Η ασχήμια πρέπει να πεθάνει

Η ασχήμια πρέπει να πεθάνει Facebook Twitter
Δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει τους ηθοποιούς της παράστασης που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Κουτλής. Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης
0

Είναι τόσο άσχημος, ώστε κανένας δεν αντέχει να τον κοιτάξει καταπρόσωπο. Είναι τόσο άσχημος, ώστε τα παιδάκια στον δρόμο τρέχουν να κρυφτούν μόλις τον αντικρίσουν. Η ασχήμια του προκαλεί άγχος, αμηχανία, νευρικότητα, σοκ, απέχθεια – οι αντιδράσεις ποικίλλουν, ανάλογα με τους καλούς –ή κακούς– τρόπους των συνομιλητών του. Η γυναίκα του τον λατρεύει, αλλά κι εκείνη εστιάζει απαρέγκλιτα στο αριστερό του μάτι, κάθε φορά που της απευθύνει τον λόγο. Ο ίδιος δεν δίνει σημασία, δεν γνωρίζει καν ότι ο κόσμος τον θεωρεί άσχημο. Μεχρις ότου διαπράξει το θανάσιμο αμάρτημα, αυτό για το οποίο δεν δύναται να νοηθεί ουδεμία συγχώρεση: το πρόσωπό του θέτει σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα της εταιρείας στην οποία εργάζεται. Βραχυκυκλώνει την παραγωγή. Τρομάζει τους αγοραστές. Απειλεί τις πωλήσεις. Αυτό είναι ανεπίτρεπτο, αυτό είναι αληθινό έγκλημα και εξαιτίας του πρέπει να ληφθούν μέτρα: δεν γίνεται να κυκλοφορούν ελεύθεροι οι άνθρωποι με τα πρόσωπά τους ανεξέλεγκτα, διαταράσσοντας τη χαρωπή ατμόσφαιρα της αγοράς.

Εδώ έγκειται η διορατικότητα του Von Mayenburg: ότι συλλαμβάνει, δηλαδή, την ασχήμια όχι ως τροχοπέδη στις διαπροσωπικές σχέσεις ή ως ναρκισσιστικό καταποντισμό αλλά ως πρόβλημα οικονομικής φύσεως. Ο άσχημος δεν είναι ο απόβλητος του ερωτικού παιχνιδιού αλλά του καπιταλιστικού συστήματος. Η γυναίκα του τον αγαπά, ο διευθυντής του είναι αυτός που τον απορρίπτει, τον βάζει σε «σίγαση», τον κάνει να αισθάνεται ελαττωματικός και αναλώσιμος.

Ο Von Mayenburg σχεδιάζει έναν κόσμο εφιαλτικό, όπου η εξάλειψη της ασχήμιας, η εξαφάνιση του «άλλου» (του «άλλου» που θεωρούμε ως «άσχημο» εαυτό μας) γεννά έναν κόσμο από κλώνους, παραδομένους στην άμεση ικανοποίηση των ορέξεών τους, ανθρώπους-μαριονέτες, σώματα-κουφάρια που κυνηγούν αντανακλάσεις και εικόνες ανούσιας τελειότητας, αποκομμένα από κάθε εσωτερικότητα, δυστυχή και αποξενωμένα.

Η ασχήμια είναι το απρόβλεπτο, το ανεξέλεγκτο, ο αστάθμητος παράγων που τείνει να αποσταθεροποιήσει τις συστοιχίες. Είναι το ανοίκειο, το άγνωστο, το αταξινόμητο, αυτό που δεν έχει ούτε προηγούμενο ούτε επόμενο: «Το ωραίο έχει μόνο έναν τύπο, το άσχημο έχει χίλιους», πρώτος το κατάλαβε ο Ουγκό. Και ίσως παραπάνω από χίλιους, θα προσθέταμε: το άσχημο είναι το ανεξάντλητο, το πραγματικά πρωτότυπο, αυτό που δεν μιμείται καμία εικόνα, κανένα πρότυπο, φέρει τη μοναδικότητά του ως ασίγαστη υπενθύμιση της διαφοράς, διεκδικεί το δικαίωμα σε αυτήν τη διαφορά, είναι η διαφορά, χωρίς την οποία θα πνιγόμασταν στην κυριαρχία του ίδιου, του ομοίου και των αδελφών τους.

