Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο*

Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο* Facebook Twitter
Τι σημαίνει η αναίρεση του μύθου του Αίαντα; Πόσο πειστική, πόσο γοητευτική παρουσιάζεται; Πόσο ισχυρό το έρεισμά της; Φωτ.: Karol Jarek
0

Ένας Αίας που δεν αυτοκτονεί είναι ένας ένας ήλιος που δεν δύει. Ένα ποτάμι που δεν εκβάλλει. Μια ανωμαλία. Ένας μύθος αντεστραμμένος. Σαν να λέμε, μια Μήδεια που δεν σκοτώνει τα παιδιά της: είναι ποτέ δυνατόν;

Φαντάζει αδιανόητο, ο Δημήτρης Δημητριάδης όμως –τολμηρός όπως πάντα– το επιχειρεί. Συλλαμβάνει έναν Αίαντα που επιλέγει τη ζωή αντί για την αυτοχειρία (έστω κι αν, τελικά, συναντά τον θάνατο).

Πώς μοιάζει ένας τέτοιος Αίας; Τι θα σήμαινε να φανταστούμε τον ομηρικό ήρωα, τον γενναιότερο των Ελλήνων μετά τον Αχιλλέα, να δραπετεύει τόσο ριζικά από τον μύθο του; Να ξαναγράφει την ιστορία του;

Θα σήμαινε, καταρχάς, να φανταστούμε έναν Αίαντα δίχως μήνιν. Έναν «καινούργιο» Αίαντα, αναβαπτισμένο, απαλλαγμένο από κάθε εκδικητική διάθεση. Έναν Αίαντα που αδιαφορεί, πια, για την αδικία των Ατρειδών εις βάρος του, για την εξοργιστική απόφασή τους να του στερήσουν τα όπλα του νεκρού Αχιλλέα, να αγνοήσουν κατάφωρα τη συνεισφορά του Σαλαμίνιου βασιλιά στον πόλεμο της Τροίας, την απαράμιλλη ανδρεία, το δυσθεώρητο ύψος του.

Ο Χάρης Φραγκούλης έκανε το παν για να αντισταθμίσει το ελλιποβαρές του κειμένου. Μοιράζοντας τους έξι ρόλους σε δύο ηθοποιούς, δεσμεύοντάς τους σε μια συνθήκη τελετουργικής λιτότητας και σοβαρότητας, ο σκηνοθέτης πέτυχε μια θαυμαστή συμπύκνωση της έντασης και της προσοχής.

Θα σήμαινε, επίσης, ότι αυτός ο «μέγας», αυτός που αδιαλείπτως αγωνιζόταν για το κλέος, δεν νοιάζεται τώρα πια για τη φήμη του. Θα σήμαινε ότι ο «δυσλόγιστος» και «άνους» Αίας του Σοφοκλή άλλαξε τόσο ραγδαία, ώστε άρχισε να φέρεται με σύνεση και σωφροσύνη: ο «ωμός» Αίας –άκουσον άκουσον!– αφήνει κάτω το σπαθί του και αποχωρει ειρηνικά.

Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο* Facebook Twitter
«Δεν είμαι ο Αίας... Είμαι ο Αιαυτός. Α.Ι.Α.Υ.Τ.Ο.Σ.[...] Είμαι δική μου γέννα». Φωτ.: Karol Jarek

Ουδόλως τον απασχολεί, πλέον, μια ζωή υψηλόφρονου ηρωισμού∙ αντιθέτως, τον έλκει μια άλλη ζωή, απαλλαγμένη από τα αριστοκρατικά ιδεώδη που τον γαλούχησαν. Όχι· ο πεισματάρης και ανυποχώρητος Αίας, αυτός που σιχαίνεται κάθε οπισθοχώρηση, κάθε ελιγμό, κάθε αναπροσαρμογή, αποφάσισε να κάνει ακριβως αυτό: να μεταμορφωθεί, να αρνηθεί το είναι του, να αναδυθεί έτερος· να ανακαλυψει μια νέα επιθυμία, άλλη από αυτή που τον έθρεψε και τον έστειλε σαν καταιγίδα στα πεδία των μαχών· να εγκαταλείψει την ηρωική εποχή και το ομηρικό ιδεώδες· να προσαρμοστεί στον νέο κόσμο, στη νέα τάξη πραγμάτων, όχι σ’ εκείνη του ευγενούς Αχιλλέα αλλά σε αυτήν του Οδυσσέα, του Αγαμέμνονα και του Μενελάου, των καιροσκόπων, πραγματιστών, αδίστακτων πολιτικών λαοπλάνων.  

