Στο "Αγάπη μόνο" του Σεφερλή: Τρικυμία εν κρανίω και αφρίζουσα αγραμματοσύνη

Στο "Αγάπη μόνο" του Σεφερλή: Τρικυμία εν κρανίω και αφρίζουσα αγραμματοσύνη Facebook Twitter
Πώς συμφύρονται όλοι οι αστικοί μύθοι σ' ένα πασίγνωστο κοκτέιλ με φασίζουσα γεύση, που φέρει την ονομασία ''Αγάπη μόνο''
30

Αγάπη μόνο'' ονομάζεται η καινούργια επιθεώρηση του Μάρκου Σεφερλή που παρουσιάζεται στο Δελφινάριο του Φαλήρου και που θέλει να σατιρίσει, ως επιθεώρηση που είναι, την ''πρώτη φορά Αριστερά'' κυβέρνηση, τον Τσίπρα, τον Φίλη κλπ.

Να καυτηριάσει επίσης τη ''νέα γερμανική Κατοχή'', ονομάζοντας έναν ολόκληρο λαό ''παιδιά του Χίτλερ και των δολοφόνων'' και εκφράζοντας ταυτόχρονα τα πιο κακόγουστα εθνικιστικά κλισέ, αφού ''όταν εμείς χτίζαμε Ακροπόλεις, εκείνοι έμεναν στις σπηλιές''.

Να μην αφήσει εκτός ούτε και τους πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία, που ''επαναστάτησαν, όταν τους κόπηκε για δέκα λεπτά η σύνδεση wi-fi''...

Να μας υπενθυμίσει όλα τα σεξιστικά - φαλλοκρατικά στερεότυπα της συζύγου ως ''χοντρής φακλάνας - μπαζόλας'', εφόσον δεν διαθέτει καλλίγραμμο κορμί, αλλά και του γκέι που ''γυαλίζει τα πόμολα'' και άρα μόνο γέλιο μπορεί να προσφέρει στη ζωή αυτή.

Να φωνάξει, επίσης, ''Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή'' ή κάπως έτσι, δια στόματος του δημιουργού της στο ρόλο του Κεραύνιου Δία - ένας Δίας που ενίσταται για την κατάργηση των θρησκευτικών στα σχολεία και θυμάται με νοσταλγία την Αγία Λαύρα και την Επανάσταση του 1821.

Με άλλα λόγια, τρικυμία εν κρανίω και αφρίζουσα αγραμματοσύνη, στην οποία συμφύρονται αστικοί μύθοι (μόνο το 666, η Ομάδα Ε. και η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ έλειπαν) σ' ένα πασίγνωστο κοκτέιλ με φασίζουσα γεύση, που φέρει την ονομασία ''Αγάπη μόνο'', τάχα μου.

 

Κάθε φορά που ο Σεφερλής ικανοποιεί την εθνικοφροσύνη του κοινού, εκεί τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται τρομαχτικά σχεδόν, λες και βρίσκεσαι σε κάποια μάζωξη ακροδεξιάς...γιάφκας.

 

Στο δια ταύτα τώρα, ο τελευταίος που θα εδικαιούτο να ομιλεί περί δημοκρατίας, κακών Γερμανών και αριστερών, είναι ο Σεφερλής που η εμπορικότατη καριέρα του στο τηλεοπτικό στερέωμα, δεν του παρέχει την - ως φαίνεται πολυπόθητη - ιδεολογική και καλλιτεχνική εξιλέωση.

 

Κι ας τού έπλεξε το εγκώμιο κάποτε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, that' s life. Απ' την άλλη, για να μη γίνει κι η κριτική αυτή το ίδιο προβλέψιμη με τη σάτιρα του, οφείλουμε να πούμε πως ο Σεφερλής είναι ταλαντούχος.

 

Αναμφισβήτητα. Θυμίζει την ψυχή της παρέας στο Γυμνάσιο, τον βασιλιά του χαβαλέ. Και της κωλοφαρδίας, θα λέγαμε, αφού κατάφερε να το κάνει επάγγελμα όλο αυτό, να κατακτήσει το πανελλήνιο και να βγάλει λεφτά με τη σέσουλα. Μαγκιά του! Ένας άνθρωπος δαιμόνιος, πανέξυπνος, που γνωρίζει καλά πως μία παράσταση τετράωρης (!) διάρκειας δε βγαίνει μόνο με αναμασήματα των τηλεοπτικών κλισέ του, αλλά χρειάζεται και το πολιτικό σχόλιο.

