Second Life

Second Life Facebook Twitter
0

H Tζένη Αργυρίουτελείωσε την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης το 1998, χόρεψε μέχρι το 2000 με την ομάδα Sine Qua Non και μετά πήγε στη Νέα Υόρκη, όπου κυρίως χόρευε (αλλά έκανε και τα πρώτα, δειλά της βήματα στη χορογραφία). Το 2004 επιστρέφει στην Αθήνα και συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη και χορογράφο Ας Μπουλάγεβ - μαζί σχημάτισαν με την ομάδα Amorphy. Στις 2 και 3 Ιουλίου θα δούμε στην Πειραιώς 260 την περφόρμανς της Amorphy.org (ως Amorphy το όνομα του σχήματος παίρνει διαφορετικές μορφές ανάλογα με το τι παρουσιάζουν κάθε φορά), με τον τίτλο Fwd: See you in Walhallla. Από την πρόβα που παρακολούθησα, φαίνεται πως τo πείραμα έχει πολύ ενδιαφέρον -κατά στιγμές μου θύμισε το βιντεοπαιχνίδι San Andreas, τα Φτερά του Έρωτα του Βέντερς και το Τρέξε, Λόλα, τρέξε του Τομ Τίκβερ.

Το Fwd: See you in Walhallla είναι συνέχεια μιας προηγούμενης, παράστασης που παρουσίασαν τον Σεπτέμβρη του 2006 στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Ξεκίνησε από την επιθυμία να δουν πώς μπορεί η τεχνολογία να μπει σε μια παράσταση χορού με αυστηρή δραματουργική δομή. Στην πραγματοποίησή της συνεργάστηκαν 4 χώρες. Από την Ελλάδα ήταν από την αρχή η Τζένη Αργυρίου, η Ιωάννα Τσινιβίδη στο βίντεο και η Ζωή Χατζηαντωνίου στη δραματουργία και στη σκηνοθεσία - αυτές διαμόρφωσαν το concept. Οι ξένοι (από τη Βουλγαρία, τη Γερμανία και την Ολλανδία) συμμετείχαν κυρίως στο τεχνολογικό μέρος.

Τζένη Αργυρίου: «Όταν ξεκινήσαμε δεν ήμασταν σίγουρες τι ακριβώς θέλαμε. Αρχικά σκεφτόμασταν μια περφόρμανς χωρίς δομή, μια περιπλάνηση στην Αθήνα, τη Σόφια και το Άμστερνταμ, και πώς θα μπορούσε η παράσταση να γίνεται ταυτόχρονα σε τρεις πόλεις. Πώς πας σπίτι και λες τι υλικά έχω για να μαγειρέψω, έτσι και εμείς βάλαμε κάτω τι θέλουμε να περιέχει. Μετά έπεσε η ιδέα για το videogame μέσα στην πόλη και για τον άνθρωπο που θα ήταν μέσα στο βίντεο, αλλά στην πραγματικότητα, ως φυσική παρουσία, εκτός. Η Ιωάννα μαζί με τον Διονύση έφερναν διάφορα γκάτζετ και ιδέες για το γύρισμα του βίντεο προκειμένου να δίνει αυτή την αίσθηση του τρισδιάστατου, χωρίς να είναι 3D. Δοκιμάζαμε διάφορες λύσεις, εκ των ενόντων, εννοείται, γιατί δεν είχαμε τη δυνατότητα γερανών ή άλλων εφαρμογών που είναι γνωστές στην κινηματογραφική βιομηχανία. Χρησιμοποιήσαμε, ας πούμε, τρεις κάμερες στη σειρά πάνω σ' έναν άξονα σ' ένα αυτοκίνητο που κινείται».

Είναι η στιγμή που πέφτει στην κουβέντα μας το όνομα του πολυσχιδούς, multi media καλλιτέχνη Lee Walton, στην ιστοσελίδα του οποίου κυκλοφορεί το City System, ένας on line οδηγός που προτείνει μια διαφορετική γνωριμία με την πόλη (οποιαδήποτε πόλη) απ' αυτήν των συμβατικών οδηγών, δηλαδή εκτός του άξονα μνημεία-μουσεία-αξιοθέατα. Το σκεπτικό αυτού του παράξενου οδηγού είναι ερεθιστική, γιατί πράγματι κανείς δεν έμαθε μια πόλη ή μια χώρα ακολουθώντας οργανωμένες από επαγγελματίες του τουρισμού περιηγήσεις.

Ο Walton λοιπόν ασπάζεται τη δύναμη και τις δυνατότητες που προσφέρει το τυχαίο αλλά και η συνάφεια με τους απλούς ανθρώπους της πόλης και η ανταπόκριση σε στοιχεία, πιθανόν διόλου αξιοπρόσεκτα, που η πόλη προσφέρει. Το σύστημα του Walton, ωστόσο, δεν λειτούργησε καλά σε σχέση με την περφόρμανς, γι' αυτό σύντομα τον εγκατέλειψαν και εκτός από τις σκηνές που τραβούσαν τυχαία, κάποιες άλλες τις έστηναν εκ των προτέρων.

Ζωή Χατζηαντωνίου: «Είναι κάτι εντελώς καινούργιο ο συνδυασμός live κίνησης με βίντεο. Στην πρώτη εκδοχή από την Αθήνα, στο βίντεο ήταν η Λένα Κιτσοπούλου, την οποία βλέπουμε αρχικά μέσα στο σπίτι της και μετά στο δρόμο. Στη Σόφια ήταν ένας άνδρας σ' ένα δωμάτιο και στο Άμστερνταμ μία κοπέλα έξω στο δρόμο. Χρησιμοποιήσαμε το ίντερνετ για να μεταφερόμαστε με ζωντανή σύνδεση από τη μία πόλη στην άλλη».

