Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο*

Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο* Facebook Twitter
Τι σημαίνει η αναίρεση του μύθου του Αίαντα; Πόσο πειστική, πόσο γοητευτική παρουσιάζεται; Πόσο ισχυρό το έρεισμά της; Φωτ.: Karol Jarek
0

Ένας Αίας που δεν αυτοκτονεί είναι ένας ένας ήλιος που δεν δύει. Ένα ποτάμι που δεν εκβάλλει. Μια ανωμαλία. Ένας μύθος αντεστραμμένος. Σαν να λέμε, μια Μήδεια που δεν σκοτώνει τα παιδιά της: είναι ποτέ δυνατόν;

Φαντάζει αδιανόητο, ο Δημήτρης Δημητριάδης όμως –τολμηρός όπως πάντα– το επιχειρεί. Συλλαμβάνει έναν Αίαντα που επιλέγει τη ζωή αντί για την αυτοχειρία (έστω κι αν, τελικά, συναντά τον θάνατο).

Πώς μοιάζει ένας τέτοιος Αίας; Τι θα σήμαινε να φανταστούμε τον ομηρικό ήρωα, τον γενναιότερο των Ελλήνων μετά τον Αχιλλέα, να δραπετεύει τόσο ριζικά από τον μύθο του; Να ξαναγράφει την ιστορία του;

Θα σήμαινε, καταρχάς, να φανταστούμε έναν Αίαντα δίχως μήνιν. Έναν «καινούργιο» Αίαντα, αναβαπτισμένο, απαλλαγμένο από κάθε εκδικητική διάθεση. Έναν Αίαντα που αδιαφορεί, πια, για την αδικία των Ατρειδών εις βάρος του, για την εξοργιστική απόφασή τους να του στερήσουν τα όπλα του νεκρού Αχιλλέα, να αγνοήσουν κατάφωρα τη συνεισφορά του Σαλαμίνιου βασιλιά στον πόλεμο της Τροίας, την απαράμιλλη ανδρεία, το δυσθεώρητο ύψος του.

Ο Χάρης Φραγκούλης έκανε το παν για να αντισταθμίσει το ελλιποβαρές του κειμένου. Μοιράζοντας τους έξι ρόλους σε δύο ηθοποιούς, δεσμεύοντάς τους σε μια συνθήκη τελετουργικής λιτότητας και σοβαρότητας, ο σκηνοθέτης πέτυχε μια θαυμαστή συμπύκνωση της έντασης και της προσοχής.

Θα σήμαινε, επίσης, ότι αυτός ο «μέγας», αυτός που αδιαλείπτως αγωνιζόταν για το κλέος, δεν νοιάζεται τώρα πια για τη φήμη του. Θα σήμαινε ότι ο «δυσλόγιστος» και «άνους» Αίας του Σοφοκλή άλλαξε τόσο ραγδαία, ώστε άρχισε να φέρεται με σύνεση και σωφροσύνη: ο «ωμός» Αίας –άκουσον άκουσον!– αφήνει κάτω το σπαθί του και αποχωρει ειρηνικά.

Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο* Facebook Twitter
«Δεν είμαι ο Αίας... Είμαι ο Αιαυτός. Α.Ι.Α.Υ.Τ.Ο.Σ.[...] Είμαι δική μου γέννα». Φωτ.: Karol Jarek

Ουδόλως τον απασχολεί, πλέον, μια ζωή υψηλόφρονου ηρωισμού∙ αντιθέτως, τον έλκει μια άλλη ζωή, απαλλαγμένη από τα αριστοκρατικά ιδεώδη που τον γαλούχησαν. Όχι· ο πεισματάρης και ανυποχώρητος Αίας, αυτός που σιχαίνεται κάθε οπισθοχώρηση, κάθε ελιγμό, κάθε αναπροσαρμογή, αποφάσισε να κάνει ακριβως αυτό: να μεταμορφωθεί, να αρνηθεί το είναι του, να αναδυθεί έτερος· να ανακαλυψει μια νέα επιθυμία, άλλη από αυτή που τον έθρεψε και τον έστειλε σαν καταιγίδα στα πεδία των μαχών· να εγκαταλείψει την ηρωική εποχή και το ομηρικό ιδεώδες· να προσαρμοστεί στον νέο κόσμο, στη νέα τάξη πραγμάτων, όχι σ’ εκείνη του ευγενούς Αχιλλέα αλλά σε αυτήν του Οδυσσέα, του Αγαμέμνονα και του Μενελάου, των καιροσκόπων, πραγματιστών, αδίστακτων πολιτικών λαοπλάνων.  