Η ασχήμια πρέπει να πεθάνει Facebook Twitter
Ορφέας Αυγουστίδης και Ηλίας Μουλάς. Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Γι’ αυτό η ασχήμια πρέπει να πεθάνει. Πρέπει να εξαλείψουμε κάθε καρούμπαλο ή λακκούβα, να ξεριζώσουμε κάθε πλεονάζον αυτί, να αποψιλώσουμε κάθε δασύτριχη περιοχή, να αποξηράνουμε τους υπερενεργούς σιελογόνους, να επαναφέρουμε την αρμονία των χαρακτηριστικών, τη γαλαζοσύνη των ματιών, τη ροδαλότητα των παρειών, το στραφτάλισμα των δοντιών, όλα όσα συνθέτουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, το ιδανικό πρόσωπο, αυτό που όχι μόνο δεν ενοχλεί κανέναν αλλά αντιθέτως κερδίζει τις εντυπώσεις, κερδίζει τον θαυμασμό, τα κερδίζει όλα, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να κερδίζει.  

«Ο καπιταλισμός κατάφερε πραγματικά να δημιουργήσει νέο πλούτο, επειδή τον ανακάλυψε εκεί όπου προηγουμένως δεν υπήρχε. Έτσι, με αυτό το σκεπτικό, δημιούργησε την ομορφιά, την υγεία ή τη νεότητα ως ιδιότητες που σε κατέχουν», γράφουν οι Tiqqun στη Θεωρία του Νεαρού Κοριτσιού (κυκλοφορεί σύντομα από τις εκδόσεις Σμίλη). Την εποχή της βιοπολιτικής, η ομορφιά, η υγεία, η νεότητα, είναι οι νέες ανταλλακτικές αξίες, είτε παράγουν πλούτο είτε μετατρέπονται σε κεφάλαιο: «Δεν θα θυσιάζατε τα πάντα για να του μοιάσετε;» ρωτάει το κοινό στη διάρκεια της διάλεξής του ο γιατρός που πραγματοποίησε την πλαστική επέμβαση στον Άσχημο.

Τι είναι αυτό με το οποίο όλοι θέλουμε να μοιάσουμε; Πώς εξηγείται αυτή η τόσο ισχυρή σαγήνη που ασκεί επάνω μας, ώστε θα καταβάλλαμε οποιοδήποτε τίμημα, κυριολεκτικό και μεταφορικό, προκειμένου να το αποκτήσουμε;

Η ασχήμια πρέπει να πεθάνει Facebook Twitter
Είναι απολύτως ταιριαστό το ότι ο Άσχημος ενσαρκώνεται ως φάρσα. Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Ο Von Mayenburg σχεδιάζει έναν κόσμο εφιαλτικό, όπου η εξάλειψη της ασχήμιας, η εξαφάνιση του «άλλου» (του «άλλου» που θεωρούμε ως «άσχημο» εαυτό μας) γεννά έναν κόσμο από κλώνους, παραδομένους στην άμεση ικανοποίηση των ορέξεών τους, ανθρώπους-μαριονέτες, σώματα-κουφάρια που κυνηγούν αντανακλάσεις και εικόνες ανούσιας τελειότητας, αποκομμένα από κάθε εσωτερικότητα, δυστυχή και αποξενωμένα.

Και είναι, συνεπώς, απολύτως ταιριαστό το ότι ο Άσχημος ενσαρκώνεται ως φάρσα, ως ένα θεατρικό είδος, δηλαδή, όπου το σώμα καλείται να λειτουργήσει σε επίπεδο σχεδόν «απάνθρωπο» και μηχανικό (με τη μπερξονική έννοια του «Γέλιου»)· στη φάρσα, τα σώματα των ηθοποιών καλούνται να εμπλακούν σε ατέρμονους στροβιλισμούς, σε εξωφρενικές στάσεις, συσπάσεις και καταστάσεις που φαντάζουν ανέφικτες για όλους εμάς, τους κοινούς θνητούς.

