Στο "Αγάπη μόνο" του Σεφερλή: Τρικυμία εν κρανίω και αφρίζουσα αγραμματοσύνη

Στο "Αγάπη μόνο" του Σεφερλή: Τρικυμία εν κρανίω και αφρίζουσα αγραμματοσύνη Facebook Twitter
Πώς συμφύρονται όλοι οι αστικοί μύθοι σ' ένα πασίγνωστο κοκτέιλ με φασίζουσα γεύση, που φέρει την ονομασία ''Αγάπη μόνο''
30

Αγάπη μόνο'' ονομάζεται η καινούργια επιθεώρηση του Μάρκου Σεφερλή που παρουσιάζεται στο Δελφινάριο του Φαλήρου και που θέλει να σατιρίσει, ως επιθεώρηση που είναι, την ''πρώτη φορά Αριστερά'' κυβέρνηση, τον Τσίπρα, τον Φίλη κλπ.

Να καυτηριάσει επίσης τη ''νέα γερμανική Κατοχή'', ονομάζοντας έναν ολόκληρο λαό ''παιδιά του Χίτλερ και των δολοφόνων'' και εκφράζοντας ταυτόχρονα τα πιο κακόγουστα εθνικιστικά κλισέ, αφού ''όταν εμείς χτίζαμε Ακροπόλεις, εκείνοι έμεναν στις σπηλιές''.

Να μην αφήσει εκτός ούτε και τους πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία, που ''επαναστάτησαν, όταν τους κόπηκε για δέκα λεπτά η σύνδεση wi-fi''...

Να μας υπενθυμίσει όλα τα σεξιστικά - φαλλοκρατικά στερεότυπα της συζύγου ως ''χοντρής φακλάνας - μπαζόλας'', εφόσον δεν διαθέτει καλλίγραμμο κορμί, αλλά και του γκέι που ''γυαλίζει τα πόμολα'' και άρα μόνο γέλιο μπορεί να προσφέρει στη ζωή αυτή.

Να φωνάξει, επίσης, ''Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή'' ή κάπως έτσι, δια στόματος του δημιουργού της στο ρόλο του Κεραύνιου Δία - ένας Δίας που ενίσταται για την κατάργηση των θρησκευτικών στα σχολεία και θυμάται με νοσταλγία την Αγία Λαύρα και την Επανάσταση του 1821.

Με άλλα λόγια, τρικυμία εν κρανίω και αφρίζουσα αγραμματοσύνη, στην οποία συμφύρονται αστικοί μύθοι (μόνο το 666, η Ομάδα Ε. και η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ έλειπαν) σ' ένα πασίγνωστο κοκτέιλ με φασίζουσα γεύση, που φέρει την ονομασία ''Αγάπη μόνο'', τάχα μου.

 

Κάθε φορά που ο Σεφερλής ικανοποιεί την εθνικοφροσύνη του κοινού, εκεί τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται τρομαχτικά σχεδόν, λες και βρίσκεσαι σε κάποια μάζωξη ακροδεξιάς...γιάφκας.

 

Στο δια ταύτα τώρα, ο τελευταίος που θα εδικαιούτο να ομιλεί περί δημοκρατίας, κακών Γερμανών και αριστερών, είναι ο Σεφερλής που η εμπορικότατη καριέρα του στο τηλεοπτικό στερέωμα, δεν του παρέχει την - ως φαίνεται πολυπόθητη - ιδεολογική και καλλιτεχνική εξιλέωση.

 

Κι ας τού έπλεξε το εγκώμιο κάποτε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, that' s life. Απ' την άλλη, για να μη γίνει κι η κριτική αυτή το ίδιο προβλέψιμη με τη σάτιρα του, οφείλουμε να πούμε πως ο Σεφερλής είναι ταλαντούχος.