 

Εκεί είναι που τα κάνει σαλάτα! Διότι, αν έμενε στις πορδές επί σκηνής ή στον άκρατο σεξισμό του (εντάξει, σεξισμός κάργα υπάρχει και στα έργα του Αριστοφάνη, μη γινόμαστε πια και τόσο politically correct όπως μας συμφέρει), όλα θα ήταν cool.

 

Το ''πρόβλημα'' ξεκινάει απ' τη στιγμή που ο ίδιος, ένας που δεν είναι αριστερός, αποτυγχάνει να εκφράσει τον μέσο δυσαρεστημένο, απελπισμένο ή απογοητευμένο αριστερό, μια και τα αστεία του αφενός θα έκαναν ευτυχισμένο τον αχώνευτο Αμβρόσιο και αφετέρου αντλούν έμπνευση από την πιο λούμπεν πλέμπα.

 

Τι ανάγκη έχει ωστόσο ο Σεφερλής από τον μέσο αριστερό; Και γιατί να τον χαϊδέψει; Μια ματιά γύρω μου, στο κοινό του κατάμεστου Δελφινάριου (περιμένεις μια ώρα στην ουρά, όπως έμαθα, μπροστά στο ταμείο και άλλη μισή ώρα, όπως διαπίστωσα, για να πάρεις ένα μπουκαλάκι νερό από τα κυλικεία του θεάτρου), με έπεισε πως αυτό ακριβώς το κοινό απαρτίζεται στην πλειοψηφία του από οικογένειες με τα παιδάκια τους, ηλικιωμένους με μαύρα t-shirts που έγραφαν ''Αγάπη μόνο'' (ναι, το είδαμε κι αυτό), σικάτες κυρίες και φουσκωτούς νεαρούς με τατουάζ. Πολύ τατουάζ, όμως, βρε παιδί μου!

 

Αν συνυπολογίσεις δε και τα μαζικά χειροκροτήματα κάθε φορά που ο Σεφερλής ικανοποιεί την εθνικοφροσύνη του κοινού, εκεί τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται τρομαχτικά σχεδόν, λες και βρίσκεσαι σε κάποια μάζωξη ακροδεξιάς...γιάφκας. 

 

Στο "Αγάπη μόνο" του Σεφερλή: Τρικυμία εν κρανίω και αφρίζουσα αγραμματοσύνη Facebook Twitter
Για να είμαι και απόλυτα ειλικρινής, σε κάποια σκετς, σαν αυτό με τον μποξέρ, γέλασα με την καρδιά μου, παραδομένος στο ''βουβό'' μπουφόνικο ταλέντο του.

 

Ίσως το παιχνίδι είναι εξ αρχής χαμένο, πάντα μιλώντας από καλλιτεχνικής άποψης. Δε βαφτίζεις μία ολόκληρη επιθεώρηση ''Αγάπη μόνο'', δεν τη βασίζεις πάνω σε ένα ανάξιο λόγου μιντιακό - ιντερνετικό πυροτέχνημα που έγινε viral για δύο 24ωρα. Κι ας καυχιέσαι ότι πρόκειται για δική σου ανακάλυψη κιόλας!

 

Είναι κάτι που επίσης γνωρίζει ο δαιμόνιος - επαναλαμβάνω - Σεφερλής, γι' αυτό και καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης αναλώνεται στα γνωστά του αστεία, τα οποία, όταν δεν θέλουν να πολιτικολογήσουν, είναι απλώς ανεκτά. Για να είμαι και απόλυτα ειλικρινής, σε κάποια σκετς, σαν αυτό με τον μποξέρ, γέλασα με την καρδιά μου, παραδομένος στο ''βουβό'' μπουφόνικο ταλέντο του.

 

Παρακάμπτω τα απαραίτητα μεν, ολότελα ανέμπνευστα δε, μπαλέτα και κρατάω την παρουσία δίπλα στον Σεφερλή του Γιάννη Καπετάνιου, ενός συμπαθούς κωμικού, γνωστού από την τηλεόραση κυρίως. 