«Δεν έχω πια τίποτα να κάνω μαζί τους / Τέλος για μένα μάχες / αιματοχυσίες / γενοκτονίες / εκστρατείες / αλώσεις / εξανδραποδισμοί. / Τελος οι νίκες, οι ηρωισμοί,/ τελειωμένος ο ήρωας,/ τελειωμένος ο μύθος του,/ τελειωμένη η δόξα του. / Ξεκινώ άλλη ζωή», δηλώνει ο Αίας του Δημητριάδη.

Τι σημαίνει εδώ, στο εν λόγω θεατρικό κείμενο, η απόφαση του ήρωα; Τι σημαίνει η αναίρεση του μύθου του; Πόσο πειστική, πόσο γοητευτική παρουσιάζεται; Πόσο ισχυρό το έρεισμά της;

Περιμέναμε όλο λαχτάρα την απάντηση στα άνωθι ερωτήματα καθόλη τη διάρκεια της ογδοντάλεπτης παράστασης που παρακολουθήσαμε στη Σφενδόνη. Όμως, φευ, μείναμε μετέωροι. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν τα απαραίτητα συστατικά: ο εξουσιομανής Αγαμέμνων, ο ευτελής Μενέλαος, ο χειριστικός Οδυσσέας, ο αφοσιωμένος Τεύκρος, η πιστή Τέκμησσα, οι υπερασπιστές και οι πολέμιοι της τιμής του Αίαντα, οι εκπρόσωποι του καθήκοντος και οι εγωπαθείς συμφεροντολόγοι, όρνεα μπλεγμένα σ’ έναν ατέρμονο χορό γύρω από τα φρέσκα σφάγια, είναι όλοι εδώ, έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο.

Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο* Facebook Twitter
Μέσα σε ένα σύμπαν γεωμετρικό, αυστηρό, «σταυρωμένο» σε οριζόντιους και κάθετους άξονες, σκηνοθέτης και ηθοποιοί δοκιμάζουν ταχύτητες και τραχύτητες. Φωτ.: Karol Jarek
 

Όμως το κείμενο στερείται κέντρου βάρους, αυτού του φλεγόμενου σημείου που πυροδοτεί το όλον με την ορμή του, μεταδίδοντας στον θεατή την ίδια αίσθηση αναγκαιότητας που ενεργοποίησε τη σύνθεσή του. Πουθενά δεν πάλλεται ο λόγος με τον ιδιαίτερο εκείνο τρόπο που μας αφήνει να αισθανθούμε ότι εδώ προηγήθηκε ένας σεισμός.

Ναι, υπάρχει ο ξαναμμένος πόθος της Τέκμησσας που ορέγεται τη «σπερματοφόρα / σπερματογόνα σάρκα» του άρτι αφυπνισθέντος από το βύθισμα της μανίας συζύγου της, που ψηλαφεί το σώμα του, που λατρεύει το «ζωτικό κέντρο» του, που παραληρεί εκστασιασμένη: «Πόσο τον λάτρεψα αυτόν τον θεό, πόσο άφατη η πείνα μου γι’ αυτόν / που με μέθυσε μέχρι να χαθώ αξέχαστες φορές στις εκτινάξεις του / στις ροές του / έλα, έλα, έλα!».