 

Αναμφισβήτητα. Θυμίζει την ψυχή της παρέας στο Γυμνάσιο, τον βασιλιά του χαβαλέ. Και της κωλοφαρδίας, θα λέγαμε, αφού κατάφερε να το κάνει επάγγελμα όλο αυτό, να κατακτήσει το πανελλήνιο και να βγάλει λεφτά με τη σέσουλα. Μαγκιά του! Ένας άνθρωπος δαιμόνιος, πανέξυπνος, που γνωρίζει καλά πως μία παράσταση τετράωρης (!) διάρκειας δε βγαίνει μόνο με αναμασήματα των τηλεοπτικών κλισέ του, αλλά χρειάζεται και το πολιτικό σχόλιο.

 

Εκεί είναι που τα κάνει σαλάτα! Διότι, αν έμενε στις πορδές επί σκηνής ή στον άκρατο σεξισμό του (εντάξει, σεξισμός κάργα υπάρχει και στα έργα του Αριστοφάνη, μη γινόμαστε πια και τόσο politically correct όπως μας συμφέρει), όλα θα ήταν cool.

 

Το ''πρόβλημα'' ξεκινάει απ' τη στιγμή που ο ίδιος, ένας που δεν είναι αριστερός, αποτυγχάνει να εκφράσει τον μέσο δυσαρεστημένο, απελπισμένο ή απογοητευμένο αριστερό, μια και τα αστεία του αφενός θα έκαναν ευτυχισμένο τον αχώνευτο Αμβρόσιο και αφετέρου αντλούν έμπνευση από την πιο λούμπεν πλέμπα.

 

Τι ανάγκη έχει ωστόσο ο Σεφερλής από τον μέσο αριστερό; Και γιατί να τον χαϊδέψει; Μια ματιά γύρω μου, στο κοινό του κατάμεστου Δελφινάριου (περιμένεις μια ώρα στην ουρά, όπως έμαθα, μπροστά στο ταμείο και άλλη μισή ώρα, όπως διαπίστωσα, για να πάρεις ένα μπουκαλάκι νερό από τα κυλικεία του θεάτρου), με έπεισε πως αυτό ακριβώς το κοινό απαρτίζεται στην πλειοψηφία του από οικογένειες με τα παιδάκια τους, ηλικιωμένους με μαύρα t-shirts που έγραφαν ''Αγάπη μόνο'' (ναι, το είδαμε κι αυτό), σικάτες κυρίες και φουσκωτούς νεαρούς με τατουάζ. Πολύ τατουάζ, όμως, βρε παιδί μου!

 

Αν συνυπολογίσεις δε και τα μαζικά χειροκροτήματα κάθε φορά που ο Σεφερλής ικανοποιεί την εθνικοφροσύνη του κοινού, εκεί τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται τρομαχτικά σχεδόν, λες και βρίσκεσαι σε κάποια μάζωξη ακροδεξιάς...γιάφκας. 

 

Στο "Αγάπη μόνο" του Σεφερλή: Τρικυμία εν κρανίω και αφρίζουσα αγραμματοσύνη Facebook Twitter
Για να είμαι και απόλυτα ειλικρινής, σε κάποια σκετς, σαν αυτό με τον μποξέρ, γέλασα με την καρδιά μου, παραδομένος στο ''βουβό'' μπουφόνικο ταλέντο του.

 

Ίσως το παιχνίδι είναι εξ αρχής χαμένο, πάντα μιλώντας από καλλιτεχνικής άποψης. Δε βαφτίζεις μία ολόκληρη επιθεώρηση ''Αγάπη μόνο'', δεν τη βασίζεις πάνω σε ένα ανάξιο λόγου μιντιακό - ιντερνετικό πυροτέχνημα που έγινε viral για δύο 24ωρα. Κι ας καυχιέσαι ότι πρόκειται για δική σου ανακάλυψη κιόλας!

 

Είναι κάτι που επίσης γνωρίζει ο δαιμόνιος - επαναλαμβάνω - Σεφερλής, γι' αυτό και καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης αναλώνεται στα γνωστά του αστεία, τα οποία, όταν δεν θέλουν να πολιτικολογήσουν, είναι απλώς ανεκτά. Για να είμαι και απόλυτα ειλικρινής, σε κάποια σκετς, σαν αυτό με τον μποξέρ, γέλασα με την καρδιά μου, παραδομένος στο ''βουβό'' μπουφόνικο ταλέντο του.

