύ ιδιαίτερο και μετακίνησε τους ανθρώπους μπροστά ή ήταν ένας από τους ανθρώπους που ανήκαν στην επόμενη ματιά; Που έδωσε δικαιώματα στους Αφροαμερικανούς και το μόνο που έκανε ήταν να εκφράσει τον κόσμο μας;».

Κλείνοντας, έκανε μια αναφορά στη διάσημη μετάφραση του «Άμλετ» από τον Γιώργο Χειμωνά, συγκεκριμένα σε έναν στίχο: «Η τέχνη δεν είναι για τους πολλούς, δεν είναι ούτε για τους λίγους. Μόνο για τον καθένα χωριστά». Συμφωνώντας με τον αείμνηστο συγγραφέα και ψυχαναλυτή (καθώς ο στίχος δεν είναι πιστή μετάφραση του Σαίξπηρ), κατέληξε στο συμπέρασμα: «Επηρεάζουμε τους ανθρώπους με έναν πολύ ουσιώδη τρόπο, έναν προς έναν».  

Τη σκυτάλη πήρε ο χορευτής και χορογράφος Ηλίας Χατζηγεωργίου, ο οποίος ετοιμάζει για το φεστιβάλ το «Scared», μια χορογραφία που η Ευαγγελάτου χαρακτήρισε ως μια δημιουργία για μια φοβισμένη κοινωνία. Ο ίδιος το επιβεβαίωσε λέγοντας: «Η αφορμή για το “Scared” ήταν ότι πιστεύω ακράδαντα πως έχουμε μπει σε ένα καθεστώς φόβου ως κοινωνία γενικά εδώ και πολλά χρόνια. Αν σκεφτούμε όλα όσα έχουν συμβεί τελευταία, από την οικονομική κρίση μέχρι τον κορωνοϊό, και τα συμπυκνώσουμε χρονικά, για μένα αποτελούν έναν εφιάλτη». Μίλησε επίσης για την έλλειψη ενσυναίσθησης στην εποχή των ηλεκτρονικών μέσων, είπε ότι η σύγχρονη ζωή του φόβου επηρεάζει και τη σχέση μας με το σώμα μας, το εργαλείο της δικής του δουλειάς. Κατέληξε: «Εμένα με μετακίνησε η τέχνη, και με επηρέασε πριν πω ή κάνω κάτι». 

Τέχνη και κοινωνία: Μια ανοιχτή συζήτηση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Κατερίνα Ευαγγελάτου, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και Έλενα Τοπαλίδου. Φωτ.: Θωμάς Δασκαλάκης/NDP

Στο ερώτημα της Ευαγγελάτου προς τον Χρήστο Χωμενίδη πώς εμπνέεται τα μυθιστορήματά του από τη ζωή και πώς καταφέρνει να τη μετουσιώνει σε μια προσωπική γραφή, απάντησε: «Πιστεύω ακράδαντα ότι ζω μέσα στην κοινωνία και εμπνέομαι από αυτήν. Φροντίζω να συναναστρέφομαι και να συνδιαλέγομαι με όλους τους ανθρώπους. Ζω στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή όλη μου τη ζωή, την Κυψέλη, και διατηρώ σχέσεις με όλη τη γειτονιά, από τη φουρνάρισσα μέχρι τον κουρέα, που μου κάνουν εκμυστηρεύσεις και μου λένε ωραία ψέματα. Κυκλοφορώ όσο μπορώ με τα μέσα συγκοινωνίας και ταξί». Σχετικά με τους ταξιτζήδες είπε πως του ανοίγονται και του μιλάνε, καθώς πάντα, μπαίνοντας σε ένα ταξί, κλείνει το κινητό και πιάνει κουβέντα με τον οδηγό. 

Πάντως, η μεγαλύτερη επιθυμία του από μικρό παιδί, η οποία ως έναν βαθμό έχει εκπληρωθεί, είναι να είναι λαϊκός συγγραφέας, να απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους. Είπε χαρακτηριστικά: «Τα τελευταία χρόνια με σταματούν στον δρόμο για να μου μιλήσουν απλοί άνθρωποι, όχι διανοούμενοι, και κυρίως άντρες». Είπε και κάτι ακόμα: «Αυτό που κάνουμε όλοι οι καλλιτέχνες είναι ότι δίνουμε το πλαίσιο. Παίρνουμε μια πραγματικότητα που είναι ατάκτως ερριμμένη και της δίνουμε μια μορφή. Η μορφή αυτή μάς κάνει λιγότερο απαρηγόρητους. Έχουμε στο χέρι μας μια καταπληκτική δύναμη, μπορούμε να βάλουμε τη λέξη “τέλος”. Στη ζωή δεν μπαίνει τέλος, κάποιος αρρωσταίνει και πεθαίνει. Στις ιστορίες που λέμε, όσο ξαφνικό κι αν είναι το τέλος, έχει προετοιμαστεί. Κι αυτό δίνει στα πράγματα μια ελπίδα, μια παρηγοριά στις ζωές». 