«Δεν έχω πια τίποτα να κάνω μαζί τους / Τέλος για μένα μάχες / αιματοχυσίες / γενοκτονίες / εκστρατείες / αλώσεις / εξανδραποδισμοί. / Τελος οι νίκες, οι ηρωισμοί,/ τελειωμένος ο ήρωας,/ τελειωμένος ο μύθος του,/ τελειωμένη η δόξα του. / Ξεκινώ άλλη ζωή», δηλώνει ο Αίας του Δημητριάδη.

Τι σημαίνει εδώ, στο εν λόγω θεατρικό κείμενο, η απόφαση του ήρωα; Τι σημαίνει η αναίρεση του μύθου του; Πόσο πειστική, πόσο γοητευτική παρουσιάζεται; Πόσο ισχυρό το έρεισμά της;

Περιμέναμε όλο λαχτάρα την απάντηση στα άνωθι ερωτήματα καθόλη τη διάρκεια της ογδοντάλεπτης παράστασης που παρακολουθήσαμε στη Σφενδόνη. Όμως, φευ, μείναμε μετέωροι. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν τα απαραίτητα συστατικά: ο εξουσιομανής Αγαμέμνων, ο ευτελής Μενέλαος, ο χειριστικός Οδυσσέας, ο αφοσιωμένος Τεύκρος, η πιστή Τέκμησσα, οι υπερασπιστές και οι πολέμιοι της τιμής του Αίαντα, οι εκπρόσωποι του καθήκοντος και οι εγωπαθείς συμφεροντολόγοι, όρνεα μπλεγμένα σ’ έναν ατέρμονο χορό γύρω από τα φρέσκα σφάγια, είναι όλοι εδώ, έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο.

Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο* Facebook Twitter
Μέσα σε ένα σύμπαν γεωμετρικό, αυστηρό, «σταυρωμένο» σε οριζόντιους και κάθετους άξονες, σκηνοθέτης και ηθοποιοί δοκιμάζουν ταχύτητες και τραχύτητες. Φωτ.: Karol Jarek
 

Όμως το κείμενο στερείται κέντρου βάρους, αυτού του φλεγόμενου σημείου που πυροδοτεί το όλον με την ορμή του, μεταδίδοντας στον θεατή την ίδια αίσθηση αναγκαιότητας που ενεργοποίησε τη σύνθεσή του. Πουθενά δεν πάλλεται ο λόγος με τον ιδιαίτερο εκείνο τρόπο που μας αφήνει να αισθανθούμε ότι εδώ προηγήθηκε ένας σεισμός.

Ναι, υπάρχει ο ξαναμμένος πόθος της Τέκμησσας που ορέγεται τη «σπερματοφόρα / σπερματογόνα σάρκα» του άρτι αφυπνισθέντος από το βύθισμα της μανίας συζύγου της, που ψηλαφεί το σώμα του, που λατρεύει το «ζωτικό κέντρο» του, που παραληρεί εκστασιασμένη: «Πόσο τον λάτρεψα αυτόν τον θεό, πόσο άφατη η πείνα μου γι’ αυτόν / που με μέθυσε μέχρι να χαθώ αξέχαστες φορές στις εκτινάξεις του / στις ροές του / έλα, έλα, έλα!».

