Πόσο δύσκολο είναι να γραπώσεις τον Χάρο;

«Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ» Facebook Twitter
Πρόκειται σίγουρα για μια ενδιαφέρουσα σύλληψη, δεν μπορούμε, δυστυχώς, να πούμε το ίδιο και για την εκτέλεσή της. Φωτ.: © Χρήστος Συμεωνίδης
0

Ο Αποστόλης Παύλου το έχει πάρει απόφαση. Και θα κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι του για να εκπληρώσει τον στόχο του. Αν χρειαστεί, ναι, θα αιχμαλωτίσει τον Χάρο. Ως άλλος Ηρακλής που σπεύδει να επαναφέρει τη μυθική Άλκηστη από τη χώρα των νεκρών για χάρη του αγαπημένου του φίλου Άδμητου, έτσι και ο Αποστόλης Παύλου θα ανατρέψει το αναπότρεπτο, θα βραχυκυκλώσει τον κύκλο της ζωής και του θανάτου με τη βοήθεια του αγαπημένου φίλου του, Φοίβου.

Μαζί θα επιτεθούν στον εχθρό, θα τον ακινητοποιήσουν και θα τον βάλουν σε καταστολή. Πόσο δύσκολο είναι, άλλωστε, να γραπώσεις τον Χάρο, όταν εργάζεσαι στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας, εκεί όπου ο σκοτεινός καβαλάρης συχνάζει καθημερινά για το αιματηρό απεριτίφ του;

Η αγωνία του ανθρώπου μπροστά στο οριστικό τέλος, η άρνησή του να αντιμετωπίσει το μοναδικό αναπόφευκτο γεγονός του βίου του, βρίσκεται στο επίκεντρο του «Ευαγγελισμού». Η αιώνια ψευδαίσθηση: αχ, και τι δεν θα 'κανα, αν είχα λίγο χρόνο ακόμη! Θα έπαιρνα όλες τις αποφάσεις που ποτέ δεν πήρα, θα ζητούσα συγχώρεση για όλα τα σφάλματα που κατ’ εξακολούθηση διέπραξα, θα συναντούσα για τελευταία φορά τις παλιές μου αγάπες, θα χάιδευα τους γέροντες γονείς μου, θα χόρευα στη βροχή, θα ταξίδευα στο Περού, θα έκοβα το κάπνισμα, θα αγόραζα μια πάβλοβα με φρέσκες φράουλες από το καλύτερο ζαχαροπλαστείο της Αθήνας, θα την έτρωγα με το κουτάλι, θα απολάμβανα κάθε μπουκιά, θα ξεχυνόμουν στους δρόμους με μια άγρια λαχτάρα, ασταμάτητος, ανεμπόδιστος, κυρίαρχος, θριαμβευτής.

Ωραίες προθέσεις, θα έλεγε κανείς, μόνο που ενσαρκώνονται αποσπασματικά, ασυνάρτητα, χωρίς πειθώ, χωρίς γοητεία, και το κυριότερο, χωρίς τελικά να ενεργοποιούν μια βαθύτερη ψυχική ή νοητική διεργασία, έναν γόνιμο –συνειδητό ή ασυνείδητο– διάλογο με τη θνητότητά μας.

Πρόκειται σίγουρα για μια ενδιαφέρουσα σύλληψη, δεν μπορούμε, δυστυχώς, να πούμε το ίδιο και για την εκτέλεσή της, τόσο σε συγγραφικό (λιμπρέτο Γιάννης Αστερής), όσο και σε σκηνοθετικό (Άγγελος Τριανταφύλλου – Δημήτρης Σταυρόπουλος) ή συνθετικό επίπεδο (Άγγελος Τριανταφύλλου). Το σχέδιο των συντελεστών διαγράφεται περίπου ως εξής: από τη μία επιχειρούν να αναπλάσουν την ένταση, τη φρενήρη δραστηριότητα, την έλλειψη συντονισμού, τη δυσθυμία, τα προβλήματα που χαρακτηρίζουν μια τυπική μέρα σ’ ένα κορυφαίο δημόσιο νοσηλευτικό ίδρυμα της χώρας, «έφυγε ο καθετήρας», «δεν έχει έρθει κανένας στο 7», «δεν έχω ενεργηθεί από την Παρασκευή», «ο άνδρας μου δεν είναι καλά», το ασανσέρ δεν λειτουργεί, τα γάντια έχουν μύκητες, οι γιατροί είναι εξαφανισμένοι, η προϊσταμένη δεν εισακούεται, οι προσευχές πέφτουν στο κενό.

Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ Facebook Twitter
Κανένας από τους ήρωες του «Ευαγγελισμού» δεν αναδύεται ολοκληρωμένος και αληθινά συγκινητικός μέσα στην (υποτιθέμενη) οδύνη και απόγνωσή του. Φωτ.: © Χρήστος Συμεωνίδης

Από την άλλη, επιλέγουν να εστιάσουν σε συγκεκριμένα «περιστατικά», να τα ανασύρουν από το χάος και την αναταραχή έτσι ώστε να αναδείξουν τη διαφορετικότητά τους, να αποκαλύψουν τι σκέφτεται η «γυναίκα του εγκεφαλικού» ή η σύζυγος του Μάκη με τον άναρχο κορεσμό, τι διαδραματίζεται στην τρικυμισμένη ψυχή τους ενώ βρίσκονται καθηλωμένοι σε τούτο το καθαρτήριο, περιμένοντας το χειρότερο κι ελπίζοντας για το καλύτερο. Δίπλα τους, σε ένα παράλληλο σύμπαν, τοποθετούνται οι θεράποντες ιατροί, αυτοί που υποτίθεται πως κρατούν τα ηνία, πως έχουν τη γνώση και τη δεξιοτεχνία να κατατροπώσουν την αρρώστια, στην πραγματικότητα, όμως, αποδεικνύονται κι εκείνοι εξίσου «ασθενείς» με τους ασθενείς τους, εξίσου ανήμποροι να επιβληθούν στους φόβους, τα πάθη και τις αδυναμίες τους.

Ωραίες προθέσεις, θα έλεγε κανείς, μόνο που ενσαρκώνονται αποσπασματικά, ασυνάρτητα, χωρίς πειθώ, χωρίς γοητεία, και το κυριότερο, χωρίς τελικά να ενεργοποιούν μια βαθύτερη ψυχική ή νοητική διεργασία, έναν γόνιμο –συνειδητό ή ασυνείδητο– διάλογο με τη θνητότητά μας.

Κανένας από τους ήρωες του «Ευαγγελισμού» δεν αναδύεται ολοκληρωμένος και αληθινά συγκινητικός μέσα στην (υποτιθέμενη) οδύνη και απόγνωσή του. Παρουσιάζονται ενώπιόν μας, μας «συστήνονται», μιλούν και τραγουδούν ασταμάτητα για τον καημό τους, όσο κι αν προσπαθούν, όμως, να εκμυστηρευτούν την αλήθεια τους, τόσο περισσότερο αναλώνονται σε κοινοτοπίες, σε κούφιες φράσεις, σε γλυκερές διατυπώσεις, σε ανούσιες περιγραφές: «Θα πάω στον Μιχάλη μου και θα του κάνω έρωτα / θα τον αναστήσω τον άντρα μου απόψε», λέει η μία, «αγάπη μου, θα έρχομαι κάθε πρωί φρεσκολουσμένη και θα σου κρατάω το χέρι», λέει η άλλη, «αχ Παναγιά μου» λένε όλες μαζί, και ούτω καθεξής. «Η ψυχή και το σώμα είναι ένα / ο θάνατος είναι ψυχοσωματικό φαινόμενο», ακούμε τον γιατρό να ισχυρίζεται, αλλά εμείς ποτέ δεν το αισθανόμαστε να υλοποιείται ενώπιόν μας ως θεατρικό/ποιητικό συμβάν.

Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ Facebook Twitter
Σε ένα παράλληλο σύμπαν τοποθετούνται οι θεράποντες ιατροί, αυτοί που υποτίθεται πως κρατούν τα ηνία, πως έχουν τη γνώση και τη δεξιοτεχνία να κατατροπώσουν την αρρώστια, στην πραγματικότητα, όμως, αποδεικνύονται κι εκείνοι εξίσου «ασθενείς» με τους ασθενείς τους. Φωτ.: © Χρήστος Συμεωνίδης

