Πόσο δύσκολο είναι να γραπώσεις τον Χάρο;

«Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ» Facebook Twitter
Πρόκειται σίγουρα για μια ενδιαφέρουσα σύλληψη, δεν μπορούμε, δυστυχώς, να πούμε το ίδιο και για την εκτέλεσή της. Φωτ.: © Χρήστος Συμεωνίδης
0

Ο Αποστόλης Παύλου το έχει πάρει απόφαση. Και θα κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι του για να εκπληρώσει τον στόχο του. Αν χρειαστεί, ναι, θα αιχμαλωτίσει τον Χάρο. Ως άλλος Ηρακλής που σπεύδει να επαναφέρει τη μυθική Άλκηστη από τη χώρα των νεκρών για χάρη του αγαπημένου του φίλου Άδμητου, έτσι και ο Αποστόλης Παύλου θα ανατρέψει το αναπότρεπτο, θα βραχυκυκλώσει τον κύκλο της ζωής και του θανάτου με τη βοήθεια του αγαπημένου φίλου του, Φοίβου.

Μαζί θα επιτεθούν στον εχθρό, θα τον ακινητοποιήσουν και θα τον βάλουν σε καταστολή. Πόσο δύσκολο είναι, άλλωστε, να γραπώσεις τον Χάρο, όταν εργάζεσαι στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας, εκεί όπου ο σκοτεινός καβαλάρης συχνάζει καθημερινά για το αιματηρό απεριτίφ του;

Η αγωνία του ανθρώπου μπροστά στο οριστικό τέλος, η άρνησή του να αντιμετωπίσει το μοναδικό αναπόφευκτο γεγονός του βίου του, βρίσκεται στο επίκεντρο του «Ευαγγελισμού». Η αιώνια ψευδαίσθηση: αχ, και τι δεν θα 'κανα, αν είχα λίγο χρόνο ακόμη! Θα έπαιρνα όλες τις αποφάσεις που ποτέ δεν πήρα, θα ζητούσα συγχώρεση για όλα τα σφάλματα που κατ’ εξακολούθηση διέπραξα, θα συναντούσα για τελευταία φορά τις παλιές μου αγάπες, θα χάιδευα τους γέροντες γονείς μου, θα χόρευα στη βροχή, θα ταξίδευα στο Περού, θα έκοβα το κάπνισμα, θα αγόραζα μια πάβλοβα με φρέσκες φράουλες από το καλύτερο ζαχαροπλαστείο της Αθήνας, θα την έτρωγα με το κουτάλι, θα απολάμβανα κάθε μπουκιά, θα ξεχυνόμουν στους δρόμους με μια άγρια λαχτάρα, ασταμάτητος, ανεμπόδιστος, κυρίαρχος, θριαμβευτής.

Ωραίες προθέσεις, θα έλεγε κανείς, μόνο που ενσαρκώνονται αποσπασματικά, ασυνάρτητα, χωρίς πειθώ, χωρίς γοητεία, και το κυριότερο, χωρίς τελικά να ενεργοποιούν μια βαθύτερη ψυχική ή νοητική διεργασία, έναν γόνιμο –συνειδητό ή ασυνείδητο– διάλογο με τη θνητότητά μας.

Πρόκειται σίγουρα για μια ενδιαφέρουσα σύλληψη, δεν μπορούμε, δυστυχώς, να πούμε το ίδιο και για την εκτέλεσή της, τόσο σε συγγραφικό (λιμπρέτο Γιάννης Αστερής), όσο και σε σκηνοθετικό (Άγγελος Τριανταφύλλου – Δημήτρης Σταυρόπουλος) ή συνθετικό επίπεδο (Άγγελος Τριανταφύλλου). Το σχέδιο των συντελεστών διαγράφεται περίπου ως εξής: από τη μία επιχειρούν να αναπλάσουν την ένταση, τη φρενήρη δραστηριότητα, την έλλειψη συντονισμού, τη δυσθυμία, τα προβλήματα που χαρακτηρίζουν μια τυπική μέρα σ’ ένα κορυφαίο δημόσιο νοσηλευτικό ίδρυμα της χώρας, «έφυγε ο καθετήρας», «δεν έχει έρθει κανένας στο 7», «δεν έχω ενεργηθεί από την Παρασκευή», «ο άνδρας μου δεν είναι καλά», το ασανσέρ δεν λειτουργεί, τα γάντια έχουν μύκητες, οι γιατροί είναι εξαφανισμένοι, η προϊσταμένη δεν εισακούεται, οι προσευχές πέφτουν στο κενό.

Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ Facebook Twitter
Κανένας από τους ήρωες του «Ευαγγελισμού» δεν αναδύεται ολοκληρωμένος και αληθινά συγκινητικός μέσα στην (υποτιθέμενη) οδύνη και απόγνωσή του. Φωτ.: © Χρήστος Συμεωνίδης

Από την άλλη, επιλέγουν να εστιάσουν σε συγκεκριμένα «περιστατικά», να τα ανασύρουν από το χάος και την αναταραχή έτσι ώστε να αναδείξουν τη διαφορετικότητά τους, να αποκαλύψουν τι σκέφτεται η «γυναίκα του εγκεφαλικού» ή η σύζυγος του Μάκη με τον άναρχο κορεσμό, τι διαδραματίζεται στην τρικυμισμένη ψυχή τους ενώ βρίσκονται καθηλωμένοι σε τούτο το καθαρτήριο, περιμένοντας το χειρότερο κι ελπίζοντας για το καλύτερο. Δίπλα τους, σε ένα παράλληλο σύμπαν, τοποθετούνται οι θεράποντες ιατροί, αυτοί που υποτίθεται πως κρατούν τα ηνία, πως έχουν τη γνώση και τη δεξιοτεχνία να κατατροπώσουν την αρρώστια, στην πραγματικότητα, όμως, αποδεικνύονται κι εκείνοι εξίσου «ασθενείς» με τους ασθενείς τους, εξίσου ανήμποροι να επιβληθούν στους φόβους, τα πάθη και τις αδυναμίες τους.

Ωραίες προθέσεις, θα έλεγε κανείς, μόνο που ενσαρκώνονται αποσπασματικά, ασυνάρτητα, χωρίς πειθώ, χωρίς γοητεία, και το κυριότερο, χωρίς τελικά να ενεργοποιούν μια βαθύτερη ψυχική ή νοητική διεργασία, έναν γόνιμο –συνειδητό ή ασυνείδητο– διάλογο με τη θνητότητά μας.

Κανένας από τους ήρωες του «Ευαγγελισμού» δεν αναδύεται ολοκληρωμένος και αληθινά συγκινητικός μέσα στην (υποτιθέμενη) οδύνη και απόγνωσή του. Παρουσιάζονται ενώπιόν μας, μας «συστήνονται», μιλούν και τραγουδούν ασταμάτητα για τον καημό τους, όσο κι αν προσπαθούν, όμως, να εκμυστηρευτούν την αλήθεια τους, τόσο περισσότερο αναλώνονται σε κοινοτοπίες, σε κούφιες φράσεις, σε γλυκερές διατυπώσεις, σε ανούσιες περιγραφές: «Θα πάω στον Μιχάλη μου και θα του κάνω έρωτα / θα τον αναστήσω τον άντρα μου απόψε», λέει η μία, «αγάπη μου, θα έρχομαι κάθε πρωί φρεσκολουσμένη και θα σου κρατάω το χέρι», λέει η άλλη, «αχ Παναγιά μου» λένε όλες μαζί, και ούτω καθεξής. «Η ψυχή και το σώμα είναι ένα / ο θάνατος είναι ψυχοσωματικό φαινόμενο», ακούμε τον γιατρό να ισχυρίζεται, αλλά εμείς ποτέ δεν το αισθανόμαστε να υλοποιείται ενώπιόν μας ως θεατρικό/ποιητικό συμβάν.

Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ Facebook Twitter
Σε ένα παράλληλο σύμπαν τοποθετούνται οι θεράποντες ιατροί, αυτοί που υποτίθεται πως κρατούν τα ηνία, πως έχουν τη γνώση και τη δεξιοτεχνία να κατατροπώσουν την αρρώστια, στην πραγματικότητα, όμως, αποδεικνύονται κι εκείνοι εξίσου «ασθενείς» με τους ασθενείς τους. Φωτ.: © Χρήστος Συμεωνίδης