Δυστυχώς, ο σεξουαλικός παρασυρμός/ερεθισμός δεν αρκεί, στην περίπτωσή μας τουλάχιστον, για να απαντήσει στα μεγάλα ερωτήματα που θίγονται: οι έννοιες της αυτοκτονίας, της τρέλας, της απώλειας της ταυτότητας και του επαναπροσδιορισμού της δεν διερευνώνται σε βάθος. Είναι αβυσσαλέο το θέμα του «εαυτού» για να το εισπράξουμε μέσα σε λίγα λεπτά, έτσι όπως βιαστικά τίθεται πριν από το τέλος («Δεν είμαι ο Αίας... Είμαι ο Αιαυτός. Α.Ι.Α.Υ.Τ.Ο.Σ.[...] Είμαι δική μου γέννα»).

Κατανοούμε πολύ περισσότερο ποια είναι η Τέκμησσα παρά ο Αίας, στο μυαλό του οποίου εισερχόμαστε φευγαλέα, πριν από τη θανάτωσή του. Τα απαρνείται όλα, δηλώνει ο ήρωας –«όσα υπήρξα δεν τα θέλω. Όσα έχω δεν τα χρειάζομαι. Όσα έχω δεν τα έχω»–, από πού, όμως, προέρχεται αυτή η αστραφτερή μεταστροφή που τόσο εντυπωσιάζει με τη ρητορική της; Ουδέποτε βιώνουμε τη διαδρομή που οδηγεί «εκεί»: μας παραδίδεται έτοιμη, ψημένη, τελειωμένη, και ως τέτοια αδυνατούμε να την επεξεργαστούμε συναισθηματικά, μόνο εγκεφαλικά μπορούμε.

Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο* Facebook Twitter
Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου μαγνητίζει το βλέμμα και το αυτί: ό,τι κι αν κάνει διαθέτει μια ποιότητα, μια ευαισθησία, μια σπάνια χάρη. Φωτ.: Karol Jarek

Και, πράγματι, έκανε το παν ο Χάρης Φραγκούλης για να αντισταθμίσει το ελλιποβαρές του κειμένου. Μοιράζοντας τους έξι ρόλους σε δύο ηθοποιούς, δεσμεύοντάς τους σε μια συνθήκη τελετουργικής λιτότητας και σοβαρότητας, ο σκηνοθέτης πέτυχε μια θαυμαστή συμπύκνωση της έντασης και της προσοχής. Ο συνειδητός αυτοπεριορισμός παράγει καρπούς, όταν αποδεχθεί κανείς τους όρους που θέτει: μέσα σε ένα σύμπαν γεωμετρικό, αυστηρό, «σταυρωμένο» σε οριζόντιους και κάθετους άξονες, σκηνοθέτης και ηθοποιοί δοκιμάζουν ταχύτητες και τραχύτητες, κοψίματα, λαχανιάσματα, ιαχές, εκρήξεις χρωματικές, φωνητικές και σωματικές που μαρτυρούν –ακόμη κι όταν αστοχούν– την αγωνιώδη αναζήτηση των συντελεστών για την απόδοση νοήματος, για την επένδυση των λόγων με ποιότητες σωματικές και αντίστροφα, για την ένδυση των σωμάτων με υφές λεκτικές: πώς να φερθεί το σώμα σαν να ήταν λόγος και πώς ο λόγος σαν να ήταν σώμα, μοιάζουν να ρωτούν.

Η χυδαία ξιπασιά του Μενελάου μεταφράζεται σε φωνακλάδικα κοπανήματα ποδιών, μεγάλες χειρονομίες, υστερία, ένα υπερ-παίξιμο που τονίζει, αντι να κοντράρει, το αυτονόητο. Είναι, όμως, σίγουρα το ίδιο αυτό υποκριτικό πάθος που προσδίδει στην Τέκμησσα του Γιάννη Παπαδόπουλου τη φλογισμένη υπόσταση της ερωτικά τυφλωμένης γυναίκας που φτάνει μέχρι τον φόνο. (Ο ασχημάτιστος Αγαμέμνων του, νομίζω, χρειάζεται ακόμη δουλειά).

Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο* Facebook Twitter
Είναι αβυσσαλέο το θέμα του «εαυτού» για να το εισπράξουμε μέσα σε λίγα λεπτά, έτσι όπως βιαστικά τίθεται πριν από το τέλος. Φωτ.: Karol Jarek

Μα και η ευελιξία του Ανδρέα Κωνσταντίνου αποδεικνύεται αξιοθαύμαστη. Ο ηθοποιός αυτός μαγνητίζει το βλέμμα και το αυτί: ό,τι κι αν κάνει διαθέτει μια ποιότητα, μια ευαισθησία, μια σπάνια χάρη. Σαν τις γνωστές ρωσικές κούκλες, που βγαίνουν η μία από την κοιλιά της άλλης, έτσι κι εδώ ο ηθοποιός γεννά πρώτα τον απαλό, καλοσυνάτο Τεύκρο, αιωνίως ταγμένο στον αδελφό του, στη συνέχεια τον γλιστερό σαν χέλι Οδυσσέα με την κολλημένη φράντζα και τέλος τον αιματοβαμμένο Αίαντα. Ο τελευταίος, απαλός, ήπιος, χωρίς ίχνος ενοχής ή ντροπής, έχει ήδη αποχωρήσει, έχει ήδη κόψει κάθε δεσμό, έχει ήδη απαλλαγεί πλήρως από τον περίφημο όγκο του ομηρικού προγόνου του, λες και το «βάρος» του μύθου του πλύθηκε κι αυτό στη μικρή τετράγωνη γούρνα μαζί με όλα τα υπολείμματα από τα σφαγμένα ζώα που είχαν κολλήσει στο δέρμα του.

Ένα κόκκινο, βασανισμένο σώμα σέρνεται αγκαλιασμένο από δυο τρυφερά, στιβαρά χέρια, αφήνοντας το ίχνος του πάνω στο ολόλευκο πάτωμα: η μέριμνα του σκηνοθέτη για την εικαστική διάσταση του εγχειρήματος συγκαταλέγεται σαφώς στις αρετές του τελευταίου.

Τέλος, η εξαιρετική μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή λέει όσα θα θέλαμε να ακούσουμε κι αισθάνεται όσα θα θέλαμε να αισθανθούμε, αλλά, δυστυχώς, δυσκολευόμαστε: όχι λόγω υποκριτικής ή σκηνοθετικής αδυναμίας, κάθε άλλο, αλλά κυρίως επειδή ο λόγος του κειμένου μάς αφήνει ανικανοποίητους. 

*Από τη γνωστή φράση του Αλμπέρ Καμί: «Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο»

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ. 

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Θέατρο / «Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Ο Βασίλης Μαγουλιώτης και ο Γιώργος Κουτλής συνσκηνοθετούν τον Νίκο Καραθάνο και την ομάδα των «Παιχτών» σε ένα νέο έργο με έναν αδηφάγο παραγωγό, έναν «ποιοτικό» σκηνοθέτη, έναν «εμπορικό» ηθοποιό, και τον γολγοθά της προετοιμασίας μιας παράστασης που πρέπει να αφορά τους πάντες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O οdy icons τραγουδάει Λαπαθιώτη σε μια παράσταση του Γιάννη Σκουρλέτη και της bijoux de kant

Θέατρο / «Ο Λαπαθιώτης έφερνε τη νύχτα μέσα στη μέρα, κάτι που σήμερα αποκαλούμε "κουίρ"»

Ο περφόρμερ και δημιουργός της αβανγκάρντ μουσικής οdy icons ερμηνεύει ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη μελοποιημένα από τον Χρίστο Θεοδώρου στη νέα παράσταση της bijoux de kant.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων

Θέατρο / Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων

Ο νεαρός σκηνοθέτης Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος ανεβάζει στην Πειραματική του Εθνικού το «ΜΑ ΓΚΡΑΝ'ΜΑ», μια ευαίσθητη σκηνική σύνθεση, αφιερωμένη στη σιωπηλή ηρωίδα της οικογενειακής ιστορίας μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