Ρωτώ αν τελικά η παράσταση πέτυχε, μου απαντούν με γέλια «όχι» και μου εξηγούν: «Το επικίνδυνο ήταν ότι υπό συνθήκες που δεν μπορούσαν να προγραμματιστούν ή να προβλεφθούν εντελώς, θέλαμε να ακολουθήσουμε τη συγκεκριμένη δραματουργία. Είναι δύσκολη η επικοινωνία με τους προγραμματιστές, γιατί έχουν έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο, και όταν έχουν να κάνουν ταυτόχρονα διαφορετικά πράγματα, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πόσον ακριβώς χρόνο θα χρειαστεί τη δεδομένη στιγμή ώστε να είναι ο συντονισμός και συνδυασμός των παράλληλων δράσεων ακριβής. Με κάποια κρασαρίσματα που συνέβησαν, άρα με κάποιες καθυστερήσεις, το αποτέλεσμα δεν ήταν ακριβώς όπως θέλαμε να είναι. Το κοινό βέβαια, επειδή δεν ήξερε τι θα περιείχε η παράσταση, δεν κατάλαβε ή δεν ενοχλήθηκε -εμείς όμως που τη δουλεύαμε ένα χρόνο καταλάβαμε ότι δεν γίνεται να έχουμε το ζωντανό με τις άλλες πόλεις».

Αυτή τη φορά αφαίρεσαν τις live συνδέσεις και εστίασαν την προσοχή τους στους αισθητήρες που έχουν προσαρμοστεί πάνω στα δάχτυλα της χορεύτριας, ώστε να μπορεί να επεμβαίνει στη ροή -και στη μορφή- του βίντεο που προβάλλεται.

Ρωτώ αν υπάρχει ένα σχόλιο ή κάποιος προβληματισμός που συνέχει τη σκηνική δράση.

Ζωή Χατζηαντωνίου: «Είναι η περιπλάνηση ενός άβαταρ, της Ερμίρας, σε μια ευρωπαϊκή πόλη -όλες οι πόλεις του δυτικού κόσμου σήμερα μοιάζουν- που ξεκινάει, χωρίς καμία καταγεγραμμένη πληροφορία, να περιηγηθεί μέσα στην πόλη. Στην αρχή προχωρά διστακτικά, όσο συγκεντρώνει πληροφορίες αντιδρά πιο γρήγορα. Τι συμπέρασμα βγαίνει για τους ανθρώπους και τη ζωή τους; Με δεδομένο ότι ο παίκτης ταυτίζεται με τον άβαταρ (ο οποίος, λόγω θέσης, ταυτίζεται και με το κοινό), ο προβληματισμός που προκύπτει είναι ποιος εντέλει έχει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Κατά πόσο, δηλαδή, ακολουθώντας, ζώντας, μια ζωή με καθορισμένες δομές, διαδρομές, τρόπους συμπεριφοράς, καθένας από μας έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα να είναι ο παίκτης του παιχνιδιού ή αν τελικά όλο αυτό το σύστημα σε καθυποτάσσει».

Η Ιωάννα Τσινιβίδη συμπληρώνει: «Άλλοτε έχεις τον έλεγχο, άλλοτε τον χάνεις. Δεν είναι όμως τελείως απαισιόδοξο το έργο, γιατί ο παίχτης/άβαταρ έχει διαρκώς μπροστά του επιλογές, δεν τον "προχωρά" κάποιος άλλος. Τελικά το παιχνίδι αυτό εμείς το έχουμε φτιάξει -δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό- άρα εμείς το έχουμε καθορίσει κι είναι στο χέρι μας να το παίζουμε, όχι να μας παίζει».

Οφείλω να πω ότι η θέση της χορεύτριας είναι εξαιρετικά δύσκολη, αφού πρέπει να κινείται σε σχέση με το βίντεο που προβάλλεται σε πολύ μικρή απόσταση μπροστά της. Επιπλέον πρέπει να πατάει και τους αισθητήρες για να επιταχύνει, να επιβραδύνει, να ζουμάρει ή να αλλάζει εικόνα. «Στην αρχή σε ζαλίζει, γιατί αυτό που βλέπεις είναι πίξελ, αλλά μετά το συνηθίζεις κι αρχίζεις και διακρίνεις τι δείχνει. Στην πρόβα είναι πολύ πιο δύσκολο, γιατί πρέπει να παρακολουθώ το βίντεο και ταυτόχρονα να κινούμαι 4 και 5 συνεχόμενες ώρες», λέει η Ερμίνα Γκόρο.

Η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου γραφόταν ταυτόχρονα με τη δημιουργία του βίντεο, ενώ ως προς τη χορογραφία η Τζένη Αργυρίου λέει στη LifΟ: «Είχα βαρεθεί τη φλυαρία στην κίνηση χωρίς να υπάρχει τίποτα από πίσω. Εδώ ακολούθησα ένα μίνιμαλ κόνσεπτ στην κίνηση, αρκετά εγκεφαλικό, αφού η χορεύτρια με τους αισθητήρες επηρεάζει την εικόνα. Η κίνησή της έχει προκύψει παρακολουθώντας την κίνηση των ανθρώπων μέσα στην πόλη σε διαφορετικές φάσεις και δοκιμάζοντας πώς μπορεί μια μικροκίνηση, μία χειρονομία, ας πούμε το στρίψιμο του κεφαλιού, να αναπτυχθεί ώστε να γίνει ένα αυτόνομo χορογραφικό κεφάλαιο».

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