Δυστυχώς, ο σεξουαλικός παρασυρμός/ερεθισμός δεν αρκεί, στην περίπτωσή μας τουλάχιστον, για να απαντήσει στα μεγάλα ερωτήματα που θίγονται: οι έννοιες της αυτοκτονίας, της τρέλας, της απώλειας της ταυτότητας και του επαναπροσδιορισμού της δεν διερευνώνται σε βάθος. Είναι αβυσσαλέο το θέμα του «εαυτού» για να το εισπράξουμε μέσα σε λίγα λεπτά, έτσι όπως βιαστικά τίθεται πριν από το τέλος («Δεν είμαι ο Αίας... Είμαι ο Αιαυτός. Α.Ι.Α.Υ.Τ.Ο.Σ.[...] Είμαι δική μου γέννα»).

Κατανοούμε πολύ περισσότερο ποια είναι η Τέκμησσα παρά ο Αίας, στο μυαλό του οποίου εισερχόμαστε φευγαλέα, πριν από τη θανάτωσή του. Τα απαρνείται όλα, δηλώνει ο ήρωας –«όσα υπήρξα δεν τα θέλω. Όσα έχω δεν τα χρειάζομαι. Όσα έχω δεν τα έχω»–, από πού, όμως, προέρχεται αυτή η αστραφτερή μεταστροφή που τόσο εντυπωσιάζει με τη ρητορική της; Ουδέποτε βιώνουμε τη διαδρομή που οδηγεί «εκεί»: μας παραδίδεται έτοιμη, ψημένη, τελειωμένη, και ως τέτοια αδυνατούμε να την επεξεργαστούμε συναισθηματικά, μόνο εγκεφαλικά μπορούμε.

Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο* Facebook Twitter
Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου μαγνητίζει το βλέμμα και το αυτί: ό,τι κι αν κάνει διαθέτει μια ποιότητα, μια ευαισθησία, μια σπάνια χάρη. Φωτ.: Karol Jarek

Και, πράγματι, έκανε το παν ο Χάρης Φραγκούλης για να αντισταθμίσει το ελλιποβαρές του κειμένου. Μοιράζοντας τους έξι ρόλους σε δύο ηθοποιούς, δεσμεύοντάς τους σε μια συνθήκη τελετουργικής λιτότητας και σοβαρότητας, ο σκηνοθέτης πέτυχε μια θαυμαστή συμπύκνωση της έντασης και της προσοχής. Ο συνειδητός αυτοπεριορισμός παράγει καρπούς, όταν αποδεχθεί κανείς τους όρους που θέτει: μέσα σε ένα σύμπαν γεωμετρικό, αυστηρό, «σταυρωμένο» σε οριζόντιους και κάθετους άξονες, σκηνοθέτης και ηθοποιοί δοκιμάζουν ταχύτητες και τραχύτητες, κοψίματα, λαχανιάσματα, ιαχές, εκρήξεις χρωματικές, φωνητικές και σωματικές που μαρτυρούν –ακόμη κι όταν αστοχούν– την αγωνιώδη αναζήτηση των συντελεστών για την απόδοση νοήματος, για την επένδυση των λόγων με ποιότητες σωματικές και αντίστροφα, για την ένδυση των σωμάτων με υφές λεκτικές: πώς να φερθεί το σώμα σαν να ήταν λόγος και πώς ο λόγος σαν να ήταν σώμα, μοιάζουν να ρωτούν.

Η χυδαία ξιπασιά του Μενελάου μεταφράζεται σε φωνακλάδικα κοπανήματα ποδιών, μεγάλες χειρονομίες, υστερία, ένα υπερ-παίξιμο που τονίζει, αντι να κοντράρει, το αυτονόητο. Είναι, όμως, σίγουρα το ίδιο αυτό υποκριτικό πάθος που προσδίδει στην Τέκμησσα του Γιάννη Παπαδόπουλου τη φλογισμένη υπόσταση της ερωτικά τυφλωμένης γυναίκας που φτάνει μέχρι τον φόνο. (Ο ασχημάτιστος Αγαμέμνων του, νομίζω, χρειάζεται ακόμη δουλειά).