 

Κρατάω ακόμη τη μικρή κόντρα του Σεφερλή με μία κυρία από το κοινό - ''Συριζαία'' τη χαρακτήρισε ο κωμικός - που δε δίστασε να δηλώσει τη δυσαρέσκεια της για τα πολιτικά του comments. Να ήταν στημένη η φάση;

 

Πιθανώς, αφού έγινε αφορμή για να τον κάνει εν συνεχεία διστακτικό (τάχα μου) στην κυβερνητική σάτιρα του, όπως και απολογητικό απέναντι στο κοινό του: ''Εγώ δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και δεν τά'χω πάρει από κανέναν'' είπε ο Σεφερλής ουκ ολίγες φορές κατά τη διάρκεια της παράστασης. Μη σου πω ότι εν προκειμένω έχει δίκιο. Η παράσταση του δεν ευτύχησε ιδιαίτερα από πλευράς παραγωγής.

 

Το όλο θέαμα δεν είναι πλούσιο από πλευράς σκηνικών και κοστουμιών συγκριτικά με αντίστοιχες επιθεωρήσεις του παρελθόντος. Θυμίζει ένα κακό ''σόου του ΑΝΤ1'' με τη χορηγία του γνωστού κολλαγόνου και προϊόντων διατροφής αδυνατίσματος να παρεμβαίνουν ακόμη και στη δράση ως φυσικά ντεκόρ μερικών σκετς. 

 

Δε μπορώ να πω, η διοργάνωση μας περιποιήθηκε ως μέσο. Με έβαλαν κι έκατσα πρώτη σειρά, μπροστά - μπροστά, με τον κίνδυνο να εκτεθώ στα αστεία του Σεφερλή, εφόσον τον είχα σε απόσταση αναπνοής απέναντι μου - να ένας μόνιμος φόβος που έχω για να αποφεύγω σόου τύπου Μάρκου Σεφερλή και Τζίμη Πανούση.

 

Στο διάλειμμα, μάλιστα, όταν δήλωσα ευγενικά τη θέληση μου να αποχωρήσω, μου σύστησαν να μείνω για να μη χάσω το τελευταίο σκετς με τον θίασο σύσσωμο επί σκηνής ως αρχαιοελληνικό Δωδεκάθεο. Είχαν δίκιο οι άνθρωποι και τους ευχαριστώ! Η κριτική μου διαφορετικά δεν θα ήταν ολοκληρωμένη.

 

Κι αν υποτεθεί πως βρέθηκα στο Δελφινάριο για να διαπιστώσουμε με τι γελάει σήμερα ο Νεοέλληνας (ένα κομμάτι του τουλάχιστον) και από τι εμπνέονται οι επιθεωρησιογράφοι, δε θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να πιστέψω πως ο Νεοέλληνας που σκάει τα 20 ευρώ από το υστέρημα του σε τέτοιου είδους φτηνά και λαϊκίστικα θεάματα, είναι ο ίδιος που κόπτεται για τον αφανισμό των αρχαίων ελληνικών και της Αντιγόνης, της Εκάβης ή του Οιδίποδα από τα σχολεία.

 

Αντίθετα, για τη θρησκεία, τον ''δεύτερο πυλώνα του Έθνους'', σύμφωνα με τον Σεφερλή, θα το πίστευα και με το παραπάνω! Εν κατακλείδι, μ' όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις...

 

Θέατρο ΔΕΛΦΙΝΑΡΙΟ

Ακτή Πρωτοψάλτη, Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, Πειραιάς

Τηλ: 210 4176402, 210 4176404, 213 0333157

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Τρίτη έως Κυριακή 9.15 μ.μ

Εισιτήρια στο www.happydeals.gr/deals.php?id=1452

και στο www.regroup.gr/default/388/city/1/deals/3655/markos-seferlis-agapi-mono/


ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 17.7.2016

Θέατρο
30

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιώργος Καραμίχος: Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε 

Θέατρο / Γιώργος Καραμίχος: «Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε»