 

Παρακάμπτω τα απαραίτητα μεν, ολότελα ανέμπνευστα δε, μπαλέτα και κρατάω την παρουσία δίπλα στον Σεφερλή του Γιάννη Καπετάνιου, ενός συμπαθούς κωμικού, γνωστού από την τηλεόραση κυρίως. 

 

Κρατάω ακόμη τη μικρή κόντρα του Σεφερλή με μία κυρία από το κοινό - ''Συριζαία'' τη χαρακτήρισε ο κωμικός - που δε δίστασε να δηλώσει τη δυσαρέσκεια της για τα πολιτικά του comments. Να ήταν στημένη η φάση;

 

Πιθανώς, αφού έγινε αφορμή για να τον κάνει εν συνεχεία διστακτικό (τάχα μου) στην κυβερνητική σάτιρα του, όπως και απολογητικό απέναντι στο κοινό του: ''Εγώ δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και δεν τά'χω πάρει από κανέναν'' είπε ο Σεφερλής ουκ ολίγες φορές κατά τη διάρκεια της παράστασης. Μη σου πω ότι εν προκειμένω έχει δίκιο. Η παράσταση του δεν ευτύχησε ιδιαίτερα από πλευράς παραγωγής.

 

Το όλο θέαμα δεν είναι πλούσιο από πλευράς σκηνικών και κοστουμιών συγκριτικά με αντίστοιχες επιθεωρήσεις του παρελθόντος. Θυμίζει ένα κακό ''σόου του ΑΝΤ1'' με τη χορηγία του γνωστού κολλαγόνου και προϊόντων διατροφής αδυνατίσματος να παρεμβαίνουν ακόμη και στη δράση ως φυσικά ντεκόρ μερικών σκετς. 

 

Δε μπορώ να πω, η διοργάνωση μας περιποιήθηκε ως μέσο. Με έβαλαν κι έκατσα πρώτη σειρά, μπροστά - μπροστά, με τον κίνδυνο να εκτεθώ στα αστεία του Σεφερλή, εφόσον τον είχα σε απόσταση αναπνοής απέναντι μου - να ένας μόνιμος φόβος που έχω για να αποφεύγω σόου τύπου Μάρκου Σεφερλή και Τζίμη Πανούση.

 

Στο διάλειμμα, μάλιστα, όταν δήλωσα ευγενικά τη θέληση μου να αποχωρήσω, μου σύστησαν να μείνω για να μη χάσω το τελευταίο σκετς με τον θίασο σύσσωμο επί σκηνής ως αρχαιοελληνικό Δωδεκάθεο. Είχαν δίκιο οι άνθρωποι και τους ευχαριστώ! Η κριτική μου διαφορετικά δεν θα ήταν ολοκληρωμένη.

 

Κι αν υποτεθεί πως βρέθηκα στο Δελφινάριο για να διαπιστώσουμε με τι γελάει σήμερα ο Νεοέλληνας (ένα κομμάτι του τουλάχιστον) και από τι εμπνέονται οι επιθεωρησιογράφοι, δε θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να πιστέψω πως ο Νεοέλληνας που σκάει τα 20 ευρώ από το υστέρημα του σε τέτοιου είδους φτηνά και λαϊκίστικα θεάματα, είναι ο ίδιος που κόπτεται για τον αφανισμό των αρχαίων ελληνικών και της Αντιγόνης, της Εκάβης ή του Οιδίποδα από τα σχολεία.

 

Αντίθετα, για τη θρησκεία, τον ''δεύτερο πυλώνα του Έθνους'', σύμφωνα με τον Σεφερλή, θα το πίστευα και με το παραπάνω! Εν κατακλείδι, μ' όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις...

 

Θέατρο ΔΕΛΦΙΝΑΡΙΟ

Ακτή Πρωτοψάλτη, Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, Πειραιάς

Τηλ: 210 4176402, 210 4176404, 213 0333157

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Τρίτη έως Κυριακή 9.15 μ.μ

Εισιτήρια στο www.happydeals.gr/deals.php?id=1452

και στο www.regroup.gr/default/388/city/1/deals/3655/markos-seferlis-agapi-mono/


ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 17.7.2016

Θέατρο
30

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