Γι’ αυτό και δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει τους ηθοποιούς της παράστασης (Ορφέας Αυγουστίδης, Γιάννης Κλίνης, Μαίρη Μηνά, Ηλίας Μουλάς) που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Κουτλής, έτσι όπως εκσφενδονίζονται σαν λαστιχένιοι στον ίλιγγο των συμπτώσεων, ακροβατώντας χαρίεντες επάνω στην κόψη των δευτερολέπτων και των αναπνοών, με τόση άνεση λες και πρόκειται για κάτι απολύτως φυσικό και αυτονόητο. Χάρη στην προθυμία, την ευελιξία και την αφοσίωσή τους, μια παράλληλη, μαγική διάσταση εμφανίζεται ενώπιόν μας, μέσα στην οποία, έστω για λίγη ώρα, καθίσταται δυνατό να εξερευνήσουμε αυτή την άγνωστη πτυχή που λαθροβιοί εντός μας: τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, εάν...

Η ασχήμια πρέπει να πεθάνει Facebook Twitter
Άκρως γοητευτικό, επίσης, το «χειρουργικό» γαλαζοπράσινο σκηνικό του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη, που συμπτύσσει τις έννοιες του χειρουργείου, του γραφείου και της κρεβατοκάμαρας, όλα τα μέρη όπου τεμαχίζονται το σώμα και η επιθυμία μας. Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Αμείωτη ταχύτητα, φρενήρης και δαιμόνιος ρυθμός, αβίαστες μεταμορφώσεις και αλλαγές σκηνών (όπως υποδεικνύει η ίδια η φύση του κειμένου), άψογα εκτελεσμένες με τα πιο λιτά μέσα, ένα κυλιόμενο τραπέζι που μετατρέπεται εν ριπή οφθαλμού σε γραφείο, χειρουργική επιφάνεια ή κρεβάτι, λίγα ενδυματολογικά αξεσουάρ, μια περούκα, μια ρόμπα, ένα μπλέιζερ, μια μπανάνα, μια ιατρική στολή (εύστοχες και γλαφυρές οι επιλογές της Ιωάννας Τσάμη) και, φυσικά, η εμπνευσμένη κινησιολογική καθοδήγηση των ηθοποιών (Χαρά Κότσαλη) συνθέτουν ένα αξιοθαύμαστο ως προς την αρτιότητα της εκτέλεσής του θέαμα που παρασύρει απολαυστικά τους θεατές στο ανάλαφρο, καλπάζον σύμπαν του.

Άκρως γοητευτικό, επίσης, το «χειρουργικό» γαλαζοπράσινο σκηνικό του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη, που συμπτύσσει τις έννοιες του χειρουργείου, του γραφείου και της κρεβατοκάμαρας, όλα τα μέρη όπου τεμαχίζονται το σώμα και η επιθυμία μας.

Κι όμως, κάτι λείπει από το σύνολο αυτό, το οποίο παραμένει, εν πολλοίς, εγκλωβισμένο στην «ομορφιά» του. Όσο κι αν την αναμένουμε, η τραγική διάσταση –η αίσθηση ότι πίσω από αυτήν τη διασκεδαστική επιφάνεια κρύβεται το ύψιστο διακύβευμα της βιοπολιτικής, το παρόν και το μέλλον των σωμάτων μας, που έχουν γίνει «κιμάς» στην αγωνιώδη προσπάθεια να συμμορφωθούν με τις κυρίαρχες αναπαραστάσεις και τις απαιτήσεις της «κοινωνίας του θεάματος»– δεν αποκαλύπτεται ποτέ.

Η ασχήμια πρέπει να πεθάνει Facebook Twitter
Ο Ορφέας Αυγουστίδης αποδεικνύεται μια εξαιρετική επιλογή. Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Ο Ορφέας Αυγουστίδης αποδεικνύεται μια εξαιρετική επιλογή: αναδεικνύει όλη τη σχετικότητα και την πλασματικότητα του σημαίνοντος «άσχημος» (εφόσον πολύ δύσκολα μπορεί να τον χαρακτηρίσει κανείς έτσι), χωρίς ποτέ να συμπεριφέρεται ως τέτοιος, αλλά φέροντας διαρκώς τις προβολές και τις προσδοκίες των άλλων στο πρόσωπό του, σαν μια αδιόρατη, όσο και εύθραυστη, μάσκα.  