Πρέπει να φανταστούμε τον Αίαντα ευτυχισμένο* Facebook Twitter
Είναι αβυσσαλέο το θέμα του «εαυτού» για να το εισπράξουμε μέσα σε λίγα λεπτά, έτσι όπως βιαστικά τίθεται πριν από το τέλος. Φωτ.: Karol Jarek

Μα και η ευελιξία του Ανδρέα Κωνσταντίνου αποδεικνύεται αξιοθαύμαστη. Ο ηθοποιός αυτός μαγνητίζει το βλέμμα και το αυτί: ό,τι κι αν κάνει διαθέτει μια ποιότητα, μια ευαισθησία, μια σπάνια χάρη. Σαν τις γνωστές ρωσικές κούκλες, που βγαίνουν η μία από την κοιλιά της άλλης, έτσι κι εδώ ο ηθοποιός γεννά πρώτα τον απαλό, καλοσυνάτο Τεύκρο, αιωνίως ταγμένο στον αδελφό του, στη συνέχεια τον γλιστερό σαν χέλι Οδυσσέα με την κολλημένη φράντζα και τέλος τον αιματοβαμμένο Αίαντα. Ο τελευταίος, απαλός, ήπιος, χωρίς ίχνος ενοχής ή ντροπής, έχει ήδη αποχωρήσει, έχει ήδη κόψει κάθε δεσμό, έχει ήδη απαλλαγεί πλήρως από τον περίφημο όγκο του ομηρικού προγόνου του, λες και το «βάρος» του μύθου του πλύθηκε κι αυτό στη μικρή τετράγωνη γούρνα μαζί με όλα τα υπολείμματα από τα σφαγμένα ζώα που είχαν κολλήσει στο δέρμα του.

Ένα κόκκινο, βασανισμένο σώμα σέρνεται αγκαλιασμένο από δυο τρυφερά, στιβαρά χέρια, αφήνοντας το ίχνος του πάνω στο ολόλευκο πάτωμα: η μέριμνα του σκηνοθέτη για την εικαστική διάσταση του εγχειρήματος συγκαταλέγεται σαφώς στις αρετές του τελευταίου.

Τέλος, η εξαιρετική μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή λέει όσα θα θέλαμε να ακούσουμε κι αισθάνεται όσα θα θέλαμε να αισθανθούμε, αλλά, δυστυχώς, δυσκολευόμαστε: όχι λόγω υποκριτικής ή σκηνοθετικής αδυναμίας, κάθε άλλο, αλλά κυρίως επειδή ο λόγος του κειμένου μάς αφήνει ανικανοποίητους. 

*Από τη γνωστή φράση του Αλμπέρ Καμί: «Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο»

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ. 

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Θέατρο / «Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Ο Βασίλης Μαγουλιώτης και ο Γιώργος Κουτλής συνσκηνοθετούν τον Νίκο Καραθάνο και την ομάδα των «Παιχτών» σε ένα νέο έργο με έναν αδηφάγο παραγωγό, έναν «ποιοτικό» σκηνοθέτη, έναν «εμπορικό» ηθοποιό, και τον γολγοθά της προετοιμασίας μιας παράστασης που πρέπει να αφορά τους πάντες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O οdy icons τραγουδάει Λαπαθιώτη σε μια παράσταση του Γιάννη Σκουρλέτη και της bijoux de kant

Θέατρο / «Ο Λαπαθιώτης έφερνε τη νύχτα μέσα στη μέρα, κάτι που σήμερα αποκαλούμε "κουίρ"»

Ο περφόρμερ και δημιουργός της αβανγκάρντ μουσικής οdy icons ερμηνεύει ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη μελοποιημένα από τον Χρίστο Θεοδώρου στη νέα παράσταση της bijoux de kant.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων

Θέατρο / Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων

Ο νεαρός σκηνοθέτης Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος ανεβάζει στην Πειραματική του Εθνικού το «ΜΑ ΓΚΡΑΝ'ΜΑ», μια ευαίσθητη σκηνική σύνθεση, αφιερωμένη στη σιωπηλή ηρωίδα της οικογενειακής ιστορίας μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