Στο θέατρο υποδύεται έναν συγγραφέα που επιστρέφει στον τόπο του για να δηλώσει ανοιχτά την ταυτότητά του στην οικογένειά του. Θα αλλάξει η ζωή και η πορεία των ανθρώπων που αγαπά;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Χορός / Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Η ζωή, το έργο και η κληρονομιά του Alvin Ailey, του πρώτου μαύρου χορογράφου σύγχρονου χορού, παρουσιάζονται στην πρώτη μεγάλης κλίμακας μουσειακή έκθεση προς τιμήν του στο Whitney Museum of American Art.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

19 σχόλια
Εγώ αυτό που κατάλαβα από αυτή την παράσταση (έπεσα σε παράσταση που ο recurring theme θεατής ήταν ο Χρήστος από την Αλβανία, με αφορμή τον οποίο έγιναν αστειάκια πάνω στο στερεότυπο αλβανός-κλέφτης με πολύ φιλική προσέγγιση βέβαια και μεγάλη αποδοχή από το κοινό) είναι ότι το κοινό το ευχαριστεί αυτή η παρεΐστικη ατμόσφαιρα και ότι ο αρχηγός της παρέας τους ψυχαγωγεί και τους "βάζει σε σκέψη" (δεξιά και φασίζουσα θα συμφωνήσω με το κείμενο). Ακούν αυτά που θέλουν να ακούσουν, αισθάνονται ασφάλεια και ότι κάποιος αγκαλιάζει και επιβεβαιώνει τον τρόπο που σκέφτονται. Τις αξίες τους και την αντίληψή τους για τον κόσμο. Άνθρωποι με απόψεις του τύπου "έτσι μεγάλωσα εγώ" ή "που είναι τα παλιά καλά χρόνια" (πολύ πιθανόν να τους ευχαριστεί μια νέα χούντα). Άνθρωποι που διψάνε για το φυσιολογικό. "Ο άντρας πρέπει να έχει χιούμορ και άποψη και η γυναίκα να προσέχει την εμφάνισή της και η άποψή της να φτάνει μέχρι το χρώμα των νυχιών της." Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνω από τα 3-4 σκετσάκια που είδα. Άτοπο το σκετς με τον αλβανό που έκλεβε τα μέλια όπως και άτοπη η μεροληπτική τοποθετησή του για το Φίλη για την προσευχή στο σχολείο και την προσφώνηση "πριγκίπισσα" με σοβαρά επιχειρήματα όπως τα κιλά του. Εν πάσει περιπτώσει το κοινό ζει με λίγα λόγια στο 90 ακόμα. Δεν χωράνε στον μικρόκοσμό τους διαφορετικοί από τα πρότυπά τους άνθρωποι. Οι αλβανοί τους είναι βάρος (φάνηκε από τη συζήτησή του με τον Χρήστο, "ήρθανε σε γεννήσανε και λένε πώς να τον πάμε πίσω με τέτοια φάτσα και σε κρατήσανε εδώ") οι γκέι αποτελούν παρέκκλιση από το φυσιολογικό, οι γυναίκες με άποψη (βλέπε φεμινίστριες) είναι απειλή. Δε θα μιλήσω για τις τρανς γυναίκες (οι τρανς άντρες δεν υπάρχουν, είναι λεσβίες με ορμόνες!). Οι "ψηλές" αυτές γυναίκες πρέπει να έχουν έρθει κατευθείαν από την κόλαση, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω! Λοιπόν, αυτά όλα αφορούν το κοινό και τον μικρόκοσμό τους. Και ο Σεφερλής δεν τους βοηθάει να προσγειωθούν στο σήμερα. Κρατάει με νύχια και με δόντια το ένδοξο 90, μην τυχόν και βγει κάποιος έξω από αυτό. Ταλαντούχος μεν, ψαρεύοντας με το αιώνιο ελληνικό marketing δε.