Αντ’ αυτού έχουμε λίγη ψυχανάλυση στον μονόλογο του Φοίβου που θυμάται τα παιδικά του χρόνια και τα «μυτερά» ξαδέρφια του, καθώς αποχαιρετά τον ετοιμοθάνατο πατέρα του∙ μια απλουστευτική απόπειρα επεξήγησης της πολλαπλότητας που κατοικεί εντός μας εκ μέρους της ψυχιάτρου Ρότζερς («είστε η Μαρία, στο βάθος όμως δεν είστε η Μαρία, είστε παιδιά πολλών ανθρώπων, μέσα σας έχετε στρατό ολόκληρο, τη Σοφία, τη Λουκία, τον Γεράσιμο, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο» κ.ο.κ)∙ μια επιδερμική εξομολόγηση υπαρξιακού προσανατολισμού εκ μέρους του καρκινοπαθούς Παύλου («έχω χεστεί πάνω μου», «είμαι υποκριτής», «τρέμουν τα χέρια μου» κ.λπ.)∙ μια πανικόβλητη γιατρό που έχει χάσει τα χρήματά της στις ιπποδρομίες και η εφορία θα της πάρει το σπίτι∙ μια κωμικά άγευστη εικαστικό που μας παρακινεί να τρέξουμε να σωθούμε γιατί η «κακή τέχνη σκοτώνει»∙ μια λευκοντυμένη φιγούρα με μακριά ξανθιά περούκα που περιφέρεται ασκόπως στους θαλάμους: δραματικές και κωμικές ψηφίδες, οι οποίες ούτε το δράμα υπηρετούν ούτε την κωμωδία, και, το κυριότερο, δεν αποκτούν ποτέ «τρίτη» διάσταση, παρά μένουν εγκλωβισμένες μεταξύ ζωντάνιας και τυποποίησης, μεταξύ ρεαλισμού και γραφικότητας.

Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ Facebook Twitter
Οι ηθοποιοί κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, τόσο υποκριτικά όσο και φωνητικά, αλλά δεν έχουν από πουθενά να κρατηθούν. Φωτ.: © Χρήστος Συμεωνίδης

Μα ούτε η δύναμη της μουσικής καταφέρνει να εξασφαλίσει στους ήρωες το οξυγόνο που χρειάζονται για να αναπνεύσουν, έτσι όπως αυτή αναδύεται άνευ πάθους, άνευ ιδιαιτερότητας, εξασθενημένη και ανήμπορη να χαρίσει στον θεατή την πολυπόθητη υπέρβαση της «κανονικότητας».

Αναζητώντας μάταια μια συναισθηματική ή άλλου είδους ικανοποίηση που ποτέ δεν έρχεται, στο τέλος, για ανταμοιβή, μας προσφέρεται μια γλυκιά καραμέλα: ο ύμνος στην αγάπη. Εμπνευσμένος από την επιστολή προς Κορινθίους (και να που ο Παύλου γίνεται πλέον Παύλος), αλλά χωρίς την πνοή της, η σκηνή αυτή θυμίζει μάλλον ένα προθανάτιο ξέσπασμα, μια ύστατη απόπειρα να γεμίσει το κενό με μια αφοπλιστική ιδέα, ένα όμορφο επιστέγασμα πάντων των δεινών: και τώρα ας υμνήσουμε ενωμένοι την «αγάπη», ποιος μπορεί να σταθεί ασυγκίνητος ενώπιόν της;

Οι ηθοποιοί κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, τόσο υποκριτικά όσο και φωνητικά, αλλά δεν έχουν από πουθενά να κρατηθούν. Η όψη της παράστασης καμία χαρά δεν προσφέρει, έτσι μικρές και μίζερες όπως εμφανίζονται οι νησίδες των θαλάμων μέσα στον χώρο – το τεράστιο ύψος της σκηνής του Rex τις καταπίνει από την πρώτη στιγμή.

Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ Facebook Twitter
Επιλέγουν να εστιάσουν σε συγκεκριμένα «περιστατικά», να τα ανασύρουν από το χάος και την αναταραχή έτσι ώστε να αναδείξουν τη διαφορετικότητά τους. Φωτ.: © Χρήστος Συμεωνίδης

«Είπα στον εαυτό μου ότι θα μπορούσαμε να μάθουμε να πεθαίνουμε, ότι εγώ θα μπορούσα να μάθω πώς να πεθάνω, ότι θα μπορούσε κανείς να βοηθήσει τους άλλους να πεθάνουν», είχε πει ο Ιονέσκο σε συνέντευξή του σχετικά με το αριστούργημά του «Le roi se meurt»: «Αυτό μου φαίνεται το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, εφόσον είμαστε όλοι ετοιμοθάνατοι που αρνούμαστε να πεθάνουμε. Το έργο αυτό είναι μια απόπειρα μαθητείας στον θάνατο». Κάπως έτσι, νομίζω, θα μπορούσαμε να περιγράψουμε την αρχική φιλοδοξία των συντελεστών του «Ευαγγελισμού», οι οποίοι δεν μπόρεσαν τελικά να ανταποκριθούν σε αυτή την τόσο υψηλή πρόκληση, βυθίζοντάς μας σε πλήρη σύγχυση και σε ακραία απογοήτευση.

Βρείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