Αμέσως μετά μίλησε η Έλενα Τοπαλίδου αναφερόμενη στην εμπειρία της από τη δημιουργία της ταινίας «Μαγνητικά πεδία» του Γιώργου Γούση, που είναι εμπνευσμένη από μια δική της ιστορία. Ο απολαυστικός έως και σπαρταριστός τρόπος της (αλήθεια, γιατί κανείς δεν έχει σκεφτεί να κάνει κωμωδία μαζί της;) κορυφώθηκε ως εξής: «Επεξεργαζόμασταν επί 10 μέρες κάτι που ήταν η προσωπική μου ιστορία, για να τη μεταφέρουμε στο κοινό. Άρα δεν ήταν πλέον η προσωπική μου ιστορία, γιατί οι προσωπικές μου ιστορίες εμένα δεν με ενδιαφέρουν καθόλου. Τα ξένα λόγια που θα πω με ενδιαφέρουν πιο πολύ κι έτσι, την ώρα των γυρισμάτων, όσο κι αν πρόκειται για την Έλενα, την οποία βαριέμαι, αναγκαζόμουν να φτιάξω ιστορίες. Αυτό που συνέβη στην ταινία και είναι πολύ ωραίο είναι ότι δόθηκαν οι καλύτερες εκδοχές αυτών των 6 ανθρώπων που ήμασταν εκεί, χωρίς καθόλου χρήματα, εν μέσω κορωνοϊού, τις κάμερες να χαλάνε και να μην τραβάνε. Μετά από καιρό, στη Θεσσαλονίκη, στον Βαρδάρη ξημερώματα με είδε κάποιος, ήμουν χάλια, και μου είπε είσαι η Έλενα από τα “Μαγνητικά πεδία”; Είχε δει την ταινία!». Συμπερασματικά, η δική της άποψη ήταν ότι «αυτό που μπορεί να βοηθήσει είναι οι καλύτερες στιγμές των λεπτών και των δευτερολέπτων των ανθρώπων. Αυτό μπορεί να κάνει καλύτερη τη ζωή». Όπως και η δουλειά της ως δασκάλας μπαλέτου, όταν μεταφέρει τις γνώσεις της σε νεότερους καλλιτέχνες. 

Τέχνη και κοινωνία: Μια ανοιχτή συζήτηση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Έλενα Τοπαλίδου, Λευτέρης Χαρίτος και Ηλίας Χατζηγεωργίου. Φωτ.: Θωμάς Δασκαλάκης/NDP

Στον ιδιαίτερα γνωστό λόγω της μεγάλης επιτυχίας των «Άγριων Μελισσών» σκηνοθέτη Λευτέρη Χαρίτο η Ευαγγελάτου έκανε την ερώτηση αν η τηλεόραση, που από τη φύση της απευθύνεται σε πολύ μεγάλο κοινό, έχει τη δύναμη να αλλάξει συνειδήσεις, να κάνει κάποιον να μετατοπιστεί, να κάνει μια κοινωνική αλλαγή. Κι εκείνος, με εύθυμη διάθεση και αισιοδοξία, όπως πάντα, απάντησε: «Η τηλεόραση είναι διαβολικό εργαλείο γιατί μπαίνει στο σπίτι σου και σε επηρεάζει θέλοντας και μη. Το ερώτημα αν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο είναι σημαντικό, και το λέω με την έννοια ότι ίσως και να μπορεί. Διάβασα ότι μια σειρά στο Netflix την είδαν 1 δισ. άνθρωποι. Δηλαδή 1 δισ. είχε πρόσβαση στο ίδιο πολιτιστικό προϊόν. Η κινηματογραφίστρια Λένι Ρίφενσταλ κατηγορήθηκε ότι με τις ταινίες της επηρέασε την άνοδο του Χίτλερ. Όλο και πιο πολύ τα προϊόντα μοιάζουν. Ένα πράγμα που έχει χαθεί είναι η διαφορετικότητα των λαών. Εμείς οι παλιοί, των δεκαετιών του '70 και του '80, θεωρούσαμε οτιδήποτε προερχόταν από την Αμερική ως κακό και τώρα το δεχόμαστε στο σπίτι μας χωρίς να το κρίνουμε. Η τηλεόραση έχει τεράστια δύναμη». Πρόσθεσε ότι συμφωνεί με τον Χρήστο Χωμενίδη για τη λαϊκότητα της τέχνης και είπε πως η πρωταγωνίστρια της σειράς Μαρία Κίτσου λάμβανε πληθώρα γραμμάτων από κακοποιημένες γυναίκες όταν η ηρωίδα που ενσάρκωνε στη σκηνή ήταν στη φυλακή και κακοποιούνταν σεξουαλικά από τον διευθυντή της φυλακής, ρόλο που υποδυόταν ο Βασίλης Μπισμπίκης. Αυτό αποτελεί ένα καλό παράδειγμα για το πώς η τηλεόραση έχει δύναμη και θετική επιρροή στην κοινωνία. 