Η επιθεωρηση δεν εχει σκοπο να προαγει τον πολιτισμο,απλως σατιριζει την κοινωνια και προβαλει με υπερβολικο τροπο τα κακως κειμενα.Καθρεφτιζει μερος το οσων συμβαινουν γυρω μας.δηλ. σε μια παρεα θα καθισει διπλα μια ή ενας 100 κιλα και κανεις δεν θα σχολιασει?για πλακα κατι θα πουμε,κατι θα σχολιασουμε μεταξυ μας.το ιδιο ομως κανουμε και για τον ιδιο μας τον εαυτο ,δεν μας σχολιαζουμε αν πχ εχουμε μεγαλη μυτη;το θεμα ειναι να εχεις παιδεια,να φιλτραρεις οτι ακους και βλεπεις,να μην εισαι δηθεν ή ψευτοκουλτουριαρης.Και Δελφιναριο και Επιδαυρο γιατι μπορω.
Ο Σεφερλής σατιρίζει τους άνδρες για το πάχος και την εμφανισή τους πολύ περισσότερο από τις γυναίκες και φυσικά σατιρίζει και τον ίδιο του τον εαυτό για αυτό το θέμα.Οπότε ή ο συγγραφέας έχει χάσει την έννοια της λέξης σεξισμός ή είναι υπέρμαχος της μονομερούς ισότητας κατά την οποία εαν "την πεις" σε έναν άνδρα είσαι αγενής ενώ εάν "την πεις" σε μια γυναίκα είσαι σεξιστής.Όσον αφορά το άρθρο μόνο κριτική θεάτρου δεν είναι. Απλά ο συγγραφέας αναλώνεται στην ιδεολογική του αντίθεση με τον Σεφερλή και στην γνωστή υποτίμηση όχι μόνο οτιδήποτε λιγότερο "έντεχνου" αλλά και των ανθρώπων οι οποίοι απλά πήγαν εκεί για να διασκεδάσουν.Δεκτό μεν, αλλά και κριτική θεάτρου δεν είναι και είναι και κάπως προσβλητικό προς τους ανθρώπους που "τόλμησαν" να έχουν διαφορετικές προτιμήσεις από τον συγγραφέα.
Η κριτική (θεάτρου, βιβλίου κ.λπ.) είναι εξ ορισμού υποκειμενική. Τελικά εσένα τι σε ενόχλησε; Η "ιδεολογική αντίθεση" προς τον Σεφερλή ή η ποιότητα της σάτιράς του. Γιατί, το να συμφωνεί κανείς ιδεολογικά με τον Σεφερλή δεν σημαίνει αυτομάτως ότι τον αποδέχεται ως καλλιτεχνική αξία (και το αντίστροφο).Για μένα ούτε το "έντεχνο" έχει αξία. Η χώρα αυτή έχει σταματήσει να παράγει πολιτισμό, με εξαίρεση ό,τι εξάγουμε προς τους "βαλανιδοφάγους".
Απλά βρίσκω το άρθρο πολύ επιθετικό χωρίς λόγο. Βγάζει πολύ χολή, κακία και υποτίμηση ακόμα και για ανθρώπους που απλά πήγαν να διασκεδάσουν.Δεν με νοιάζει η ιδεολογία ούτε του συγγραφέα ούτε του Σεφερλή, σέβομαι όλες τις απόψεις.Ο Σεφερλής έχει κάνει μεγάλες μπούρδες αλλά έχει κάνει και πολύ ωραία πράγματα, το πως θα τον κρίνει ο καθένας εξαρτάται από το εάν θα μείνει στα καλά ή στα κακά, δεκτές όλες οι απόψεις, το γούστο είναι υποκειμενικό φυσικά.Δεν το θεωρώ κριτική θεάτρου γιατί δεν νομίζω οτι βοηθάει κάποιον που θέλει να αποφασίσει εάν θα το δει. Προφανώς ο συγγραφέας προτιμάει άλλο είδος κωμωδίας, αλλά το να λες απλά οτι δεν σου αρέσουν αυτά τα αστεία και οτι το θέατρο είναι πολύ "δεξιό", δεν βοηθάει κανέναν.
Διότι, αν έμενε στις πορδές επί σκηνής ή στον άκρατο σεξισμό του (εντάξει, σεξισμός κάργα υπάρχει και στα έργα του Αριστοφάνη, μη γινόμαστε πια και τόσο politically correct όπως μας συμφέρει), όλα θα ήταν cool Πηγή: www.lifo.grΣοβαρά τώρα;