Αντ’ αυτού έχουμε λίγη ψυχανάλυση στον μονόλογο του Φοίβου που θυμάται τα παιδικά του χρόνια και τα «μυτερά» ξαδέρφια του, καθώς αποχαιρετά τον ετοιμοθάνατο πατέρα του∙ μια απλουστευτική απόπειρα επεξήγησης της πολλαπλότητας που κατοικεί εντός μας εκ μέρους της ψυχιάτρου Ρότζερς («είστε η Μαρία, στο βάθος όμως δεν είστε η Μαρία, είστε παιδιά πολλών ανθρώπων, μέσα σας έχετε στρατό ολόκληρο, τη Σοφία, τη Λουκία, τον Γεράσιμο, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο» κ.ο.κ)∙ μια επιδερμική εξομολόγηση υπαρξιακού προσανατολισμού εκ μέρους του καρκινοπαθούς Παύλου («έχω χεστεί πάνω μου», «είμαι υποκριτής», «τρέμουν τα χέρια μου» κ.λπ.)∙ μια πανικόβλητη γιατρό που έχει χάσει τα χρήματά της στις ιπποδρομίες και η εφορία θα της πάρει το σπίτι∙ μια κωμικά άγευστη εικαστικό που μας παρακινεί να τρέξουμε να σωθούμε γιατί η «κακή τέχνη σκοτώνει»∙ μια λευκοντυμένη φιγούρα με μακριά ξανθιά περούκα που περιφέρεται ασκόπως στους θαλάμους: δραματικές και κωμικές ψηφίδες, οι οποίες ούτε το δράμα υπηρετούν ούτε την κωμωδία, και, το κυριότερο, δεν αποκτούν ποτέ «τρίτη» διάσταση, παρά μένουν εγκλωβισμένες μεταξύ ζωντάνιας και τυποποίησης, μεταξύ ρεαλισμού και γραφικότητας.

Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ Facebook Twitter
Οι ηθοποιοί κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, τόσο υποκριτικά όσο και φωνητικά, αλλά δεν έχουν από πουθενά να κρατηθούν. Φωτ.: © Χρήστος Συμεωνίδης

Μα ούτε η δύναμη της μουσικής καταφέρνει να εξασφαλίσει στους ήρωες το οξυγόνο που χρειάζονται για να αναπνεύσουν, έτσι όπως αυτή αναδύεται άνευ πάθους, άνευ ιδιαιτερότητας, εξασθενημένη και ανήμπορη να χαρίσει στον θεατή την πολυπόθητη υπέρβαση της «κανονικότητας».

Αναζητώντας μάταια μια συναισθηματική ή άλλου είδους ικανοποίηση που ποτέ δεν έρχεται, στο τέλος, για ανταμοιβή, μας προσφέρεται μια γλυκιά καραμέλα: ο ύμνος στην αγάπη. Εμπνευσμένος από την επιστολή προς Κορινθίους (και να που ο Παύλου γίνεται πλέον Παύλος), αλλά χωρίς την πνοή της, η σκηνή αυτή θυμίζει μάλλον ένα προθανάτιο ξέσπασμα, μια ύστατη απόπειρα να γεμίσει το κενό με μια αφοπλιστική ιδέα, ένα όμορφο επιστέγασμα πάντων των δεινών: και τώρα ας υμνήσουμε ενωμένοι την «αγάπη», ποιος μπορεί να σταθεί ασυγκίνητος ενώπιόν της;

Οι ηθοποιοί κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, τόσο υποκριτικά όσο και φωνητικά, αλλά δεν έχουν από πουθενά να κρατηθούν. Η όψη της παράστασης καμία χαρά δεν προσφέρει, έτσι μικρές και μίζερες όπως εμφανίζονται οι νησίδες των θαλάμων μέσα στον χώρο – το τεράστιο ύψος της σκηνής του Rex τις καταπίνει από την πρώτη στιγμή.

Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ Facebook Twitter
Επιλέγουν να εστιάσουν σε συγκεκριμένα «περιστατικά», να τα ανασύρουν από το χάος και την αναταραχή έτσι ώστε να αναδείξουν τη διαφορετικότητά τους. Φωτ.: © Χρήστος Συμεωνίδης

«Είπα στον εαυτό μου ότι θα μπορούσαμε να μάθουμε να πεθαίνουμε, ότι εγώ θα μπορούσα να μάθω πώς να πεθάνω, ότι θα μπορούσε κανείς να βοηθήσει τους άλλους να πεθάνουν», είχε πει ο Ιονέσκο σε συνέντευξή του σχετικά με το αριστούργημά του «Le roi se meurt»: «Αυτό μου φαίνεται το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, εφόσον είμαστε όλοι ετοιμοθάνατοι που αρνούμαστε να πεθάνουμε. Το έργο αυτό είναι μια απόπειρα μαθητείας στον θάνατο». Κάπως έτσι, νομίζω, θα μπορούσαμε να περιγράψουμε την αρχική φιλοδοξία των συντελεστών του «Ευαγγελισμού», οι οποίοι δεν μπόρεσαν τελικά να ανταποκριθούν σε αυτή την τόσο υψηλή πρόκληση, βυθίζοντάς μας σε πλήρη σύγχυση και σε ακραία απογοήτευση.

Βρείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