Η Ελένη Δημοπούλου, σκηνοθέτις από τη Θεσσαλονίκη και καλλιτεχνική διευθύντρια της θεατρικής ομάδας Εν Δυνάμει, μιας «κολεκτίβας καλλιτεχνών με ή χωρίς αναπηρία» που μας έδωσε την υπέροχη παράσταση «Ερωτευμένα άλογα», αναφέρθηκε στην ανάγκη για δημιουργία ομάδας. Την ίδια, μητέρα μιας κόρης με σύνδρομο Down –σήμερα πια, ως ηθοποιός με το όνομα Λωξάνδρα Λούκας (Lloxy), έχει παίξει στην Επίδαυρο με το ΚΘΒΕ, στο Εθνικό αλλά και σε τηλεοπτική σειρά– την ενδιέφερε πρωτίστως να θέσει κάποια ερωτήματα. «Στα 15 χρόνια που έχουμε ιδρύσει την ομάδα δεν θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία αλλά τους εαυτούς μας, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε όλοι μαζί. Για να θέσουμε όλα μας τα ερωτήματα, θελήσαμε να ενωθούμε σε μια ομάδα με την Ελένη Ευθυμίου. Χαίρομαι που μιλάμε για καλλιτεχνικό προϊόν και όχι για μια ομάδα με αναπηρία. Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη “συμπερίληψη” αλλά τη “συμμετοχικότητα”. Θέλουμε να βεβαιώσουμε όσο περισσότερους πολίτες γίνεται ότι βρισκόμαστε σε ένα σημείο που έχουμε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Αν θέλουμε να εξελιχθούμε ως ομάδα και να μας δέχονται, πρέπει να έχουμε υψηλό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα». 

Τέχνη και κοινωνία: Μια ανοιχτή συζήτηση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Φωτ.: Θωμάς Δασκαλάκης/NDP

Τέλος, τον λόγο πήρε η 27χρονη σκηνοθέτις Κατερίνα Παπαγεωργίου που μπήκε στις φυλακές Κορυδαλλού μετά από πρόταση ενός κρατούμενου με αναστολή να δείξει παράστασή της που ανέβασε στο θέατρο Μπέλλος. Στη συνέχεια της πρότειναν να συμμετάσχει στο θεατρικό εργαστήρι τους. «Η τέχνη, η όλη διαδικασία, προσφέρει μια διαφυγή από την παραβατικότητα, το περιθώριο και το σκληρό περιβάλλον, μια επιβίωση από την τιμωρία. Τους δίνει τη δυνατότητα να εξοικειωθούν με όσα βιώνουν και να βάλουν έναν στόχο που θα εκπληρώσουν, τη στιγμή που, όντες στη φυλακή, νιώθουν ματαιωμένοι και ηττημένοι. Δουλεύοντας την “Αντιγόνη”, μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν ένα από τα μέλη της ομάδας είπε “ο Χορός φταίει που εμείς άκριτα δεχόμαστε την πολιτική ηγεσία”. Η ομάδα αλλάζει τους έγκλειστους και τους δίνει τρομερή ελπίδα, βοηθώντας τους έτσι και στο κομμάτι της επανένταξης. Ναι, η τέχνη μπορεί να αλλάξει την κοινωνία». 

Ο Ηλίας Χατζηγεωργίου, έχοντας παρόμοιες εμπειρίες από τις φυλακές Αυλώνα και φέρνοντας ως παράδειγμα το είδος του χιπ-χοπ στην Αμερική, που έφερε την ανακωχή ανάμεσα σε συμμορίες του δρόμου, συμπλήρωσε πως χάρη στη θεατρική δημιουργία νεαροί άντρες μεταπηδούν από τις συγκρουσιακές και ανταγωνιστικές σχέσεις χλευασμού και βίας σε μια συνθήκη συνύπαρξης και αλληλοϋποστήριξης. Η ανοιχτή συζήτηση ολοκληρώθηκε με αισιοδοξία για το μέλλον της τέχνης και γέλια που οφείλονταν στη χαρισματική Έλενα Τοπαλίδου.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Hecuba not Hecuba»: Μια σύγχρονη Εκάβη στην Επίδαυρο

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2024 / «Hecuba not Hecuba»: Μια σύγχρονη Εκάβη στην Επίδαυρο

Ο Πορτογάλος Τιάγκο Ροντρίγκες, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν και λάτρης της αρχαίας τραγωδίας, ανεβάζει με την Comédie-Française για πρώτη φορά δουλειά του στην Επίδαυρο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