Και όμως στο Ταξί που τον έκανε πανελληνίως γνωστό στο ευρύ κοινό υπήρξε εξαιρετικός-κατά την άποψή μου-εφευρετικος, είχε γρήγορες ατάκες, τρομερή ικανότητα επικοινωνίας και βέβαια το όλο concept ήταν πολύ καλύτερο από αυτό που ονομάζουμε σήμερα επιθεώρηση (γενικά). Το πρόβλημα είναι οι επιλογές του. Οι επιλογές μας καθορίζουν περισσότερο απο το ταλέντο μας. Όπως θα έλεγα αντίστοιχα στην Ελλάδα, στο τραγούδι πολλοί εμπορικοί τραγουδιστές με σπουδαίες φωνές έχουν κτισει την καριέρα τους με σκουπίδια, καπνα και γαρυφαλλο. Ελληνικό φαινόμενο, πολλοί οι λόγοι, κυρίως όμως το κοινό μας, ο μέσος όρος αυτού, είναι ανεκπαιδευτος. Η όπερα και το μπαλέτο ακόμα και σήμερα εν ετει 2016, απασχολούν κυρίως την ελίτ, παρολη την πληροφόρηση, παρολες τις παραγωγές, τα μέσα. Ζήτηση - προσφορά και το ανάποδο.
Δεν εχω δει την παρασταση αλλα διαφωνω με το παραπανω κειμενο . Εχω μαθει απο μικρο παιδι πως η σατυρα πρεπει να ειναι εναντια στους ισχυρους . Αυτη την στιγμη ισχυροι τυχαινει να ειναι ο συριζα και η γερμανικη κυβερνηση . Ο τροπος με τον οποιο εγινε η σατυρα μπορει να ηταν λανθασμενος αλλα ο στοχος ηταν σιγουρα σωστος .
Έχει διαβάσει κανείς Αριστοφάνη που όπως λέτε στο πλαίσιο του δεν είναι ούτε σεξιστής ούτε ομοφοβικός.Γιατί αυτά που ανεβαίνουν κάθε χρόνο είναι επιθεωρήσεις που της βάζουν σε μια πλοκή Αριστοφάνη.Εκτός και αν ο Καλαβρύτων ήταν και δεσπότης π.Χ.Εμένα μου αρκεί που ο Αριστοφάνης κοροϊδεύει τον Ευριπίδη και τον λέει και στο ίδιο πλαίσιο, μισογύνη.Τον Ευριπίδη που έχει γράψει το:"Τα μάτια τους σε κρίνουν πριν την ψυχή σου δουν"ή στις Τρωάδες:"να γράψετε στο μνημείο "το παιδί αυτό το σκότωσαν γιατί το φοβήθηκαν"επίγραμμα ντροπής για τους Αργείους.Τώρα εμένα το χιούμορ Σεφερλής που απευθύνετε σε παιδιά του σχολείου με ενοχλεί λιγότερο μια και δεν θα πάω να δω παράσταση του, από την Ορέστεια; του Χουβαρδά που είδα και κλαίω τα λεφτά και την ταλαιπωρία μου και όχι τον θάνατο του Αγαμέμνονα αλλά του Αισχύλου.
Καμία διαφωνία στα γραφόμενα. Δεν καταλαβαινω όμως γιατι όλοι οι κριτικοί τρέχουν αμέσως να θάψουν το Σεφερλή (που στο κατω κατω χρόνια τωρα ειναι ο ίδιος) και δεν άκουσα λέξη (περίεργη σιωπή) για την εξοργιστικά απαράδεκτη παράσταση του Κιμούλη "πλούτος". Τουλάχιστον απο το Σεφερλή ξερεις τι θα δεις. Απο οτι φαίνεται οι "έντεχνοι κουλτουριάρηδες" απολαμβάνουν ασυλιας
Νομίζω πως βρίσκεσαι σε σύγχυση. Γιατί και από Μπέζο, Φιλιππίδη, Κιμούλη ξέρεις τι να περιμένεις. Δεν ξέρω αν κάποιος θεωρεί κουλτούρα τους παραπάνω, αλλά όποιος το θεωρεί μάλλον δεν έχει γνώση του θέματος. Υπάρχουν εξαιρετικοί Έλληνες ηθοποιοί και εξαιρετικές παραστάσεις που ο κόσμος δεν γνωρίζει γιατί ακολουθεί πιστά τις διαφημίσεις. Δεν υπάρχει μόνο ο Πλούτος και ο Αγάπη μόνο σε αυτόν τον κόσμο. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα κάποια θεάματα που αξίζουν τον κόπο.