Στον μονόλογο του τέλους, εκεί όπου ο ήρωας συνειδητοποιεί, απευθυνόμενος στον «διπλό», πλασματικό εαυτό του, ότι «στην πραγματικότητα δεν υπάρχετε καθόλου», ο ηθοποιός καταφέρνει στιγμιαία να ανοίξει μια μικρή χαραμάδα προς την άβυσσο της απελπισίας που χάσκει εντός του, τώρα που απώλεσε και την τελευταία υποψία οικειότητας με το είναι του, τώρα που η δυσαρμονία ψυχής και σώματος έφτασε στην αβάσταχτη, καταστροφική αποκορύφωσή της. Διαγράφεται, όμως, πολύ μικρή η χαραμάδα αυτή και, ως εκ τούτου, η βαρύτητα του νοήματος, η σφοδρότητα των συνεπειών, μένουν ανυλοποίητες, δεν εγγράφονται στον ψυχισμό του θεατή. Η παράσταση, τελικά, αδυνατεί να εκθέσει το πλέγμα των βαθύτερων δυνάμεων που κατεργάζονται την υποταγή μας: μετατρέπει την κούρσα επιβίωσης του σύγχρονου ανθρώπου σε σπινθηροβόλο, ενίοτε γκροτέσκο, θέαμα, το οποίο δεν ξεπερνάει ποτέ τα όρια της αντοχής μας – αντιθέτως, μας οδηγεί μέχρι εκεί όπου επιβεβαιώνουμε χαριτωμένα όσα ήδη γνωρίζουμε, με άλλα λόγια, μέχρι εκεί όπου αισθανόμαστε ασφαλείς και αντέχουμε.  

Η ασχήμια πρέπει να πεθάνει Facebook Twitter
«Το ωραίο έχει μόνο έναν τύπο, το άσχημο έχει χίλιους», πρώτος το κατάλαβε ο Ουγκό. Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Ο Άσχημος» εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ορφέας Αυγουστίδης: «Κάνω λιτό βίο και δουλεύω για να γνωρίσω αυτή τη δουλειά, ούτε για τις δημόσιες σχέσεις ούτε για τη γκλαμουριά.»

Θέατρο / Ορφέας Αυγουστίδης: «Δεν δουλεύω για τις δημόσιες σχέσεις ούτε για την γκλαμουριά»

Λίγο προτού ερμηνεύσει για δεύτερη σεζόν τον ρόλο του Άλαν Τούρινγκ στη σκηνή του θεάτρου, ο πρωταγωνιστής του επιτυχημένου τηλεοπτικού «Σασμού» μοιράζεται με τη LiFO τους προβληματισμούς του για τους περισπασμούς του σύγχρονου τρόπου ζωής.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θέατρα Νοέμβριος 

Θέατρο / 36 παραστάσεις που κάνουν πρεμιέρα το Νοέμβριο

Στα υπεράριθμα θέατρα της Αθήνας μπορείς να βρεις τα πάντα και ο Νοέμβριος δεν αποτελεί εξαίρεση: Πίντερ από δύο νέους δημιουργούς, Robert Wilson να σκηνοθετεί τρεις σπουδαίες ελληνίδες ηθοποιούς, Τσέχοφ αλλά και Κατσικονούρη και πολλούς ακόμα λόγους για να μπείτε σε ένα θέατρο και αυτόν το μήνα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Μαγουλιώτης

Portraits 2023 / Βασίλης Μαγουλιώτης: «Οι "Παίχτες" ήταν μια απάντηση στον εγκλεισμό και τη δυστοπία»

Χρειάστηκε μόνο μια χρονιά γεμάτη με εξαιρετικές ερμηνείες σε θέατρο, σινεμά και τηλεόραση για να πειστούμε πως ο Βασίλης Μαγουλιώτης είναι ο επόμενος μεγάλος Έλληνας πρωταγωνιστής.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
«Ρε Κουτλή, θα μας κάνεις να μας αρέσει το θέατρο!»

Θέατρο / «Ρε Κουτλή, θα μας κάνεις να μας αρέσει το θέατρο!»: Backstage στην παράσταση του καλοκαιριού

Η LiFO βρέθηκε στα παρασκήνια της τελευταίας παράστασης του έργου «Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι», που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Κουτλής στο Φεστιβάλ Αθηνών και μέσα σε τέσσερα βράδια έγινε το απόλυτο θεατρικό viral της χρονιάς, ειδικά ανάμεσα στο νεαρό κοινό.
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