Επίσης οι τρεις αυτοί ηθοποιοί-Κιμουλης Φιλιππίδης Μπεζος- παίζουν πλέον σαν να βαριούνται και να σου κάνουν χάρη και για τον Κιμουλη είναι θλιβερό γιατί τον είχα δει στο μακρινό παρελθόν σαν Μάκβεθ και ήταν πάρα πολύ καλός.
Πήγα και τον είδα και δεν έμεινα καθόλου ευχαριστημένος. Ήταν λίγα τα αστεία σημεία στα σκετσάκια, αλλά διαρκώς επαναλάμβανε τα ίδια και τα ίδια με επιθεωρήσεις προηγούμενων χρόνων. Το Δωδεκάθεο που έκανε χαλούσε όλη την προηγούμενη συμπαθητική αλλά κάπως ανέμπνευστη παράσταση. Στο Δωδεκάθεο αναπαρήγαγε όλα τα κλισέ που μπορούμε να φανταστούμε, δηλαδή ότι όταν εμείς κάναμε πολιτισμό, αυτοί ήταν σε σπηλιές, η θρησκεία πυλώνας του έθνους, τους Γερμανούς, το ΝΑΙ/ΌΧΙ, τα θρησκευτικά στα σχολεία, τα αρχαία ελληνικά και το χειρότερο μας έβγαλε την Κωνσταντοπούλου και τον Βαρουφάκη λέγοντας ότι μόλις σήκωσαν κεφάλι, πήραν δρόμο. Γενικότερα ήταν μια παράσταση κάτω του μετρίου.
Παίρνοντας αφορμή από το άρθρο, θα πρέπει να ειπωθούν ορισμένες διαπιστώσεις και δια-τυπώσεις για το φαινόμενο (sic!) Σεφερλής. Και γενικότερα, θα ήταν καλό να τοποθετούνται τα πράγματα στη σωστή τους βάση: το προϊόν που παράγει ο Σεφερλής - ετεροπροσδιοριζόμενο από δημοσιογράφους ή/και θεατές, αυτοπροσδιοριζόμενο από τον...δημιουργό του - είναι ένα και το αυτό μέσα στο πέρας των ετών. Δεν είναι κάτι περισσότερο, ούτε κάτι λιγότερο (...μπορεί κάτι χειρότερο from time to time, indeed...). Ότι δεν αποτελούσε πηγή ριζοσπαστικής, χιουμοριστικής σάτιρας, πέρα από τα στενά, στείρα κοινωνικά κλισέ του μέσου τηλε-θεατή, είναι μια διαπίστωση πρωτογενείς και εύκολη. Όσο η κοινωνία ανεχόταν και χώνευε αμάσητο τον κοινωνικό ρατσισμό, τα "αστειάκια" για τους ομοφυλόφιλους, τα στερεότυπα για τις "χοντρές συζύγους" και λοιπά τερατουργήματα της αμόρφωτης και α-κουλτουρης μάζας, τόσο και ο "κωμικός" (εδώ ζητώ τη συγχώρεση από την παγκόσμια ελίτ της κωμικής σάτιρας "διά την χρήσιν του όρου") έπλεε μαζί της μέσα στο βόθρο της εύπεπτης αποχαύνωσης. Ούτε κάτι καινούργιο είναι, ούτε και κάτι που θα εκλείψει ποτέ από την ελληνική κοινωνία. Επομένως, δεν θα έπρεπε να αποτελεί είδηση (τουλάχιστον υπό την έννοια του "νέου" ή του "ξαφνικού που πρέπει να γίνει γνωστό") ότι ο Σεφερλής συνεχίζει τις γνωστές, "υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικές αναζητήσεις του". Ωστόσο, θα είχε ενδιαφέρον, να χαρτογραφηθεί ο κοινωνικός καμβάς που απλώνεται στα πόδια του Σεφερλή σε κάθε παράσταση ή τηλε-παράστασή του. Δεν έτυχε να πάω ποτέ στο θέατρό του (ουδεμιά ειρωνεία σε αυτό του σημείο, θα μπορούσα να πάω καθαρά από περιέργεια), επομένως, έστω και απλοποιημένα, θα ήταν ωραίο να ξέραμε τους...τύπους των ανθρώπων που πληρώνουν και...γελάνε με τον αχταρμά της έμπνευσης του Σεφερλή. Πολύ καλό άρθρο, κατά τα άλλα.
Εχω αναλάβει μια πρωτοβουλία να ενημερώνω τον κόσμο για τη σωστή χρήση του sic. Το χρησιμοποιείς οταν κανεις αναφορά σε άλλο κείμενο και μεταφέρεις αυτούσια μια λέξη με πιθανά λάθη νοηματικά ή ορθογραφικά όποτε χρησιμοποιείς το λατινικό πρόθεμα sic ωςτε να ενημερώσεις τους αναγνώστες οτι δεν πρόκειται για δικιά σου επιλογή. Αυτά τα λίγα
Μπορεί να είναι ταλαντούχος ο Σεφερλής αλλά η αισθητική του είναι η αισθητική του σκυλάδικου, του Πολάκη που καπνίζει σε κλειστούς χώρους, του τύπου που παρκάρει όπου βρει, του Νεοέλληνα με λίγα λόγια. Γι αυτό και έχει τέτοια επιτυχία. Και μη ξεχνάμε ότι έχει αντιγράψει από ανέκδοτα μέχρι Monty Pythons.Όσο για τον Αριστοφάνη που τον χαρακτηρίζετε σεξιστή, θα έλεγα ότι θα έπρεπε να τον δείτε στο ιστορικό πλαίσιο που ανήκει και όχι να τον κρίνετε με σημερινά κριτήρια.
Για τον Αριστοφάνη έχεις απόλυτο δίκιο.Είναι σαν κάτι αεριτζίδικες κριτικές αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που από ολόκληρα συστήματα ηθικής απομονώνουν την αποδοχή της δουλείας και ρίχνουν συλλήβδην άκυρα.
Σε αντίθεση με το Σεφερλη που θα έπρεπε να κρίνεται για τα σημερινά σεξιστικα του σχόλια Και λυπάμαι που ο συντάκτης το μόνο πρόβλημα που εντοπίζει είναι αν είναι η όχι politically correct.
Ξέρει τι πουλάει και αυτό δίνει. Πάντως οι επιθεωρήσεις παλιότερα ήταν πιο καλές απ ό,τι αυτές των τελευταίων 2-3 χρόνων όπου συν την είσοδο στην TV φάνηκε απλά η ανάγκη για χρήματα.Για τον Αριστοφάνη συμφωνώ, ατυχής σύγκριση.
Ξέρει τι πουλάει και αυτό δίνει, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Παλιότερα είχε καλύτερες παραστάσειςΕυχαριστώ ω τέλεια πανσοφε skeletor με τα ψαγμένα σου σχόλια και που προφανώς πάντοτε ρίχνει μόνο σωστή ψήφο, που επεσήμανες πως το 62% των Ελλήνων συμπολιτών σου είναι αμοιβάδες. Μπράβο φίλε. Θα το μεταφέρω και στον ξάδερφο μου, φίλους, τον παππού μου και....α οχι στον τελευταίο οχι γτ εχει και κυνηγετική καραμπίνα. Πες ό,τι θες, live μην τα λες μόνο, δεν θαχει καλό αποτέλεσμα, εκτός και αν είσαι και εσύ εξωτερικό τότε άφοβα, δεν μας εκτιμάνε και πολύ έξω έτσι και αλλιώς.
Τι μου θύμισες τώρα ... Διάβαζα τις προάλλες αποκόμματα εφημερίδων από την Κατοχή και, κατά ένα περίεργο τρόπο, τα ίδια γράφανε για τους ... "διαφωνούντες" αυτοί που σήμερα τους αποκαλούμε "προδότες".
πάντα η επιθεώρηση σχολίαζε την κυβερνητική πολιτική! Εντονα. Αν δεν το κάνεις τώρα που η κυβέρνηση είναι επιθεώρηση πότε θα το κάνεις; Κατα τα άλλα συμφωνώ προσωπικά μου είναι αφόρητος (όπως και ο Λάκης και ο Τζίμης και Χαρυ) Κάπως έτσι όμως δεν είναι η εποχή μας; Το χιούμορ έχει δώσει τη θέση του στο καλαμπούρι χωρίς καμμιά έμπνευση!!Κρύα αστεία παντού με ανθρώπους να ξεκαρδίζονται με το παραμικρό.